เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

                    

 

 

                    หลังจากที่วิ่งตามแก้วออกจากร้านไป แต่ก็ไม่ทันแก้ว  เฟย์เลยหันหลังเดินกลับมาต่อว่าโทโมะ 

 

 

 

                    " ทำไมพี่ไม่ตามไป  ! "  เฟย์โวย

 

 

 

 

                    "  ตามไปแล้วได้อะไรหละ "  โทโมะทำหน้าซื่อ จนเฟย์กับฟางแทบจะเดินเข้าไปตบหน้า

 

 

                    " พี่หน้าจะรับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำนะ " ฟางโวยวาย 

 

 

                    "  แล้วจะให้รับผิดชอบยังไงหละ " โทโมะพูดเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร

 

 

                    "  นี่พี่โดนของหรือเปล่า !!  "  เฟย์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง  เธอทั้งโกรธและเริ่มจะเกลียดโทโมะขึ้นมาทุกที

 

                    " พี่น่าจะแต่งงานกับแก้วนะ  หรือไม่ก็หมั้นกันไว้ก่อนก็ได้  พี่ไม่น่าทำตัวแบบนี้ "  ฟางพูดนิ่งๆ 

 

 

                    " ชั้ลต้องหมั้นหรอ " โทโมะยังนิ่งอยู่  ฟางจ้องตาโทโมะ  เธอไม่เคยโกรธใครขนาดนี้มาก่อน 

 

 

                    "  ใช่คะ  พี่ต้องไปขอขมาคุณลุง แล้วก็พวกพี่ๆของแก้ว แล้วขอหมั้นแก้วไว้เลย "  ฟางแนะนำ 

 

                    "  แล้วแม่รู้เรื่องนี้แล้วยังหละ " โทโมะพูหน้านิ่ง

 

                    " รู้คะ  แล้วแม่ก็ตกลงแล้วด้วย " ฟางพูดต่อ

 

 

                    " อื้ม "  แล้วจู่ๆ โทโมะก็ลุกเดินไปเลย  ฟาง เฟย์หันมองหน้ากัน  ไม่เข้าใจความคิดของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    บ้านสวนของคุณย่า  เฟย์ ฟาง อินอร และย่า ปรึกษาหารือกันเรื่องโทโมะ 

 

 

 

                    " พี่เค้าก็พูดแบบนี้แหละคะ  เฟย์ไม่รู้จริงๆ ว่าเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ " เฟย์กลุ้มใจ

 

                    " ถ้าเรายกขันหมากไปขอเค้า แล้วโทโมะมันหายไปขึ้นมา  ดิเรกคงจะฆ่าโทโมะแน่ๆเลย " อินอรหนักใจ เพราะรู้นิสัยหวงลูกสาวของดิเรกดี

 

 

                    " ไม่ต้องรอให้ถึงมือคุณลุงหรอกคะ  ไม่พี่เขื่อน ก็พี่ป๊อปนี่แหละจะเป็นคนฆ่าเค้าก่อน " เฟย์พูด 

 

 

                    " ลองโทรไปคุยกับดิเรกกับแก้วแล้วยัง " ย่าถามด้วยสีหน้าแววตาที่นิ่งขรึม จนเดาความคิดไม่ออก 

 

 

                    "  ยังเลยแม่  ยังไม่รู้เลย ว่าจะเอายังไงต่อ "  อินอรหนักใจ

 

 

                    "  ต่อสายถึงดิเรก เดี๋ยวแม่คุยเอง " ย่าพูดเสียงเข้ม  อินอรรีบโทรหาดิเรก 

 

 

                    "  ไม่ต้องมีใครตามมาแอบฟังนะ  ชั้ลจะคุยกับดิเรกเป็นการส่วนตัว "  ย่าเดินเข้าไปในห้อง แล้วคุยกับดิเรก  อินอร เฟย์ ฟาง อึดอัด อยากรู้ว่าคุณย่าจะเอายังไงต่อ 

 

 

 

 

 

                     เกือบชั่วโมง  คุณย่าก็เดินออกมาด้วยสีหน้าแววตานิ่งขรึมเหมือนเดิม  เฟย์ ฟาง อินอร รอฟัง 

 

 

 

                    "  ไปตามโทโมะมาหาย่า  แล้วไม่ต้องให้ผุ้หญิงคนนั้นเข้ามา " ย่าออกคำสั่ง  เฟย์ ฟาง หันมองหน้ากัน ก่อนที่เฟย์จะลุกเดินออกไป 

 

 

 

 

 

                    ห้องของโทโมะ  มิ้นมัวแต่ลองชุดของตัวเองที่เพิ่งได้มาสดๆร้อนๆ  อินอรต้องเสียเงินซื้อชุดให้มิ้น หมดไปเกือบแสน   เฟย์เคาะประตู ยืนรอโทโมะอยู่หน้าห้อง

 

 

                    " โมะไปเปิดดิ มิ้นกำลังลองชุดอยู่ " มิ้นชี้นิวสั่งโทโมะ  ในขณะที่ตัวเองหมุนตัวอยู่หน้ากระจก โทโมะถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดประตู

