เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    ร้านของชำร่วย  วันนี้ สองคู่บ่าวสาวนัดแนะกันมาเลือกดูของชำร่วยด้วยกัน     โดยมีเฟย์ที่มากับเขื่อน ส่วนป๊อปก็มากับฟาง  ซึ่งสองสาวจะมีผู้ติดตาม 1 คน คือ โทโมะ 

 

 

 

 

                    " จะมาทำส้นอะไรวะ " เมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในร้าน ป๊อปก็หน้าเซ็งทันที

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปคะ ! "  ฟางดุ  ป๊อปได้แต่ทำหนายิ้มเจื่อนๆ เหมือนเกรงใจฟาง ( หรือว่ากลัวก็ไมรุ้ )

 

 

 

 

                    " บรรยากาศแม่งไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ไปที่อื่นดีกว่า "  เขื่อนเองก็รู้สึกไม่ต่างป๊อป เขาทั้งสองยังห่วง หวงแก้ว ไม่อยากจะให้แก้วกลับไปหาโทโมะอีก แต่ก็นะ ในเมื่อดิเรกไฟเขียว เขาก็จนปัญญา 

 

 

 

 

                    " เพราะเฟย์หรือเปล่าคะ บรรยากาศถึงไม่ค่อยดี "  เฟย์ประชด

 

 

 

 

                    " ปล่าวคะ  เฮียก็พูดไปแบบนั้นแหละ " เขื่อนโอบเฟย์ เป็นการง้องอล

 

 

 

 

                    "  แล้วแก้วไม่มาหรอคะ พี่ป๊อป "  ฟางเห็นโทโมะได้แต่ยื่นมองซ้ายมองขวา แล้วเธอเองก็ยังไม่เห็นแก้วเหมือนกัน

 

 

 

 

 

                    "  เดี๋ยวมันตามมา  คุยธุระกับป๋าอยู่  "  ป๊อปพูดห้วนๆ แล้วลุกเดินไปดูของ  ฟางยิ้มกริ่ม แล้วเดินตามไป  เธอเองก็ไม่อยากจะใจร้ายกับป๊อปนักหรอก

 

 

 

 

 

                    แล้วเขื่อนกับเฟย์ ก็ลุกตามฟางไป ทิ้งในโทโมะนั่งเดียวดายรออยู่ที่โซฟา 

 

 

 

 

 

 

                    ตึ้งตึ่ง  เสียงสัญญาณประตูดังขึ้น เมื่อมีคนเปิดมันเข้ามา  โทโมะหันขวับไปทันที

 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะคุณแก้ว ทุกคนกำลังเลือกของอยู่ชั้นสองคะ "  พนักงานพูด 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากคะ (: "  แก้วยิ้มหวานให้ แก้วเดินเข้าไป 

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว "  ทันทีที่เห็นแก้วเดินเข้ามา  ร่างสูงลุกขึ้นอย่างเร็วแล้วเดินไปยืนตรงหน้าของเธอ  แก้วเหลือบมองแล้วจะเดินหนี แต่เขาก็ยังจะมาขวางทางเธอเอาไว้อีก 

 

 

 

 

 

                    " ต้องการอะไร "  แก้วโวยวายใส่

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลแค่อยากคุยด้วย "  โทโมะพูดเสียงน้อย 

 

 

 

 

 

                    "  จะคุยเรื่องอะไรดีหละ เรื่องของนายหรือเรื่องของชั้ลดี "  แก้วประชด 

 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องของเรา "   โทโมะพูดเสียงดังฟังชัด จนคู่รักทั้งสองที่เลือกของอยู่ ต่างกรู่กันมาเข้ามาที่ระเบียงชั้นสอง มาแอบฟังทั้งคู่คุยกัน

 

 

 

 

 

                    " เรื่องของเรา ?  เรื่องไหนหรอโทโมะ เรื่องที่นายทำให้ชั้ลรัก แล้วนายก็ทิ้งชั้ลไปหรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าเรื่องอื่น  แต่ก็ไม่นะ ชั้ลก็จำได้แค่นี้แหละ " แก้วพูดเหมือนตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจเจ็บเกินจะบรรยาย

