ความทรงจำของเราสองคน...

              

 

 

                เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนก็เดินทางไปกันไปที่สวนลิ้นจี่ของไร่จิระคุณ โดยตลอดการเดินทางทั้งป๊อปปี้ฟาง โทโมะแก้วต่างพากันหวานจนออกนอกหน้า เขื่อมที่นั่งไปด้วยมองอย่าเศร้าใจ 

 

 

 

" ร้อนไหมครับ " ป๊อปปี้มองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างกายแล้วมีเหื่อผุดเต็มใบหน้า ก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้ 

 

 

 

" ขอบคุณคะ ที่นี่สวยมากเลยน่ะคะคราวก่อนแก้วพาฟางไปนิดเดียวเอง เพิ่งจะเห็นรอบๆๆทั้งหมด " ฟางรับผ้าเช็ดหน้ามาแล้วเช็ดเหงื่อพลางมองไปรอบๆๆ

 

 

 

" ครับที่นี่จะมีหลายสวนน่ะ สวนนี่จะเป็นสวนลิ้นจี่ ส่วนอีกฝั่งจะเป็นองุ่น กับมะปราง ส่วนใหญ่องุ่นจะอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่หรือไม่ก็ลำปางมากกว่านะครับ " ป๊อปปี้พูโแล้วมองหน้าร่างบาง 

 

 

 

" น้ำไหมเรา " โทโมะยื่นขวดน้ำมาให้แก้วที่นั่งมองบรรยากาศอย่างดื่มด่ำ

 

 

 

" ขอบคุณคะ " แก้วกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับน้ำมาดื่ม โทโมะมองผู้หญิงข้างกายอย่างอ่อนโยน บางทีเขาและเธออาจจะไปด้วยกันได้ดีก็ได้น่ะ 

 

 

 

" โอ๊ยย อิจฉาเว้ย!! รู้งี้ฉันไม่มาดีกว่า " เขื่อนพูดออกมาเสียงดังทำให้ ทั้ง4 คน ต่างหันไปมองเขื่อนเป็นตาเดียว 

 

 

 

" ก็ทำไมไม่ชวน ยัยเฟย์มาด้วยละว้ะ เอาไหมเดี๋ยวกูโทรตามให้  " โทโมะเป็นคนตอบ พร้อมกับทำท่าจะกดโทรศัพท์

 

 

 

 

" ไม่ตองเลยน่ะไอ้โมะ อย่าไปรบกวนเวลาเค้าทำงานเลย เหอะ!! " เขื่อนตอบออกมาพลางกอดออก ทั้งโทโมะและฟางต่างหัวเราะออกมาส่วนป๊อปปี้และแก้วก็อมยิ้ม 

 

 

 

" อะไรกันคะพี่เขื่อน ก็พี่เฟย์เค้ามีงานจริงๆๆนี่นา พี่เขื่อนก็ขี้งอนเป็นเด็กไปได้ คอยดูนะขี้งอนมากๆๆอ่ะฟางจะยุให้พี่เฟย์ไปหาผู้ชายคนใหม่ " ฟางพูดเสียงดัง แล้วแหย่เขื่อน เขื่อนยิ่งหน้าบู้ ขึ้นไปอีก 

 

 

 

" อะไรกันเนี่ย โถ่..ฟางนานๆทีพี่จะเคลียร์งานว่างมาเที่ยวขนาดนี้น่ะ เค้าก็กลับไม่ยอมมากับพี่อ่ะเห็นงานดีกว่าแฟน " เขื่อนพูดบ่นอุบ 

 

 

 

 

" ทำอย่างกับเมิงไม่เคยทำแบบเฟย์อ่ะกูว่าบ่อยกว่าเฟย์อีกมั้ง " โทโมะตอกกลับ เพื่อนชายเค้าหันมามองหน้าโทโมะแล้วนิ่ง 

 

 

 

 

" เออ ...ไม่พูดแล้วเว้ยอะไรกันวะรุมกันเฉยเลย ขอเขาเล่นตัวบ้างก็ไม่ได้ " เขื่อนพูดอย่างงอน

 

 

 

 

" 555 " เสียงหัวเราะของทุกคนดังสนั่นไปทั่ว  ณ ตอนี้คงเป็นวันเวลาที่มีความสุขอีกวันหนึ่ง ของพวกเขา 

 

 

 

 

" งั้นไหนๆๆก็มาถึงที่ละพวกเราขอเป็นคนตัดลิ้นจี่เองได้ไหมครับ " เขื่อนพูดกับป๊อปปี้เมื่อถึงี่สวนลิ้นจี่ 

 

 

 

 

" ได้เลยครับตามสบายเลย " ป๊อปปี้พูดจบแก้วก็ยื่น กรรไกรตัดกิ่งมาให้ทุกคน แล้วก็ทยอยกันไปตัด 

 

 

 

 

