เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
 
 
                    " ฟะเฟย์  "  แล้วมันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นเคย  เฟย์ยังหลบหน้าเขื่อน ยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับเขื่อนในตอนนี้  เธอหลีกหนีเขาทุกทาง แม้แต่ตอนที่อยู่ในห้องทำงานเดียวกัน เธอก็ไม่เปิดโอกาสให้เขื่อนได้คุยกับเธอเลย    ตอนนี้ก็เช่นกัน .....
 
 
 
 
 
                    " เฟย์ไปทานข้าวกับฟางนะ "  เธอยอมที่จะขับรถทางที่ทำงานตัวเองเผื่อไปทานข้าวกับฟาง เพราะไม่อยากจะคุยกับเขื่อน  เขื่อนก็ได้แต่จ้องมองเฟย์  หาจังหวะที่จะเข้าไปคุยกับเธอ  แต่เหมือนเธอจะไม่เปิดโอกาสให้เขาเลย
 
 
 
 
                    
                    ห้องเขื่อน   ร่างสูงทอดกายยาวพิงเก้าอี้อย่างคนเหนื่อยใจ  ใบหน้าที่เคยนิ่งขรึมอยู่แล้ว ตอนนี้มันยังนิ่งขรึมหนักขึ้นไปอีก 
 
 
 
 
 
                    "  เฮียยย  ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี่ยยยยย  " ป๊อปเองก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับเขื่อน
 
 
 
 
                    "  แล้วมึงเป็นอะไรอีก "  เขื่อนถามอย่างไร้อารมณ์
 
 
 
 
                    "  สามวันแล้วนะที่ฟางไม่รับโทรศัพท์ผมเนี่ย  ผมจะบ้าตายอยู่แล้วว"  ป๊อปโวยวายลั่น  แต่เขื่อนก็ไม่สะทกสะท้านอะไร เขายังคงนั่งนิ่งขรึมไร้อารมณ์เหมือนเดิม
 
 
 
 
                    " เออ  " 
 
 
 
 
                    "  เฮียย  ช่วยคิดหน่อยสิว่าผมต้องทำยังไงให้ฟางกลับมาเหมือนเดิม "  ป๊อปคิ้วขมวด เครียดหนัก
 
 
 
 
                    " ยอมให้ไอโทโมะมันมาง้อแก้วสิ  เดี๋ยวฟางก็ดีขึ้นเอง "  ซึ่งเขาเองก็รู้ว่คนรักของเขาต้องการแบบนั้น  เขารักเฟย์มากก็จริง  แต่เขาก็ทั้งรักทั้งห่วงแก้วไม่น้อยไปกว่ากัน 
 
 
 
 
 
                    "  ทำไม่ได้หวะ "  ผมคิดอยู่นาน แล้วพูดออกไปจากใจจริง  ทั้งคู่เหมือนตกอยู่ในที่ลำบาก มันลำบากใจอย่างบอกไมถูก  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อปโทรมาหาฟางอีกมั้ย "  เฟย์หน้าซึม จิตใจเธอไม่ต่างอะไรจากเขื่อนเลย 
 
 
 
 
                    "  โทร แต่ฟางไม่ได้รับ " ฟางเองก็เช่นกัน  
 
 
 
 
 
                    "  เราจะทำยังไงดีหละฟาง  หรือจะเลิกกันไปเลย เรื่องมันจะได้จบๆ " เฟย์อึดอัดจนแทบจะทนไม่ไหว  อยากจะคุย อยากจะกอด อยากไปกินข้าวด้วย จนแทบจะขาดใจ แต่ทำไมเธอถึงทำไม่ได้สักที  แม้แต่หน้าเขา เธอก็ยังไม่สู้ที่จะมองมันเลย
 
 
 
 
                    " ทำใจได้หรอ  ถ้าจะต้องเลิกกัน "  ฟางน้ำตาคลอ เธอเองก็คิดถึงป๊อปไม่ต่างกัน
 
 
 
 
                    "  ไม่ได้ "  เฟย์ตอบเสียงสั่น  เธอสับสนไปหมด  ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเลือกอะไร ระหว่างพี่ชาย กับ คนรัก ซึ่งตัวเองก็รักคนทั้งสองไม่น้อยไปกว่ากัน 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  โมะ  กินข้าวบ้างหนะลูก จะได้หายเร็วๆไปหาแก้วไง  "  อินอรที่ถือช้อนรอให้โทโมะอ้าปากอยู่   
 
