เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    หลังจากที่สองสาวรับปากหมายหมั้นกับหนุ่มๆเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ต่อไปก็เป็นคิวของผู้ใหญ่ที่จะไปจัดการสู่ขอสองสาวให้ของลูกชายอันเป็นที่รักทั้งสอง   

 

 

 

 

                    บ้านสวนของคุณย่า ที่ห้องโถงภายในบ้านได้จัดเป็นพิธีเล็กๆขึ้น   ดิเรกยกขันหมากมาสู่ขอเฟย์ฟาง ให้เขื่อนและป๊อป ตั้งแต่เช้า และทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่น่าเชื่อว่าจะมาดองเป็นทองแผ่นเดียวกันได้  "  ย่าพูด ฟางป๊อป ยิ้มให้กัน เขื่อนเฟย์สบตาหวาน  ดิเรกหันไปยิ้มกับอินอร  มีเพียงโทโมะที่นั่งซึม 

 

 

 

 

 

                    "  นั้นนะสิครับคุณแม่  ผมก็มาเหมาจะสองคนเลย 5555 "  ดิเรกแซว  ทั้งหมดหัวเราะ

 

 

 

 

 

                    " ก็ลูกสาว หลานสาวชั้ลสวยหนิ '  อินอรแซว  ฟาง เฟย์ยิ้มเขิล 

 

 

 

 

 

                    "  ครับ สวยจริงๆ "  ป๊อปยิ้มตาหวานใส่ฟาง  ฟางเขิลจนต้องรีบหมดตา 

 

 

 

 

                    "  แล้วแก้วเป็นยังไงบ้างหละดิเรก  ไม่คิดจะกลับมาเยี่ยมย่าบ้างเลยหรอ "  ย่าเห็นใจโทโมะที่ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งเลยเปรยถามเรื่องแก้วให้ 

 

 

 

                    

 

                    ทันทีที่ได้ยิ้มชื่อของแก้ว เขาเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว แล้วหันมองดิเรกย่างรอคำตอบ  ใจเขาเหมือนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    "  เค้าก็มีความสุขดีครับ กำลังจะแต่งงานเหมือนกัน อีก 2 วันก็กลับมาแล้วครับ เค้าอยากจะมาช่วยงานพี่ๆขอเค้า "  ดิเรกเหลือบมองโทโมะ แล้วหันไปพูดกับย่า  โทโมะใจหายวาบ  ใจมันเจ็บจี๊ด เมื่อได้ยินว่าแก้วกำลังจะแต่งงาน

 

 

 

 

 

                    " แก้วแต่งกับใครหรอดิเรก  แก้วจะแต่งงานจริงๆหรอ "  ย่าเห็นสภาพโทโมะตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็สงสาร ความโกรธต่างๆ มันจางหายไปหมด  โทโมะที่เคยร่าเริงตอนที่แก้วเข้ามาในชีวิตของเขา ตอนนี้กลับกลายไปเป็นหุ่นยนต์ตามเดิม เหมือนตอนที่มิ้นเคยทิ้งเขาไป  แต่ครั้งนี้มันหนักกว่าครั้ง่อนเกือบเท่าตัว

 

 

 

 

 

                    " แต่งกับทีนะครับ " ดิเรกต้องการที่จะแกล้งโทโมะ  ฟางเฟย์อึ้งไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าทีเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแก้ว  เธอจะแย้งแต่ ป๊อปกับเขื่อนจับมือเอาไว้ เธอจึงหยุดไป  ทิ้งให้โทโมะเข้าไปผิดต่อไปคนเดียว

 

 

 

 

 

 

                    " จัดงานพร้อมกันที่นี่เลยสิ เดี๋ยวแม่ไปหาฤกษ์มาให้ "  ย่าเสริม 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวผมขอคุยกับเจ้าตัวเค้าก่อนนะครับ " ดิเรกยิ้มกริ่ม สะใจ  เขื่อน ป๊อป หันมองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองหน้าโทโมะที่นั่งหน้าสลดอยู่ข้างๆ

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปใจร้ายมากนะคะ " ฟางกระซิบว่าป๊อป 

 

 

 

 

                    " มันทำกับแก้วก่อน ' ป๊อปตอกกลับ

 

 

 

 

                    " แต่พี่โทโมะก็ทุกข์มากพอแล้วนะคะ  ยังต้องให้เค้าทุกข์ถึงขนาดไหนพี่ถึงจะพอใจ "  เฟย์ดุเขื่อน

