เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                    ผ่านไปถึงสามวัน บ้านของดิเรกยังคงเงียบสงบ อยู่กับคนละมุมของบ้าน เขื่อนเข้าบ้านดึก และออกจากบ้านตั้งแต่เช้า  ป๊อปกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม เมาเหล้า เที่ยวผับ เที่ยวผู้หญิง  ดิเรกออกมาจากห้อง มากินข้าวบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับขึ้นห้องไป แก้วได้แต่รอเจอหน้าทุกคน เธอพยามเข้าไปพูดจา พยามอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟัง แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะทั้งสามคนไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลย

 

 

 

 

                    "  ป๋า  ป๋าอย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ย  ป๋าช่วยทำอะไรสักอย่างได้มั้ย จะด่า จะตบ จะตีแก้วยังไงก็ได้  แต่ป๋าอย่าเงียบ อย่าเมินเฉยใส่แก้วแบบนี้ได้มั้ย  ฮึก ฮึก "  แก้วมาดักรอดิเรกที่หน้าประตูห้อง ผพอดิเรกเปิดประตู แก้วก็รีบเข้าไปคุยอีก 

 

 

 

 

                    "  ด่าไปแล้วมันจะมีอะไรดีขึ้นมาได้มั้ย สิ่งที่มันเสียไปแล้ว มันจะเอากลับคืนมาได้มั้ย "  ดิเรกเองก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังโกรธแก้วไม่หาย

 

 

 

 

                    "  แก้วพลาดไปแล้ว  แก้วขอโทษ  ป๋ายกโทษให้แก้วได้มั้ย "  แก้วคุกเข่าจับมือดิเรก น้ำตาเธอไหลพลาก เธอรู้สึกผิดจริงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น และเธอก็เสียใจมากที่ทำให้ดิเรกและพี่ชายของเธอผิดหวัง

 

 

 

                    " ป๋าไม่ได้โกรธแก้ว แต่ป๋าผิดหวังในตัวแก้ว  ป๋าไม่คิดว่าแก้วจะกล้าทำแบบนี้ ไม่คิดว่าแก้วจะโกหกป๋า  ตอนนี้อินอรไปหาป๋าที่นู้น  ป๋าไม่เชื่อทำพูดของเค้าเลย เพราะป๋าเชื่อใจแก้ว  ป๋าเชื่อว่าแก้วเป็นคนดี  ป๋าเชื่อว่าป๋าเลี้ยงแก้วมาอย่าดี และเชื่อว่าแก้วจะไม่ทำตัวแบบนั้นเด็ดขาด   แต่  ป๋าคิดผิด " ดิเรกพูดเสียงสั่น  แก้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้น 

 

 

 

 

                    " ป๋า  แก้วขอโทษ  '  

 

 

 

 

                    "  หรือว่าป๋าเลี้ยงแก้วไม่ดีพอ แก้วถึงเป็นแบบนี้ "  น้ำตาลูกผู้ชายไหลเปาะ  แก้วก้มหน้า ไม่กล้ามองหน้าดิเรก เธอพนมมือแล้วก้มกราบดิเรกทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

                    "  แก้วขอโทษนะป๋า  แก้วผิดไปแล้ว ป๋าให้อภัยแก้วหน่อยได้มั้ย  ป๋าอย่าทำแบบนี้กับแก้วเลยนะ  แก้วจะบ้าตายอยู่แล้วป๋า  ฮืออ ฮืออ ฮืออ " แก้วกอดขาดิเรกร้องไห้แทบขาดใจ

 

 

 

 

                    " ป๋าให้อภัยแล้วลูก ป๋าให้อภัยแล้ว " ดิเรกทนเห็นแก้วให้สภาพนี่ไม่ได้ เพราะแก้วเจ็บมากเท่าไหร่ เค้าเจ็บยิ่งกว่าเป็นสิบเท่า ดิเรกนั่ลงดึงแก้วเข้ามากอด แล้วลูกผมแก้วอย่างเบามือ

