เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

 

                    ตึ้งตึ่ง  เสียงข้อความดังขึ้นมาในโทรศัพท์ของแก้ว  เธอหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน 

 

 

 

                    

                    ' อยากกลับมาอยู่ด้วยกันอีก คิดถึงมากรู้มั้ย ต้องทำยังไงถึงจะยอมหายโกรธ รักมากนะ  ที่รักของเค้า ' โทโมะ 

 

 

 

 

                    " หึ ! "  แก้วเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง อย่างหมั่นไส้ 

 

 

 

 

 

 

                     " พรุ่งนี้ก็งานแต่งแล้ว  ตื่นเต้นยังเลยป๋า "  ป๊อปตื่นเต้นจนกินข้าวกินปลาไม่ได้ 

 

 

 

 

                    " เออตื่นเต้นจริงๆ เมื่อคืนก็นอนไม่หลับเลยวะ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                    " แก้วไม่ตื่นเต้นบ้างหรอลูก "  ดิเรกกวน

 

 

 

 

                    " จะตื่นเต้นได้ยังไง แก้วไม่ได้แต่งสักหน่อย " แก้วเซ็ง พูดจบก็ุกจากโต๊ะอาหารไปนั่งหน้าคอมทันที 

 

 

 

 

 

                    " ผู้หญิงแม่งเยอะ พอเค้าง้อก็ไล่  พอเค้าหายไปก็งอล ตกลงมันจะเอายังไง " ป๊อปไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

                    " ปล่อยมันไปเถอะ เดี๋ยวมันหายเองแหละ " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    " คิดดูนะป๋า ไอโมะมนหอบดอกไม้เกือบทั้งสวนมาให้มัน มันก็ดันโดนทิ้ง แถมยังเหยียบซ้ำอีก  พอไอโมะมันหายไปสี่ห้าวัน ก็ชะเง้อมองหา ไม่รู้มันจะเอายังไงกับชีวิต " เขื่อนไม่เข้าใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    แล้ววันแต่งงานก็ถูกจัดขึ้นที่บ้านสวนของคุณย่า ลักษณะงานแต่งเป็นแบบเรียบง่ายไม่หวือหวาเชิญแค่ญาตสนิทมิตรสหายแค่ไม่กี่คน ตามความต้องการของสาวๆ  พิธีตอนเช้าผ่านไปอย่างเรียบร้อย และตอนนี้ก็เป็นงานเลี้ยงฉลองในยามค่ำคืน  ฟางอยู่ในชุดสีเทาเงินสั้นแบบสวยหรูควงคู่กันมากับป๊อป ที่อยู่ในชุดสูทที่เทาเงิน  เฟย์อยู่ในชุดเดรสสั้นสีเบจอ่อน ควงคู่มากับเขื่อนที่อยู่ในชุดสูทสีเบจเช่นกัน 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋า  แก้วไปไหน ไม่เห็นอยู่ในงานเลย "  เขื่อนที่โอบเอวเฟย์อยู่เดินเข้าไปถามดิเรก เมื่อไม่เห็นแก้วมาเกือบชั่วโมงแล้ว

 

 

 

 

                    " คงจะเดินอยู่แถวนี้ละมั้ง " ดิเรกที่ยืนคู่อยู่กับอินอรมองไปรอบๆ

 

 

 

 

                    " ไม่ต้องกลัวน้องหายหรอกเขื่อน คนนั้นเค้าอยู่ในสายตาลูกชายแม่ตลอด " อินอรพูด แล้วหันไปมองโทโมะ ที่เหมือนจะแบมองอะไรอยู่

 

 

 

 

 

                    " พ่อแง่แม่งอล เฟย์หละเหนื่อยแทนจริงๆ " เฟย์ยิ้มๆ ส่ายหน้าไปมา 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะคุณแม่ " สาวร่างบางที่อยู่ในชุดสวยสง่าราวกับหงส์ เดินเข้ามาทักอินอร 

 

 

 

 

                    " อ้าวหนูริดา สวัสดีลูก ทำไมไม่โทรมาหาแม่ก่อน แม่จะได้ไปรับที่หน้าบ้าน "  อินอรโอบแขนริดา 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรคะคุณแม่    ยินดีด้วยนะเฟย์  รีบมีหลานให้พี่อุ้มเร็วๆนะ  "  ริดาแซว เฟย์ยิ้มรับ 

 

 

 

 