 

 

 

 

 

                    " แก้วเจ็บกว่าที่มันเจ็บหลายเท่า "  เขื่อนตอกกลับ 

 

 

 

 

 

                    " พี่ให้เค้าตัดสินใจกันเองไม่ได้หรอคะ จะไปขัดขวางความรักของเค้าทำไม "  ฟางว่าป๊อป 

 

 

 

 

 

                    "  พี่แค่ปกป้องคนที่พี่รัก " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

 

                    " งั้นเฟย์จะไม่แต่งงานกับเฮีย "  เฟย์ขึ้น

 

 

 

 

 

                    "   เห้ยย !!  ทำไมหละ "  เขื่อนตกใจ อุทานเสียงดัง  จนทุกคนหันไปมอง

 

 

 

 

                    " เฟย์แค่อยากปกป้องคนที่เฟย์รัก  "  เฟย์ยื่นคำขาด

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าพี่ยังเค้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น  ฟางก็จะเอาเรื่องของคนอื่นมาตัดสินเรื่องความรักของเราเหมือนกัน "  ฟางไม่ยอม

 

 

 

 

 

                    "  เห้ย !! นี่มันเรื่องของเรานะ จะเอาเรื่องของคนอื่นมายุ่งทำไม  "  ป๊อปโวย  ดิเรก  อินอร ย่า โทโมะ มองสองคู่ที่ทะเลาะกัน สลับกันไปมา

 

 

 

 

 

                    "  นั้นก็เป็นเรื่องของเค้าสองคนเหมือนกัน  เราไม่ควรเค้าไปยุ่ง " เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์นี่มันคนละเรื่องกันนะ  อย่าเอามารวมกันสิ  "  เขื่อนหนักใจ

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปเป็นห่วงแก้ว  ฟางเองก็เป็นห่วงพี่โทโมะ ทางที่ดีที่สุด เราทุกคนหน้าจะปล่อยให้เค้าตัดสินใจกันเอาเอง  เค้าจะกลับมาคืนดีกัน หรือไม่ ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเค้า "  ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " ใช่คะ ถ้าเรายังไปยุ่งกับเรื่องของเค้าสองคน ก็มีแต่คนไม่สบาย แม่ก็ไม่สบายใจเพราะสงสารพี่โทโมะ  ย่าก็ไม่สบายใจ ฟางก็ไม่สบายใจ เฟย์เองก็ไม่สบายใจ  เฮียพี่ป๊อป ลุงดิเรก ก็ไม่สบายใจ  ไม่มีใครสบายใจสักคน  แต่งกันไป ก็ต้องมาอยู่ด้วยกัน มองหน้ากันไม่ติดอยู่ดี  งั้นก็ไม่ต้องแต่งกันไปเลยคะ "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

 

                    "  ยัยเฟย์ " อินอรเอ็ด  แต่ในใจก็คิดไม่ต่างกัน  

 

 

 

 

 

                    " แต่ย่าเห็นด้วยกันเฟย์นะ  ปล่อยๆพวกเค้าไปเถอะ  ให้เค้าตัดสินใจกันเอง " ย่าเสริม

 

 

 

 

 

                    "  ได้มั้ยดิเรก  ลืทุกอย่างไปซะ แล้วเริ่มต้นใหม่  ให้แก้วเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวของเค้าเอง  เราแค่ยืนมองเค้าห่างๆก็พอ  "  ย่าเหมือนอ้อนวอนดิเรก  ดิเรกนิ่งคิด  แล้วพยักหน้าเห็นคล้อยตาม

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าาาา  !! "  ป๊อป เขื่อนจะโวย 

 

 

 

 

 

                    "  คิดดีๆนะคะพี่ป๊อป "  ฟางดุ

 

 

 

 

 

                    "  คิดดีๆนะเฮีย  "  เฟย์ดุ   ทั้งสองหนุ่มจำต้องนิ่งไป   

 

 

 

 

 

                    และด้วยเหตุนี้  โทโมะถึงได้กลับมามีร้อยยิ้มอีกครั้ง  ใจเขาชุ่มฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง  แม้คำตอบของแก้วจะเป็นยังไงก็ตาม แต่อย่างน้ยเค้าก็ได้โอกาสแล้ว  

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ดิเรก ป๊อป เขื่อน กลับไปแล้ว  ทุกคนก็มารวมตัวอยู่ที่บ้านของคุณย่า

