ความทรงจำของเราสองคน...

              
 
 
" ฟางฉันขออะไรแกสักอย่างได้ไหม " อลิสเพื่อนสาวสมัยมัธยมปลายของเธอที่ป่วยหนักเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังหายใจโรยริน 
 
 
" ฮีก แกต้องการอะไร แกบอกฉันมาเลย " ฟางพูดพร้อมกับน้ำตา 
 
 
 
" แกดูแลพี่โมะแทนฉันด้วยนะ ให้เขามีความสุข แต่ฉันขอนะ " อลิสพูดพูดออกมาทั้งน้ำตา 
 
 
 
" แกอย่าเป็นผู้หญิงคนนั้นได้ไหม อย่าเป็นคนที่ไปอยู่ในหัวใจของเขาได้ไหม ฮืออ ฉันทนไม่ไดจริงๆๆ " อลิศร้องไห้ออกมา อย่างไม่อาย 
 
 
 
 
" ได้ดิ ทำไมฉันจะทำไมไ่ด้ แกเชื่อฉันนะ ฉันสัญญษ ฉันจะดูแลให้พี่โมะมีความสุขที่สุด แล้วผู้หญิงคนนั้นที่จะอยู่ในหัวใจของเขา จะต้องไม่ใช่ฉัน แกเชื่อใจฉันน่ะ " ฟางตอบออกมาอย่างเข้มแข็ง 
 
 
 
" ฉันรักแกมากนะเว้ย " อลิสพูดแล้วยิ้มทั้งน้ำตา ให้กับฟาง ก่อนจะค่อยๆๆ หลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน ฟางปล่อยโฮ พร้อมกับครอบครัว ก่อนนจะเดินออกมา 
 
 
 
" ฮึก ฉันสัญญาอลิส ฮึกฉันต้องทำให้ได้ ถึงแม้ว่ามันจะยากเหลือเกิน ฮือออ " ฟางเดินออกมาจากห้องพักของเพื่อนสาวสุดที่รัก ก็ยืนพูด กับตัวเอง หลังจากนั้นมา เธอก็พยายามออกห่างจากโทโมะแต่ก็ยังไม่ห่างมากจจนเกินไป เพราะถ้าใกล้ไปมากกว่านี้ เธอเองคงทำใจไม่ได้เช่นกัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" มันใกล้จะสำเร็ยแล้วน่ะลิส แกก็ต้องช่วยฉันด้วยน่ะ " ฟางพูดพร้อมน้ำตาเงยหน้ามองท้องฟ้ายามมืดมิด ที่ระเบียงห้องนอน ตอนนี้เธอกำลังทำตามคำสัญญาที่ให้เอาไว้กับเพื่อนของเธอแล้ว 
 
 
 
 
" เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ฟางขอโทษน่ะคะเจ้าชาย " ฟางพูดออกมามองไปทางโทโมะที่ยืนรับลมอยู่ที่ในสวนแต่ดีที่เขาไม่เห็นเธอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                        วันรุ่งขึ้น 
 
 
               โทโมะ เขื่อน ฟางต้องเดินทางกลับ โดยที่ทั้งป๊อปปี้และแก้วก็เดินทางกลับไปด้วยเนื่องจากป๊อปปี้ต้องขึ้นไปดูไร่ และรีสอทร์ของจังหวัดเชียงใหม่ 
 
 
 
" ที่ไปนี่ไปดูงานจริงหรอครับพ่อเลี้ยง" เขื่อนเอ่ยแซวป๊อปปี้ที่ตัวติดน้องสาวแจ โทโมะเองก็แอบมองอยู่ห่างๆ
 
 
 
" ไปทำงานครับ ไปทำงานแน่นอน " ป๊อปปี้เอ่ยยิ้มๆๆให้เขื่อน 
 
 
 
" แต่อาจจะขอแวะไปบ้านพี่เขื่อนด้วยน่ะคะ 55 " แก้วที่เริ่มสนิทกับเขื่อนก็เอ่ยเรียกเขื่อนว่าพี่แทน เช่นกับป๊อปปี้ที่เรียกเขื่อนได้ตามสบายเพราะตอนนี้พวกเขาสามคนกลับเป็นเพื่อนที่สนิทกันเอามากๆๆ
 
 
 
" 555 ตามสบายเลย บ้านพี่ยินดีต้อนรับ " เขื่อนพูดแล้วยิ้มเป็นมิตร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
จังหวัดเชียงใหม่....
 