 

 

                    "  ย่าสั่งให้เฟย์มาตามพี่  ด่วนเลยนะคะ ย่ามีธุนะสำคัญ " เฟย์ย้ำทุกคำพูด

 

                    "  อ่อ  ธุระส่วนตัวนะคะ " เฟย์ย้ำอีกครั้ง แล้วเดินลงบันไดไป 

 

 

                    "  มิ้น เค้าไปหาย่าก่อนนะ "  โทโมะโผล่หน้ามาบอกมิ้น  มิ้นผักหน้าแบบปัๆ เพราะมัวแต่สนใจเรื่องชุดของตัวเองอยู่

 

 

 

 

 

                    "  ว่าไงครับคุณย่า " โทโมะพูดนิ่งๆ

 

 

                    " แกต้องหมั้นกับแก้ว "  ย่ยื่นคำขาด  เฟย์ ฟาง  อินอร อึ้ง ไม่คิดว่าย่าจะเด็ดขาดขนาดนี้

 

 

 

 

                    " แล้วมิ้นหละครับ ผมจะเอามิ้นไปไว้ที่ไหน  " โทโมะพูด  เฟย์ ฟาง อินอรหันมองหน้ากัน

 

 

                    "  นี่เป็นคำสั่งของย่า ถ้าอยากจะขัดคำสั่งชั้ล ก็ย้ายกันไปอยู่ที่อื่น " ย่าพูดเสียงเข้ม

 

 

                    " ย่า / แม่ !!! "  เฟย์ ฟาง อินอรอุทานด้วยความตกใจ

 

 

                    "  ได้ครับ งั้นคุณย่าก็นัดผู้ใหญ่ฝ่ายนู้นได้เลย "  โทโมะพูดอย่างเหนื่อยๆ เพราะตอนนี้ตัวเองก็สับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขารักใครกันแน่ 

 

 

                    " เห้ยยยย !!! "  สามสาวอุทานพร้อมกันอีกครั้ง 

 

 

                    "  พรุ่งนี้หกโมงเช้า เตรียมตัวกันให้พร้อม ชั้ลนัดกับดิเรกไว้แล้ว " ย่าพูด 

 

 

                    " เห้ยยยยย !!! "  ทุกคนตกใจ 

 

 

                    " แล้วแกก็ไม่ต้องบอกให้แฟนของแกรู้ " ย่าพูดกับโทโมะ  โทโมะพยักหน้ารับคำ แล้วเดินกลับห้องไป

 

 

 


                    " ย่าคะ ฟางว่า...."  ฟางไม่ค่อยมั่นใจ

 

 

                    "  ชั้ลต้องการพักผ่อน  กลับไปนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า "ย่าพูดจบก็เดินเข้าไปในห้อง  เฟย์ ฟาง อินอรมองหน้ากัน 

 

 

                    "   งั้นก็ไปนอนเถอะ  เราคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วหละ "  อินอรปิดอภิปราย  แล้วเดินกลับบ้านใหญ่ไป เฟย์ ฟาง จำต้องเดินตามอินอรไปด้วย

 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านดิเรก ดิเรกเองก็นัดประชุมใหญ่ภายในบ้าน  โดยมีแก้ว โทโมะ เขื่อน นั่งประจำที่

 

 

                    "  พรุ่งนี้ โทโมะและผู้ใหญ่จะมาขอขมาเราที่นี่ และจะมาขอหมั้นแก้วไปพร้อมกันเลย "  ดิเรกเปิดประเด็น  ทุกคนอึ้งไป

 

                    " นี่ป๋าพูดอะไร "  เขื่อนโวยวาย เพราะหวงแก้ว 

 

                    "  แล้วป๋าจะยกน้องให้เค้าง่ายๆเลยหรอ "  ป๊อปพูด 

 

 

                    " ชั้ลจะมาแจ้งข่าว ไม่ได้มาตอบคำถามของพวกแกสองคน ! " ดิเรกขึ้นเสียง ป๊อป เขื่อนนิ่งไป 






                    "  ก็ดีเหมือนกันคะ  อะไรๆมันจะได้ชัดเจนสักที " แก้วพูดหน้านิ่ง  

 

 

 

                    "  พรุ่งนี้ แปดโมง ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

                    " ป๋า แต่..." ป๊อปจะโวย แต่ดิเรกมองดุ เลยนิ่งไป 

 

 

 

 

                    " แก้วขอตัวไปนอนก่อนนะคะป๋า "  แก้วพูดหน้านิ่ง เขื่อน ป๊อป ดิเรก มองแก้วไม่ออกเลยว่าแก้วคิดอะไรอยู่  

 

 

 

 

                    " ป๋าคิดอะไรอยู่เนี่ย " หลังจากที่แก้วขึ้นไปนอน เขื่อนก็โวยวายทันที

 

 

 

 

                    " ถ้าพรุ่งนี้มาถึง มันจะมีแค่ 2 อย่าง คือ แก้วจะมีความสุขที่สุด กับ แก้วจะเสียใจที่สุด " ดิเรกพูด

