เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
                    แก้วเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่เข้ามาในบ้าน  บ้านที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่วันนี้มันกับเงียบสงบ  ป๊อปยังซึมอยู่ที่มุมหนึ่งของบ้าน ส่วนดิเรกเองก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง  เขื่อนเลือกที่จะขับรถออกไปข้างนอก ออกไปให้พ้นบ้าน ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น   แก้วเดินก้มหน้าขึ้นไปเก็บกระเป๋าในห้อง แล้วเดินเข้าไปหาดิเรก 
 
 
 
 
                    "  ป๋าคะ  แก้วขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ "  แก้วคุกเข่านั่งข้างเตียง ดิเรกพลิกตัวหันหลังให้แก้ว 
 
 
 
 
                    "  ชั้ลยังไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น  ออกไปก่อน  "  ดิเรกกลั้นน้ำตา พูดเสียงอ่อนอย่างคนไร้แรง  แก้วร้องไห้ จำต้องเดินออกจากห้องไป 
 
 
 
 
                    " เฮีย  แก้วขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย "  แก้วเดินมาหาป๊อปที่นั่งซึมอยู่  ป๊อปเบือนหน้าหนี แล้วลุกเดินจากไปทันที  
 
 
 
 
                    "  เฮีย  ฟังแก้วก่อนสิ  ฮึก เฮียย  ฮืออ ฮือออ ฮือออ "  แก้วสิ้นหวัง ทรุดนั่งลงกับพื้นแล้วปล่อยโฮออกมา 
 
 
 
 
 
 
                      บ้านโทโมะ 
 
 
 
 
 
                    "  มิ้นกลับมาที่นี่ได้ยังไง "  ทันทีที่เห็นหน้ามิ้น โทโมะรีบกรู่เข้าไปหาทันที  ฟาง เฟย์ยืนมองทั้งคู่อย่างไม่พอใจ  อินอรยิ้มสะใจ 
 
 
 
 
                    "  เค้าก็กลับมาหาโมะไง  โมะคิดถึงเค้ามั้ย "  มิ้นจับมือทั้งสองข้างของโทโมะมากลุ้มไว้ แล้วพูดเสียงอ้อน
 
 
 
 
                    " หึ  แล้วมิ้นจะจากเค้าไปอีกเมื่อไหร่หละ "  โทโมะตัดพ้อ 
 
 
 
 
                    "  เค้าจะไม่มีวันจากโมะไปไหนอีกแล้วนะ  เค้ารู้แล้ว รู้แล้วว่าเค้ารักใคร แล้วใครคือคนที่รักเค้ามากที่สุด " มิ้นโผลเข้ากอดโทโมะ เฟย์ ฟางหน้าเหวอ ไม่คิดว่ามิ้นจะกล้าทำขนาดนั้น
 
 
 
 
                    " แล้วแม่จะเสียใจกับสิ่งที่แม่ทำ "  ฟางทนดูไม่ได้ หันหน้าหนีแล้วไปพูดกับอินอรก่อนจะเดินขึ้นห้องไป 
 
 
 
 
                       
 
                      "  เฟย์จะไปหาแก้ว  "  เฟย์พูด ฟางพยักหน้าแล้วเก็บของออกไป 
 
 
 
 
 
                        สวนสาธารณะ เฟย์ ฟาง แก้วนั่งคุยกัน  แก้วร้องไห้ตลอดทางตั้งแต่ออกมาจากบ้าน จนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้อง
 
 
 
 
                    "  เฮียใหญ่หายไปจากบ้าน ตอนนี้ยังไม่กลับ เฮียกลางก็ไม่ยอมคุยกับชั้ล  ป๋าก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน  เป็นเพราะชั้ลคนเดียว  ชั้ลไม่น่าทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นเลย  ฮึก ฮึก "  แก้วพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
                    " รออีกสักพักนะแก้ว  แล้วค่อยไปคุย ตอนนี้เค้าคงยังโกรธอยุ่  "  ฟางปลอบใจ แต่ในใจก็อยากจะคุยกับป๊อปใจจะขาด 
 
 
 
 
                    "  แก้ว หลังจากกลับมา ได้คุยกับพี่โทโมะหรือเปล่า  "  เฟย์ข้องใจ  แก้วยิ่งร้องหนักไปกว่าเดิม
 
 
 
                    "  ชั้ลไม่น่าปล่อยตัวไม่เลย  ไม่น่าเลยจริงๆ " 
 
 
 
 
                    "  อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย มันผ่านไปแล้วนะแก้ว  "  ฟางกอดปลอบ 
 
 
 
 
                    " เฟย์ช่วยพาแก้วไปที่คอนโดของโทโมะหน่อยได้มั้ย " แก้วพูด เฟย์ พยักหน้า 
 
 
 
