เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
                   ช่วงเย็นของวันเดี๋ยวกัน แก้วยกมือไหวลาคุณย่า และคุณแม่ของฟาง  ทั้งสามคนเดินออกมาส่งอก้วที่หน้าบ้าน
 
 
          "  จะเอายังไงดีวะเนี่ย เฮียต้องฆ่าชั้ลตายแน่เลย  "  แก้วบ่นพรึมพรำทันทีที่เห็นสภาพรถสุดที่รักของพี่ชายคนกลาง
 
         "  เป็นอะไรหรอแก้ว  มีปัญหาอะไรรึปล่าว " ฟางที่ยืมมองแก้วทำหน้าเซ็งอยู่ก็ถามด้วยความสงสัย
 
         "  ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก งั้นชั้ลกลับก่อนนะ คุณย่า คุรแม่ค่ะ แก้วกราบลาอีกครั้งนะค่ะ ไว้ค่อยมาใหม่ค่ะ "  แก้วยกมือไหว้ คุณย่ากับแม่ฟางแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างเซ็งๆ
 
 
 
            คฤหาสณ์หลังใหญ่   แก้วค่อยๆแอบขับรถไปจอดไว้ทีโรงรถอย่างระมัดระวัง มอซ้ายทีขวาที ก่อนจะรีบลงจากรถอย่างเร็ว
 
          "  ยัยเล็ก !!!!  " เสียงทุ่มหนาของป๊อปเจ้าของรถ เรียกดังลั่น ก่อนร่างสูงจะโผลออกมาจากที่ซ่อน ทำเอาแก้วสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจและกลัวอย่างสุดขีด
 
        " อะเอ้อ  วะว่าไงเฮีย มาทำอะไรตรงนี้  " แก้วอย่างตะกุกตะกัก เก้ๆกังๆ หน้าซีดเซียวเหมือนคนจะเป็นลม
 
       " เป็นอะไรของแกยัยเล็ก ทำท่าเหมือนไปทำอะไรผิดมา  หรือแกขับรถเฮียไปชนอะไรมา "  ป๊อปถามอย่างสงสัย แต่แววตาก็แอบกังวลไม่ได้ พยายามมองสำรวจรถไปทั่ว โดยมีแก้วที่คอยรั้งและขัดขวางเอาไว้
 
       "  เฮ้ย เฮีย ไม่มีอะไรหรอก ไม่ได้ชนอะไรเล๊ยย จริงจริงๆ ไม่ได้ชนอะไรเล๊ยย  เออ เข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ ไปไป  เห้ยยเฮียย อย่าไปกังวลอะไรให้มันมาก ไปไป เข้าบ้านกันนะ " แก้วรั้งแขนป๊อปที่ยังคงมองสำรวจรถตัวเองอย่างไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่ แล้วตัดสินใจลากป๊อปเข้าบ้านทันที 
 
      "  ทำตัวมีพิรุธ นะเรา " ป๊อปมองตามหลังแก้วที่กึ่งจูงึ่งลากตัวเองเข้าบ้าน ก่อนจะบ่นพรึมพรำ 
 
 
 
                 เช้าวันใหม่ ในขณะที่แก้วยังคงนอนหลับสนิท ป๊อปที่อยู่ในชุดสูทธหรูสีครีมเตรียมตัวไปทำงาน หลังจากที่เขาทานอาหารเช้าเสร็จ ก็เตรียมตัวออกไปทำงาน โดยมีคนใช้ช่วยถือกระเป๋าไปให้ที่รถ  
 
        "   ลูกพ่อ   แม่เจ้าโว้ยยย !!!!!!  ยัยเล็ก ลงมาเดี๋ยวนี้  ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้ !!!!!!!  " ป๊อปแทบช๊อค   ตาลุกวาว ที่เห็นสภาพรถเบนซ์หรู คันโปรดของเขาที่รอยบุบ ป๊อปตะโกนลั่น จนดิเรกและเขื่อนที่น่งทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะวิ่งออกมาอย่างเร็ว
 
        "  ไอป๊อปจะแหกปากโวยวายอะไรแต่เช้า เบาๆหน่อย เดี๋ยวข้างบ้านก็เขวี้ยงหม้อใส่ให้หรอก " เขื่อนเซ็ง  ดิเรกส่ายหน้าเล็กน้อย  แก้วที่นั่งอยู่บนเตียงทำหน้ารับกรรม ก่อนจะเดินลงมาอย่างช้าๆ รอรับกรรมที่ตนก่อไว้
 