 
" แม่ข๋าาา " ฟางวิ่งเข้ามากอดผู้เป็นแม่ที่เดินออกมารับพวกเขา อย่าคิดถึง 
 
 
 
 
" ว่าไงเราตัวเล็ก สนุกไหมลูก " แม่ฟางเขื่อนพูด 
 
 
 
 
" สนุกคะ ที่นั่นบรรยากาศดีมากเลย เอ่อนี่แม่คะพ่อคะนี่พี่ป๊อป กับแก้วคะ พวกเขาเป็นเพื่อนของฟางเองแล้วก็เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่เราไปพักด้วยคะ " ฟางเอ่ยแนะนำป๊อปปี้กับแก้วให้พ่อกับแม่เธอรู้จัก 
 
 
 
" สวัสดีครับ/คะ นี่ผลไม้จากไร่ของเราครับ ไม่มียาปลอดภัยหายห่วงครับ " ป๊อปปี้แก้วยกมือไหว้พ่อแม่ของเขื่อนกับฟางอย่างน้อบน้อมแล้วเดินเอากระเช้าผลไม้เข้าไปให้พ่อแม่ของเขื่อนและฟาง 
 
 
 
" ไหว้พระเถอะลูก ขอบใจมากน่ะจร๊ " แม่ของฟางกับเขื่อนพูด พร้อมกับรับกระเช้า
 
 
 
 
" เออแล้วนี่เป็นไงบ้างโทโมะพ่อไม่ได้เจอเรานานเลย " พ่อของเขื่อนทักทายโทโมะ พร้อมกับเดินเข้าไปกอดคออย่างสนิทสนม
 
 
 
" ก็เรื่อยๆๆครับพ่อ ช่วงนี้ก็โอเคอยู่คับ " โทโมะตอบพ่อของเขื่อนแล้วยิ้มให้ 
 
 
 
 
" โห นี่ไม่คิดจะมีใครทักเขื่อนเลยใช่ไหม " เขื่อนเอ่ยอย่างน้อยใจ 
 
 
 
 
" 555 " พ่อแม่ของเขื่อนหัวเราะออกมาชอบใจ 
 
 
 
 
" สวัสดีคะคุณแม่ " เสียงสัยดังขึ้นที่หน้าห้องรับแขก เรียกความสนใจของทุกคนเป็นอย่างดี 
 
 
 
 
" เขื่อนขอตัวนะครับ " เขื่อนพูดจบก็รีบเดินหนีไปที่ห้องนอนทันที 
 
 
 
 
" รีบตามไปสิคะพี่เฟย์ งอนอย่างนี้ง้อแป๊ปเดียวค่ะ " ฟางพูด 
 
 
 
 
" อ่ะจร๊ งั้นขออนุญาตินะคะพ่อแม่ " พ่อแม่ของฟางและเขื่อนพยักหน้า เฟย์เลยรีบวิ่งขึ้นไปทันที 
 
 
 
 
" งันพวกเราจอตัวก่อนน่ะครับ ไว้จะมาเยี่ยมบ่อยๆๆนะครับ " ป๊อปปี้เอ่ยลาพ่อแม่ของฟางก่อนจะเดินออกไปโดยที่มีโทโมะแก้วและฟางเดินออกไปด้วย 
 
 
 
 
" งั้นไว้นัดเจอกันนะฟาง " แก้วพูด 
 
 
 
 
" อ่าห้ะ " ฟางยิ้มรับแก้วแล้วหันไปมองป๊อปปี้ 
 
 
 
 
" ไว้พี่โทรหาน่ะครับ " ป๊อปปี้เอ่ยกับฟาง โทโมะที่ยืนอยู่ใกล้ๆๆ ก็มองนิ่ง 
 
 
 
 
" คะ ขับรถดีดีนะคะ ไว้เดี่ยวฟางแวะไปหาที่โรงแรม " ฟางพุดจบทั้งแก้วและป๊อปปี้ก็เคลื่อนรถออกไป จนลับตาฟางกำลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่...
 