                    "  โทโมะ !  โทโมะ !! ริดามาหนะลูก  "  อินอรตะโกนเรียกโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " จะมาไม่เห็นโทรบอกกันเลย "  โทโมะโวย

 

 

 

 

 

                    " โทรมาตั้งหลายครั้งแล้ว ไม่เห็นรับโทรศัพท์เลย " ริดางอล

 

 

 

 

 

                     " ขอโทษที ตอนนั้นประชุมอยู่  แล้วนี่ทานอะไรมาแล้วยัง "   โทโมะถาม ริดาส่ายหน้า

 

 

 

 

                    " ไป งั้นไปทานด้วยกัน "  โทโมะยืนแขน ริดาควงแขนโทโมะ ทั้งคู่เดินเคียงกันไป   แล้วเป็นจังหวะเดียวกันกับที่แก้วเดินมาตามเขื่อน  แก้วมองโทโมะที่เดินควงคูไปกับสาวอื่นอย่างน้อยใจ

 

 

 

 

 

                    "  เฮีย ! เพื่อนมาหาหนะ ! "  แก้วขึ้นเสียง เขื่อนเฟย์ สะดุ้ง ตกใจ

 

 

 

 

 

                    " สงสัยจะมีงานเข้าแล้วป๋า "  เขื่อนกระซิบกับดิเรก แล้วเดินตามแก้วไป

 

 

 

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของงาน  มีคู่หนุ่มสาวที่แอบหลบมายืนคุยกันนอกงาน

 

 

 

 

 

                     " โมะคิดดีแล้วหรอที่จะทำแบบนี้หนะ "  ริดาหน้าเครียด 

 

 

 

 

                    " ก็เป็นวิธีเดียว ที่จะทำให้เรารู้ว่าเค้ายังรักเราอยู่หรือเปล่า "  โทโมะเองก็หนักใจไม่ต่างกัน 

 

 

 

 

 

                    " แล้วถ้าเค้าโกรธจนไม่อยากคืนดีกับโมะหละ จะทำยังไง " ริดาพูด 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าเค้ายังรักเราอยู่  เราจะทำให้เค้าหายโกรธเอง แต่ถ้าเค้าไม่รัก เราคงจะต้องปล่อยเค้าไปแล้วหละ "  โทโมะซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าโมะตัดสินใจดีแล้ว เราก็พร้อมที่จะช่วยนะ " ริดาตบบ่าโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ไอนั้นมันเป็นอะไรวะ ทำไมมันดื่มเยอะขนาดนั้น เดี๋ยวก็เมาหัวทิ่มดินหรอก "  ป๊อปมองแก้วที่ดื่มไวน์อย่างกับดื่มน้ำเปล่า 

 

 

 

 

 

                    " นั่นสิ "  ฟางเริ่มเป็นห่วง เธอปล่อยแขนจากป๊อป แล้วเดินเข้าไปหาแก้ว

 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไรเนี่ยฮะ ทำไมดื่มเยอะแบบนี้  ไหนสัญญากับฟางแล้วไง ว่าจะไม่ดื่มอีก "  ฟางโวยวาย 

 

 

 

 

                    "  ไม่รู้สิ แต่รู้สึกอยากดื่ม " แก้วเหมือนคนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง  "  เสียงหวานเอ่ยเรียกฟาง  ฟางหันไปมอง 

 

 

 

 

 

                    "  พี่ริดาาาา  ^^ "  ฟางยิ้มร่าเดินเข้าไปหาริดา 

 

 

 

 

                    " ยินดีกับบ่าวสาวด้วยนะคะ มีความสุขมากๆนะ" ริดาพูด 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้เจอพี่ริดาตั้งนาน พี่ริดายังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ  "  ฟางชม แก้วแบะปากอย่างอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

                    " ใช่  นานแล้วเนอะที่ไม่ได้เจอกัน " ริดาพูด 

 

 

 

 

 

                    " ก็ตั้งแต่ที่เราเลิกกันไป ริดาก็ไม่ได้มาที่บ้านเลย "  โทโมะพูด แล้วเหลือบไปมองแก้ว  แก้วสะอึกไป 

 

 

 

 

 

                    " หลังจากนี่ก็คงจะต้องแวะๆเวียนๆมาบ่อยๆแล้วหละ " ริดาพูด  แก้วนิ่งไป ยกไวน์ขึ้นมาซด 

 

 

 

 

 

                    " อะไรๆยังไงกันแน่คู่นี้  "  ฟางแซว  โทโมะเหลือบไปมองแก้ว  แก้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

