ความทรงจำของเราสองคน...

              

 

 

          

" ธนันต์ธรณ์ " เสียงปริศนาเอ่ยเรียกขึ้นแทรกกลางระหว่างป๊อปปี้และฟาง

 

 

 

 

" พี่เขื่อน !! " ฟางเรียกชื่อพี่ชายอย่าตกใจ แล้วรีบออกห่าจากป๊อปปี้ทันที 

 

 

 

 

" พี่เขื่อนมาได้ไงคะ แล้วไหนพี่โมะบอกว่าจะไปรับพี่ไม่ใช่หรอ " ฟางพูด พร้อมกับเดินเข้าไปกอดเขื่อนอย่างออดอ้อน โดยที่สายตาของเขื่อนยังจ้องมองที่ป๊อปปี้อยู่ 

 

 

 

 

" ไม่รู้มันหายหัวไปไหน ว่าแต่เรานี่ใครทำไมเราถึงมาอยู่กับเขาแค่สองคน แล้วไอ้โมะมันหายไปไหน " เขื่อนละสายตาแข็งกร้าวจากป๊อปปี้แล้วพูดกับฟางอย่างเคืองๆๆ

 

 

 

 

" ฟางไม่รู้เหมือนกันคะ เอ่อพี่เขื่อนคะนี่คุณภาณุ จิระคุณ เจ้าของรีสอทร์ที่นีคะ แล้วก็ทั่วแถบทั้งภาคเหนือคะ เอ่อพี่ป๊อปคะนี่พี่เขื่อนพี่ชายแท้ๆของฟางเองคะ " ฟางพูด

 

 

 

 

" ยินดีที่ได้รู้จักครับ " ป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นมือมาเพื่อจะจับมือเป็นการทักทาย 

 

 

 

 

" ขอบคุณครับแต่ผมเป็นคนไทย สวัสดีครับ " เขื่อนมองมือของป๊อปปี้แล้วยิ้มเจ้าเหล่ออกมาแล้วพูดพร้อมกับยกมือไหว้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ที่เหวอๆๆ ก็รีบยกมือรับไหว้ทันที 

 

 

 

 

" ไปกันเถอะ พี่อยากนอนทำงานเหนื่อย ขับรถมาไกล หวังว่าผมจะได้รับความเป็นส่วนตัวนะครับ " เขื่อนพูดพร้อมกับมองหน้าป๊อปปี้ 

 

 

 

 

" ครับแน่นอนครับงั้นเชิญตามสบายนะครับ " ป๊อปปี้พูดแล้วทั้ง3คนกำลังจะเดินกลับไปที่บ้านพักก็ต้องหยุดเดินพร้อมกับมองไปอย่างตกตะลึง 

 

 

 

 

 

" ยัยแสบเป็นไรเนี่ยเรา " ป๊อปปี้รีบปรี่เข้าไปช้อนัวน้องสาวกลับเข้ามาให้อ้อมกอดของตัวเองแทน โทโมะ 

 

 

 

 

" ซุ่มซ่ามนิดหน่อยอ่ะเฮีย เอ่อนี่..." แก้วพูดกับป๊อปปี้แล้วหันไปมองเขื่อน 

 

 

 

 

" อ๋อ นี่พี่ชายฟางเองคะคุณแก้วชื่อพี่เขื่อนคะ ภัทรดนัย นีระสิงห์ " ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

" ยินดีได้รู้จักน่ะคะ แก้วคะน้องสาวของพี่ป๊อปคะ " แก้วเอ่ยยิ้มๆๆกับเขื่อน ซึ่งเขื่อนเองก็ยิ้มกลับมาเหมือนกัน 

 

 

 

 

" งั้นพวกเราไม่กวนคุณแก้วกับคุณป๊อปแล้วกันน่ะครับ พวกผมขอตัว "  เขื่อนพูดอย่างเรียบๆๆแล้วเดินนำออกไป 

 