 

 

 

 

                    "  ป๋าแก้วขอโทษ  แก้วไม่ทำอีกแล้วป๋า  ฮืออ ฮืออ ฮืออ แก้วขอโทษ  แก้วขอโทษ ป๋าแก้วขอโทษ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ  "  เธอร้องไห้ไม่หยุด ทั้งดีใจทั้งเสียใจปนกันไปหมด 

 

 

 

                    "  ไม่ร้องแล้วนะ ป๋าให้อภัยแล้วลูก  หยุดร้องเถอะนะลูกนะ " ดิเรกกอดแก้วแน่นขึ้น แก้วร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด 

 

 

 

 

                    "  ป๋าาา  แก้วขอโทษนะ  แก้วขอโทษ  ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  แก้วยังฟูยฟาย

 

 

 

 

                    " ครับ ป๋าให้อภัยแก้ว  แก้วหยุดร้องเถอะนะ " ดิเรกน้ำตาไหล กอดแล้วไม่ยอมปล่อย ใจเขาแทบขาด เมื่อเห็นน้ำตาของลูกสาว 

 

 

 

 

                    " ป๋ายังรักแก้วเหมือนเดิมใช่มั้ย  ป๋ายังรักแก้วอยู่ใช่มั้ย ฮืออ ฮืออ ฮืออ "  แก้วตะเกียกตะกายในอ้อมกอดของดิเรก เธอเหือนเด็กตัวเล็กๆที่กลัวว่าคนเป็นพ่อจะรักเธอน้อยลงเมื่อเธอทำผิด  แต่ไม่เลย ดิเรกไม่เคยรักเธอน้อยลงเลย

 

 

 

 

                    "  ป๋ายังรักแก้วเหมือนเดิมลูก ป๋ารักแก้ว รักแก้วเหมือนเดิม  แก้วไม่ร้องแล้วนะ " ดิเรกลูบหลังแก้ว 

 

 

 

 

                    " แก้วรักป๋านะ  แก้วขอโทษนะป๋า  แก้วขอโทษ  แก้วผิดไปแล้ว ฮืออ ฮือออ ฮืออ "  สิ้นเสียงสะอื้นไห้ ร่างบางก็สิ้นสติไปทันที 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  แก้ว !! แก้ว !!! "  ดิเรกเขย่าร่างบางให้อ้อมกอด แล้วจำต้องยกร่างบางกลับเข้าไปในห้องของเธอ 

 

 

 

 

                    " โทรตามไอหมอมาหน่อย แล้วก็โทรตามไอป๊อป กับไอเขื่อนมาด้วย "  ดิเรกออกคำสั่ง แม่บ้านพยักหน้า แล้วรีบลงไปโทรศัพท์ทันที 

 

 

 

 

                    

                      ในห้องนอนของแก้ว หมอตรวจอาการของแก้ว โดยมีดิเรก ป๊อป เขื่อน ยืนรอดูอการอยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

 

                    "  แก้วเครียด พักผ่อนน้อย ให้น้องพักผ่อนเยอะๆ กินยาที่หมอสั่ง ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว "  หมอพูด 

 

 

 

 

                    "  แกเช็คละเอียดแล้วใช่มั้ย  แก้วไม่ได้เป็นอะไรมากแน่นะ "  ดิเรกถาม สีหน้าเค้าดูกังวลและเป็นห่วงแก้วมาก 

 

 

 

 

                    "  ครับคุณดิเรก  แล้วนิแกอยู่ยังไงวะ ปล่อยให้ลูกเครียดขนาดนี้เนี่ย "  หมอติ ดิเรก 

 

 

 

 

                    " เออ ไม่มีอะไรหรอก แค่มีปัญหากับนิดหน่อย ขอบใจแกมากนะไอหมอ "ดิเรกตบบ่าหมอ 

 

 

 

 

                    "  เออ งั้นชั้ลกลับก่อนนะ ไม่ต้องไม่ส่งหละ อยู่เปนเพื่อนลูกสาวแกดีกว่า  "  หมอลา แล้วเดินลงไป โดยมีป๊อป เดินตามไปส่ง