                    "  ก็แซวกันไป ไม่ได้มีอะไรเล๊ยยย " โทโมะแกล้งยั่วโมโหแก้ว  ด้วยความกระดี้กระด่าของเค้า มันทำให้แก้วยิ่งโมโห   แก้วทนภาพบาดตาไม่ได้ ต้องเดินออกมาจากที่ตรงนั้น 

 

 

 

 

 

 

                    " ชัดมั้ยละมึง ไอโมะ ไอเลว ทำน้องกุร้องไห้อีกแล้ว "  ทันทีที่แก้วเดินไป ปีอปก็ยุติแผนบ้าบนี้ทันที เพราะสงสารแก้ว  โทโมะหน้าซีด 

 

 

 

 

 

                    " ผมก็แค่อยากรู้ " โทโมะรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่มึงรู้แล้วยัง "  ป๊อปโกรธ

 

 

 

 

 

                    "  รู้แล้วครับ " โทโมะก้มหน้ารับกรรม

 

 

 

 

 

                    " เออ รู้แล้ว แล้วจะรอเชี่ยไรอยู่  ตามไปสิครับ "  ป๊อปโวย ฟางขำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ป๋า แก้วปวดหัว ขอกลับบ้านก่อนนะ "  แก้วรีบเดินมาบอกดิเรก และเดินหายออกไปทันที

 

 

 

 

                    "  ป๋าาา  แก้วหายไปไหนแล้วครับ " โทโมะวิ่งหอบมาหยุดตรงหน้าดิเรก 

 

 

 

 

 

                    "  ใครป๋ามึง ไอโทโมะ "  ดิเรกโวย 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษครับคุณลุง  แก้วหายไปไหนแลวครับ "  โทโมะพูด

 

 

 

 

 

                    " กลับบ้านไปแล้ว "

 

 

 

 

 

                    " ป๋า เอ่ย คุณลุงครับ  ผมขออนุญาตไปบ้านคุณลุงนะครับ " พูดจบโทโมะก็วิ่งไปทันที  ดิเรกจะห้าม แต่ก็ไมทัน

 

 

 

 

 

                    " คุณ  ปล่อยเด็กมันไปเถอะ มาห้ามตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วหละ "  อินอรพูด 

 

 

 

 

                    " ที่ห้ามคือ จะบอกว่าแก้วมันไม่ได้กลับบ้านนั้น มันไปบ้านพักตากอากาศนู้น "  ดิเรกพูด อินอรตกใจ 

 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! "  

 

 

 

 

 

 

 

 

                    จนถึงเที่ยงคืน โทโมะก็หาแก้วไม่เจอ โทรไปหาก็ไม่ติด ที่บ้านพักตากอากาศก็ไม่มี เขาจึงกลับเข้ามาในงานแต่งอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " ป๋าครับ แก้วไม่ได้อยู่ที่บ้านพัก โทรไปก็ไม่ติด " โทโมะกังวล กลัวไปหมด

 

 

 

 

 

                    " เห้ย  แล้วมันหายไปไหนวะ  " ดิเรกคิดหนัก 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าาาา  ไอทีมันบอกว่าแก้วบินไปอังกฤษ " เขื่อนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาดิเรก 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยยย  เอาแล้วไงละมึง  หาเรื่องจนได้เรื่อง "  ดิเรกด่าโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " แม่ พรุ่งนี้ผมจะบินไปอังกฤษ " โทโมะหันไปหาอินอร

 

 

 

 

 

                    " เห้ย  !!!  " ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

 

 

 

 

 

 

 

                    " เออ เอาๆ พวกมึงจัดการกันเอาเองแล้วกัน  ส่วนมึงไอป๊อป ไอเขื่อน  พาเมียเข้าห้องได้แล้วไป " ดิเรกออกคำสั่ง 

 

 

 

 

 

                    " ไปฟาง "  ป๊อปจับมือฟางจูงมือเข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

                    " ไปคะเฟย์ "  เขื่อนก็จูงมอเฟย์เข้าไปในบ้าน 

 

 

 

 

 

                    " ไอโมะ มึงจะทำอะไรก็ทำนะ แต่พาแก้กลับมาให้ได้ "  ดิเรกไม่อยากให้แก้วไปอยู่ที่อื่น 

 

 

 

 

                    " ครับป๋า "  โทโมะรับคำ 

 

 

 

 

                    " พาลูกกูกลับมาก่อนเถอะ แล้วค่อยมาเรียกกูว่าป๋า "  ดิเรกเหน็บ อินอรขำ