 

 

 

 

" เฮียเกิดไรขึ้นหรือเปล่าอ่ะดูพี่ชายฟางจะไม่ชอบเฮียน่ะ " แก้วถามพี่ชายอย่างเป็นห่วง 

 

 

 

 

 

" เปล่าหรอก เฮียว่าเราก็ควรกลับไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องใช้พลังอีกเยอะเลย " ป๊อปปี้ตอบนิ่งๆๆ แล้วอุ้มแก้วเดินกลับไปทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" หยุดเลยน่ะ ทั้ง 2 คน ไหนอธิบายมาดิ " เขื่อนพูดทันทีเมื่อเห็นว่าทั้งโทโมะและฟางกำลังจะเนียนเดินขึ้นไปด้านบน 

 

 

 

 

" อะไรของมึง กูก็ให้ลุกน้องไปรับแล้วไงว่ะ อย่าบ่น กูเพลีย " โทโมะพูดจบก็รีบเดินขึ้นไปทันที ฟางมองตามโทโมะที่รีบชิ่งหนีอย่างปลงๆๆ

 

 

 

 

"ไอ้เชี่ยโมะ เออดีว่ะไอ้ห่าหนีเลยนะเมิง ว่าไงเรา ทำไมถึงไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นแค่สองต่อสอง " เขื่อนตะโกนด่าโทโมะแล้วหันมาถามฟาง 

 

 

 

 

" เปล่านิพี่เขื่อน ฟางกับพี่ป๊อปไม่ได้ทานข้าวกันสองคนน่ะคะ พี่โมะกับคุณแก้วก็อยู่แต่พี่เขื่อนโทรเรียกพี่โมะเอง ก็ทำให้ฟางต้องอยู่กับพี่ป๊อปเขาแค่สองคน " ฟางตอบพลางเดินไปกอดเขื่อน 

 

 

 

 

" ทำไมเราถึงเรียกคุณภาณุว่าพี่ป๊อปละ ปกติเราไม่สนิทกับใครง่ายๆๆนะฟาง " เขื่อนถามเพราะรู้ถึงนิสัยของน้องสาวดี 

 

 

 

 

" ฟางก็ไม่รู้เหมือนกันพี่เขื่อน ฟางรุ้สึกอบอุ่นเวลาได้คุยกับพี่เขา ฟางก็เลยเรียกเขาว่าพี่ได้อย่างเต็มปาก ห้าวๆๆ ง่วงแล้วฟางไปนอนก่อนน่ะคะ  ฟอด " ฟางพูดออกมาอย่างงง แล้วก็รีบกระโดหอมแก้มพี่ชายพร้อมกับวิ่งขึ้นห้องไปทันที 

 

 

 

 

" ยัยตัวเล็กเรา.....โถ่เอ้ย! ไอ้คนที่อยู่ใกล้ๆๆ กับไม่ชอบ ส่วนไอ้คนที่เพิ่งเจอกับชอบ ตายละกู " เขื่อนยืนประมวลคำตอบของน้องสาวพร้อมกับไล่เรียง ราละเอียดที่เขาพยายามเก็บมาเมื่อไ่กี่นาทีที่ผ่านมา 

 

 

 

 

 

" อย่างนี้สิน่ะ " โทโมะที่แอบฟัง 2 คนพี่น้องยืนคุยกันตั้งแต่ต้น ก็ต้องกำมือแน่น เมื่อได้ยินร่างบางตอบคำถามพี่ชายตัวเอง 

 

 

 

 

 

" พี่จะไม่ยอมให้เราเป็นของคนอื่นหรอกนะฟาง " โทโมะพูดออกมาพร้อมกับมองไปทางห้องของฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บ้านป๊อปปี้ แก้ว..