 

 

 

 

                    " แก้วเป็นอะไรไปป๋า "  เขื่อนที่แม้จะยังโกรธ ยังเสียใจอยู่ แต่ก็อดห่วงแก้วไม่ได้ 

 

 

 

                    " ร้องไห้จนสลบไป  คงจะไม่ได้นอนมาสองสามวันแล้วมั้ง "  ดิเรกเกี่ยไรผมให้แก้ว 

 

 

 

 

                    " หือ "  เขื่อนถอนหายใจ แล้วนั่งลงข้างๆแก้ว คนละฝั่งกับดิเรก 

 

 

 

 

                    "  เขื่อน ให้อภัยน้องได้มั้ยลูก " ดิเรกมองเขื่อนอย่างขอร้อง

 

 

 

 

                    "  ผมผิดหวัง เสียใจ กับสิ่งที่น้องทำ จนผมไม่อยากจะมองหน้าไม่อยากจะคุยกับน้องเลย  "  เขื่อนก้มหน้า เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพราะการโกหก คือสิ่งที่เขื่นเกลียดที่สุด 

 

 

 

 

                    " ป๋าเข้าใจลูก ป๋าเข้าใจ  "  ดิเรกเองก็เห็นใจเขื่อน

 

 

 

 

                    "  น้องวางแผนกับเพื่อน หลอกผมกับไอป๊อป น้องให้เพื่อนมาทำงานเป็นเลขาผม เพื่อกันผมของจากตัวของน้อง  น้องโกหกว่าอยู่กับลุงมี แต่น้องก็ไปอยู่กับมัน  แล้วพอผมรู้ว่าน้องตกเป็นน้องมันแล้ว  ผมรู้สึกผิว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง ดูแลน้องไม่ได้  ผมรู้สึกแย่มาก  แล้วยิ่งมารู้ที่หลัง ว่าไอป๊อปมันรู้เรื่องนี้ด้วย ผมยิ่งรู้สึกแย่ไปใหญ่ "  เขื่อนนำตาคลอ 

 

 

 

 

                    "  ป๋าเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขื่อน  แต่พอเห็นสภาพของแก้วเมื่อกี่ ป๋าแทบใจจะขาด  ความโกรธมันหายไปหมด ป๋าแค่สงสารน้อง "  ดิเรกพูด 

 

 

 

 

                    " ขอเวลาผมหน่อยนะป๋า "  เขื่อนพูด  แล้วมองหน้าแก้วที่ยังหลับสนิทอยู่  ดิเรกพยักหน้า

 

 

 

 

 

                    " ป๋า แก้วเป็นยังไงบ้าง "  ป๊อปเดินเข้ามา เขื่อนก้มหน้าไม่มองหน้าป๊อป 

 

 

 

 

                    "  ยังหลับอยู่เลย  ป๊อปมายังข้างป๋ามา " ดิเรกพูด  ป๊อปเดินไปนั่งใกล้ ๆ

 

 

 

 

                    "  ป๋า ผมอยากขอโทษป๋า  แล้วก็อยากจะขอโทษเฮียด้วย ผมขอโทษที่ผมโกหก ผมรู้ว่าผมผิด  ผมไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้น "  ป๊อปจำนน มองดิเรกน้ำตาคลอ

 

 

 

 

                    "  ไม่เป็นไรป๊อป ไม่เป็นไร  ป๋าให้อภัยป๊อปนะ แต่ต้องสัญญากับป๋าว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก " ดิเรกโอบป๊อป ป๋าไว้ดิเรก

 

 

 

 

                    " ครับป๋า  ผมขอโทษจริงๆ  ผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก " ป๊อปพูดเสียงสั่น 

 

 

 

 

                    "  ป๋าอยากให้ป๊อปให้อภัยน้องด้วยนะ " ดิเรกส่งสายตาอ้อนวอน

 

 

 