           " เอากระเป๋าไปไว้ในรถคันนู้น แลวไปเรียกยัยเล็กลงมา " ป๊อปที่สีหน้าเซ็งสุดๆ หันไปเหวี่ยงใส่คนรับใช้ที่ยืนก้มหน้าถืกระเป๋าอยู่ข้างๆ
 
        " เฮีย เป็นอะไรร้องโวยวายทำไมแต่เช้า แก้วกำลังนอนหลับสบายอยู่ไหน " แก้วที่ยืนเกาผมยิกๆ ตีสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
        "  ป๋า มาดูสภาพรถของผม เมื่อวานยัยเล็กขับออกไป พอกลับมาก็อยู่ในสภาพนี้ ป๋าก็รู้ว่าป๊อปรักรถมาก เพราะฉะนั้นป๋าต้องจัดการ และถ้าผมม่พอใจ ผมจะหยุดงาน 1 เดือน " ป๊อปยื่นคำขาด ดิเรกทำหน้าเซ็ง หนักใจกับลูกแต่ละคน 
 
       "  แก้ว ขับรถเฮียไปชนอะไรมารึปล่าว " ดิเรกหัดมาถาม ป๊อปตั้งท่าจะด่าแก้ว แต่ดิเรกยกมือห้ามไว้ 
 
       "  แก้วไม่ได้ขับไปชนนะป๋า แก้วก็จอดรถไว้เฉยๆ คนอื่นต่างหากที่ขับมาชนรถของเฮีย เพราะฉะนั้นแก้วไม่ผิด " แก้วอ้อนป๋าสุดริษ ป๊อปหมั่นไส้ เขื่อนยืนขำ
 
       "  แต่แก้วเป็นคนขับรถเฮียออกไป เพราะฉะนั้นแก้วต้องดูแลรถคันนั้นให้ดีที่สุด  จะมาปล่อยให้รถคันอื่นมาชนรถของเฮียง่ายๆแบบนี้มันไม่ถูก ยังไงแก้วก็ต้องรับผิดชอบ " ดิเรกอธิบาย
 
      "  แล้วป๋าจะให้แก้วทำยังไง ก็แก้วไม่ได้เป็นคนผิดหนิ " แก้วบ่นเซ้งๆ ป๊อปยังคิ้วใส่ ซะใจ
 
      " เอารถเฮียไปซ่อมให้เรียบร้อย แล้วก็พาไปที่ร้านประจำของมันด้วย  เดี๋ยวมันงอแงอีก " ดิเรกพูด
 
      " โอ้ยย  ไม่เอาหรอก ร้านนั้นคิดแพงจะตาย แก้วไม่มีเงินหรอก เอาไปร้านธรรมดาก็ได้ หรือเข้าศูนย์บริษัทเลยยังดีกว่า "  แก้วเซ็งสุดๆ 
 
     " ไม่นะป๋า  รถของผมต้องออกมาเหมอนเดิมทุกอย่าง " ป๊อปพูดก่อนจะหันไปยิ้มเ้าเล่ห์ใส่แก้ว 
 
     "  ตกลงตามนี้ แก้วไปจัดการมาให้เรียบร้อย " ดิเรกพูด 
 
     " แต่แก้วไม่มีเงินนิป๋า  รถราคาก็แพง ซ่อมก็ต้องแพง แก้วจะหาเงินมาจากที่ไหน " แก้วพูด
 
     "  งั้นก็ดีเลย ไปอาบน้ำแล้วออกไปทำงานกับป๋า ลูกของป๋าทุกคนต้องทำงาน ทีแรกป๋ากะจะให้แก้วเริ่มทำงานเดือนหน้า แต่พอมีเรื่องนี้ขึ้นมาเลื่อนมาเป็นวันนี้เลยแล้วกันนะ  ไอป๊อปขอบคุณมากนะครับที่ช่วยป๋า " ดิเรกหันไปหาป๊อป ยกมือเป็นการขอบคุณ แล้วเดินเข้าบ้าน เพื่อทานอาหารต่อ เขื่อน หันมายิ้มหวานให้แก้วอย่างกวนตีนสุดๆ ป๊อปแบะปาก แล้วยักคิ้วเย้ยหยันก่อนจะขับรถออกไปทำงาน 
 