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลขอโทษที่ชั้ลทำกับเธอแบบนั้น แต่ตอนนี้ชั้ลรู้ใจตัวเองแล้ว ชั้ลรู้แล้วว่าชั้ลรักเธอ รักเธอมาก "  โทโมะจับมือแก้วมากุมเอาไว้  แก้วอึ้งไป มองตาโทโมะ ทั้งคู่จ้องตากัน 

 

 

 

 

 

 

                    " แม่งเอ้ยยยย  "  ป๊อปจะลงไป แต่พอเห็นตาดุของฟางก็จำต้องหยุดนิ่งลงทันที

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลก็รู้ใจตัวเองแล้วเหมือนกันโทโมะ  (: "  แก้วยิ้มหวานให้กับโทโมะ เธอน้ำตาคลอ  ใบหน้าของเธอเหมือนกับคนที่กำลังมีความรัก ซึ่งมันทำให้โทโมะดีใจไม่น้อย 

 

 

 

 

 

 

 

                    เหมือนเธอจะกลับมา   เหมือความรักของเราจะเบ่งบานอีกครั้ง  

 

 

 

 

 

 

                    แต่ร้อยยิ้มบนใบหน้าของเธอมันหุบลงเรื่อยๆ  พร้อมกับมือทั้งสองข้างของเธอสะบัดหลุดออกจากมือของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลรู้แล้วว่าชั้ลไม่ได้รักนาย  และอาจจะไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำ  ที่ผ่านมาชั้ลอาจจะแค่หลง หลงไปกับมารยาของนายก็แค่นั้นเอง  " แก้วเช็ดน้ำตาตัวเอง แก้วเงยหน้าพูดกับโทโมะ   โทโมะอึ้งไป เจ็บจนจุก จนเขาแทบจะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเธอ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่จริง เธอรักชั้ล  เธอแค่โกรธชั้ล เธอถึงได้พูดแบบนั้นออกมา "  เขาได้แต่หลอกตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าเธออาจจะไม่ได้รักเขาแล้ว

 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ไม่ ได้ รั.... "  ไม่ทันที่เสียงหวานจะพูดจบ ร่างสูงก็รวบร่างบางเข้าไปกอด และจูบเธอทันที  

 

 

 

 

 

                    แก้วพยามสะบัดผลักโทโมะให้ออกห่างจากกายของตัวเอง แต่เหมือนหัวใจของเธอไม่ต้องการเช่นนั้นเลย  เหมือนเธอกำลังปล่อยกายไปตามหัวใจ ปล่อยไปตามที่ใจมันต้องการ 

 

 

 

 

 

 

                    "  เธอยังรักชั้ลอยู่  "  เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แต่เขายังโอบใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา  แก้วผลักร่างสูงออก

 

 

 

 

 

                    เพลี๊ยะ !!!  

 

 

 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลก็คล้อยตามไปกับจูบของผู้ชายทุกคนนั้นแหละ  ไม่ใช่เฉพาะแค่นาย " 

 

 

 

 

 

                    " เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น " 

 

 

 

 

 

                    " ใช่สิ จะไม่ใช่ได้ยังไง อย่ามารู้ดีหน่อยเลย "  แก้วชิงชัง มองโทโมะอย่างแค้นใจ แล้วก็แค้นหัวใจตัวเองที่มันไม่เคยรักดี ไม่เคยจำว่ามันเคยเจ็บปวดมามากแค่ไหน 

 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น  ชั้ลคงไม่ใช่คนแรกของเธอ " โทโมะเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบพูดกับแก้ว ให้ได้ยินกันแค่สองคน 

 

 

 

 

 

                    " ใช่ นายคืดคนแรก  แต่อย่าดีใจไปเลย เพราะ ตอนนี้คนของชั้ลมันมีจนชั้ลนับไม่ถ้วนอยู่แล้ว "  แก้วพูดย่างแค้นใจ โทโมะอึ้งไป  

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เชื่อ  แล้วชั้ลก็รู้ว่าเธอรักยังชั้ลอยู่  ยังไม่ลืมชั้ล "  โทโมะมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    "  สรุปว่าไม่เชื่อใช่มั้ย  ! "  แก้วเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้าน เธอเดินตรงไปหาผู้ชายคนนั้น