 

 

 

"นอนไม่หลับหรอเฮีย " แก้วเดินลงมาทานน้ำก็เห็นพี่ชาย นั่งอยู่ที่สนามหน้าบ้าน เลยเดินออกมาทัก

 

 

 

" อืม ว่าแต่เราก็เหมือนกันละสิ " ป๊อปปี้พูดแล้วมองแก้ว 

 

 

 

 

" เปล่าสักหน่อยแก้วนั่งเคลียร์งานต่างหาก " แก้วพูด 

 

 

 

 

" เนียนเนาะ งานหน่ะพี่เคลียร์ให้เราหมดแล้ว แล้วงานไรละที่เราต้องเคลียร์อีกน่ะ " ป๊อปปี้พูดอย่างขำๆๆ

 

 

 

 

" รู้ทันน้องตลอด เห้อ!! ว่าแต่เฮียเป็นไรอ่ะทำไมไม่นอน " แก้วพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ 

 

 

 

 

" ตลอดเวลาเฮียคิดเสมอว่าความรักคือสิ่งสวยงาม แต่มาวันนี้...เฮียว่ามันทำให้เราเจ็บมากกว่าสุขน่ะว่าไหม " ป๊อปปี้พูดออกมาแล้วมองหน้าแก้ว แก้วมองหน้าพี่ชายแล้วรู้ว่าพี่ชายหมายถึงใครก็น้ำตาไหลแล้วกอดป๊อปปี้แน่น 

 

 

 

 

" ทำไมอ่ะเฮีย ทำไมต้องเล่นกับความรู้สึกของแก้วแบบนี้ แก้วเกลียดความรรู้สึกของตัวเองมาก อ่ะ มาก ฮึกก " แก้วพูดออกมาทั้งนำตาพร้อมกับเสียงสะอื้นในอ้อมกอดของพีายของตัวเอง 

 

 

 

 

 

" แก้ว...." ป๊อปปี้พอดูน้องสาวตัวเองออกว่าคิดยังไงกับหนุ่มหน้าหวาน นายธนาคารใหญ่คนนั้นแต่ไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะจริงจังมากขนาดนี้ 

 

 

 

 

" เขารักกัน ฮึก เขารักฟาง ฮึกแก้วไม่เคยได้เข้าไปในนั้นเลยไม่เลย " แก้วร้องไห้อออกมาโดยที่ไม่คิดจะอายพี่ชายเลยสักนิด 

 

 

 

 

" อะไรกันน้องสาวเฮียขี้แยตั้งแต่เมื่อไร แค่นี้ก็ป๊อดหรอ เขาก็บอกอยู่ว่าเป็นน้องเพื่อน แล้วพี่ชายเขาก็ดูหวงน้องออกขนาดนั้น เรามีหวังน่า เชื่อเฮียสิ " ป๊อปปี้พูดพยายามให้กำลังใจน้องสาว แต่เขาเองก็เจ็บไปแพ้เธอเลย 

 

 

 

 

" แก้วเกลียดความรู้สึกของตัวเองมากเลยเฮีย ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบนี้กับแก้วด้วยอ่ะ " แก้วพูดออกมาอย่างตัดพ้อ 

 

 

 

 

" ไม่เอาหน่า อย่าพึ่งท้อสิน้องรัก เฮียเชื่อน้าาว่าคุณวิศวะเขาจะต้องหันมามองน้องสาวคนนี้ของพี่แน่นอน ถ้าเราแสบน้อยลงน่ะ555 " ป๊อปปี้พูดออกมาเพื่อให้น้องสาวหายเศร้า 

 

 

 

 

" ทำเป็นว่าเขาน่ะทีตัวอ่ะอย่าคิดว่าเขาไม่รู้น่ะ " แก้วปล่อยกอดป๊อปปี้แล้วพูดอย่างจับผิด 

 

 

 

 

" อะไรเนี่ย นึกจะหายร้องก็หาย แล้วอะไรรู้อะไรไหนบอกมาดิ " ป๊อปปี้พุด

 

 

 

 