      "  เพราะไอบ้านั้นคนเดียวเลย ชั้ลถึงได้ซวยแบบนี้ " แก้วบ่นอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีทางเลือก จำต้องทำตามคำสั่งของดิเรกทุกอย่าง
 
 
        
               คฤหาสน์อธิรัตนากุล โทโมะ ผู้ชายหน้านิ่งไร้อารมณ์และหัวใจ กำลังเดินลงบันได มนชุดสูทธหรู 
 
      " โทโมะ มาทานอาหารเช้าก่อน แล้วค่อยออกไปทำงาน " อินอรผู้เป็นแม่พูด 
 
      "  ผมไม่หิว ขอตัวไปทำงานก่อน " แล้วเขาก็เดินจากไป อินอรมองตามไปอย่างหงุดหงิด 
 
      "  แม่ ช่างพี่เค้าเถอะ เดี๋ยวเค้าคงไปหาอะไรทานที่ทำงานหละมั้ง " ฟางพูด ก่อนจะมองตามพี่โทโมะไป
 
      "  แกก็เหมือนกันยัยฟาง อยู่ที่บริษัท ช่วยดูๆพี่เค้าไว้วางทำหน้าเฉยชาแบบนี้เวลาไปคุยกับลูกค้าเค้าจะไม่พอใจ " อินอรบ่นไปก็กินไปด้วย
 
      "  ค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ " ฟางพูด   แต่สีหน้าดูลำบากใจ
 
      " เมื่อไหร่มันจะกลับมาเป็นคนปกติสักทีนะ จะไปจมปักอะไรนักหนากับไอ้ผู้หญิงเห็นแก่เงินคนนั้น นังนั้นมันมีลูกมีผัวไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้ว ไอนี่ยังลืมความหลังไม่ได้อีก  โอ้ยย  เบื่อ " อินอรเซ็งอย่างที่สุด เพราะไม่รู้จะหาวิธีไหนมาทำให้ลูกชายกลับมาร่าเริงสดใสเหมือนเก่า 
 
      "  สักวันเค้าคงจะเจอคนที่มาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายของเค้าได้แหละค่ะ " ฟางพูด  
 
 
       
            ภายในห้องประชุมของบริษัท  SKT ซึ่งดิเรกและลูกทั้งสามเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่สุด  โดยมีดิเรก เป็นประธานบริษัทและผู้บริหาร เขื่อน ป๊อป เป็นรองประธานบริษัท  
 
        " นี่ พิมพ์พิชชา ลูกสาวผมเอง ผมจะให้มาเป็นผู้ช่วยกัมปนาท(เขื่อน) กับวรวิทย์(ป๊อป) ซึ่งเป็นรองประธานบริษัท  " ดิเรก แนะนำแก้วให้หุ่นส่วนทุกคนรู้จัก ซึ่งเขาจะให้แก้วมาเป็นผู้ช่วยของเขื่อนและป๊อป  และมันเป็นแผนของสามหนุ่มพ่อลูกที่ต้องการให้แก้วอยู่ในความดูแลและอยู่ในสายตาของพวกเขา  ก่อนจะแนะนำแก้วต่อ พนักงานทุกคนในบริษัท
 
 
 
                       ในห้องทำงานดิเรก 
 
       "  ป๋าทำแบบนี้เหมือนแกล้งแก้วชัดๆเลยนะค่ะ " เหมือนเธอจะรู้ทันถึงแผนการของเขา 
 
       " แล้วป๋าไปแกล้งเรตอนไหนฮะยัยเล็ก " ป๊อปที่นักกระดิกเท้าอย่างสบายใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเอ่ยขึ้น 
 
      " เอ้าหน๊าๆ  ช่วยงานเฮียไปก่อน เฮียสั่งอะไรก็ทำๆไปเถอะน๊า นะนะ  ถือว่าเห็นแก่ป๋าก็แล้วกัน " ดิเรก บ่นๆ 
 
      " ก็เพราะต้องอยู่ในโอวาสของทั้ง 2 เฮียนี้แหละ แก้วถึงได้เซ็งแบบนี้ไง " แก้วบ่น ก่อนจะล้มตัวลงนั่งที่โซฟา
 
