เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

 

                     ทันทีที่ถึงบ้าน ป๊อปรีบลงจากรถ แล้วไปเปิดประตูรถเขื่อน  เขื่อนลงมาจากรถ 

 

 

                    '  อะไรของมึงวะไอป๊อป มีอะไรก็รีบๆพูดมา  "  เขื่อนชักสีหน้า

 

 

 

                    "  เมื่อกี้ผมไปเดินห้างกับฟางมา  แล้วมีปาคนนึงมาทักฟาง  เค้าถามถึงแม่ของฟาง ว่าทำไมช่วงนี้ไม่ไปซื้อเพชรร้านเค้า  "  ป๊อปหน้าเครียด  เขื่อนนิ่งคิด

 

 

 

                    "  ไหนในประวัติ ฟางจนไม่ใช่หรอวะ  "  เขื่อนเริ่มสงสัย

 

 

 

                    "  ก็นั้นนะสิ  จะว่าป้าคนนั้นทักคนผิดก็ไม่ใช่ เพราะฟางเองก็คุยกับเค้า  "  ป๊อปพูด

 

 

 

                    " แล้วแกเคยลองแอบตามไปที่บ้านเค้าแล้วยัง  "  เขื่อนพูด

 

 

 

                    "  ยังวะเฮีย  เออ อีกอย่างนะ ตอนผมไปส่งฟางที่บ้านอะ แล้วฟางไม่ให้เดินไปส่งถึงบ้าน ให้ส่งแค่ปากทางเข้าบ้าน แล้วบังเอิญฟางลืมโทรศัพท์ไว แล้วเฟย์ก็โทรเข้ามา  เฟย์พูดว่าพี่ป๊อปสงสัยอะไรหรือเปล่า   เค้าสองคนมีความลับอะไรหรือเปล่าววะเฮีย   "  ป๊อปพูด

 

 

 

                    "  แต่เฟย์เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรกับชั้ลนะ  "  เขื่อนเริ่มสงสัยมากขึ้น

 

 

 

                    "  ก็ถ้าเค้าพูดมันก็ไม่เป็นความลับนะสิ " ป๊อปพูด  เขื่อนนิ่งคิด

 

 

 

                    "  ถ้าสงสัยก็สืบดิวะ "  เขื่อนเสนอ 

 

 

 

                    "  ผมก็คิดว่าผมจะทำแบบนั้นเหมือนกัน " ป๊อปพูด

 

 

 

 

 

                              เช้าของวันใหม่ แก้วงัยเงียตื่นขึ้นมา ข้างกายของเธอยังมีโทโมะที่นอนโอบกอดเธออยู่ หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วจับมือเขา ก่อนจะพลิกตัวออกจากกอดของเขา

 

 

 

 

                    "  ไม่ต้องกอดไว้ทั้งคืนก็ได้ ไม่หายหรอก "  แก้วก้มหน้ามอชายหนุ่มที่ยังหลับตาอยู่ เธอถ้าวคางมองหน้าหล่อที่หลับตาอยู่ ก่อนจะเขี่ยจมูกโด่งด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

                    "  คิดว่าเค้ายังหลับอยู่สินะ " โทโมะจับมือแก้วมาจูบแล้วลืมตาขึ้นมา

 

 

 

                    "  นี่แกล้งกันหรอ " แก้วจะตี 

 

 

 

                    " แกล้งที่ไหน  ไม่มี๊ " โทโมะลุกขึ้นนั่ง แล้วรวบร่างเล็กมากอด 

 

 

 

                    "  เมื่อคืนนอนหลับสบายเลยเนอะ "  โทโมะกระซิบข้างหู ก่อนจะกดจมูกโด่งลงคอขาว  แก้วสะดุ้ง ขนลุกไปทั้งตัว

 

 

 

                    " ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวไปทำงานสาย "  แก้วรีบลุกหนีแก้เขิล  โทโมะมองตามแก้ว แล้วส่งยิ้มให้เธอ ก่อนจะลุกจากเตียงเข้าครัว

 

 

 