                    " คือ ผม  ผมยังไม่พร้อมตอนนี้  ผมยังเสียใจอยู่ครับป๋า แก้วกับเพื่อนรวมหัวกันหลอกผม ลองจนผมตายใจ ยอมปล่อยให้แก้วไปทำงาน  แต่พอผมรู้ ผมเห็นแก้วเป็นของมัน  ผมแทบบ้า  ผมยังคุยกับแก้วตอนนี้ไม่ได้ครับป๋า " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "  ให้อภัยน้องเร็วๆนะป๊อป สงสารน้อง " ดิเรกเองก็เข้าใจความรู้สึกของป๊อป เลยไม่อยากจะฝืนใจใคร 

 

 

 

 

                    " งั้นไปพักผ่อนได้แล้วไป  เดี๋ยวป๋าอยู่ดูแลน้องเอง  "  ดิเรกพูด  ป๊อป เขื่อน ยกมือไหว้ดิเรก แล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

                    "  เฮีย  คือ ผม.... "  ป๊อปจะพูดกับเขื่อน

 

 

 

 

                    "  ชั้ลเองก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับแกตอนนี้ "  แล้วเขื่อนก็เดินเข้าห้องไป ป๊อปมองตามหลังเขื่อนไปอย่างเสียใจ

 

 

 

 

 

 

                      บ้านโทโมะ  ทั้งแต่มิ้นกลับเข้ามาอยู่ในบ้าน โทโมะก็กลับมาทานอาหารเที่ยงที่บ้านทุกวัน  

 

 

 

                    "  โมะ กินกุ้งนะ เดี๋ยวมิ้นแกะให้  " มิ้นอ้อนโทโมะสุดริษ เฟย์ แบะปากใส่ แลัวกระแทกช้อนกันจานอย่างดัง อินอรมองดุ 

 

 

 

 

                    "  เฟย์ ไม่เอาดิ ถ้าเป็นฟาง ฟางจะคว่ำจานไปเลย "  ฟางเองก็สุดทน เธอไม่เคยก้าวร้าวแบบนี้ มาก่อน 

 

 

 

                    "  นิดนิสัยดื้อด้านแบบนี้มาจากใคร !  "  โทโมดุฟาง เฟย์ 

 

 

 

                    "  ก็คงจะติดมาจากพี่นั้นแหละคะ "  เฟย์โกรธ ฟางดึงแขนเฟย์เอาไว้ 

 

 

 

 

                    "  ถ้าไม่อยากร่วมโต๊ะ ก็เชิญไปกินที่อื่น "  โทโมะ เริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนละคน  เฟย์สะอึก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง 

 

 

 

                    " เฟย์เองก็ไม่อยากจะอยู่นักหรอกคะ  แต่แค่ข้องใจบางอย่าง ถ้าพี่ช่วยตอบให้เฟย์หายข้องใจ เฟย์ก็จะไปทันที  "  เฟย์พูด ฟางไม่ห้าม อินอรเริ่มหนักใจ

 

 

 

 

                    " ถามไปสิเฟย์ แล้วโทโมะก็ตอบคำถามน้องมันด้วย  "  ย่าเสริม เฟย์ ฟาง หันมายิ้มกับย่า 

 

 

 

                    "  ก็ถามมาสิ "  โทโมะพูด 

 

 

 

                    "  พี่จะเอายังไงเรื่องแก้ว "  เฟย์ถาม  โทโมะอึ้งไป มิ้นมองโทโมะอย่างลุ้นๆ 

 

 

 

 

                    "  ชั้ล  ชั้ล  "  โทโมะลังเล 

 

 

 

 

                    " มิ้นอยู่ไม่ได้นะ ถ้าขาดโมะ  โมะอย่าทิ้งมิ้นไปไหนนะ ฮึก ฮึก " มิ้นบีบน้ำตา  เฟย์ ฟาง มองมิ้นอย่างอาฆาต เธอรู้ทันในมารยาของมิ้น 

 

 

 

 