      " อะไร แค่นี้ก็รับไม่ได้ซะแล้ว เป็นลูกป๋าได้ยังไงวะ หรือว่ากลัวตามเกมส์เฮียไม่ทัน ถึงได้ถอดใจเร็วขนาดนี้ " เขื่อนเย้ย
 
       "  ไอตามเกมส์ทันไม่ทัน มันไม่ใช่ปัญหา แต่มาเป็นผู้ช่วยเฮีย มันต้องติดต่องานกับลูกค้า แล้วแก้วก็เป็นคนใจร้อน แก้วกลัวจะไปด่าลูกค้าเข้าให้ " แก้วพูด
 
      " แล้วแกจะไปซีเรียสอะไร  ก็ใจเย็นๆละสิ ถ้าแก้วไปด่า บริษัทก็เสียหาย ถ้าลูกค้ารายใหญ่ ก็แค่ล้มละลาย แค่นั้นเอง ไม่เห็นจะมีอะไรมากเลย " ป๊อปพูดไปก็ขำไป  ดิเรกกับเขื่อนขำตาม  แก้วหงุดหงิดที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเอง 
 
      "  งานแรกเลยแล้วกัน  บ่ายโมงตรง ไปพบลูกค้าด้วยนะ รายนี้รายสำคัญ ทำยังไงก็ได้ให้เค้าพอใจยอมรับข้อเสนอของเรา และเข้าทำสัญญาร่วมลงทุนกับเรา " ดิเรกพูด แก้วเซ็งแต่ก็จำใจฟังต่อ 
 
      " ลงทุนทำอะไรอีกหละป๋า "  แก้วถาม
 
      "  โรงแรมระดับ 5 ดาว " ดิเรกตอบ แล้วยื่นเอกสารให้แก้ว
 
       " ถ้างานสำคัญแบบนี้ ป๋าให้เฮียใหญ่ หรือเฮียกลางไปดีกว่า  แก้วว่ามันไม่เหมาะกับแก้วหรอก "  แก้วพูด
 
      "  ไอสองคนนี้มันต้องไปคุยกับลูกค้ารายอื่น แกนั้นแหละต้องไปคุย  เข้าใจตรงกันตามนี้นะ " ดิเรกพูดจบก็เชิญลูกทั้งสามออกจากห้องทันที  เขื่อนและป๊อป เดินกอดคอหัวเราะสบายใจ ทั้งคู่ ทิ้งแก้วให้เดินหน้าหงิกหน้างอตามลังมาคนเดียว
 
      " อยากจะบ้าตาย " แก้วบ่นๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป 
 
 
 
                     ภายในห้องประธานบริษัทใหญ่ TT commention  
 
       "  พี่โทโมะ บ่ายโมงตรง มีนัดกับ บริษัท SKT นะค่ะ " ฟาง ซึ่งเป็นเลขของประธานบริษัทรายงานตารางเวลา 
 
       "  อึ้ม " โทโมะพูด แต่ไม่ได้หันมองหน้า ตายังคงจ้องมองดูแต่เอกสาร 
 
       " เอ่อ คือ พี่จะไปเอง หรือมอบหมายให้คน..." ฟางยัพูดไม่จบ
 
        " แล้วชั้ลเคยมอบหมายให้คนอื่นไปหรือปล่าว " โทโมะ วางปากกา เงยมองหน้าฟาง แล้วพูดอยางเลือดเย็น  ฟางยิ้มแหย  จำใจเดินออกไปอย่างเงียบๆ 
 
 
 
                    ภายในร้านอาหารหรู ที่มีเพียงโทโมะกับฟางแค่สองคนในร้าน   มันเป็นเหตุการณ์ปกติสำหรับการคุยงานของโทโมะ เพื่อไม่ให้มีการแทรกซ้อนของเสียงรบกวนจากลูกค้าคนอื่นภายในร้าน และเพื่อการรักษาความลับที่ดี เขามักจะสั่งให้ทางร้านปิดร้านในขณะที่เขาคุยธุระกิจกับลูกค้า  ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของร้านอาหารหรูแห่งนี้ 
 
 
 
             แก้วที่เพิ่งขับรถมาถึงสถานที่ที่นัดคุยธุระกิจ เธอลงจากรถอย่างช้าๆ เหมือนไม่มีอะไรสำคัญ  
 
