เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    หลังจากที่ส่งแก้วเข้าห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามหนุ่มก็มานั่งจับกลุ่มคุยกันที่ริมสระ ในระหว่างที่รอดิเรกกลับมา

 

 

 

                    " แก้วยังรักมันอยู่หรอวะ "  เขื่อนเปิดประเด็น

 

 

 

 

                    " คงจะเป็นแบบนั้นแหละวะ "  ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วจะเอายังไงต่อ จะขวางหรือจะปล่อยไป " ทีพูด

 

 

 

 

                    " ก็กลัวแก้วเสียใจอีกวะ ภาพที่แก้วร้องไห้ยังติดตากูอยู่เลย "  เขื่อนหน้าเครียด

 

 

 

 

                    " นั้นสิ  กูกลัวว่าถ้าผู้หญิงนั่นกลับมาอีก โทโมะจะกลับไปหามันอีก แล้วคนที่เสียใจอีก ก็คงไม่พ้นน้องสาวกูนี่แหละ " ป๊อปพูด

 

 

 

 

                    " เห้อ  หลายเรื่องจริงๆวะกับไอเรื่องความรักเนี่ย " ทีเซ็ง

 

 

 

 

                    " เพราะแบบนี้ใช่มั้ย พี่ถึงไม่มีแฟนอะ " ป๊อปแซว

 

 

 

 

                    "  เออ กูรำคาญหลายเรื่องเกิน "  ทีพูดอย่างเซ็ง

 

 

 

 

 

 

                    ที่โรงพยาบาล  โทโมะถูกสั่งในนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล โดยมีอินอร และฟาง คอนเฝ้า 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลต้องขอโทษด้วยนะ ค่ารักษาพยาบาลชั้ลจะจัดการเอง "  ดิเรกพูด เขายอมรับผิดกับสิ่งที่ลูกของเขาทำ แม้ว่าเขาจะโกรธโทโมะมากก็ตาม

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรดิเรก ไม่เป็นไร  ชั้ลต่างหากที่ต้องขอโทษแทนโทโมะ "  อินอรพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

                    " อยาปฏิเสธเลยอินอร " ดิเรกพูด

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะดิเรก ขอบใจจริงๆ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ลูกของชั้ลทำไม่ดีกับแก้ว "  อินอรพูด

 

 

 

 

                    " ชั้ลกลับก่อนนะ "  ดิเรกเปลี่ยนเรื่อง เขาลาอินอรแล้วเดินออกจากห้องไป  อินอรเดินมาหาโทโมะที่เตียง แล้วทรุดลงนั่งบนเก้าๆอี้ข้างเตียง ก่อนจะปล่อยโฮออกมา

 

 

 

 

                    " แม่ขอโทษลูก  แม่ขอโทษ " อินอรร้องไห้ปานจะขาดใจ  เธอโทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะความผิดของเธอ  ถ้าเธอไม่กีดกันโทโมะ ถ้าเธอไม่พามินเข้ามา เรื่องมันคงไม่แย่ขนาดนี้ 

 

 

 

                    "  แม่อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ  ให้เวลากับมันสักหน่อย เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองคะ "  ฟางเองก็เป็นห่วงโทโมะ แต่เธอต้องเข็มแข็ง เพื่อเป็นเสาหลักให้แม่ได้ค้ำจุนในเวลานี้

 

 

 

 

                    " เพราะแม่คนเดียว เพราะแม่คนเดียว  คนอย่างชั้ลไม่น่าจะเป็นแม่ใครได้เลย " อินอรฟูมฟายหนัก

 

 

 

 

                    " แม่คะ  ช่างมันเถอะคะ มันผ่านไปหมดแล้ว แม่ต้องพักผ่อนได้แล้วนะคะ " ฟางโอบกอดอินอรไว้แน่น

 

 

 

 

                    " แก้ว  แก้ว  "  เสียงคะนึงหาดังขึ้นอย่างแผ่นเบา อินอร หยุดฟูยฟายแล้วหันไปตามเสียง 

 

 

 

 

                    " โทโมะ เป็นยังไงบ้างลูก  โทโมะ ได้ยินแม่มั้ย "  อินอรพรำร้องเรียกโทโมะ ชายหนุ่มค่อยๆลืมต่ขึ้นมา  ตอนนี้หน้าของเขาแทบไม่เหลือชิ้นดี มันมีแต่รอยบวมช้ำเต็มหน้าไปหมด 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  ฮึก ฮึก "  แล้วอยู่ๆเขาก็ร้องไห้  เมื่อคิดถึงตอนที่เขาฉุดแก้วเขาไปในห้อง แล้วจะขืนใจเธอ ตอนที่เขารู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่ และตอนที่เขาจะบอกรักเธอ  แต่เขาก็ไม่ได้บอกกับเธอ 

