เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

                         เช้าของวันใหม่ แก้วที่วิ่งลงจากชั้นสอง เธอเดินผ่านห้องทานอาหารที่มี ดิเรก และ 2 เฮียนั่งทานอาหารเช้าอยู่  ป๊อป ซึ่งเปนคนที่หันไปเห็นก่อนเพื่อน สะกิดเรียกเขื่อนพี่ชายคนโต ให้หันไปมอง เขื่อนสะกิดเรียกดิเรกให้หันไปมองอีกที

 

 

          " ยัยเล็ก  จะไปไหน !! " ดิเรกถามเสียงแข็ง เหมือนจะโกรธ แต่ที่จริงมันเป็นแผนของสามหนุุ่มที่กระพริบตาให้กัน เมื่อครู่นี้

 

         "  ป๊าา  ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย แก้วจะออกไปทำงาน " แก้วกลับหลังกัน เดินเข้ามา 3 หนุ่ม 

 

         " ไปทำงาน ? แต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ " ดิเรกมองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก็ไม่น่าแปลกที่ผู้เป็นพ่อจะอยู่ในอาการงงงวย  ตอนนี้เธออยู่ในชุด กางเกงยีนขาเดฟ กับเสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูเรียบหรู เก๋ๆ  เท่ๆ ในแบบของเธอ ทรงผมก็ปล่อยเซอร์ สะพายกระเป๋า ใบเก๋ๆ เหมือนที่เธอใส่เป็นประจำตอนอยู่เมืองนอก

 

         "  ใช่ค่ะ ใช่ชุดไหนก็ทำงานได้ทั้งนั้นแหละป๋า  แก้วทำงานกับสมองนะป๋า ไม่ใช่ทำานกับชุด " เธอพูดตรงตามที่สมองคิด ป๊อป เขื่อน หัวเราะกร๊าก ขำกลิงให้กับคำพูดของน้องสาวตัวแสบของเขาทั้งคู่

 

        "  ก็ให้มันดูดีกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง เปนลูกเจ้าของบริษัท ดูแต่งตัวเข้าสิ " ดิเรกส่ายหน้าก่นจะมองลูกสาวอีกครั้ง 

 

        " ป๊าา อะไรก็ไม่รู้ว่าวิจารณ์การแ่งตัวหนูอยู่ได้ นิรู้มั้ย ทั้งตัวของหนูรวมๆกันแล้ว เกือบแสนนะป๋า  อย่ามาดูถูก หนูก็สวยในแบบของหนูสิ " เธอพูดไปก็เชิดไป อย่างว่าแหละนะ ก็คนมันมั่นใจในตัวเองหนิ 

 

       " แล้วทั้งหมดนี้อะไรแพงสุด " เขื่อนใช้นิ้วชี้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า มองด้วยสายตาทะลึ่ง 

 

       " พรหมจันทร์ !! " แล้วเธอก็เดินเชิดออกไป ทั้งสามหันมองตามหลังแล้วหัวเราะให้กันอย่างมีความสุข 

 

 

 

                  คฤหาสน์อธิรัตนากุล รถเบนซ์หรูสีดำ จอดอยู่ด้านหน้า ไม่นานประตูรั้วเปิดออก เธอขับมันเข้าไปข้างใน  แก้วหันมองซ้ายขวา ก่อนจะขับรถไปจอดยังที่จอดรถถูกต้องตามระเบียบ 

 

 

         " มีมารยาทดีหนิ " เสียงทุ่มดังมาจากข้างหลัง เธอหันขวับเพราะจำมันได้ดี ก่อนที่ร่างสูงของโทโมะจะเดินมาประจันหน้ากับเธอ 

 

         " เป็นผู้ดีอะค่ะ ลิมิตมารยาทเลยสูง " เธอเชิดหน้าใส่ แล้วก้าวเท้าเดินผ่านหน้าเข้าไป 

 

         " มาทำไม ! " เขารู้สึกเหมือนถูกชกหน้าอย่างแรง ไม่เคยมีใครหน้าไหนมากล้าทำอวดเก่ง ยโส ใส่เขาแบบนี้

 

          " เห้ย ไม่ได้มาทำไม  มาทานข้าวกับคุณย่า  เห้ออ อัลไล ใครมันจะมาทำไมที่นี่ เห้อออ " เธอพูดไปก็เก็บขำไว้ในลำคอ พูดจบก็ยิ้มให้เขาอย่างผูชนะ 

 

 
         "  แก้ว มาพอดีเลย โทโมะ มาทานข้าวกับย่าก่อนลูกมา  " คุณย่าเข้ามากอดแก้ว ก่อนจะหันหน้าไปคุยกับโทโมะที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขวดอยู่ 

 

         "  กินไม่ลง !!! " โทโมะหันหลังให้ และเดินไปเปิดประตูรถ 

 