" ตัดเป็นเปล่าเนี่ย ไม่ใช่มาทำลูกรักแก้วเสียหายนะ " แก้วพูดเมื่อเห้นโทโมะทำท่าเก้ๆๆกังๆ 

 

 

 

 

" อะไรของเราลุกรัก " โทโมะมองหน้าอย่างง 

 

 

 

" ก็ต้นลิ้นจี่ไงคะเนี่ยสวนนี้อ่ะแก้วรักมากที่สุดเลยน่ะ  เมื่อก่อนแก้วเป้นคนลงต้นกล้าเองดูแลเองหมดทุกอย่าง เพราะว่าป๊าบอกว่าจะได้ฝึกความรับผิดชอบของแก้วกับเฮียน่ะคะ " แก้วเล่าเรื่องในอดีตแล้วยิ้มพร้อมกับตัดผลลิ้นจี่ไปด้วย โทโมะมองหน้าแก้วแลวยิ้ม 

 

 

 

" ยังไงละ " โทโมะถามอีกครั้ง 

 

 

 

 

" 555 ก็เมื่อก่อนน่ะแก้วกับเฮียดื้อมากเลยน่ะคะ การบ้านไม่ยอมทำ จนป๊ากับม๊าต้องกักบริเวณเพื่อให้ทำการบ้านแหน่ะ แต่มีหรอที่แก้วกัเฮียจะยอม เลยหนีออกไปเล่นที่คลองแถวบ้านอ่ะ พอป๊ากับม๊าจับได้น่ะคะ โดนตีไปเยอะเลย555 " แก้วเล่าแล้วหัวเราะออกมาในความโก๊ะของตัวเองกับพี่ชายในสมัยเด็กๆๆ 

 

 

 

 

" 555 เรานี่ก็แสบใช่เล่นน่ะเนี่ย " โทโมะพูดแล้วยิ้มมองหน้าแก้วแก้วเองก็หันมามองหน้าโทโมะเช่นกัน แล้วก็รีบเบือนหน้าออกเพราะหน้าของทั้งสองคน ใกล้กันมาก 

 

 

 

 

" 555 แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้ซนอย่างนั้นแล้วสะหน่อย " แก้วพูดแล้วหน้าทู่ 

 

 

 

 

" จะพยาพยามเชื่อน่ะ " โทโมะพูดแล้วยิ้มแก้วเลยฟาดไปที่แขนของร่างสูงทีหนึ่ง 

 

 

 

 

" จะฟังไหม ไม่ฟังแก้วจะได้ตัดต่อ " แก้วเริ่มเสียงเข้ม โ?โมะหัวเราะแล้วพยักหน้า 

 

 

 

 

" ชิส์  หลังจากนั้นนะป๊าก็เลย ให้พื้นที่มาให้แก้วกับเฮียคนละไร่ แล้วก็ให้คนงานมาประมาณ 5-6 คนคะ แล้วก็ให้ไปดูแลพื้นที่ที่ป๊าให้มา ทำยังไงก็ได้ให้มันผลผลิต ถ้าเกิดว่าทำได้ป๊ากับม๊าจะพาไปเที่ยวทะเล ตอนนั้นพวกเรา ร้องไห้กันเลยนะคะ แต่ป๊ากับม๊าก็ไม่สนใจ จนเฮีย บอกกับว่าต้องทำให้ได้ ตอนแรกพวกเราก็ช่วกันปลูก แต่พอหลังๆๆ ต้องมาเทียบกันว่าไร่ของใครได้ผลผลิตเยอะกว่า ก็เลย555 " แก้วยังพูดไม่จบก็หัวเราะออกมา ทำให้โทโมะมองแล้วยิ้มเดินเข้ามาโยกหัวร่างบางอย่างหมันไส้ 

 

 

 

" อะไรละเรายังไม่จบเลยก็หัวเราะสะละ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

" 555 กะก็ 555 เดี๋ยวน่ะ ฮึ๋บ โอเค ... ก็พวกเราต้องแข่งกันใช่ไหมละ ช่วงนั้นแก้วกับคนงานที่อยู่กับแก้ว ไม่ได้ทานข้าวเลยน่ะคะ 55 เพราะว่าตอนค่ำๆๆ เราต้องแอบไปกินองุ่นของเฮียให้หมดน่ะสิ เฮียจะได้มีผลผลิตน้อยกว่าของแก้ว 55 แต่ไปไปมามา เราทั้งสองคนก็แพ้อยู่ดีเพราะต่างๆคนก็ขี้โกงเหมือนกัน แต่ถึงยังไง ป๊ากับม๊าก็พาเราไปเที่ยวอยู่แล้ว หลังจากวันนั้น แก้วกับเฮียก็รักไร่ของเรามากเลยคะ ไร่นั้นของแก้ว ก็นี่ละ สวนลิ้นจี่ที่รัก ส่วนของเฮียน่ะ อีกสวนหนึ่งคะ เลยนี้ไปอีกนิดเดียว เป็นไร่องุ่น " แก้วพูด แล้วยิ้มหวานให้โทโมะ 