               กริ๊งงง  กริ๊งงง 
 
 
        " ฮัลโหลป๋า  "
 
         (  อีก 2 นาทีบ่ายโมงตรง ถึงแล้วยังฮะ )
 
         "  ถึงแล้วค่ะคุณป๋า  เลดสักนิดไม่ได้เลยหรือไงค่ะป๋า "  แก้วบ่นๆ
   
         ( ไม่ได้ๆ เป็นลูกป๋าต้อตรงเวลา ) แก้วทำหน้าเซ็งก่อนจะวางสาย 
 
 
         " นี่ร้านปิดรึป่าววะ ไม่เห็นมีคนในร้านเลย "  แก้วเปิดประตูเดินเข้าไปในร้าน
 
 
            ภายในร้านอาหาร
 
          "  พี่โทโมะ  ฟางขอเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ "  โทโมะ พยักหน้า ฟางรีบเดินไปทันที 
 
          "  สวัสดีค่ะ ใช่คุณณภัทธ์พงศ์ รึป่าวค่ะ " แก้วเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งหันหลังให้กับเธอ เสียงหวาน
 
          " ครับ " เขาตอบเสียงหวานโดยไม่หันไม่มองเธอแม้แต่น้อย แก้วมีท่าทีหงุดหงิดที่เขาเหมือนไม่ให้เกียตเธอเลย 
 
          " ขอโทษนะค่ะ ช่วยทักทายให้มันมีมารยาทมากกว่านี้หน่อยได้มั้ยค่ะ ชั้ล เป็นผู้ช่วยรองประธานบริษัท SKT ได้รับมอบหมายให้มา.... " เธอยังพูดไม่ทันจบ 
 
         " ไม่ยักรู้ว่าบริษัท SKT ซึ่งเป็นบริษัทักษ์ใหญ่ จะสิ้นคิดให้คนอย่างเธอมาคุยงานกับคนอย่างชั้ล " เขาพูดตอกกลับเธอไปอย่างไม่ยำเกรง แต่ยังคงไม่หันไปมองหน้าเธอ
 
         " ทำไม ชั้ลมันทำไม ฮะ "  แก้วขึ้นเสียงใส่ เขาขมกรามแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเธอ 
 
         "  เห้ย !!  "  แก้ว โทโมะ 
 
        "  ทำไมมันซวยอย่างงี้วะ "  แก้วพูดอย่างเซ็งสุดขีดทีต้องเจอกับโทโมะอีกครั้ง 
 
        "  บอกได้คำเดียว  สิ้นคิด !! " โทโมะขึ้นเสียงใส่หน้าแก้ว แล้วแกล้งเดินชนเธอจนเซ 
 
         "  ไอตุ๊ด !! " เหมือนว่าเธอจะทำให้เขาโกรธยิ่งขึ้นกว่าเดิม  ร่างสูงของโทโมะ ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระชากร่างเล็กของแก้วเข้าหาตัวเขาอย่างแรง 
 
        " อย่าทำให้ชั้ลต้องโมโหไปมากกว่านี้ กลับไปบอกคนของเธอ ว่าชั้ล จะ ไม่ร่วมลงทุนทำธุระกิจอะไรทั้งนั้น " โทโมะพูดอย่างเลือดเย็น มือหนาก็บีบแขนเล็กของแกวอย่างไม่ใยดี เธอเองก็เจ็บปวดไม่น้อย แต่กลับทำหน้ายั่วยวนกวนประสาทใส่เขา 
 
        " ทำไม กลัวหรอ หรือ รับไม่ได้ที่พ่อส่งชั้ล ซึ่งอาจจะเป็นเด็กเมื่อวานซืนในสายตาของนาย มาเจรจาเรื่องธุระกิจ ชั้ลรู้นะ ว่านายกำลังคิดว่าตัวเองโดยดูถูก เสียฟอร์ม เสียหน้าที่ต้องลดตัวลงมาคุยธุระกิจกับเด็กอย่างชั้ล  นายเลยเลือกที่จะไม่ยอมรับข้อเสนอของเรา นี่ เป็นถึงประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ช่วยแยกเรื่องงาน กับความรู้สึกส่วนตัวให้ได้ซี่ อย่าตุ๊ดไปหน่อยเลยน๊าา  "  แก้ว รู้ทันในความคิด และดูออกถึงแววตาที่เขามองเธออย่างดูถูก เย้ยหยัน พูดจี้ใจดำเขา และเหมือนวาเธอจะจี้ถูกจุดซะด้วยสิ 
 