 

 

                    "  เธอ ไปอาบน้ำได้แล้ว  "  แก้วที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ตะโกนเรียกโทโมะ  

 

 

 

                    "  ทำกับข้าวเป็นด้วยหรอ "  แก้วเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไปในครัว ก็เจอโทโมะยืนทอดไข่เจียวอยู่

 

 

 

                    "  ก็เป็นแค่ไข่เจียวกับแกงจืดที่แหละ เธอจะกินได้หรือเปล่าหละ " โทโมะตักอาหารใส่ถ้วย แล้วนำไปวางที่โต๊ะ 

 

 

 

                    "  กินได้สิ  ที่รักทำให้กิน กินหมดทุกอย่างแหละ "  แก้วอ้อน เดินไปกอดโทโมะจากด้านหลังแบบหลวมๆ และเร็วๆ แล้วนั่งลง

 

 

 

                    "  เวลากอดอะ  เค้ากอดกันแบบนี้ "  โทโมะเดินไปคว้าร่างบาให้ลุกขึ้น แล้วกอดเธอไว้แน่น

 

 

 

                    "  ปล่อยยย  ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวเค้ารอกินข้าวนะ "  แก้วเขิล รีบผละกอดออก โทโมะเองก็เขิลไม่แพ้กัน รีบเดินหนีเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

 

 

                             บริษัท  ป๊อป แอบมองฟางทีเผลอ แต่เขาไม่ได้มองด้วยความหลงไหล หากแต่มันเป็นแววตาแห่งความสงสัยเท่านั้น ฟางเองก็เช่นกันเธอเหลือบมองป๊อปเป็นระยะๆ กลัวว่าป๊อปจะสงสัยเรื่องที่เฟย์พูดไป และเรื่องที่เธอคุยกับป้าคนรู้จัก แม้ป๊อปจะไม่เอ่ยถามเธอสักคำ แต่การนิ่งไปของป๊อปมันดูน่ากลัวพิกล

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปคะ  เย็นนี่พี่ป๊อปไปไหนบ้างคะ "  เมื่อบรรยากาศมันเงียบจนวังเวงหน้ากลัว ฟางเลยเลือกที่จะเป็นคนพูดขึ้นมาก่อน เมื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้นมา

 

 

 

 

                    "  พอดีพี่มีนัดทานข้าวกับลูกค้าครับ แต่ฟาไม่ต้องไปนะ พี่ไม่อยากให้ฟางกลับบ้านดึก พี่กลัวว่าฟางจะเป็นอันตราย  "  ป๊อปพูด แต่ไม่เงยมองฟาง  พูดไปก็เซ็นเอกสารไป เขาทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนว่าไม่ได้สงสัยฟาง

 

 

 

 

                    "  แต่ฟางไปด้วยได้นะคะ "  ฟางพูด เธออยากให้ป๊อปกับมาพูดคุยกับเธอปกติ  ยิ่งป๊อปนิ่งเงียบแบบนี้ มันยิ่งทำให้เธอกลัว

 

 

 

 

                    "  ฟางอยากไปหรอ "  ป๊อปเงยหน้ามามองฟาง

 

 

 

                    " คะ  ฟางอยากไปกับพี่ป๊อป "  ฟางยิ้มดีใจที่ป๊อปเงยมามองหน้าตัวเอง

 

 

 

 

                    "  ไปซิ แค่ขากลับพี่ต้องไปส่งฟางถึงหน้าประตูบ้านเลยนะ "  ป๊อปจ้องเข้าไปในตาฟางเผื่อจับผิด  ฟางรีบหลบตา

 

 

 

 

                    "  เอ่ออ  คือ  พี่ป๊อปส่งฟางที่เดิมก็ได้นะคะ  ฟางไม่อยากรบกวนพี่ป๊อป "  ฟางพูด แล้วยิ้มเจื่อน

 

 

 