 

 

 

 

                    " โทโมะเจ็บตรไหนหรอเปล่าลูก "  อินอรกุมมือโทโมะเอาไว้  เขาแทบจะขาดใจเมื่อเห็นหยดน้ำตาของลูกชายผู้เป็นที่รัก 

 

 

 

 

                    " ผมอยากไปหาแก้ว  โอ้ยยย " แค่ลุกขึ้นเขาก็ยังลุกไม่ได้เลย ร่างกายของเขามันบอบช้ำไปหมด แทบไม่เหลือดี  

 

 

 

 

                    "  ยังไปตอนนี้ไ่ได้นะโทโมะ ลูกต้องพักรักษาตัวก่อน  "  อินอรพยามปลอบโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ผมอยากอยู่กับแก้ว ผมอยากบอกเค้าครับแม่ มันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังไ่ได้บอกเค้า ฮึก ฮึก "  โทโมะพูดทั้งน้ำตา  ฟางน้ำตาไหลสงสารโทโมะจับใจ  อินอรทุกทรมานใจเหลือเกินเมื่อเห็นสภาพลูกชายตัวเอง

 

 

 

 

                    " เชื่อแม่นะลูกนะ  พักรักษาตัวก่อน  ถ้าหายเมื่อไหร่ เดี๋ยวแม่จะเป็นคนพาไปเอง " อินอรพยามเกลี้ยกล่อมโทโมะ เขาลูบผมโทโมะอย่างเบามือ  โทโมะนิ่งไปแล้วหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

                    เช้าของวันใหม่ เฟย์ เขื่อน ยังคงไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม  แต่ที่มันไม่เหมือนเดิม คือ เฟย์ไม่มองหน้าเขื่อนเลย ตั้งแต่เข้าห้องทำงาน จนถึงตอนนี้  เขื่อนเองก็พูดอะไรไม่ออก จะว่าเขาผิดก็ไม่ใช่ จะว่าเขาถูกก็ไม่เชิง ทุกอย่างมันดูตึงเครียดไปหมด มันดูอึดอัดจนคนทั้งคู่สับสันได้

 

 

 

 

                    " ขอลางานครึ่งวันนะคะ "  เฟย์เดินไปหาเขื่อนแล้วยื่นใบลากิจ  เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขื่อน เขื่อนชำเลิงมองเฟย์

 

 

 

 

                    " จะไปไหน "  แต่เขาก็อดถามคนรักของเขาไม่ได้

 

 

 

 

                    " ไปโรงพยาบาลคะ " เฟย์ตอบสั้นๆ แล้วหยิบกระเป่าเดินออกไปเลย  เขื่อนถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงพิงเก้าอี้

 

 

 

 

                    ทางด้านป๊อปเองก็ไม่ต่างกัน เขาโทรหาฟางตั้งแต่เช้า แต่ฟางก็ไม่ยอมรับสาย แล้วยังไม่ติดต่อกลับมาหาเขาอีก 

 

 

 

 

 

                    "  เฟย์หละเฮีย  "  ป๊อปถามเขื่อน ที่เดินหน้าบึ้งตึงเข้ามานั่งในห้องเขาตั้งแต่เฟย์กลับไป

 

 

 

 

                    "  ไปโรงพยาบาล "  เขื่อนพูดสั้นๆ แล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาในห้องป๊อป 

 

 

 

 

                    " ไปโรงพยาบาล ?  นี่มันยังไม่ออกอีกหรอวะ "  ป๊อปอึ้งไป ไม่คิดว่าโทโมะจะเป็นหนักขนาดนั้น

 

 

 

 

                    " อือ  สงสัยคงจะเจ็บหนักแหละ พวกกูก็เตะมันไม่ยั้งแรงเลยนิ "  เขื่อนพูดอย่างเหนื่อยใจ

 

 

 

 

 

                    " ฟางต้องโกรธผมเรื่องนี้แน่เลย  โทรไปตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ยไม่ยอมับสาย แถมยังไม่โทรกลับอีก " ป๊อปเครียด

 

 

 

 