 
 
                    คอนโดโทโมะ   แก้วเดินเข้าไปเก็บของใช้ทุกอย่างของเธอจนหมด แล้วเดินออกจากห้องมา 
 
 
 
 
                    " ชั้ลว่าชั้ลจะกลับไปดูโรงแรมต่อ "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                    " จะไปยังไงหละแก้ว  คือ ตอนนี้มิ้นมันมาอยู่ที่บ้าน มันทำตัวติดหนึบกับพี่โทโมะอะ  ชั้ลไปอยากให้แกเจอกับมันนะ "  เฟย์หนักใจ
 
 
 
 
                    "  ช่างเถอะ ชั้ลอยู่ได้ "  แก้วฝืนยิ้ม แต่น้ำตายังไหลไม่หยุด 
 
 
 
                    "  แก้วจะยอมแพ้ไม่ได้นะ แก้วไม่รักพี่โทโมะแล้วหรอ " ฟางพูด แล้วแขนแก้วเป็นการเตือนสติ
 
 
 
                    "  ชั้ลไม่มั่นใจเลย ว่าเค้าจะรักชั้ลจริงๆ ขนาดตอนที่เรานอนด้วยกัน ชั้ลยังคิดอยู่เลยว่าเค้าคิดว่าชั้ลคือมิ้น  ถ้าเค้าไม่เมา เราคงไม่ลึกซึ้งกันขนาดนั้น "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                    "  แก้วพูดอะไร "  ฟางเอ็ดแก้ว  เฟย์มองแก้วอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                    " คืนนั้นเค้าเมา เค้าพูดอะไรของเค้าก็ไม่รู้  แต่ชั้ลรู้สึกได้ ว่ามันไม่ได้หมายถึงชั้ล  แต่ชั้ลก็แพ้ใจตัวเองยอมเป็นของเค้า  พอตื่นเช้ามา เค้าพูดถึง มิ้น   "  แก้วพูดเสียงสั่น เฟย์ ฟาง ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ ได้แต่กอดแก้วไว้แน่น 
 
 
 
 
 
                      เช้าของวันใหม่  เขื่อนออกมาทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้า เขารีบออกมาเพราะไม่อยากจะเจอแก้ว  ยอมออกมาตั้งแต่รุ่งสาง มานั่งซึมอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง
 
 
 
 
                    "  เฮีย  " เฟย์ที่เพิ่งจะเข้ามาในห้อง พอเห็นเขื่อนก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เธอเรียกเขื่อนเสียงเบา เก้ๆกังๆ ไม่กล้าจะเดินเข้าไปหา  
 
 
 
                    "  ยื่นใบลาออก แล้วก็ไปให้พ้นๆหน้าชั้ล "  เขื่อนพูดแต่ไมหันมองเฟย์แม้แต่น้อย   เฟย์น้ำตาตก ยิ่งเห็นเขื่อนเย็นชาใส่เท่าไหร่ เฟย์ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
 
 
 
 
                    "  ฟังเฟย์ก่อนได้มั้ยเฮีย "  เฟย์เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขื่อน เขื่อนไม่พูดอะไร แต่เงยมองหน้าเฟย์  สายตาดุดันขอเขามันทำให้เฟย์ต้องหลบตา 
 
 
 
 
                    "  ไม่ไปใช่มั้ย  งั้นก็เชิญอยู่ไปเลย  ชั้ล ไป เอง  "  เขื่อนสปริงตัวลุงขึ้นยืน แล้วเดินออกไปจากห้องทันที  เฟย์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา 
 
 
 
 
 
                     " พี่ป๊อปคะ ฟางขอคุยกับพี่ป๊อปหน่อยได้มั้ยคะ  "  ฟางเดินตามป๊อปไปที่ลานจอดรถ ป๊อปเดินหนี  ฟางรีบเดินไปดักหน้า  ป๊อปหยุด แต่เบือนหน้าหนี ไม่มองหน้าฟาง
 
 
 
 
                    " ฟางแค่อยากอธิบายให้พี่ฟัง  ฟางไม่ได้ตั้งใจจะโกหกพี่นะ " ฟางน้ำตาคลอ
 
 
 
 
                    " นี่ขนาดเธอไม่ได้ตั้งใจ  ชั้ลยังเจ็บขนาดนี้นี่เลย  แล้วถ้าเธอตั้งใจ ชั้ลจะเจ็บขนาดไหนกันนะ "  ป๊อปพูดติดตลก แต่ในใจเจ็บจนเกินบรรยาย
 
 
 
 
                    "   ฟางขอโทษนะ แต่ฟางจำเป็น คือฟาง..."  ฟางยังพูดไม่จบ
 
 
 