       "  เวลา มีค่าสำหรับชั้ลมาก ชั้ลไม่อยากเสียเวลาเพราะมานั่งเสวนากับเด็กอย่างเธอ " เขาหันหลังจะเดินไป
 
   
      "  เห้ออ  ก็แค่บอกมาคำเดียวว่ารับไม่ได้ ที่ตัวเองเป็นถึงนักธุระกิจหนุ่มไฟแรง แต่ต้องมานั่งเสวนากับเด็ก  แต่นี่ จำไว้หน่อยนึงนะ การทำธุระกิจมันเป็นเรื่องของการใช้สมอง พิจารณาถึงประโยชน์ที่ได้รับ จากข้อเสนอของคู่สัญญา อายุของคู่สัญญา ชั้ลว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ เรื่องแค่นี้นายน่าจะคิดได้นะ  หยุดฟอร์มจัด กลัวเสียหน้า ได้แล้ว มาคุยธุระกับชั้ลก่อน สำหรับชั้ล เวลามันเป็นเรื่องสำคัญ  ชั้ลไม่อยากเสียเวลาให้กับความคิดไร้สาระของนาย " โทโมะโกรธมาก เขาเลือกที่จะก้วเดินต่อไป 
 
 
       " นาย  กลัว ชั้ล  !! " เธอหวังว่าคำๆนี้ จะฉุดรั้งให้เขายอมกลับมาหาเธอ 
 
     
      " คนอย่างชั้ลไม่เคยกลัวใคร " โทโมะหันมาประจันหน้ากับเธอ
 
      
       " นายกลัวสมองอันฉลาดของชั้ล " เธอพยามเย้าแย่ ให้เขาเกิดความอยากเอาชนะในตัวเธอ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่เธอคิดว่าจะจัดการกับเขาได้ 
 
 
       " ชั้ล ไม่กลัว สมองอันน้อยนิดของเธอ "
 
 
        " นายกำลังจะเดินออกไปจากร้านแห่งนี้ ชั้ลคิดว่านายกลัวที่จะคุยกับเด็กอย่างชั้ล ในทางธุระกิจ  ตุ๊ด !! " แก้วแน่นเสียงคำว่าตุ๊ด ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินชนโทโมะชนเซ แล้วเดินต่อไปที่ประตูทางออก  เขาเหมือนโดนชกจนหน้าหงาย  เด็กหญิงคนนี้ไม่สามารถที่จะมาดูถูกคนอย่างเขาได้หรอก
 
   
       " เราจะคุยเรื่องข้อตกลงกัน  "  แก้วหันมาประจันหน้ากันโทโมะ ก่อนจะยักไหล่ให้เขาหนึ่งครั้ง แล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ อย่างถือวิสาสะ โทโมะ เดินตามหลังมาติดๆ
 
 
        " ชั้ลไม่ชอบเดินตามหลังใคร " โทโมะพูด
 
       
        " ชั้นก็ไม่ชอบเดินตามหลังใคร  เราจะเดินไปพร้อมกัน ไม่มีใครเดินนำ ไม่มีใครเดินตามหลัง เข้าใจตรงกันนะค่ะ ท่านประธาน "  แก้วพูดอย่างกวนๆ 
 
 
         " ขอโทษนะค่ะ ที่มาช้า พอดีเมื่อกี้ดิฉัน ... " ฟางเดินเข้ามาก้มหน้านิ่งรับผิดที่มาช้า แต่พูดยังไม่ทันจบ แก้วก็ทักขึ้นมาเสียก่อน
 
 
         "  ฟาง !  มาได้ยังไงเนี่ยย "
 
 
         "  หยุดพุดเรื่องไร้สาระ ชั้ลมีเวลาเสวนาด้วยไม่มาก " ฟางหน้าเหวอ แก้วทำหน้าเซ็ง ก่อนจะยักคิ้วให้เป็นการรับคำสั่ง โทโมะมงอย่างไม่พอใจ
 