 

 

 

 

 

 

                    " จุ๊ฟ   O_O  "  แล้วเธอก็คว้าคอผู้ชายคนนั้นมาจูบอย่างดูดดื่มจนร่างสูที่อยู่ในอ้อมกอดเธอ ทั้งอึ้ง ทั้งช็อค 

 

 

 

 

 

 

                    "  ทำบ้าอะไรของมันวะ !!!! " เขื่อนทนดูไม่ได้ รีบวิ่งลงไปจากชั้นสอง ป๊อป ฟาง เฟย์ยืนอึ้งตาค้าง 

 

 

 

 

 

                    " อิชะนีแก้ว อิบ้า "  ริสซี่เพื่อนสาวของแก้วหน้าเหวอ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนอ้าปากค้าง  แก้วหน้านิ่งไป แล้วหันหลับมาหาโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่ที่เชื่อแล้วยัง ว่านายไไม่ได้โชคดีอย่างที่คิด  นายเป็นคนแรกก็จริงนะโทโมะ แต่นายไม่ได้มีความหมาย ไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย  "

 

 

 

 

 

                    " .....  " เขายืนอึ้ง  ตาค้าง ยังช็อคไม่หายกับการกระทำของแก้วเมื่อครู่  สิ่งที่เธอทำมันสร้างความเจ็บปวดให้กับเขา  มันทำให้เขาเจ็บจนน้ำตาตก 

 

 

 

 

 

                    " พี่กลับก่อนนะ " เขาพูดเสียงแผ่ว แล้วเดินออกไปช้าๆ ใจเขาสั่นไปหมด มันอึ้ง มันมึน มันหมดแรงจนเขาแทบจะยืนไม่อยู่   แก้วหันหลังไปมองโทโมะที่เดินออกจากร้านไป แล้วหันกลับมาพร้อมกับคราบน้ำตาที่เต็มใบหน้า

 

 

 

 

 

                    " อีแก้วว มึงทำเชี้ยอะไร มึงมาจูบกูทำไมมม  "  ริสซี่โวยวายใส่แก้วทันทีที่เห็นว่าสงคราวศึกระหว่างแก้วกับโทโมะมันจบลง 

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษนะ  ขอโทษ  ฮึก ฮึก  " แล้วเธอก็ปล่อยโฮออกมา  ฟาง เฟย์รีบเ้ข้าไปปลอบ  ป๊อปเขื่อนได้แต่ยืนมองน้องด้วยความเห็นใจ 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรนะ  ไม่เป็นไร  "  เฟย์โอบแก้ว ไม่อยากให้แก้วร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย  มันไม่น่าเกิดขึ้นเลยจริงๆ "  แก้วเสียใจกับเรื่องในคืนนั้น เรื่องที่เธอปล่อยกายไปให้กับเขา  มันยังฝังใจเธอจนถึงทุกวันนี้  วันที่เธอพร้อมที่จะมอบทุกอย่างในกับเขา ร่างกาย จิตใจ และชีวิตของเธอ  แต่ทุกอย่างมันกัลับพังสลายไปหมด เมื่อเธอรู้ว่า เขานอนกับเธอ เพราะเขาคิดว่าเธอเป็นคนอื่น 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ร้องแล้วนะ  ไม่ร้องแล้ว  "ฟางน้ำตาไหล สงสารแก้วจับใจ

 

 

 

 

 

 

                    "  ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ  ทำไมมันเจ็บได้ถึงขนาดนี้ "  แก้วร้องไห้ไม่หยุด เธอยอมกลับมา เพราะเธอนึกว่าเธอเข้มแข็งพอที่จะเจอหน้าเขาได้  

 

 

 

 

                    

                    แต่เมื่อถึงวันนี้  เธอรู้แล้ว  ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เธอยังรักเขา ยังไม่ลืมเขา เธอยังอ่อนแออยู่ ใจเธอยังไม่เข้มแข็งพอ

 

 

 

 

 

                    "  นีมันเกิดอะไรขึ้นคะ ช่วยบอกตุ๊ดหน่อย " ริสซี่งงไปหมด ไม่เข้าใจในเหตุการณ์ 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวฟางมาวันหลังนะ  วันนี้ขอตัวก่อน  " ฟาง เฟย์ช่วยพยุงแก้ว แล้วพากันเดินออกจากร้าน 