 
 
 
" ไปกับพี่หน่อยสิ ฟาง " โทโมะพุดเสียงเรียบ 
 
 
 
 
" พี่โมะมีอะไรหรือเปล่าคะ " ฟางเอ่ยอย่างสงสัยพลางมองหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
" พี่มีเรื่องจะคุยกับเราไม่นานหรอก ไปกับพี่น่ะ " โทโมะพูดน้ำเสียงอ่อนลง ฟางก็พยักหน้า หลังจากนั้นโทโมะก็พาฟางมที่สวนสาธาณที่หนึ่งที่ไม่ค่อยมีคน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ณ  สวนสาธารณ
 
 
 
" พี่โมะมีอะไรกับฟางหรือเปล่าคะ " ฟางเอ่ยออมาหลังจากที่โทโมะพาเธอมาที่นี่ก็เอาแต่เงียบ เธอเลยเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมาก่อน
 
 
 
" .............ฟาง เราคิดยังไงกับไอ้ป๊อป " โทโมะพูดออกมาอย่างเอื่อยๆๆ แล้วมองหน้าร่างบางที่ดูจะตกใจเล็กน้อย 
 
 
 
 
" ไม่รู้สิคะ แล้วพี่โมะละ คิดยังไงกับแก้ว " ฟางไม่ตอบแต่กลับเลี่ยงเข้าเรื่องของโทโมะแทน 
 
 
 
 
" ฟาง เราก็รู้ว่าพี่คิดยังไง  ทำไมละ ทำไม " โทโมะเริ่มน้อยใจ เขาเริมกุมแขนของร่างบางทั้งสองข้างพ้อมกับเขย่าเล็กน้อย 
 
 
 
" พี่โมะ ฟางรุ้ฟางขอโทษ แต่.... ฟาง...ไม่ได้รักพี่ พี่ได้ยินไหม " ฟางเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา โทโมะดึงฟางเข้าไปกอด 
 
 
 
 
" ไม่จริงเรารักพี่ เรารักพี่พี่รู้ ฟางเป็นแฟกับพี่นะคะ พี่รักเรา พี่รักเราเราได้ยินไหม " โทโมะพูดออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกอดฟางแน่น 
 
 
 
 
" ไม่คะ ฟางไม่รักพี่โมะ พี่โมะฟางขอร้อง ฮึก... ถ้าพี่รักฟาง ได้โปรดเลิกทำแบบนี้ เลิกคิดแบบนี้กับฟางได้ไหม ฮึก ฮือ  ฟะฟางไม่ได้รักพี่ "ฟางเอ่ยย้ำอีกครั้ง พร้อมกับพลักโทโมะออกจากตัว 
 
 
 
 
" ไม่จริง ฟางทำไมละทำไมต้องทำแบบนี้ พี่รุ้ว่าเราเจ็บพี่ก็เจ็บน่ะฟาง ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับพี่เลย " โทโมะพูดออกมาทั้งน้ำลูกผู้ชายที่ไหลไม่ยอมขาดสาย ฟางส่ายหน้า แล้วค่อยๆๆเดินเข้าไปใกล้ๆๆ
 
 
 
 
" ขอคุณนะคะ สำหรับความรู้สึกดีดีที่มีให้กับฟาง แต่ฟางคง...รับมันไม่ได้ ฟางเชื่อนนะคะว่า แก้วจะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด เธอจะดูแลเจ้าชายแสนดีของฟางได้ เชื่อฟางนะคะ " ฟางเดินเข้าไปค่อยๆๆบรรจงปาดน้ำตาให้กับโทโมะ ซึ่งโทโมะเองก็กุมมือของร่างบางแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา 
 
 
 
 
" ได้!! ในเมื่อเราต้องการให้พี่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นนัก ก็ได้ " โทโมะพูดออกมา พร้อมกับถอยออกมาจากฟาง 
 