                    "  หึ !  ไม่เป็นไรๆ  ฟางไม่ต้องไปแหละดีแล้ว ลูกค้าพี่มีแต่ผู้ชาย พี่ไม่อยากให้ฟางไป พี่หวง "  ป๊อปเปลี่ยนเรื่องทันที   ฟางยิ้มเจื่อนๆ

 

 

 

 

                    "  ก็ได้คะ "

 

 

 

 

                    ห้องเขื่อน  เขื่อนเองก็จ้องมองเฟย์อย่างับผิด  เฟย์เองก็รู้ตัว แต่พยามทำตัวปติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

 

                    "  เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ "  เขื่อนพูด เฟย์หันมามองเขื่อนอย่างงง เพราะคิดว่าเขื่อนน่าจะถามเรื่องอื่น ไม่คิดว่าจะชวนไปกินข้าว 

 

 

 

                    "  ได้คะเฮีย "  เฟย์ยิ้มหวาน สบายใจขึ้นมาทันที  เพราะคิดว่าเขื่อนคงไม่สงสัยอะไร 

 

 

 

 

 

                    ช่วงเย็นหลังเลิกงาน  ป๊อปแสร้งทำเป็นคุยโทรศัพท์กับลูกค้า แล้วรีบเดินออกจากห้องไป  ป๊อปขับรถออกไปจอดข้างบริษัท  

 

 

 

 

                    "  เฟย์ทำไมไม่รับสายนะ "  ฟางอึดอัดใจเรื่องป๊อป อยากจะปรึกษากับเฟย์ แต่เฟย์ไม่รับสาย เพราะตอนน้เขื่อนลากเฟย์เข้าไปในโรงหนักเรียบร้อยแล้ว  ฟางคิดหนัก

 

 

 

 

                    "  พี่ป๊อปอยู่ไหนหรอคะ "  ฟางโทรเช็ค เพราะกลัวว่าป๊อปจะสะกดรอยตามเธอ

 

 

 

 

                    (  คุยกับลูกค้าอยู่ที่ต่างจังหวัดคะ  ฟางมีอะไรหรือเปล่า )  ป๊อปจำต้องโกหก แต่ที่จริง ก็มองฟางจากในรถอยู่ตลอดเวลา 

 

 

 

 

                    "  อ่อ ปล่าวคะ ไม่มีอะไร  งั้นฟางกลับบ้านก่อนนะคะพี่ป๊อป " ฟางยิ้มได้ทันที แล้วเรยกรถแท็กซี่   รถแท็กซี่ขับออกไป  ป๊อปขับตามไปห่างๆ 

 

 

 

 

                    ฟางนั่งรถแท็กซี่มายังเส้นทางบ้านจริงๆของเธอเอง  ป๊อปขับตามแล้วสงสัยว่าทำไมฟางถึงให้รถแท็กซี่พามาทางนี่ 

 

 

 

 

                    "  นี่มันคนละทางกันหนิ "  ป๊อปคิ้วขมวด เร่งตามรถแท็กซี่ไปติดๆ จนเกือบถึงปากทางเข้าบ้านฟาง  รถแท็กซี่เลี้ยวรถเข้าไปในซอย 

 

 

 

 

                          ครื้นนนน  ครื้นนน  แต่เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรม ดังขึ้นจนป๊อปต้องก้มลงมอง ทำให้คลาดกับรถแท็กซี่  และสายนี้ก็เป็นสายสำคัญที่ป๊อปต้องรับซะด้วย

 

 

 

 

                    (  ไอป๊อป  น้องอยู่ที่ไหน  ทำไมไม่รับสายป๋า  )  ดิเรกโทรทางไกล ดิเรกขึ้นเสีงจนป๊อปหน้าเสียไปหมด

 

 

 

 

                    "  เอ่อออ  สงสัยยัยเล็กคงจะคุยกับลูกค้าอยู่นะครับป๋า เลยรับสายไม่ได้ " ป๊อปพูด

 

 

 

                    ( ถ้าเจอน้อเมื่อไร่ บอกให้โทรกลับหาป๋าด่วน  )  พูดจบดิเรกก็วางสายไปทันที  ป๊อปรีบหันมองรถแท็กซี่ แต่ก็ไม่เจอ 