 
         " ไหนเอกสารของเธอ " โทโมะถาม
 
 
         " ชั้ลไม่ชอบถือเอกสาร ชั้ลมีวิธีเจรจาของชั้ลก็แล้วกัน "  แก้วพูด โทโมะ คิ้วขมวดไม่ค่อยพอใจ
 
      
         "  แล้วชั้ลจะเข้าใจได้ยังไง " โทโมะพูด
 
 
         " ฟัง แล้วคิดตาม ฟังให้จบแล้วค่อยถาม " ฟางพยักหน้ารับ โทโมะถอนหายใจยาว เซ็งที่ต้องทำตามคำสั่งแก้ว เธอคนแรกที่บังอาจมาออกคำสั่งเขาได้
 
 
          " ประธานบริษัท SKT มีโครงการที่จะสร้างโรงแรมระดับ 5 ดาว โดยจะสร้างในแหล่งท่องเที่ยวติดชายทะเล  บริเวณใกล้เคียงจะมีห้งสรรพสินค้าใหญ่ติดอันดับอยู่ 2 แห่ง และใก้เคียงกับสนามบิน ใช้เวลาในการเดินทางไปสนามบินหรือห้างสรรพสินค้าประมาณ 15 นาที  ในเรื่องของอาหารการกิน แถวนั้นจะมีร้านอาหารตั้งแต่ระดับหรูมาก หรูปานกลาง จนถึงระดับธรรมดา  มีอาหารทุกประเภท ทั้งอาหารสำหรับชาวต่างชาติ อาหารไทย อาหารสำหรับมุสลิม  และตรงนั้นก็มีสถานบันเทิงครบทุกอย่าง   ส่วนในเรื่องของการท่องเที่ยว เราจะแบ่งจัดแบ่งเป็นกลุ่ม ซึ่งมีสถานที่แตกย่อยออกไปตามความต้องการของนักท่องเที่ยว ซึ่งเขาอาจจะเลือกตามที่เรากำหนดไว้ให้ เหรือจะเลือกสถานที่ตามที่เขาต้องการก็ได้แล้วแต่ความประสงค์  ในเรื่องของห้องพัก เราจัดทำให้มีห้องพักในทุกประเภท ทุกราคา อยากสไตส์ จะได้เป็นจุดสนใจของคนหลายกลุ่ม  " แก้วอธิบาย 
 
 
          "  แล้วไงต่อ " โทโมะถาม 
 
           " ก็เท่าที่ประเมิน มองจากความต้องการ และความสนใจของนักท่องเที่ยว ที่นั้นก็เป็นที่นิยมอันดับต้นๆ หรือแทบจะเป็นอับดับแรกที่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ได้ไป และที่ที่เราจะสร้างโรงแรมก็เป็นทำเลที่ดี สะดวกทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการเดินทาง การท่องเที่ยว เรื่องอาหารการกิน การช้อปปิ้ง ทุกอย่างลงตัว ทางเราเลือกซื้อที่ เพื่อสร้างโรงแรมโดยการประเมินจากความต้องการของนักท่องเที่ยว " แก้วอธิบาย
 
         "  แล้วพวกเขาต้องการอะไร " ฟางถาม 
 
         " ความสะดวก สบาย และความประทับใจ " แก้วพูด โทโมะฟังเงียบนิ่งคิด 
 
         " แล้วทำไมถึงเลือกที่จะมาคุยกับชั้ล " โทโมะถาม 
 
         " การวางแผนในเชิงธุระกิจของเราคลายกัน น่าจะคุยกันได้ง่าย อีกอย่างเรามั่นคงในทางธุระกิจด้วยกันทั้งสองฝ่าย อาจจะคนละด้านกัน แต่สำหรับเรื่องโรงแรม ถ้าเรได้ร่วมลงทุน ร่วมมือกันสร้างมันขึ้น ทุกอย่างจะลงตัวและไปได้สวย " แก้วอธิบายอย่าจริงจัง 
 
         "  งั้นหรอ " โทโมะพูดอย่างกวนประสาทก่อนจะ ลุกขึ้นยืนและเดินหันหลังให้แก้ว ออกไปจากร้านทันที  เธองงมากกับการกระทำของเขา มองท่าทีของเขาไม่ออกว่าเขาพอใจหรือไม่พอใจกับการเขารจาของเธอ 
 