 
 
 
                    "  .... " โทโมะตาลอย ในัวมีแต่เรื่องของแก้ว ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น มันหดหู่ มันเศร้าหมอง มันเหมือนคนไม่มีแรงจะเดินต่อไป 
 
 
 
 
 
                    " โมะไม่อยากไปหาแก้วแล้วหรอลูก "  อินอรน้ำตาคลอ ทั้งสงสารทั้งเห็นใจโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ..... " แต่เขาเหมือนไม่รับรู้ในสิ่งที่อินอรพูดเลย 
 
 
 
 
 
 
 
 
                    "  แก้ว  ลงมาทานข้าวกับป๋า "  แก้วเองก็ไม่ต่างกัน เธอเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ลงมาข้างล่าง ไม่กินอะไรเลย  ดิเรกต้องคอยเรียกคอยตามทุกมื้อ เธอเอาแต่นอนเหมออยู่บนเตียง  อยากจะไปหาโทโมะ แต่ก็แคร์ความรู้สึกของคนในครอบครัว กลัวดิเรก ป๊อป เขื่อนจะโกรธ จะเสียใจ  มันทรมานมากจริงๆ มันมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว
 
 
 
 
 
                    "  ป๋าคะ  ถ้าแก้วจะไปต่างประเทศ  "  เธอพูดทั้งน้ำตา  เธอคิดทบทวนมาทั้งคืน  ปัญหาทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเธอ  ถ้าเธอไป ทุกอย่างมันอาจจะดีกว่านี้
 
 
 
 
                    "  ป๋าไม่ให้ไป "  ดิเรกเองก็สงสารแก้ว  แต่ก็เป็นห่วงหากจะปล่อยให้แก้วกลับไปหาโทโมะ 
 
 
 
 
                    " หนูอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วคะ  มันทรมานเกินไป  หนูเจ็บเกินไปคะป๋าา  ฮึก ฮึก "
 
 
 
 
 
                    "  ป๋าเป็นห่วง  ป๋าอยากให้แก้วอยู่กับป๋า  "  ดิเรกเอื้มมือไปกุมมือแก้วเอาไว้
 
 
 
 
 
                    "  หนูอยู่ไม่ได้จริงๆ  หนูยังตัดใจจากเค้าไม่ได้  ขอเวลาหนูหน่อยนะป๋า  ถ้าหนูทำใจได้เมื่อไหร่ จะรีบกลับมา  "  แก้วพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
                    "  แต่ป๋า.... "  ดิเรกจะแย้ง
 
 
 
 
                    "  มันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วคะป๋า  แก้วไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เฮียทะเลาะกับเฟย์กับฟาง  แก้วไม่อยากทำลายควมรักของคนอื่น " 
 
 
 
 
 
                    "  แก้ว   อย่าคิดแบบนั้นสิลูก  "  ดิเรกหนักใจ
 
 
 
 
 
                    "  แก้วสงสารเฮียคะป๋า  ถ้าแก้วยังอยู่  จะไม่มีใครมีความสุขเลยสักคน  เฮียเองก็ต้องทะเลาะกับเฟย์กับฟาง  แก้วก็อยู่อย่างไม่มีความสุขเพราะตัดใจจากเค้าไม่ได้  ป๋าเองก็ม่มีความสุขที่เห็นก้วเอาแต่ร้องไห้ "  แก้วพูด ดิเรกเงียบไป
 
 
 
 
 
                    "  ถ้าป๋ายังเชื่อมั่นในตัวแก้วอยู่  แก้วอยากให้ป๋าอนุญาตให้แก้วไปนะคะ " 
 
 
 
 
 
                    "  แต่ต้องไปอยู่กับพี่ที  กับอากฤษนะ  "ดิเรกต่อรอง
 
 
 
 
 
                    "  ได้คะป๋า  แค่แก้วได้ไปจากที่นี่ก็พอแล้ว "  แก้วยิ้มทั้งน้ำตา
 
 
 
 
 
                    "  แล้วจะไปเมื่อไหร่หละ "  ดิเรกน้ำตาคลอ ไม่อยากจากกับแก้วอีก 
 
 
 
 
                    "  พรุ่งนี้คะ "  เธอพูดอย่างมั่นใจ   ดิเรกได้แต่ถอนหายใจอย่างจำยอม
 
 
 
 
 