                    "เฟย์ก็เหมือนกัน ไม่ยอมมองหน้ากูตั้งแต่เช้าแล้ว "  เขื่อนเอามือก่ายหน้าผาก 

 

 

 

 

                    " บางทีผมก็คิดนะเฮีย  ว่าเรื่องความรักมันหลายเรื่องเหมือนที่พี่ทีบอกจริงๆ " ป๊อปเครียดจัด  ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิต น้องสาวก็ห่วง แฟนก็ห่วง 

 

 

 

                    "  กูก็ว่างั้นแหละ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

 

                    โรงพยาบาล  เฟย์ ฟาง อินอร ย่า แห่กันมาเฝ้าโทโมะ ที่ตอนนี้ยังนอนนิ่งกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้ 

 

 

 

 

                    "  โมะเอ่ยโมะ  บทเรียนครั้งนี้คงจะเป็นครั้งใหญ่ที่สุดแล้วหละมั้งเนี่ย "  ย่าทั้งสงสารทั้งเห็นใจโทโมะ  เฟย์ซึมๆ เดินออกไปริมระเบียง ฟางเดินตามเฟย์ไป เพราะอยู่ในอาการเดียวกัน

 

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปโทรมาหาฟางเกือบร้อยสาย  แต่ฟางไม่รับ "  ฟางเองก็คิดถึงป๊อปมาก อยากคุย อยากโทโมะ อยากได้ยินเสียง แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขาตอนนี้ 

 

 

 

 

                    " เฟย์ก็เหมือนกัน เฟย์มองหน้าพี่เขื่อนไม่ติดเลยอะฟาง "  เฟย์พูดหน้าเศร้า

 

 

 

 

                    " มันอึดอัดอะเฟย์  มันบอกไม่ถูกอะ จะโกรธก็ไม่โกรธ แต่จะให้เค้ามาทำแบบนี้กับพี่ชายตัวเองก็ยอมไม่ได้  ฟางมึนหมดแล้ว "  ฟางปวดหัว

 

 

 

 

                    " เฟย์เองก็รู้สึกไม่ต่างจากฟาง อยู่ยากแล้วหละ ถ้ายังจะเป็นอยู่แบบนี้ "  เฟย์พูด  ทั้งคู่มองหน้าอย่างรู้กัน แล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านแก้ว ก็เอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง จะโทรหาใครก็ไม่ได้ เพราะดิเรกยึดโทรศัพท์ไปแล้ว  แก้วทั้งคิดถึง ทั้งเปนห่วงโทโมะ  รอยจูบของเขามันทำใ้เธอรุ้ว่าเขายังเป็นเจ้าของหัวใจเธอ  เธอยังรักเขาอยู่  แต่อีกใจหนึ่งก็กลัว กลัวว่ามันจะเป็นเหมือนเดิม กลัวว่าถ้ามิ้นกลับมาแล้วเธอจะถูกเค้าทิ้งไปอีก  มันสับสนไปหมด  จนเธอคิดอะไรไม่ออก 

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  ลงมากินข้าวกับป๋า  "  ดิเรกเห็นแก้วไม่ลงมาตั้งแต่เช้าเลยขึ้นมาตาม

 

 

 

 

                    " คะ ป๋า "  เธอจำใจทุกจากเตียง แล้วเดินตามดิเรกลงไป 

 

 

 

 

                    ในระหว่างนั่งทานข้าวอยู่ 

 

 

 

 

                    "  ไอโทโมะมันเจ็บหนัก "  ดิเรกพูด  แล้วเหลือบมองอาการของแก้ว 

 

 

 

 

                    เพล้ง  เสียงช้อนกระทบจาน  แก้วมือ่อนไปหมดเมื่อได้ยินในสิ่งที่ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    " ช่างเค้าสิคะป๋า  "  เธอพยามพูดเสียงดัง แต่มันสั่นคลอจนดิเรกรับรู้ได้ว่าเธอยังรักโทโมะ และเป็นห่วงโทโมะมากในตอนนี้

 

 

 

 

                    " นั่นสิ  คงจะอยู่ได้อีกไม่กี่วัน  ก็ดีเหมอนกัน เรื่องทุกอย่างมันจะได้จบสักที " ดิเรกพูดหน้าตาเฉย   แก้วนั่งนิ่งไม่พูดอะไร  แต่น้ำตาของเธอไหลออกมา  ดิเรกเหลือบมองลูกสาวตัวเอง ที่นั่งร้องไห้ไป ฝืนกินข้าวไปอย่างเงียบๆ