 

 

 

 

                    "  โธ่โว้ย พลาดจนได้ " ป๊อปโกรธตัวเอง  เขาเลี้ยวรถขับกลับบ้านไป 

 

 

 

 

 

                         บ้านฟาง

 

 

 

 

                    "  แม่ไปต่างประเทศหรอ  แล้วไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไปทำไม ทำไมไม่บอกฟางแล้วแม่จะกลับเมื่อไหร่  "  อินอรอยู่ต่างประเทศ โทรทางไกลมาหาฟาง  ฟางอึ้งไป

 

 

 

                    (  ชั้ลมาทำธุนะสำคัญ  อีกไม่นานก็คงกลับ ชั้ลจะโทรมาบอกแค่นี้แหละ )  แล้วอินอรก็วางสายไป  

 

 

 

 

 

                      ทางด้านโทโมะกับแก้ว  ก็นั่งจู๋จี๋ กับริมหาดในคราบของหวังหวังและเหวียงๆ   โทโมะนอนหนุมตักแก้วมองดูดาว มือของเขาก็จับมือแก้วมาแอบอกตัวเองเอาไว้ ความรักของทั้งคู่เบ่งบานอย่างรวดเร็ว 

 

 

 

 

                      "  ดาวที่นี่สวยๆเนอะ ว่ามั้ย "  โทโมะมองหน้าแก้ว  แก้วก้มมองหน้าโทโมะแล้วส่งยิ้มหวาน

 

 

 

                    " ใช่  ไม่เคยเห็นดาวที่ไหนสวยเท่านี้มาก่อนเลย  "  แก้วเงยมองดูดาวอีกครั้ง

 

 

 

                    " อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆเนอะ "  ทั้งคู่สบตากัน 

 

 

 

                    "  มันก็ต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปอยู่แล้ว "  โทโมะพูดอย่างมั่นใจ  แก้วรู้สึกดีไม่น้อย

 

 

 

 

 

                    "  อุ้ยย  เดี๊ยวเแปบนึงนะ  มีคนโทรมา "  โทโมะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

 

 

                    "  ว่าไงฟาง" 

 

 

 

                    (  แม่ไปต่างประเทศ แม่บอกพี่หรือเปล่าว่าไปทำอะไร )  ฟางเสียงเครียด

 

 

 

                    " ไม่ได้บอกอะไรเลย  แล้วแม่ไปทำอะไร "  ในขณะที่โทโมะคุยโทรศัพท์กับฟางอยู่  ป๊อปก็โทรมาหาแก้วเหมือนกัน  

 

 

 

 

                    (  โทรกลับหาป๋าด่วนเลยนะ  เหมือนป๋ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับแก )  ป๊อปพูดแล้วก็วางสายไป  แก้วรีบกดโทรศัพท์หาดิเรก 

 

 

 

 

                    " ป๋าคะ "  แก้วพูด

 

 

                    (  แก้วอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร  ) ดิเรกถาม  แก้วนิ่งไป เพราะดิเรกไม่เคยถามอะไรแบบนี้

 

 

 

                    "  แก้วก็อยู่บ้านนั้นแหละคะ ไม่ได้ไปไหน  ทำไมป๋าถึงถามแก้วแบบนี้หละคะ " แก้วพูด พยามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

 

 

 

                      (  แก้วไม่ได้โกหกป๋าใช่มั้ยลูก )  ดิเรกพูด  แก้วน้ำตาคลอ  เพราะทั้งชีวิตเธอไม่เคยโกหกดิเรกแม้แต่เรื่องเดียว

 

 

 

 

                    "  คะ  แก้วไม่ได้โกหกป๋า  "  แก้วพูด

 

 

 

                    (  ดีแล้วที่ไม่โกหก  เพราะแก้วรู้ใช่มั้ย ว่าป๋าเกลียดคนโกหก ) ดิเรกพูดเน้นทุกคำ  แล้วใจสั่นระรัว ทั้งกลัวทั้งรู้สึกผิด 

