เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
 
                    ประเทศอังกฤษ  หลังจากที่ทีไปรับแก้วมาที่บ้าน บรรดาเครือญาติทั้งหลายก็รุมหัวกันซุกถามแก้วราวกับเธอเป็นจำเลย
 
 
 
 
                    " ตกลงจะบอกได้แล้วยัง ว่าทำไมถึงได้กลับมากระทันหันแบบนี้ " อุทิศผู้เป็นลุงเอ่ยถาม
 
 
 
 
                    " ก็แก้วคิดถึงไง ก็เลยรีบกลับมา " แก้วฝืนยิ้ม
 
 
 
 
                    " ลุงไม่ชอบคนโกหก  รู้ใช่มั้ย แล้วที่ลุงถามเพราะลุงเป็นห่วงแก้ว แต่ถ้าแก้วไม่อยากจะบอก  ก็ไม่เป็นไร " อุทิศน้อยใจ
 
 
 
 
 
                    " แล้วไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน " แก้วน้ำตาคลอ 
 
 
 
 
 
                    "  ใครหละ  ใช่ผู้ชายในใจหรือเปล่า  "  อุทิศรู้ทุกอย่างจากทีหมดแล้ว หากแต่เขาอยากจะรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของหลานสาว
 
 
 
 
 
                    " เค้าไม่ได้อยู่ในใจแก้วแล้ว "  แก้วก้มหน้า น้ำตาเธอหยดเปาะลงบนโต๊ะ 
 
 
 
 
                    " แต่ใจหรอว่าเค้าไม่ได้อยู่ในใจของแก้วแล้ว "  แค่เห็นแววตาของเธอ อุทิศก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น 
 
 
 
 
 
                    "  เค้าชอบทำใหแก้วเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า " แก้วร้องไห้ 
 
 
 
 
 
                    " อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป  ถ้าไม่รักเค้าแล้ว ก็ไม่ต้องร้องไห้ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ แต่ถ้ายังรักเค้าอยู ลุงว่าแก้วน่าจะให้โอกาสเค้าอีกสักครั้ง " อุทิศพูด
 
 
 
 
 
                    "  แก้วลืมมันไม่ได้หรอกคะ เค้าทำให้แก้วเจ็บ  เจ็บมากซะด้วย "
 
 
 
 
 
                    " จำให้สิ่งดีๆ จำในสิ่งที่ทำให้มีความสุข  เรื่องไหนที่ไม่ควรจำก็ลบมันทิ้งไปซะ อย่าเอาสิ่งเหล่านี้มาบั่นทอนความสุขของตัวเอง  " อรสาผู้เป็นป้าเสริม
 
 
 
 
 
                    " ลุงถามคำเดียวนะ ว่าหนูยังรักเค้าอยู่หรือเปล่า ตอบลุงมาตรงๆ " อุทิศจริงจัง
 
 
 
 
                    " รักคะ "  แก้วก้มหน้าตอบ น้ำตาเธอไหลไม่หยุด 
 
 
 
 
 
                    " อยากอยู่กับเค้าหรือเปล่า "  อรสาพูด
 
 
 
 
 
                    " แก้วกลัวว่าแก้วจะเจ็บอีก  แก้วไม่กล้ากลับไปคบับเค้าหรอกคะ แก้วไม่มั่นใจในตัวเค้า " แก้วพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
                    " แล้วถ้าเค้าทำใหแก้วมั่นใจในตัวเค้า มั่นใจในรัก  แก้วจะยมกลับไปหรือเปล่า "  อุทิศถาม 
 
 
 
 
 
                    " แก้วไม่อยากเสี่ยงคะ " แก้วพูด 
 
 
 
 
 
                    " แล้วมันคุ้มที่จะเสี่ยงหรือเปล่า " ที ถาม 
 
 
 
 
 
                    " อย่าเอาอดีตมากำหนดอนาคตนะแก้ว ไม่อย่างนั้นลูกจะไม่มีความสุขในเรื่องความรักเลย "  อรสาลูบผมแก้ว 
 
 
 
 
 
 
                    
 
                      ผ่านไป 2 อาทิตย์ สภาพจิตใจแก้วยังคงเหมือนเดิม ใจเธอยังไม่เปลี่ยนไป  ยิ่งนานวันก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งนานไป ก็ยิ่งอยากเห็นหน้า ข้อความที่โทโมะเคยส่งมาง้อ ปลายสายที่โทรมาแทบทุกวันแต่เธอไม่ยอมรับ  ตอนนี้มันกลับไม่มีเลย เค้าหายไปตั้งแต่วันที่เธอกลับมาอังกฤษ  
 