                    "  อื้มๆ "  ดิเรกซึมไป  แต่จำต้องยอมรับในการตัดสินใจของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
                    ในเมื่อเธอเลือกที่จะไป  เธอจะไม่ทิ้งปัญหาไว้ให้ใครต้องมาแก้ไขเด็ดขาด  เธอคิดเสมอ ว่าถ้าปัญหามันเกิดจากเธอ  เธอต้องเป็นคนแก้ไขมันเอง
 
 
 
 
 
 
                    "  แก้วจะไปอยู่ต่างประเทศแล้วนะ "  แม้ว่าใจมันเศร้า  แต่เธอก็ฝืนยิ้มออกมา 
 
 
 
 
                    "  ไปทำไม  ทำไมต้องไป "  เฟย์ช็อคไป  ไม่คิดว่าแก้วจะหาทางออกด้วยวิธีนี้ 
 
 
 
 
                    " มันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน "  แก้วฝืนยิ้มบางๆ แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา
 
 
 
 
                    " มันจะดีได้ยังไง  ฟางรู้ว่าแก้วไม่อยากไป "  ฟางใจหาย กุมมือแก้วไว้แน่น
 
 
 
 
                    "  แก้วขอเวลาสักพักนะ  หายดีเมื่อไหร่  แก้วจะกลับมา "  แก้วพูดเสียงสั่น
 
 
 
 
 
                    "  ยังรักพี่โทโมะอยู่ใช่มั้ย " เฟย์ถาม 
 
 
 
 
                    "  ที่แก้วนัดเฟย์กับฟางออกมา  แก้วอยากจะคุยเรื่องเฮียนะ  "  แก้วเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยาตอบทำถามของเฟย์   เฟย์ฟางหันมองหน้ากัน เมื่อแก้วพูดถึงเขื่อนและป๊อป
 
 
 
 
 
                    " คือแก้วไม่อยากให้ฟางกับเฟย์  มีปัญหากับเฮีย เพราะเรื่องของแก้ว  มันคนละเรื่องกันนะ  แก้วไม่อยากให้เอามาปนกัน   พวกเธอมีความรักที่สวยงามอยู่แล้ว  อย่าทำลายมันเพราะคนอื่นเลยนะ  ความรักดีๆแบบนี้ มันไม่ได้มีง่ายๆนะเฟย์  ฟาง  แล้วก็มีแค่ไม่กี่คนที่ได้รับมัน "  แก้วพูด  เฟย์ ฟางนิ่งไป
 
 
 
 
 
                    "  เฟย์  เฮียใหญ่ ไม่เคยคิดจะคบผู้หญิงคนไหนเลย เฮียไม่เคยมีแฟน  แต่เฮียเปิดใจเพราะเฟย์นะ  เฟย์คือแฟนคนแรกของเฮีย  เฮียรักเฟย์มากนะ  ที่เฮียทำร้ายโทโมะวันก่อน เพราะเฮียเป็นห่วงแก้ว  เฟย์อย่าโกรธเฮียเลยนะ  อย่าเลิกกับเฮีย อย่าทำตัวเหินห่างเฮีย รักษาความรักของกันและกันเอาไว้นะเฟย์  เชื่อแก้วนะเฟย์นะ  กลับไปเป็นเหมือนเดิม ไปคุยกันเหมือนเดิม และรักกันให้มากกว่าเดิม  ฮึก ฮึก "  เธอดีใจแทนเพื่อนที่ได้รับความรักดี  ซึิ่งผิดกับเธอ ี่โดนความรักมันทำรายจนสาหัส  เฟย์น้ำตาไหล 
 
 
 
 
 
                    "  ฟาง  เฮียกลางเองก็เหมือนกันนะ  เฮียหน้าหม่อ  ไม่คิดจะรักผู้หญิงคนไหนจริง คนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า  เที่ยวผู้หญิงไปวันๆ  แต่เฮียก็ยอมทิ้งผู้หญิงทุกคน เผื่อฟาง  เฮียมีแค่ฟางคนเดียว  เฮียบอกกับแก้วว่าเฮียจะหยุดที่ฟาง  แก้วเองก็คิดแบบนั้น  เฮียไม่เคยใส่ใจ ไม่เคยเอาใจ ไม่เคยดูแลผู้หญิงคนนั้นนอกจากฟาง  เฮียไม่เคยเข้าหาผู้หญิงคนไหน ฟางคนแรกนะ ที่เฮียเป็นฝ่ายเข้าไปหา  เข้าไปจีบก่อน  เฮียรักฟางมากนะ แล้วแก้วก็รู้ว่าฟางเองก็รักเฮียมากเหมือนกัน   ความรักของฟางมันสวยงามนะ  อย่าทำลายมันเพราะเรื่องของคนอื่น  รักษามันไว้ให้ดีๆนะฟาง  กลับไปเป็นเหมือนเดิม  รักกันเหมือนเดิม ให้มากกว่าเดิม นะฟางนะ  "  แก้วกุมมือฟางไว้แน่น  ฟางร้องไห้หนัก  เธอโผล่เข้ากอดแก้วด้วยความสงสาร
 