ฟาง เฟย์ เล่าความจริง เรื่องที่ทีเป็นลูกพี่ลูกน้องให้โทโมะฟัง  โทโมะดีใจ โล่งอก ยิ้มจนหน้าบาน

 

 

 

 

 

                    " ที่เหลือพี่ก็จัดการต่อเองแล้วกันนะคะ  ฟางจะไม่ยุ่ง  " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    "  ขอบใจมากนะฟาง "  โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " ย่าเองก็ไม่ขอเกี่ยวข้องด้วยแล้วนะ ย่าช่วยได้แค่นี้ " ย่าพูด 

 

 

 

 

 

                    "ครับคุณย่า  แค่นี้ก็มากพอแล้วครับ "  โทโมะกอดย่า เพื่อเพิ่มพลัง

 

 

 

 

 

                    " สู้ๆนะโทโมะ ทำให้แก้วเชื่อใจให้ได้ "  อินอรจบบ่าโทโมะให้กำลังใจ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    แล้ววันนี้ก็มาถึง  วันนี้ วันที่แก้วกลับมา  ฟาง เฟย์ ป๊อป เขื่อน ดิเรก ไปรอรับแก้วที่สนามบิน  โทโมะ แอบตามไป และหลบซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งไม่ห่างจากคนกลุ่มนั้นสักเท่าไหร่ 

 

 

 

 

 

                    " ป๋าาาาา  "  ทันทีที่แก้วเห็นดิเรก  แก้วทิ้งกระเป๋าแล้ววิ่งเข้ากอดดิเรกอย่างเร็ว

 

 

 

 

                    "  คิดถึงจังเลยยย  "  แก้วหอมแก้วซ้ายขวา แก้วกอดดิเรกอีกครั้ง 

 

 

 

 

                    "  แล้วไม่คิดถึงเฮียหรอ "  ป๊อปงอล  แก้วคลายกอดออกจากดิเรก แล้วเดินเข้าไปหาป๊อป 

 

 

 

 

 

                    "ไม่อะ "  แล้วเธอก็สบัดบ๊อบใส่ป๊อป เดินเข้าไปกอดเขื่อนหน้าตาเฉย 

 

 

 

 

                    "  คิดถึ๊งงง คิดถึง  "  แก้วกอดเขื่อนไว้แน่น แล้วหอมแก้มซ้ายขวา  เขื่อนหอมคืน  โทโมะที่แอบมองอยู่ ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่  ทั้งหึง ทั้งอิจฉา 

 

 

 

 

 

                    " ผมกลับก่อนแล้วกันนะป๋า  เค้าคงไม่เห็นผม "  ป๊อปงอล หน้าบูดเป็นตู๊ด  แก้วขำ แล้วรีบเข้าไปกอด 

 

 

 

 

 

                    " จะได้เมียอยู่แล้ว ยังจะมาทำงอลน้องอีก "  แก้วแซว แล้วหอมป๊อป เป็นการขอโทษ 

 

 

 

 

 

 

                    "  หึ ! "  ยังงอลไม่เลิก 

 

 

 

 

 

 

                    ทั้งหมดเดินตามๆกันไปที่รถ  แก้วหันมองซ้ายมองขวา เหมือนหาใครสักคน แต่เหมือนว่าเธอจะเจอแต่ความว่างเปล่า เลยตัดใจมองตรง เดินไปอย่างไม่แคร์ 

 

 

 

 

                    โทโมะเดินออกมาจากที่ซ่อน  เขาตามตามหลังแก้ว ที่เดินโอบกอดกับดิเรกอยู่ 

 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลยังอยากเป็นคนที่ยืนข้างเธอนะแก้ว  "  ใจมันอยากจะเขาไปกอด เขาไปหอม เขาไปจูบ จนใจจะขาด  แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย  เขาทำได้เพียงแค่มอง มองเธอเดินผ่านไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    สวนหย่อมหน้าบ้านในช่วงเย็น  สามสาวที่ไม่ได้เจอกันนาน จับกลุ่มเม้ามอยกันอย่างสนุกปาก 

 

 

 

 

 

                    "  โครตสนุกเลย  ทั้งเที่ยว ทั้งกิน ทั้งทำงาน  โครตมีความสุขเลยวะ "  ใบหน้าของแก้วเต็มไปด้วยร้อยยิ้ม  ดูเธอจะมีความสุขกับการใช้ชีวิตที่นู้น  มันเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องราวที่นี่ไปแล้ว แต่ไม่เลย  ทุกอย่างยังคงอยู่ในหัวใจ หากแต่คนตรงหน้าเธอดูไม่ออกก็เท่านั้นเอง