" ชอบคุณฟาละสิ้ " แก้วพูดอย่างล้อๆๆ

 

 

 

 

" 555 สมกับเป็นน้องสาวเฮียเลยน่ะ " แก้วยิ้มรับอย่างภาคภูมิใจ จนทำให้ป๊อปปี้ขำกับอารมณ์ของน้องสาวที่แปรเปลี่ยนไวจริงๆๆ

 

 

 

 

" แสดงว่า ภาพวาดที่เฮ๊ยหวงนักหวงหนา นี่อย่าบอกน่ะว่า ... " แก้วพูดแล้วชี้มาที่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มแล้พยักหน้าน้อย 

 

 

 

 

" แหม!! iร้ายน่ะเฮียไปเจอกันตอนไหน บอกแก้วมาเลยนะ " แก้วพุดแล้วเขย่าแขนป๊อปปปี้ 

 

 

 

 

" 555 ตั้งแต่เฮียไปแม่ฮ่องสอนน่ะ เขาไปค่ายอาสา เฮียเจอเขาที่ปางอุ๋งน่ะ แล้วเฮียก็เก็บสมดโน้ตไปคืนเขา เขาเลยวาดภาพนั่นมาให้เฮียไง แต่เรายังไม่ได้รู้ชื่อกันเลย เขาก็กลับไปก่อน " ป๊อปปี้เล่าให้แก้วฟังแล้วมองดวงดาวที่สกาวไปทั่วทั้งท้องฟ้าแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข 

 

 

 

 

" โรแมนติกน่ะเนี่ย " แก้วแซวพี่ชายก็ได้เป็นการโดนพลักหัวออกเล็กน้อยจากพี่ชาย

 

 

 

 

" ไปนอนเถอะเฮีย แก้วง่วงแล้ว คิดถึงจังงั้นคืนนี้นอนด้วยคนน่ะ " แก้วพูดแล้วกอดออดอ้อนป๊อปปี้ 

 

 

 

 

"555 ได้ครับผม อย่าดิ้มตกเตียงละเฮียขี้เกียจตื่นเพราะเสียงโวยวายเรา " ป๊อปปี้พูดอย่างขำๆๆแล้วรีบวิ่งหนีแก้วเขาบ้าน แก้วมองป๊อปปี้แล้วยิ้ม พี่ชายของเขาน่ารักขนาดนี้ เธอคนนั้นจะไม่รักได้ไงกัน 

 

 

 

 

" ไอ้เฮียป๊อปรอแก้วด้วย " แก้วตะโกนไล่หลังป๊อปปี้แล้ววิ่งตามไปติดๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมเราถึงอบอุ่นเวลาอยู่กับเขากันนะ " ฟางพูดกับตัวเองตอนที่อยู่ในห้องนอนของตัวเอง 

 

 

 

 

" โอ๊ย!! ยัยฟางน่ะยัยฟาง เรียนก็ไม่ได้โง่แต่ทำไมแค่คำคำเดียวกลับไม่รุ้ห้ะ!!  " ฟางทิ้งหัวของตัวเองอย่างโมโห เรียนก็ตั้งแพทย์มหาลัยเชียงใหม่ แต่ทำไมแค่คำง่ายๆๆคำเดียวเธอกลับไม่รู้จัก ความหมายของมันจริงๆๆ 

 

 

 

 

" แค่คำว่ารักเนี่ย มันจะยากอะไรนักหนาห้ะ " ฟางพูดกับตัวเองอย่างเซ้งๆๆ ถ้าเธอรู้ความหมยของมันจริงๆๆ เธอคงให้คำตอกับตัวเองได้ ว่าเธอพร้อมหรือยังที่จะรับใครเข้ามาดูแลหัวใจของตัวเอง 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

    วันนี้ 3ตอนเลยน่ะ แหะแหะ วันนี้อารมณ์ดีเลยอัพเยอะ ขอบคุณที่อ่าน เม้น น่ะคะ