 
 
 
 
 
 
                    "  นั่งเหม่ออีกแล้วนะแก้วว ส่งเอกสารในลูกค้าด้วยสิ "  ทีดุแก้ว  แก้วสะดุ้งเล็กน้อย แล้วยื่นแฟ้มเอกสารให้ลูกค้า 
 
 
 
 
 
                    " ไม่มีสมาธิแบบนี้ เดี๋ยวก็ให้พักงานซะหรอก "
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษคะพี่ที "  แก้วซึมไป  
 
 
 
 
 
 
                    หัวใจของเธอต้องการอะไรกันแน่  นี่เธอขาดเขาไปได้เลยหรือ  แล้วตอนนี้เขาหายไปไหน  หรือเค้าจะมีรักครั้งใหม่กับ พี่ริดา 
 
 
 
 
 
 
 
                    " ไปล้างหน้าล้างตา  แล้วเข้ามาหาพี่ที่ห้อง "  ทีทำหน้าเข้มใส่  แก้วพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำ 
 
 
 
 
 
                    "  เรียบร้อยแล้วคะ " แก้วเดินเหมือนคนไร้วิญญาณกลับเข้ามาในห้องของที 
 
 
 
 
 
                    "  มีลูกค้ารายหนึ่งเข้ามาติดต่อให้ไปออกแบบภายในให้ พี่ส่งคนไม่ให้แล้ว แต่เค้าไม่พอใจ  แก้วช่วยเข้าไปคุยกับเค้าให้หน่อยได้มั้ย  "  ทีหน้าเครียด
 
 
 
 
 
                    " แก้วไม่ถนัด "  แก้วไม่มีอารมณ์คะ  แต่แก้วไม่กล้าบอก 
 
 
 
 
 
                    " ช่วยๆกันหน่อยเถอะ งานพี่ก็ยุ่งมาก ไม่มีเวลาเข้าไปหรอก  แก้วหน่อยพี่หน่อยแล้วกัน " ทีพูดเชิงออกคำสั่ง
 
 
 
 
 
                    " ก็ได้คะ  แล้วจะให้แก้วไปวันไหน "  แก้วไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็จำใจต้องทำ ตามคำสั่งของที
 
 
 
 
 
                    "  พรุ่งนี้ค่ำ ที่....." ทีบอกสถานที่ 
 
 
 
 
 
                    "  ทำไมต้องนัดกลางคืนด้วยคะ "  แก้วบ่น 
 
 
 
 
 
                    " เก็บคำถามนี้ไว้ถามลูกค้าพรุ่งนี้แล้วกันนะ "  แล้วทีก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเลย 
 
 
 
 
 
                    " เรื่องเยอะจริงๆ "  แก้วบ่นลูกค้า  เธอหมดอารมณ์ที่จะทำงานต่อไป ร่างบางหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบริษัทไปเลย  
 
 
 
 
 
 
 
                    บ้านหลังหนึ่งกลางสวนดอกไม้ ในประเทศอังกฤษ  กับชายร่างสุงที่ยืนมองทอดสายตาไปยังทิวเขาอันแสนไกล 
 
 
 
 
 
                    "  บรรยากาศที่นี่ดีมากเลยครับ แต่มีปัญหาเรื่องอาหารการกินนิดหน่อย "  ร่างสูงคุยโทรศัพท์กับผู้เป็นแม่
 
 
 
 
 
 
                    (  แล้วเจอกับแก้วบ้างแล้วยังหละลูก ) อินอรพูด
 
 
 
 
 
 
                    " พรุ่งนี้ครับ พรุ่งนี้ก็จะได้เจอกันแล้ว "  โทโมะยิ้มกริ่ม แม้เข้าจะมาอยู่ที่นี้หลังจากที่แก้วมาเพียงหนึ่งวัน แต่เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวให้แก้วเห็นเลยแม่แต่ครั้งเดียว 
 
 
 
 
 
                   หากแต่เธนั้นอยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา 
 
 
 
 
 
 
 
                    ( แล้วแก้วรู้หรือเปล่าว่าลูกอยู่ที่นั้น )
 
 
 
 
 
 
                    " ไม่รู้ครับ ผมไม่อยากให้เค้ารู้ เพราะผมอยากรู้ว่าเค้าคิดถึงผมมากหรือเปล่า "  โทโมะยิ้มกริ่ม
 
 
 
 
 
 
                    ( พรุ่งนี้ลุงดิเรก แล้วก็คู่บ่าวสาวทั้งสองจะตามไปนะลูก )  อินอรพูด
 
 
 
 
 
 
                    " ครับแม่  งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องไปเตรียมงาน "