                    "  ชั้ลคงต้องห่างกับแก้วสักพัก " โทโมะทนเห็นน้ำตามิ้นไม่ได้ 

 

 

 

 

                    "  หึ ! คิดไว้แล้วเชียว ว่ามันต้องออกมาแนวนี้ ถ้าพี่เลือกผู้หญิงคนนี้ ก็ขอความกรุณาพี่ช่วยไปมองแก้วด้วยนะ มันจะได้ไม่ต้องรอ  " เฟย์ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวังกับโทโมะ 

 

 

 

 

                    " พี่ควรจะทำในสิ่งที่เฟย์พูดนะคะ  แก้วจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ " ฟางเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเฟย์ 

 

 

 

 

                    " ตัดสินใจให้ดีนะโทโมะ ตัดสินใจให้ดี " ย่าพูดจบก็ลุกจากโต๊ะอาหาร เดินกลับบ้านสวนไป  โทโมะคิดหนัก  มิ้นก็เอาแต่บีบน้ำตา ร้องไห้ขอความเห็นใจจากโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  ฝาก เฟย์ กับ ฟางไปบอกแก้วแทนพี่ด้วยแล้วกันนะ " โทโมะพูด  ฟาง เฟย์อึ้ง มองหน้ากัน ก่อนจะหันไปมองโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  นี่พีมีหัวใจบ้างหรือเปล่า  ทำไมถึงทำกับแก้วแบบนี้  ไม่คิดบ้างหรอ ว่ามันจะเสียใจ "  ฟางโวยวาย 

 

 

 

                    "  ก็ไม่ได้ตั้งใจ  ทีแรกก็นึกว่ารัก แต่ แต่..." โทโมะอึกอัก 

 

 

 

                    "  คงเป็นเวรกรรมของมัน ที่มาเจอคนอย่างพี่  ยังไงเฟย์ก็ขอให้พี่มีความสุขกับนางมารยาคนนี้ให้มากๆนะคะ "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

                    "  ฟางเองก็ขอให้พี่โชคดีนะคะ อ่อ  แล้วคนโลเลอย่างพี่ก็ไม่เหมาะสมกับแก้วหรอกคะ  ฟางว่าพี่เหมาะกันผู้หญิงคนนี้มากกว่า  เพราะนิสัยคล้ายๆกัน "  ฟางพูด 

 

 

 

 

                    "  อ่อ  เฟย์เรียนคุณฟ้านะคะ เฟย์จะย้ายกลับไปอยู่ที่อื่น และจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีก "  เฟย์พูดจบก็เดินออกไป 

 

 

 

                    "  ฟางเองก็จะย้ายไปอยู่กับเฟย์ แล้วฟางก็พาคุณย่าไปด้วย ฟางจะกลับมาก็ต่อเมื่อ บ้านหลังนี้มีแค่เราคะ " ฟางพูดจบก็เดินออกไป  อินอรอย่าเหวอ  โทโมะอึ้ง ไม่คิดว่าฟางจะดื้อได้ขนาดนี้  อินอรเดินตามฟางออกไป  แต่ก็ไม่ทัน  ฟาง เฟย์ ย่า ขึ้นรถขับออกไปก่อนแล้ว

 

 

 

 

                    บ้านหลังเล็กๆ ซึ่งอยู่ถัดจากบ้านของแก้วแค่ซอยเดียว  เฟย์ กับ ฟางรู้คำตอบของโทโมะมาก่อนแล้ว เพียงแต่เธอต้องการความชัดเจน ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ

 

 

 

                    "  นี่นะ ที่มาเช่าบ้านไว้ก่อน "  เฟย์พูด พลางยกของลงจากรถ ฟางเงียบมาตลอดทาง ตอนนี้กยังไม่พูดไม่จาอะไร

 

 

 

                    "  ปล่อยพี่เค้าไปเถอะลูก  ไม่ต้องไปคิดแทนเค้า สักวันเค้าจะรู้เอง ว่าชีวิตของเค้าต้องการอะไร  "