 
 
 
 
" พี่โมะ ฟังฟางก่อน .... ฟางแค่อยากให้พี่เจอคนที่ดี คนที่เขารักพี่ และจะทำให้พี่ชายของฟางมีความสุข แค่นั้น ฟางอยากให้พี่ชายคนนี้ของฟางมีความสุขนะคะ " ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา 
 
 
 
 
 
" ความสุขของพี่ก็คือเราไงฟาง แต่ทำไมเรากลับหยิบยื่นความทุกข์มาให้พี่ขนาดนี้ เรารักกัน แต่ทำไมมันเป็นแบบนี้ละ แค่เรายอมรับหัวใจตัวเองไม่ได้เลยหรอ " โทโมะพูดออกมาพร้อมกับเอามือของฟางมาทาบแก้มของตัวเอง  ส่วนอีกมือของเขา ก้ค่อยๆๆ บรจงเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง
 
 
 
 
 
" ไม่คะ.... ตอนนี้หัวใจของฟางไม่มีพี่อีกต่อไปแล้ว ฟางรักพี่ป๊อป ส่วนพี่คือพี่ชายคือเจ้าชายที่แสนดีของฟางเสมอ " ฟางพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล พยายามไม่ให้เสียงสั่น แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย 
 
 
 
 
" ไม่จริง ฟางรักพี่ " โทโมะโมโหขึ้นมาเมื่อได้ยินตัวเล็กของเขาพูดว่ารักคนอื่น ก็เลยดึงฟางเข้ามากดจูบที่ร้อนแรง จนคนที่โดนการกระทำ ร้องไห้ออกมาพร้อมกับทุบเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่ได้ช่ววยอะไรเลย 
 
 
 
 
 
 
พลั่ก 
 
 
 
 
" ฮึก ฟางเกลียดพี่ ฮืออ เจ้าชายแสนดีของฟางอยู่ไหน เขาหายไปไหน ฮืออ ฟางเกลียดพี่โมะ " ฟางผลักโทโมะออกจากตัวเอง แล้วพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยทำร้ายเธอขนาดนี้ เขาไม่ลงมือทำกับเธแบบ นี้ เขาไม่่พี่ชายที่แสนดีคนเดิมของเธออีกต่อไป 
 
 
 
 
 
" ฟาง ฟางฟังพี่ก่อน ฟาง ... โถ่เว้ย!! " โทโมะวิ่งตามร่างบาง ไปแต่ก็ไม่ทันเมื่อร่างบางวิ่งหนีขึ้นแท๊กซี่กลับออกไปแล้ว เขาหมดเรี่ยวแรง ทรุดลงตรงนั้นโดยที่ไม่แคร์เลยว่าจะมีใครมาเห็นไม่แคร์ว่าจะเกิดอะไร ตอนนี้เขาหมดเรี่ยวแรง กำลังใจที่เขาจะสู้ต่อมันหมดหาย เขาไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเลย ไม่น่าเลย 
 
 
 
 
 
" ได้!! ในเมื่อความต้องการของเราเป็นแบบนั้น พี่ก็จะทำ เพื่อคนที่พี่รัก... " โทโมะพูดออกมาแล้วกำมือแน่น คำพูดของร่างบางที่เอ่ยออกมาไม่นานมานี้ ทำให้เขาเจ็บ เจ็บจนไม่รุ้จะทำยังไง เขาจะทำตามความต้องการของเธอ เพื่อให้เธอได้มีความสุขเช่นกัน แต่อย่าหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามาแทนที่เธอได้เป็นอันขาด .....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 
 
   5555 เศร้าไหม ไม่เศร้าหรอก สะใจหรือเปล่าอ่ะ อิอิ ต่อไปก็จะคอยสงสารใครดีให้เลือก แก้ว โทโมะ ฟาง ป๊อปปี้ 55 เลือกเอาเนาะ 
 ขอบคุณที่เม้น ที่อ่านน่ะคะ ยอดอ่านไวมากกกกก ขอบคุณมากคะ