ความทรงจำของเราสองคน...
เขียนโดย 
mintmathuros
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.32 น.
แก้ไขเมื่อ 15 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.19 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
19) เราไม่รู้จักกัน ตอนที่ 19
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
บ้านฟางเขื่อน
" อือ" ฟางค่อยๆกระพริบตาปรับแสงยามเช้า เธอภาวให้เรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้ายของเธอเท่านั้น เพราะถ้าเกิดมันเป็นจริงเธอคงจะทำใจไม่ได้
" ตื่นแล้วหรอฟาง " โทโมะที่นอนอยู่ที่โซฟาด้านข้างได้ยินเสียงของร่างเล็กก็ทักยามเช้า
" พี่โมะ พี่มานอนในห้องของฟางทำไม เดี่ยวพี่ป๊อปกับแก้วรู้มันเกิดเรื่องนะคะ " ฟางพูดพร้อมกับจะลุกจากเตียง
" มันคงไม่มีอะไรที่จะเกิดไปมากกว่านี้แล้วละ " โทโมะพูดอย่างเศร้าๆๆ
" พี่หมายความว่ายังไง พี่โมะรู้ไหมเมื่อคืนฟางฝันร้ายมาก ฟางไม่อยากให้มันเป็นจริงเลย " ฟางพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆๆไหล โทโมะมองคนเคยรักอย่างเศร้าแล้วเดินเข้าไปค่อยๆๆบรรจงเช็ดน้ำตา
" มันไม่จริงใช่ไหมพี่โมะ ฮืออ พี่ป๊อปไ่ทิ้งฟางไปใช่ไหม " ฟางโผเข้ากอดโทโมะพร้อมกับปล่อยโฮชุดใหญ่
" มันคือความจริงน่ะตัวเล็ก พี่ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษ " โทโมะพูดพร้อมกับกระชับกอดฟางแน่น เขาไม่น่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ทั้งคนที่รักเขา และคนที่เขารัก เจ็บปวดและมีน้ำตา
"ฮือออ ไม่จริง ฟางจะไปหาพี่ป๊อป " ฟางพูดพร้อมกับกับจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งแตัวเพื่อที่จะไปหาคนที่เธอรัก
" อ้าวไอ้โมะแล้วยัยตัวเล็กอ่ะ " เขื่อนที่เดินเข้าเพื่อที่จะมาปลุกทั้งสองคนลงไปทานข้าวก็เห็โทโมะนั่งเม่ออยู่ที่เตียงเพียงคนเดียว
" ไปอาบน้ำน่ะ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนน่ะ " โทโมะพูด เรียบก่อนจะเดินออกจากห้องของฟางแล้วตรงไปที่ห้องของตัวเอง
" ยัยตัวเล็กเราจะไปไหน " เขื่อนพูดกับฟางที่วิ่งหน้าตาตื่นออกจากบ้านไป พร้อมกับขับรถออกไปไม่สนใจเขาเลย
" เขื่อนน้องฟางไปไหนอ่ะ " เฟย์ที่วิ่งตามเขื่อนออกมา เห็นฟางรีบร้อนออกไป ก็รีบถามเขื่อน
" ไม่รู้เหมือนกันเฟย์ ไอ้โมะมึงจะไปไหน แล้วรู้หรือเปล่าว่ายัยตัวเล็กจะไปไหน " เขื่อนหันมาพูดกับเฟย์แล้วเห็นโทโมะเดินมาขึ้นรถตัวเองก็ระดมถาม
" ไปหาป๊อปปี้ " โทโมะพูดเพียงแค่นั้นก็ออกรถไป เพื่อตามฟางไปด้วยเช่นกัน
" เฮ้ย!! " ทั้งเขื่อนและเฟย์ร้องเสียงหลง รีบร้อนวิ่งเข้าไปเอากุญแจบ้ากุญแจรถก่อนจะขับตามทั้ง2 คนออกไป
โรงแรมจิระคุณ....