 

 

 

 

 

                    "  เฮียยย  แก้วเป็นอะไรร  ริสซี่ไม่เข้าใจ  "  ริสซี่เดินเข้ามาเกาะแขนป๊อป 

 

 

 

 

 

                    "  ไม่บอก !  ออกไปห่างๆ ถ้าไม่ออกเดี๋ยวจับปล้ำเลย  "  ป๊อปแกะแขนรัสซี่แล้วเดินตามฟางไป  เขื่อนหลอนริสซี่ เดินตามป๊อปไปติดๆ 

 

 

 

 

 

                    " ว้ายๆๆ ตุ๊ดอยากโดนปล้ำ "  ริสซี่กรี๊ดก๊าดด ใหญ่ 

 

 

 

 

 

 

                    ฟางให้เฟย์มาแก้วไปส่งที่บ้าน ส่วนฟางเองก็กลับบ้านไปหาโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ยัยฟางๆ  นี่พี่แกเป็นอะไร  ทำไมกลับมาตาแดงๆ เหมือนคนร้องไห้ยังไงอย่างั้น "  อินอรทักฟาง ที่เดินลุกลี้ลุกลนเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวฟางมาเล่าให้ฟังนะ ฟางขอตัวก่อน " ฟางรีบเข้าไปหาโทโมะในห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่โทโมะ " ฟางเดินเข้าไปหาโทโมะ ที่นั่งพิงขอบเตียง น้ำตาไหล

 

 

 

 

 

                    " พี่ไม่เข้าใจว่าเค้าทำแบบนั้นทำไม  เค้าคงจะเกลียดพี่มาก ถึงขนาดต้องเดินเข้าไปจูบกับผู้ชายแปลกหน้าแบบนั้น " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " ริสซี่เป็นตู๊ดคะ ไม่ได้เป็นผู้ชาย  แก้วเค้าก็ไม่ได้เกลียดพี่คะ เค้าเสียใจ  " ฟางพูด   โทโมะนั่งฟังเงียบ

 

 

 

 

 

                    "  แก้วเค้ายังไม่ลืมเรื่องคืนนั้นนะพี่  แก้วเสียใจมากนะ  พี่ต้องให้เวลาแก้วหน่อย "

 

 

 

 

                    " .... "

 

 

 

 

 

                    " ผู้หญิงทุกคนที่สงวนร่างกายตัวเอง ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องมาย้ำยี  ผู้หญิงจำพวกนี่มักจะเก็บของที่ตัวเองคิดว่ามีค่าที่สุดให้กับคนที่เธอรักและเธอก็คิดว่าเขาคนนั้นรักเธอจริงๆ เธอถึงจะยอมมอบมันให้มันเค้า  แก้วก็เป็นหนึ่งในนั้น  แก้วรักพี่  รักมาก แล้วแก้วก็คิดว่าพี่รักแก้วมากเหมือนกัน  ถึงได้ยอมมอบมันให้กับพี่  แต่พอแก้วมารู้ว่านอนกับเค้าเพราะคิดว่าเป็นคนอื่น   มันเจ็บหนักกว่าโดนนอกใจหลายเท่านะพี่  พี่เข้าใจใช่มั้ย "  ฟางพูด

 

 

 

 

 

                    " เข้าใจ  แล้วพี่ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น  พี่ถึงได้รู้สึกจ็บขนาดนี้ไง  พี่ผิดที่เพิ่งจะมารู้ใจตัวเอง พี่อยากจะขอโอกาสเค้าอีกสักครั้ง  "  โทโมะพูดเสียงสั่น

 

 

 

 

 

                    " พี่ก็ให้เวลาแก้วหน่อยแล้วกันนะ  ถ้าพี่รักแก้วจริงๆ พี่ก็ต้องสู้  ต้องรอ ต้องอดทน  แต่ถ้าพี่ไม่ได้รักมันจริงๆ ก็ช่างมันเถอะ ปล่อยๆมันไป เดี๋ยวมันก็ดีเอง "  ฟางพูดอยากให้โทโมะเข้มแข็ง และสู้กว่านี้

 

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะฟาง "  