 

 

 

 

 

                    " หรอ  แล้วแก้วจะกลับไปที่นู้นอีกหรือเปล่า " ฟางจ๋อยไป รู้สึกเหมือนพี่ชายของตัวเองจะต้องสิ้นหวังซะแล้วงานนี้

 

 

 

 

 

                    "  เสร็จงานแต่งฟาง ก็ว่าจะกลับไปนะ  อยู่ที่นู้นแล้วมีความสุขมาก "  แก้วพูด เธอมีความสุขจริงๆ  แต่ลึกๆแล้ว มันก็ไม่เหมือนกันตอนที่อยู่ที่นี้  ตอนที่มีโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    "  จะกลับไปจริงหรอ  ไม่คิดถึงคนที่นี่หรอ " เฟย์พูด หมายจะให้แก้วคิดถึงโทโมะ  

 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าคิดถึง  เดี๋ยวแก้วก็กลับมาเองแหละ ไปๆมาๆ แบบนี้แหละมั้ง "  แก้วพูด เธอพยามกลบเกลื่อนความรู้สึกคิดถึงใครบางคนอยู่

 

 

 

 

 

                    " แก้วเจอคนใหม่แล้วหรอ "  ฟางถามไปตรงๆ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไปดูชุดแต่งงานที่ไหนบ้างแล้วยัง แก้วมีร้านแนะนำนะ " แก้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที  ไม่อยากจะพูดจะคุยเรื่องความรักอีกแล้ว  ฟางยิ้มมุมปากทันที  เมื่อแก้วเปลี่ยนเร่ื่องเธอก็รู้ทันที ว่าแก้วยังไม่ลืมโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ยังเลย แก้วมีร้านไหนแนะนำหรือเปล่า  พอดีพรุ่งนี้ฟางกับเฟย์วางตรงกัน ว่าจะไปดูพร้อมกันเลย  แก้วว่างหรือเปล่า  " ฟางพูด เฟย์ยิ้มกริ่ม รู้ว่าฟางมีแผน

 

 

 

 

 

                    "  มีๆ  งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ เราไปด้วยกันเลยนะ  เสร็จแล้วแก้วอยากไปกินไอติมร้านเดิม ไม่ได้ไปนานแล้ว แก้วคิดถึง "  แก้วพูด  

 

 

 

 

 

 

                    "  ได้ๆ  งั้นเดี๋ยวเฟย์มารับนะ จะได้ไปพร้อมกันเลย "  เฟย์พูด  แก้วพยักหน้ารับ  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ตึ้ง ตึ่ง  !!  เสียงไลน์ดังขึ้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  พรุ่งนี้มีคนอยากกินไอติมคะ "  โทโมะที่นั่งอยู่มุมหนึ่งในห้องทำงาน เปิดอานไลน์ที่เฟย์ส่งมาให้   เขารู้ทันทีว่าเฟย์หมายถึงใคร  ชายร่างสูงยิ้มมุมปาก แล้วรีบเคลียเองสารบนโต๊ะทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ลองชุดแต่งงานกันเสร็จ ทั้งสามสาวก็ไปนั่งชิวกันที่ร้านไอติมที่แก้วชอบ  

 

 

 

 

 

 

                    "    นี่แกจะกินหมดหรอวะ "  เฟย์อึ้ง เมื่อเห็นถ้วยไอติมกองอยู่หน้าแก้ว ถึง สามถ้วยใหญ่ๆ 

 

 

 

 

 

                    "  ก็ไม่ได้กินนาน  ที่นู้นมันไม่อร่อยเหมือนร้านนี้  "  แก้วพูดไปก็กินไป

 

 

 

 

 

                    "  ไม่กินหรอ  นั่งมองอะไรกัน  นัดเฮียไว้หรือเปล่า "  แก้วเงยมองฟาง เฟย์ ที่เหมือนจะชะเง้อมองหาใครอยู่  ทั้งสองสะดุ้ง แล้วหันมาคว้าถ้วยไอติมไปกิน

 

 

 

 

 

                    " ป่ะป่าวๆ ชั้ลเห็นคนคึกคักดี  ไม่เหมอนแต่ก่อน คนน้อยกว่านี้เยอะ "  ฟางจำต้องโกหก  แก้วหันมองบรรยากาศภายในร้าน  