 

 

 

 

                    "  คะป๋า  "

 

 

 

                    (  งั้นแค่นี้ก่อนนะ  ป๋าคิดถึงนะ  อีกไม่นานป๋าก็จะกลับแล้ว ) ดิเรกพูดจบก็วางสายไป  แก้วมองหน้าโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  เธอ  เมื่อกี้เค้าคุยกับป๋า  เหมือนป๋าจะรูอะไรมาเลย ป๋าไม่เคยถามเค้าแบบนี้เลยนะ "  แก้วเครียด

 

 

 

 

                    "  ไม่มีอะไรหรอก  เค้าก็แค่ถามเพราะเป็นห่วงเท่านั้นแหละ  อย่าคิดมากเลยนะ " โทโมะพยามไม่คิดมาก แต่ในใจก็คิดไม่ต่างจากแก้ว 

 

 

 

 

                    " เธอคิดว่าป๋าจะรู้เรื่องของเราหรือเปล่า " แก้วมองหน้าโทโมะอย่างรอคำตอบ 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้หรอก  ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ กลับบ้านไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า "โทโมะลุกขึ้นแล้วผายมือออก แก้ววางมือไว้บนมือของโทโมะ ทั้งคู่จับมือกัน แล้วเดินกลับบ้าน

 

 

 

 

 

 

                    บ้านป๊อปเขื่อน 

 

 

 

 

                    "  เป็นไง  ตกลงรู้แล้วยังว่าบ้านฟางอยู่ไหน "เขื่อนพูด

 

 

 

                    "  ก็เกือบจะรู้แล้วอะเฮีย ถ้าป๋าไม่โทรมาก่อน '  ป๊อปเจ็บใจตัวเอง

 

 

 

                    "  ป๋าโทรมาว่าไงบ้างอะ  "

 

 

 

                    "  ไม่รู้ดิ  ป๋าอยากคุยกับยัยเล็กอะ "  ป๊อปพูด เขื่อนพยักหน้ารับคำ

 

 

 

 

                    " เออเฮีย ตอนที่ผมตามฟางไป ฟางไปคนละทางกับตอนที่ผมขับรถพาฟาไปส่งที่บ้านนะ  ฟางไปทางนั้นทำไม " ป๊อปสงสัย 

 

 

                    "  หรือว่าฟางปิดบังอะไรมึงอยู่วะไอป๊อป " เขื่อนพูด

 

 

                    "  ผมก็สงสัยนะเฮีย  แต่ฟางเค้าน่ารัก เค้าใสซื่อ แล้วผมก็รักฟางมาก  ผมไว้ใจเค้า  ผมเชื่อใจด้วย ผมไม่อยากจะคิดแบบนั้นกับเค้าเลย "  ป๊อปคิดหนัก

 

 

 

                    "  เออนั้นสิ  ดูจากท่าทาง บุคลิก นิสัยของฟาง  ไม่น่าจะเป็นคนมีความลับนะ หรือพวกเราคิดมากกันไปเองวะ " เขื่อนเริ่มงง

 

 

 

                    "  ผมว่าผมจะไม่สะกดรอยตามฟางแล้วนะเฮีย  วันนี้ผมรู้สึกผิดมากเลยที่ผมต้องโกหกเค้าว่าผมไปกินข้าวกับลูกค้า แล้วไปสะกดรอยตามเค้าเนี่ย  ถ้าเค้ารู้เค้าต้องโกรธผมแน่เลย"  ป๊อปพูด

 

 

 

 

                    "  ชั้ลก็เหมือนกันวะ ชั้ลรู้สึกผิดที่ชั้ลไปโกหกเฟย์ ที่ชั้ลชวนเฟย์ไปกินข้าว  ไปดูหนัง เพราะอยากจะกันเฟย์ออกจากฟาง "  เขื่อนพูด

 

 

 

 

                    "  งั้นเราไม่ต้องสงสัยอะไรแล้วดีกว่านะเฮียนะ "  ป๊อปพูด เขื่อนพยักหน้าเห็นด้วย