 

 

 

 

 

                    " คะ  งั้นฟางขอตัวก่อนนะ "  ฟางยิ้มบางๆ แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    (  แก้วเป็นไงบ้างอะเฟย์ )

 

 

 

 

                    " เพิ่งจะหลับไปเนี่ยแหละฟาง  ข้างล่างเค้าก็ทะเลาะกันใหญ่โตเลย เฟย์ไม่กล้าลงไป "  เฟย์คุยโทรศัพท์กับฟางไป อีกมือก็เกี่ยไรผมให้แก้วไป 

 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าเห็นมัยว่าแก้วร้องไห้อีกแล้ว  ป๋ายังจะไฟเขียวให้มันอีกหรอ ป๋าไม่กลัวน้องกระอักใจตายบ้างหรือไง  "  เขื่อนโวยวายใส่ดิเรก

 

 

 

 

 

                    "  อะไรของพวกมึงอีกวะ มึงจะเอายังไง ถ้ากูไฟแดง เมียมึงจะไฟแดงด้วยหรือเปล่า  หรือมึงอยากจะมีปัญหากับเมีย " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋า  แต่ป๋าเป็นป๋านะ ยังไงป๋าก็ห้ามมันได้  มีป๋าคนเดียวที่ห้ามมันได้ ถ้าป๋าออกคำสั่ง มันก็ไม่กล้ามายุ่งกับแก้วหรอก "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าป๋าสั่งให้พวกมึงสองคนเลิกกับเฟย์กับฟาง เลิกยุ่ง เลิกคบ เลิกไปหาเลย พวกมึงจะทำได้มั้ย "  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                     " จะบ้าหรอป่า ใครมันจะไปทำได้ "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "  แล้วทำไมมึงทำไม่ได้หละไอป๊อป "  ดิเรกถาม

 

 

 

 

 

                    "ก็ผมรักฟางหนิ " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "  แล้วมึงไม่รักกูหรอ กูพ่อมึงนะ ถ้ากูห้ามเนี่ย มึงยังจะคบกับฟางอีกมั้ย " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    "  ป๋าห้ามเรื่องอื่นผมทำได้นะ  แต่ป๋าอย่ามาห้ามผมเรื่องนี้ ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะป๋า  "  ป๊อปโวยวายใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    "  มึงก็รู้หนิ  แล้วมึงจะไปห้ามไอโทโมะมันทำไม ในเมื่อกูเป็นป๋ามึง มึงยังไม่ฟังกูเลย  มึงคิดว่ามึงจะไปห้ามมันได้หรอวะ " ดิเรกทิ้งตัวพิงเก้าอี้

 

 

 

 

 

                    " นี่ป๋าคิดว่ามันรักแก้วหรอ "  เขื่อนสงสัย

 

 

 

 

 

                    " มันโดนพวกมึงซ้มจนเกือบตาย ตอนแก้วหนีไป มันก็ไม่ยุ่งกับใครเลย ถ้ามันไม่รัก ป่านนี้มันมีผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว "  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    " แล่วป๋ารู้ได้ไงว่ามันไม่ยุ่งกับหญิงอื่น  "  เขื่อนไม่เชื่อ

 

 

 

 

 

                    "  ให้คนไปสืบดิวะ กูรู้อยู่แล้วแหละว่าแก้วต้องกับมา แล้วฟังจากที่ไอทีมันเล่า เหมือนว่าแก้วก็ยังไม่ลืมมัน ก็เลยให้คนไปสืบ ไปตามดูพฤติกรรมของมัน  เพราะถ้าแก้วรักมันมากจริงๆ ก็ไม่รู้จะทำยังไง พอรู้วามันรักแก้ว ก็เลยไฟเขียวให้ไง "  ดิเรกพูดอย่างคนใจเย็น

 

 

 

 

 

                    "  แล้วทำไมแก้วยังร้องไห้อยู่อีกหละป๋า  " เขื่อนไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

                    "  เออ ช่างน้องมันเถอะ มึงไปจัดการเรื่องงานแต่งของตัวเองเถอะไป "  ดิเรกพูดปัดๆ เมือนรำคาญ  ป๊อปเขื่อนเซ็งๆ  เดินตามกันออกไป