" วันนี้ผมมีงานอะไรหรือเปล่าคุณเกล " ป๊อปปี้ถามในขณะที่เขาเดินเข้ามาตรวจบริเวณรอบโรงแม ก่อนที่จะกลับไปที่แพร่
" วันนี้ไม่แล้วคะ ตอนแรกคุณป๊อปต้องเข้าไปดูไร่องุ่นเพื่อตกลงกับลูกค้านิดหน่อย แต่ตอนนี้คุณแก้วไปแทนแล้ว เลยไม่มีรายการอะไรแล้วคะ " เกลรายงานตามความเป็นจริงให้ป๊อปปี้ฟัง
" อืมงั้นคุณไปทำงานเถอะ " ป๊อปปี้พูโเรียบแล้วเดินออกมา เขาเดินไปที่ใต้ต้นโพธิ์ ต้นใหญ่ที่เขาและเธอเคยมาช่วยกันปลูกต้นไม้ เสียงหัวเราะ รอยยิ้มทุกอย่างคือการหลอกลวงสินะ
" เจ้านายสวัสดีครับ วันนี้คุณฟางไม่มาหรอครับ ไอ้แสบผมมันถามถึงคุณฟางอย่างเดียวเลย " คนงานในโรงแรมเดินเข้ามาทักทายป๊อปปี้เป็นปกติ พร้อมกับถามหาแฟนสาวของเจ้านาย
" เลิกพูดถึงชื่อผู้หญิงคนนี่ให้ผมได้ยิน ถ้าลุงยังอยากทำงานที่นี่ต่อ " พนักงานคนนั้นยืนเหวออะไรกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายังเห็นรักกันดีอยู่เลยตอนนี้กับไม่อยากได้ยินชื่อกันสะอย่างนั้น
" เอ่อ..ครับงั้นลุงขอตัวก่อนน่ะครับ " ลุงคนนั้นรีบเดินออกไปก่อนที่จะเกิดเรื่อง
" สวัสดีคะคุณฟาง "เกลกล่าวสวัสดีฟางที่เดินเข้ามาภายในโรมแรมอย่างตื่นๆๆ
" พี่ป๊อปอยู่ไหนคะคุณเกล " ฟางถามหาป๊อปปี้ทันที
" อ๋อ น่าจะอยู่ตรงสวยพฤกษาน่ะคะ" เกลพูดจบฟางก็รีบวิ่งออกไปทันที
" พี่ป๊อป " เสียงหวานดังจากด้านหลังของป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังยืนรับลมเพื่อผ่อนคลายความเครียด ขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆๆหันกลับมามอง แล้วทำให้เขาต้องรีบเดินหนีออกไป
" เดี๋ยว พี่ป๊อปฟังฟางก่อนน่ะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะคะ " ฟางที่เห็นว่าป๊อปปี้กำลังจะเดินหนีก็วิ่งไปกอดเขาจากด้านหลัง
" ปล่อยครับคุณผู้หญิง เราไม่รู้จักกัน " ป๊อปปี้พูดกับฟางเสียงเรียบเฉย พร้อมกับพยายามแกะมือของฟางออกจากเอวตัวเอง
" ไม่ ฮืออ พี่ป๊อปฟังฟางก่อน ฟางรักพี่ เมื่อก่อนอาจจะใช่ที่ฟางแค่อยากจะลืมพี่โมะแต่ตอนนี้ฟางรักพี่เต็มหัวใจ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กันเลย " ฟางร้องไห้ออกมาพร้อมกับกอดป๊อปปี้แน่น
" ขอโทษน่ะ ผมไม่รู้จักคุณ " ป๊อปปี้รับรู้ได้ว่าร่างเล็กหลังตัวเองกำลังร้องไห้ ก็พยายามจะตีตัวออกห่างจากเธอให้มากที่สุดดก่อนที่เขาจะอ่อนไหว
" ฮึกยกโทษให้ฟางเถอะนะคะ ฟางรักพี่น่ะพี่ป๊อป ฮืออ " ฟางที่โดนแกะมืออกจากตัวของป๊อปปปี้ก็รีบไปขว้าแขนของเขา ก่อนที่เขาจะเดินหนีเธอไป
" ขอโทษน่ะครับ ผู้หญิงที่ผมรักเขาตายไปแล้ว " ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกไปทันที ฟางปล่อยโฮพร้อมกับทรุดนั่งลงที่พื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง
" พี่ป๊อปฟางรักพี่ ฟางขอโทษ " ฟางพูดออกมาอย่าซ้ำๆๆ มองตามแผ่นหลังของคนตัวสูงที่เดินออกไปไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมามองเธอเลย อย่าเศร้าาๆๆ
" พี่ฟางง!!! " เสียงลูกของคนงานคนหนึ่งที่มาวิ่งเล่นแถวนี้เรียกฟางเมื่อเห็นว่าร่างบางสลบลงไปกับพื้น โดยที่ป๊อปปี้ได้ยินเสียงก็หยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันกลับมามอง
" ตกลงตามนี้น่ะคะ ยินดีที่ได้ร่วมงานคะ " แก้วพูดกับลูกค้าอย่างชำนาญก่อนที่จะแยกย้ากันไป
" เดี๋ยวแก้วขอไปเช็คงานที่ไร่หน่อยน่ะ ฝากบอกเฮียด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง " แก้วพูดกับผู้จัดการไร่ก่อนที่จะคว้าจักรยานคู่ใจปั่นออกไป
" เฮ้ออ!! ทำไมทุกอย่างมันต้องมาวนเวียนในหัวของฉันแบบนี้ด้วยน่ะ " แก้วพูดหลังจากที่ปั่นจักรยานมาถึงน้ำตกเล็กๆๆ ที่ท้ายไร่ พร้อมกับเอนตัวนอนราบหลับตาเพื่อปล่อยความทุกข์
" ก็ไม่ต้องคิดสิ " โทโมะที่เดินตามร่างบางมาที่น้ำตกเห้นร่างบางเอนกายหลับตา ก็ค่อยไไเดินเข้ามานั่งด้านข้าง
" พี่ คุณ " แก้วตกใจรีบลืมตาตื่น พร้อมกับจะลุกหนี แต่โทโมะดึงตัวของแก้วเอาไว้ก่อนทำให้ร่างบางเซล้มมานั่งที่ตักของเขาพอดี
" ปล่อยฉันน่ะ " แก้วพูดพร้อมกับดิ้นไปมา
" พี่ขอโทษ ....." โทโมะพูดจบแก้วก็นิ่งพร้อมกับน้ำตาค่อยๆๆไหลออกมา เธอรีบเบือนหน้าหนี เพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ
" เลิกพูดเถอะคะ ปล่อยฉันได้แล้วเดี๋ยวฟางมาเห็นเขาจะเข้าใจผิด " แก้วพูดก่อนจะปาดน้ำตาแล้วทำท่าจะลุก แต่โทโมะกลับกอดแน่น พร้อมกับช้อนหน้าร่างบางให้มามองหน้าเขา
" เลิกร้องเถอะน่ะเด็กน้อย " โทโมะใจหวิวเมื่อเห็นน้ำตาของคนที่รักเขา แล้วก็คนที่เขาเริ่มจะรัก
" เลิกทำแบบนี้สักที ฮึกก เลิกให้ความหวังกับฉันสักที ฮืออ มันเจ็บมากคุณรุ้ไหม คุณได้ยินไหมคุณมันใจร้ายฮึกกก " แก้วตวาดใส่โทโมะพร้อมกับทุบไปที่อกของเขาไม่ยั้ง
" พี่ขอโทษแก้ว พี่ขอโทษ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ " โทโมะรวบมือแก้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกอ่อนโยน
" พอเถอะคะ ฉันเจ็บมากพอแล้ว ขอให้เราเลิกแล้วต่อกันเถอะน่ะ " แก้วพูดพร้อมน้ำตาก่อนจะค่อยๆๆดันตัวออกจากโทโมะ
" เรามาทำให้พี่รักเราแล้วพี่เริ่มรักเราเราก็จะทิ้งพี่ไปแบบนี้หรอแก้ว " โทโมะไม่ยอมวิ่งเข้ากอดหญิงสาวแน่น แก้วน้ำตาไหลพราก เริ่มรักงั้นหรอ
" ฮึก ฮืออ เลิกหลอกแก้วเถอะคะ แก้วเหนื่อยเหลือเกิน พี่รู้ไหมตลอดเวลาที่ผ่านมา แก้วขอเพียงแค่แก้วจะได้เป็นคนที่อยู่ในสายตาของพี่บ้าง ไม่ต้องไปอยู่ในหัวใจ ขอแค่พี่ใส่ใจ แก้วบ้างมองแก้วบ้าง ฮึกก แต่ไม่เลย มันไม่มีเลย แก้วเหนื่อยมากพอแล้ว ปล่อยแก้วไปเถอะน่ะ " แก้วพูดพร้อมกับแกะมือของโทโมออกก่อนจะเดินออกไป
" พี่ไม่ยอมปล่อยเราไปหรอกน่ะแก้ว แล้วเราจะต้องได้เจอกันอีก " โทโมะตะโกนตามร่างบาง ออกมา แก้วที่ได้ยินก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะรีบวิ่งออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว
" พี่ไม่ยอมให้เราจากกันแบบนี้หรอกน่ะแก้ว " โทโมะพูดพร้อมมองร่างบางที่เดินออกไป เขาไม่มีทางปล่อยคนที่รักเขา และเขาก็รักเเธอไปแน่นอน ....
อ้าววววมีแต่คนสมน้ำหน้้าโทโมะอ่ะ เห้ สงสารฟางบ้างดิ 555 ฟางไ่เกี่ยวเลยน้าาา ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