 

 

 

" 555 พ่อแม่ของแก้วนี่มีวิธีเลี้ยงลูกดีเหมือนกันน่ะ สงสัยพี่คงต้องขอเก็ยเอาไปใช้กับลุกของพี่ในอนาคตสะหหน่อย 55เพราะพี่คิดว่าลุกของพี่ ก็คงถอดแบบแม่ของเขามาเด๋ะๆๆแน่เลย " โทโมะพูดแล้วมองหน้าแก้ว แก้วเองก็ยิ้มแล้วเบือนหน้าหนี เพราะไม่อยากจะเจ็บคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นที่โทโมะพูดหมายถึงฟาง 

 

 

 

 

" 555 ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งคะ " แก้วพูดแแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ที่นี่บรรยากาศดีนะคะ " ฟางพูดหลังจากที่เธอเดินแยกมากับป๊อปปี้ ที่สวนองุ่น 

 

 

 

 

" อยากอยู่ที่นี่ไหมละ " ป๊อปปี้เอ่ย ถาม 

 

 

 

 

" อยากสิคะ แต่.... ฟางมีที่ที่อยากอยู่อีกมากกว่า " ป๊อปปี้ได้ยิ้มก็หุบยิ้มลง 

 

 

 

 

" ที่ไหนละคะ เพื่อพี่จะได้ตามไปอยู่ด้วย " ป๊อปปี้ตอบแล้วยิ้ม ให้ฟาง ฟางเองก็ยิ้มบางๆๆ

 

 

 

 

" แม่ฮ่องสอนนะคะ ที่นั่นสวยมาก สวยจนฟางอยากจะไปอยู่ที่นั่น " ฟางพูด แล้วมององุ่นในมืออย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

" ที่เดียวกับพี่เลยน่ะ " ป๊อปปี้พูดอีกครั้งฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างงง

 

 

 

 

" นี่เค้าเรียกว่าวิธีจีบสาวหรือเปล่าคะ "ฟางหัวเราะออกมาแล้วพูด 

 

 

 

 

" 555 เปล่านะ พี่พูดจริง ที่นั่น สงบ อากาศดี พี่ชอบเหมือนกัน " ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าฟางอย่างลึกซึ้ง ทั้งสองยิ้มให้กัน 

 

 

 

 

" บางทีฟางอาจจะไม่ใช่คนดีอะไรที่พี่จะมารักฟางก็ได้นะคะ " ป๊อปปี้นิ่วหน้าลง เมื่อจบคำพูดของฟาง 

 

 

 

" ไม่ว่าฟางจะเป็นยังไง หัวใจของพี่ก็อยู่ที่เราไปแล้วนะ ฟางรู้ไหม พี่เป็นคนขี้อาย มากสำหรับเรื่องพวกนี้พี่ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย แต่พอมาเจอเรา ทุกอย่างที่พี่ไม่ทำ ไม่เคยมีใครเคยเห็น พีกลับทำมัน เพราะว่าเป้นฟางน่ะ " ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ฟาง 

 

 

 

" ขอบคุณนะคะ ฟางขอบคุณ ถึงเราจะเจอกันได้ไม่นาน แต่ฟางรู้สึกอบอุ่น ที่มีพี่อยู่ใกล้ๆ ฟางรู้สึกมีความสุข ที่ได้คุยกับพี่ ถ้านี่เรียกว่าความรัก ฟางว่าฟางก็คงไม่ต่างจากพี่เหมือนกัน " ฟางพูดออกมาพร้อมกับกอดป๊อปปี้ ซึ่งป๊อปปี้เองก็กอดตอบอย่างหวงแหน 

 

 

 

" จำไว้น่ะคะ ว่าอ้อมกอดนี้เป้นของเราเสมอ ผู้ชายคนนี้พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดปลอดภัย อบอุ่น และมีความสุข ขอบคุณนะคะที่ทำให้พี่ได้พบกับคำว่ารัก " ป๊อปปี้พูดออกมาจากใจจริง ฟางได้ยินก็รู้สึกดีใจปนเสียใจ น้ำตาเริ่มหลั่งใหลออกมา 

 

 

 

 

" ขอบคุณคะ " ฟางพูดเสียงสั่งพร้อมกับกระชับกอดป๊อปปี้แน่นขึ้น เธออาจจะดูเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายก็ว่าได้ เธอเพิ่งจะเจอผู้ชายคนนี้ไม่กี่วัน แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าเคยเจอเขามเป็นปีปี ความผูกพันธ์ ความรักเริ่มก่อตัวตั้งแต่เมื่อไร เธออยากจะใช้เวลาแห่งความสุขนี้ไปให้นานที่สุดก่อนที่ทุกอย่างมันจะจบ.......

 

 

 

 

" พี่รักเรานะคะ " ป๊อปปี้เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ คนตัวเล็กที่ได้ยินก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น อาจจะมีทั้งความดีใจ และเสียใจไปในเวลาเดียวกัน ......