 
                    "  รู้มั้ย ชั้ลยอมทิ้งทุกอย่าง ทิ้งความสุขจากการเข้าผับ เที่ยวผู้หญิง เที่ยวกับเพื่อน เลิกเจ้าชู้ เลิกทุกอย่างที่มันเป็นสิ่งไม่ดี เพราะเธอ  เพราะชั้ลอยากจะจริงจังกับเธอ ชั้ลอยากใช้ชีวิตกับเธอ  เพราะชั้ลคิดว่าเธอคงไม่เหมือนผู้หยิงคนอื่นที่มาหลอกชั้ล มาสวมเขาให้ชั้ล มาหลอกเอาเงินชั้ล   หึ !   แต่ชั้ลก็คิดผิด  เธอก็เป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่แสร้งทำเป็นใสซื่อ ไร้เสียงสา ทำตัวน่าสงสาร  มารยาจริงๆ "
 
 
 
 
                     "  ฟางอาจจะหลอกพี่ในเรื่องแม่ของฟาง  แต่เรื่องของหัวใจฟางไม่เคยหลอกพี่นะ  ฟางรักพี่ป๊อปจริงๆนะ ฮึก ฮึก " ฟางพูดทั้งน้ำตา
 
 
 
 
                    " เธอคิดว่าชั้ลจะเชื่อเธองั้นหรอ  ชั้ลอาจจะเคยโง่เชื่อเธอมาก็จริงนะ  แต่ชั้ลจะไม่โง่เป็นครั้งที่สองเด็ดขาด  แล้วก็ช่วยออกไปจากชีวิตชั้ลด้วยนะ  ชั้ลไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงอย่างเธออีก " ป๊อปสะบัดมือฟางจนหลุด แล้วเดินขึ้นรถไป 
 
 
 
 
                    "  พี่ป๊อป ! พี่ป๊อปปปป !!  "  ฟางเดินตามรถไป แล้ววิ่งไปตามไปเมื่อป๊อปขับเร็วขึ้น แต่สุดท้ายเธอก็ต้องหยุด และทำได้แค่มองรถของป๊อปที่ขับออกไปไกลจนสุดตา 
 
 
 
 
 
                        บ้านโทโมะ 
 
 
                    ในขณะที่คนอื่นทุกข์ใจจนแทบตาย มีเพียงโทโมะ ที่มีความสุขกับคนรักเก่า เขามีความสุขกับมิ้นจนลืมนึกถึงแก้วไปเลย 
 
 
 
 
                    "  จะไปหายไปไหนอีกแน่นะ " โทโมะนอนหนุนตักมิ้นในห้องเดิมของเขา
 
 
 
 
                    "  ไม่  เค้าจะอยู่กับโทโมะนี่แหละ เค้าสัญญา "  มิ้นพูด แล้วก้มลงจูบหน้าผากโทโมะ 
 
 
 
 
                    หน้าบ้าน ย่าเดินมาเอาเรื่องอินอร เมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นฝีมือนของอินอร 
 
 
 
 
 
                    " แกกำลังทำให้ลูกของแกสับสน "  ย่ามองหน้าอินอรอย่างเอาเรื่อง  อินอรลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่รู้สึกอะไร
 
 
 
                    "  หนูก็ไม่ได้ทำอะไรนิคะ โทโมะเค้าก็ตัดสินใจของเค้าเอง  ถ้าเค้ารักนังเด็กนั้นจริงๆ เค้าก็คงไม่กลับมาหามิ้น " อินอรพูด 
 
 
 
 
                    "  แกไม่ได้ต้องการแค่นี้หรอก  ชั้ลรู้ว่าแกอยากเห็นแก้วเจ็บ อย่างที่แกเคยเจ็บ ' ย่าชี้หน้าด่าอินอร  อินอรโกรธที่ย่าพูดแทงใจดำ
 
 
 
                    "  มันก็สมควรแล้วนิคะ คงจะเป็นเวรกรรมที่ตามมาสนอง สมน้ำหน้ามันจริงๆ '  อินอรแค้น 
 
 
 
 
                    "  หึ !  แกคิดผิดแล้วหละอินอร  แก้วไม่ใช่คนนิสัยดื้อด้านแบบแก  ชั้ลว่างานนี้ไม่ใช่แก้วหรอกที่เจ็บ  แต่คนที่เจ็บจะเป็นลูกชายของแก "  ย่าพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปที่บ้านสวน 
 
 
 
 
                    "  ไม่มีทาง  คนที่เจ็บต้องเป็นนังแก้ว ไม่ใช่ลูกของชั้ล คนทีเจ็บต้องเป็นลูกของพวกแก "  อินอรกำหมัดแน่น นึกถึงแม่ของแก้วที่ล่วงลับไปแล้ว