 

 

 

 

 

                    "  ก็จริงนะ  ร้านใหญ่ขึ้นเยอะเลย  คนก็เต็มทุกโต๊ะ  ดีนะที่ยังมีโต๊ะว่างอยู่ ไม่งั้นอดกินแน่ "  แก้วบ่น แล้วก้มลงกินต่อ

 

 

 

 

 

 

                    "  ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ  "  แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น  แก้วค่อยเงยหน้ามองเสียงคุ้นหู เธอเงยมองร่างของเขาขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงใบหน้าที่คุ้นเคย  

 

 

 

 

 

 

                    ตึก ตัก

 

 

 

 

                    ตึกตัก  

 

 

 

 

 

                    ตึกตัก  ผู้ชายที่ทำให้เธอใจสั่นทุกครั้งที่เจอกันที่อยู่ใกล้กัน  และครั้งนี่ก็เช่นกัน  

 

     เธออึ้งไปพักใหญ่  แล้ววางช้อนไอติม ก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินหนีไปเลย 

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ววว  แก้ววว !!! "  โทโมะตกใจ รีบวิ่งตามแก้วไปทันที 

 

 

 

 

 

 

                    หมับ !!! 

 

 

 

 

 

                    ร่างสูงคว้าแขนเล็กเอาไว้ทัน แล้วดึงให้เธอหันหน้ากลับมาหาเขา

 

 

 

 

 

 

                    "  หนีทำไม  นี้ยังหนีกันไม่พออีกหรอ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ  

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลไม่ได้หนี  แต่ชั้ลไม่อยากเห็นหน้านาย  "  ใจเธอเต้นแรงไม่เป้นจังหวะ

 

 

 

 

                    ช่วยปล่อยมือได้ไหม  อย่าสัมผัสกับร่างกายของชั้ลอีกได้ไหม   อย่าทำให้ชั้ลต้องรู้สึกดีกับนายอีกจะได้มั้ย   เธออยากจะบอกกับเขา  แต่เธอทำได้เสียงส่งมันผ่านสายตาของเธอ 

 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่คิดถึงชั้ลบ้างเลยหรอ  "  

 

 

 

 

                    อย่าทำเหมือนเกลียดชั้ล  อย่าทำเหมือนไม่รักกันน  เขาเองก็ทำได้แค่บอกเธอผ่านสายตา

 

 

 

 

 

                    "  ไม่หนิ  นายไม่ได้สำคัญถึงขนาดที่ชั้ลต้องคิดถึง  "  แม้มันจะส่วนทางกับหัวใจ  แต่เธอก็ต้องพูดออกไป  พูดเพื่อให้มันเป็นกำแพง กั้นความอ่อนแอของเธอ 

 

 

 

 

 

                    "  แต่ชั้ลคิดถึงเธอ  คิดถึงจนแทบจะขาดใจ " เขาพูดจากหัวใจที่แท้จริง จากความรู้สึกจริงๆของเขา 

 

 

 

 

 

                    "  ขอบใจนะ  แต่ชั้ลไม่ต้องการมันอีกแล้ว  ช่วยเก็บความคิดถึงของนายกลับไปด้วยนะ  แล้วทีหลังไม่ต้องมาบอกอีก  ชัลไม่อยากฟัง  "   

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว   อย่าประชดชั้ลแบบนี้สิ  เรามาพูดดีๆกันนะแก้วนะ  ชั้ลอยากจะคุยอะไรกับเธออีกตั้งหลายอย่าง ..... "  โทโมะพยามอ้อนวอนแก้ว ให้แก้วพูดกับเขา ให้แก้วไม่ประชดเขา สายตาของเขาวิงวอนขอร้องเธอจากใจ

 

 

 

 

 

                    "  ไม่มีคำว่าเราแล้วโทโมะ  ไม่มีอีกแล้ว   ชั้ลว่าเราต่างคนต่างอยู่ดีกว่านะ อย่ามายุ่งกับชั้ลอีกเลย  "  แก้วสะบัดมือออก แล้วเดินขึ้นรถแท็กซี่ไป  โทโมะได้แต่มองตามไปอย่างสิ้นหวัง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ยอมแพ้หรอกนะ  ยังไงชั้ลก็จะพิสูจน์ให้เธอเห็นอีกครั้ง ว่าชั้ลรักเธอจริงๆ "    โทโมะพู  เฟย์ฟางกอดแขนโทโมะเป้นการให้กำลังใจ