 

 

 

 

                    "  ผมไม่เคยมั่นใจในตัวมั่นเลย "  ป๊อปเริ่มเกลียดโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  ถ้าแก้วจะเจ็บ มันก็ดีนะ เจ็บหนัก แต่เจ็บคร้ังเดียว ดีกว่าเจ็บเรื่อยๆอยู่แบบนี้  " ดิเรกพูด  เขื่อน ป๊อปนิ่งคิด

 

 

 

 

                    "  แกไม่เห็นหน้าน้องแกบ้างหรอวะ แกเห็นความสุขหลงเหลืออยู่บ้างัมั้ยบนหน้าน้อของแก   ชั้ลว่าทางนี้น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว  เอาให้มันชัดเจนไปเลย มันแม่งจะเลือกใครระหว่างลูกกูกับผู้หญิงคนอื่น  "  ดิเรกพูดแล้วก็รู้สึกโกรธโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  แล้วท่ามันเลือกผู้หญิงคนนั้นหละ " เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                    " มั่นจะไม่มีวันได้เข้าใกล้แก้วอีก  แล้วชั้ลจะทำให้มันเจ็บมากกว่าที่แก้วเจ็บ " ดิเรกสายตาชิงชัง  เขื่อน ป๊อป ยิ้มกริ่ม 

 

 

 

 

                    "  แผนป๋าอีกแล้วสินะ "  ป๊อปรู้ทัน 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่แผนป๋า " ดิเรกพูด 

 

 

 

 

                    " แล้วแผนใครหละ " เขื่อนงง

 

 

 

 

                    "  แผนของคุณย่า "  ดิเรกยิ้มร้าย 

 

 

 

 

                    เมื่อย่าเดินเข้ามาในห้อง ย่าเริ่มคุยโทรศัพท์กับดิเรก 

 

 

 

 

                    " ดิเรกหรอ  นี่แม่เองนะ  แม่มีธุระสำคัญอยากจะคุยกับดิเรก  "ย่าพูด

 

 

 

                    (  ครับแม่  พูดได้เลยครับ ผมพร้อมแล้ว )  ดิเรกพูด

 

 

 

 

                    " ตอนนี้สิ่งที่เป็นอยู่มันคลุมเครือเหลือเกิน  แม่สงสารแก้ว  แม่เข้าใจในความรู้สึกของแก้วนะดิเรก  แม่รู้ว่าการที่ต้องมีชีวิตอยู่บนความโลเล สับสน กับความรู้สึกของผู้ชายมันเป็นยังไง  แม่เลยอยากจะทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนมากขึ้น "  ย่าพูด 

 

 

 

                    ( คุณแม่หมายความว่ายังไงครับ )  ดิเรกไม่เข้าใจ

 

 

 

 

                    " แม่อยากให้โทโมะเข้ารู้สักที ว่าเค้าต้องการที่จะอยู่กับใครกันแน่ ระหว่างแก้วกับมิ้น " ย่าพูด 

 

 

 

                    ( ผมก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกันครับ ) ดิเรกเข้าใจในคามคิดของย่าทันที

 

 

 

 

                    " ดิเรกไม่โกรธแม่ใช่มั้ยลูก "  ย่าพูดเสียงเศร้า

 

 

 

                    (  ไม่โกรธครับ ผมเห็นด้วยกับคุณแม่นะครับ เพราะผมเองก็ไม่อยากให้แก้วต้องทนอยู่ในสภาพนี้แล้ว  ) ดิเรกพูด 

 

 

 

 

                    " ถ้าจะให้มันสมบทบาท แม่อยากจะจัดงานหมั้นหลอกๆ " ย่าพูดเสียงเศร้า เธอสงสารแก้วจับใจ

 

 

 

                    ( ครับ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน  ผู้ชายทุกคนจะรู้ใจตัวเองก็ตอนที่เค้าต้องตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะเลือกใคร  ถ้าเค้าเลือกคนนึง นั่นก็หมายความว่าเค้าต้องสูญเสียคนนึงไป ) ดิเรกพูด เขารู้สึกจุกในคอ เหมือนคนจะร้องไห้

 

 

 

 

                    "  สำหรับผู้หญิง  เจ็บหนักแค่ครั้งเดียว ดีกว่าเจ็บเพราะความโลเลของผู้ชายตลอดชีวิตนะดิเรก "  ย่าน้ำตาซึม

 

 

 

 

                    (  ผมเข้าใจครับแม่ เดี๋ยวผมจะจัดการทางนี่ให้ )  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

                    " ขอบใจมากนะลูกนะ  ขอบใจที่เข้าใจแม่  ขอบใจจริงๆ "  ย่าพูดเสียงสั้น

 

 

 

 

                     ( ครับ ผมรู้ว่าแม่หวังนดีต่อเรา ผมขอบคุณแม่มากนะครับ )  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่น่าเชื่อ "  ป๊อป เขื่อน แทบไม่เชื่อหูตัวเอง