         " เดี๋ยวฟางจะโทรไปหา ขอโทษด้วยนะแก้ว เค้าก็เป็นของเค้าแบบนี้แหละ " ฟางพูดพลางก้มหยิบเอกสารและเดินตามโทโมะออกไปอย่างเร็ว  แก้วนั่งเซ็ง โมโห 
 
        " ป๋า ทีหลังอย่าให้แก้วมาคุยกับไอบ้านี่อีกนะ  แก้วจะฆ่ามันตายซะก่อน " เธอพูดอย่างใส่อารมณ์ก่อนจะวางสายและเดินตัวปลิวออกไปอย่างอารมณ์เสีย                     ภายในห้องประธาน บริษัท SKT 
 
 
           "  โอ้ยยย  ไม่เอาแล้วนะป๋า แก้วอ่านความคิดมันไม่ออกจริงๆ ไม่รู้มันคิดยังไงของมัน เดาใจยาก โอ้ยย ทำงานลำบากกับคนแบบนี้  แก้วจะไม่ทน  "  แก้วนั่งบ่นพรึมพรำอยู่บนโซฟาหรู
 
 
           "  เห้ยยย  ใจเย็นๆหน่อยสิ นี้มันงานใหญ่นะ ได้มาง่ายๆมันก็ไม่ตื่นเต้นสิ " ดิเรกวางปากกา เดินมานั่งข้างๆลูกสาวคนสวย 
 
          "  ไม่เอาแล้วป๋า แก้ไม่ทำ ให้แก้วไปดูดส้วมยังดีซะกว่าไปพูดกับไอบ้าหน้าตายนั้น " แก้วยังบ่นต่อไม่เลือก 
 
          " ไม่ได้ มีแก้วคนเดียวที่จะช่วยป๋าได้ " ดิเรกพูด
 
          "  ป๋าก็ให้ 2 เฮียไปจัดการเองสิ เฮียใหญ่ก็ได้ เฮียกลางก็ได้ แต่น่าจะเฮียใหญ่ดีกว่านะ เจ้าวางแผนตัวโยงเลย " แก้วเสนอ
 
         "  งานที่แล้วก็เจอคู่แข่งตัดหน้าไปเพราะให้ไอ เขื่อนไปเจรจานี้แหละ เล่นไม่ไปด่าเค้าซะไม่เป็นท่าเลย " ดิเรกพูด
 
         "  แสดงว่าทุกคนรู้หมดแล้วใช่ไหม ว่าแก้วต้องไปเจอกับใคร แล้วคนนั้นนิสัยยังไง " แก้วเซ็งทันที ในอดีต การเจรจาไม่ว่าจะเรื่องอะไรที่ดิเรกส่งให้ เขื่อนและป๊อป เข้าไปเจรจากับโทโมะ ก็เป็นอันว่าพังพินาศทุกเรื่อง ทั้งสองหนุ่มจึงไม่สามารถที่จะเข้าเจรจากับโทโมะได้  ส่วนตัวดิเรกเอง ก็งานยุ่งจนล้นมือ 
 
     
         "  เอาน๊าา อย่าไปว่าเฮียมันเลย  ป๋าเองที่เป็นคนให้แก้วไปเคลีย ถ้าจะโกรธก็โกรธป๋าคนเดียวแล้วกัน " ดิเรกพูด
 
 
         "  แก้วโกรธป๋าไม่ลงหรอก  ว่าแต่งานนี้มันสำคัญกับบิษัทเรามากเลยหรอป๋า " แก้วถาม
 
       
        " สำคัญมากซิ  ป๋าอยากให้แก้วทำให้สำเร็จ " ดิเรกพูดอย่างจริงจัง
 
   
        "  แก้วไม่แน่ใจอะป๋า  คนอื่นแก้วพออ่านความคิดเข้าได้ ว่าเข้าคิดอะไรอยู่ แต่คนนี้เค้านิ่งเกินไป นิ่งมาก มากจนแก้วไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไรกันแน่  เห้ออออ  เอาเป็นว่าแก้วจะไม่รับปากแล้วกันนะป๋าาาา  " แก้วถอนหายใจ ก่นจะ้มลงนอนบนตักชายผู้เป็นพ่อ ไม่นานเธอก็หลับสนิทอย่างไม่รู้ตัว