 
 
 
 
                    ฟางเฟย์ รู้ ว่าสิ่งที่แก้วพูดมา มันคือความจริงที่พวกเธอได้รับ  แต่เธอก็อดสงสารแก้วไม่ได้  แก้วดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงแกร่ง แต่ในเวลานี้เธออ่อนแอมาก มากจนแทบจะไมเหลือความเป็นแก้วคนเดิม  ทุกอย่างที่แก้วพูดกับพวกเธอ คือทุกอย่างที่แก้วอยากจะได้กับคนที่เธอรัก   แต่แก้วคงไม่ใช่ผู้หญิงที่โชคดี ที่จะได้รับความรักดีๆจากคนที่เธอรัก 
 
 
 
 
                    ความรักมันทำลายความศรัทธาของเธอไปหมดแล้ว
 
 
 
 
                    เธอไม่ศรัทธาในรัก  ความรักคงไม่เหมาะสมกับเธอ
 
 
 
 
 
 
                    "  พาชั้ลไปหาเค้าหน่อยสิ  "  เธอจะลามันเป็นครั้งสุดท้าย ความรักที่เคยสวยงามของเธอ 
 
 
 
 
 
 
                      " หายไวๆ นะ  "  แก้วยืนน้ำตาไหล มองโทโมะที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง  หยดน้ำตาของเธอ มันทำให้หญิงสาวทั้งสองคนที่ยืนอยู่เคยงข้างร้องไห้ตามไปด้วย
 
 
 
 
                    " ที่รักของเค้า "  เธอโน้มหน้าลงช้าๆ  ไปกระซิบข้างหูของเขา ก่อนจะจูบลาเขาอย่างแผ่วเบา หยดน้ำตาของเธอมันเปอะเปื้อนใบหน้าของเขา  ชายหนุ่มรู้สึกตัว แต่ยังไม่ตื่นขึ้นมา  เธอก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที 
 
 
 
 
 
                    " แก้ว ! แก้ว ! " เฟย์วิ่งตามแก้วออกไป  ขนาดเธอซึ่งเป็นคนนอก เห็นสภาพของแก้วและโทโมะ ยังเจ็บปวดได้ขนาดนี้  แล้วแก้วกับโทโมะจะเจ็บปวดขนาดไหน 
 
 
 
 
 
                    รักกันแท้ๆ  แต่คบกันไม่ได้  ต้องเดินจากกันไปคนละทาง  มันทรมานยิ่งกว่าไม่ได้รัก
 
 
 
 
 
 
                    "  พี่ได้ยินเสียงแก้ว  "  แล้วโทโมะก็รู้สึกตัว  เขาเอามือปาดคราบน้ำตาของแก้วที่มันหยดตกลงบนใบหน้าของเขา  แล้วเงยถามฟางที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่ปลายเตียงโทโมะ 
 
 
 
 
                    " แก้วไม่ได้มาคะพี่โทโมะ  แก้วไม่ได้มา ฮึกฮึก"  นี่คงเป็นประโยคโกหกที่เธอจำต้องฝืนใจ เพราะเพื่อนรักที่เพิ่งวิ่งออกไป ได้ขอร้องเอาไว้
 
 
 
 
                    " แล้วฟางร้องไห้ทำไม  ใครทำอะไรฟางหรือเปล่า  "  โทโมะมองฟางอย่างเป็นห่วง  แต่ฟางมองเขาด้วยสายตาที่สงสารและเห็นใจ  ฟางสะอื่นไห้หนักกว่าเดิม แล้วลุกขึ้นวิ่งไปกอดโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ลุกขึ้นสู้อีกครั้งนะพี่  ลุกขึ้นสู้อีกครั้งนะ  ฮือออ ฮือออ ฮือออ  "  เธอร้องไห้ฟูยฟาย