         "  ฮืออ ฮืออ เพราะหนูแท้ๆเลยค่ะคุณย่า  หนูไม่หน้ามาทีนี้เลย คุณพี่โทโมะเลยต้องเป็นหลานอกตัญญู ปฏิเสธผู้หญิงแสนสวยผู้เป็นย่าแท้ๆของเขา หนูผิดเองแหละค่ะคุณย่ หนูขอโทษนะค่ะ " เธอแกล้งโผล่เข้ากอดคุณย่า ทำเป็น้องห่มร้องไห้ คุณย่ายืนขำๆกับความเจ้าเล่ห์ของแก้ว โทโมะโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้ 

 

         " นี่โทโมะ อยู่ทานข้าวกับย่าก่อนนะลูกนะ เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันมานานแล้ว วันนี้ย่าขอแล้วกันนะลูก " ย่าผละกอดออกจาแก้ว แล้วเดินไปจับมืออ้อนวอดโทโมะ เขายังคงยืนหน้านิ่งเหมือนจะไม่ใจอ่อน 

 

         "  นะพี่โทโมะนะ วันนี้ก็วันเกิดคุณย่า ทำเพื่อนท่านักวันเถอะนะ " ฟางเดินเข้ามาพูดสมทบ

 

         " ก็ได้ครับ  ถือว่าทำเพื่อคุณย่าก็แล้วกัน " โทโมะพยักหน้ารับ แก้วเบ้ปากใส่ ก่อนจะเดินตามฟางไปทางเรือนเล็กกลางสวนของคุณย่า 

 

         " ทุกอย่างพร้อม ทานได้เลยย " สองสาว ยกอาหารมาวางไว้เต็มโต๊ะ โดยมีโทโมะและคุณย่านั่งรออยู่ 

 

         "  ชั้ลไม่ทานข้าวเช้า " แก้วที่กำลังจะตักข้าวใส่จานโทโมะ หยุดชะงัก เมื่อได้รับคำสั่งห้วนๆของเขา เธอหันมองบนโต๊ะอาหารก็มีแต่ อาหารที่ทานกับข้าวเท่านั้น 

 

        " ไมทานข้าวเช้า งั้นก็ทานกับข้าวเปล่าๆไปแล้วกันนะค่ะ " ย่ายิ้มให้แก้วที่รู้ทันความกวนประสาทของโทโมะ ใช่ว่าเขาไม่ทานข้าวเช้า แต่เพราะแก้วเป็นคนตัก ซึ่งเขาต้องการที่จะแกล้งเธอ แต่เหมือนจะผิดแผน  แก้วกลับมานั่งที่ของตนเอง  ทุกคนทานข้าวอย่างอร่อย โทโมะหันมองตาละห้อย แต่ก็ยังวางฟอร์มไม่แตะอาหารแม้แต่อย่างเดียว

 

         " ซู๊ซซซซซ  อ่าาาส์    ต้มฝักคุณย่านี้อร่อยที่สุดในโลกเลยนะค่ะ " เธอแกล้งซดน้ำต้มจืดฝักดังๆเผื่อเย้ยเขา โทโมะคิ้วขมวดอีกครั้ง

 

         " ไร้มารยาท " เขาพูดเสียงห้วนโดยไม่หันมองเธอแม้แต่น้อย

 

         "  นี่แหละเค้าเรียกคนมารยาท  ซดดังๆ เป็นการชมว่าอาหารอร่อยถูกปากเค้ามาก " คุณย่าหันไปคุยกับโทโมะ เขามองมายังแก้วอย่างขรึมๆไม่ค่อยพอใจที่คุณย่าเข้าข้างแก้ว  เธอยังคิ้วใส่อย่างกวนประสาท 

 

         "  ผมไปทำงานแล้วนะครับ  อยู่นานๆ เส้นประสาทในสมองอาจจะแตกตาย " โทโมะยกมือไหว้คุณย่า แล้วเดินออกไปทันที สามสาวต่างวัย หัวเราะกันอย่างชอบใจ 

 

        "  กล้ามากนะแก้ว ไปทำแบบนั้นกับพี่โทโมะ " ฟางกระซิบบอก

 

       " ปกติไม่มีใครกล้าแล้งหรอ " แก้วถามอย่าสงสัย ฟางพยักหน้ารับ ยิ้มเจื่อนๆ  ทั้งสามทานข้าวกันต่อ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน

 

 

 

              

                     ห้องประธานบริษัท TT commention เอกสารบนโต๊ะ ถูกเขวี้ยงลงกับพื้นกระจัดกระจาย  พนักงานสองสามคนที่ยื่นอยู่ในห้องหน้าซีด ตัวหดกับเป็นแถว ฟาง ที่เพิ่งเข้ามาในบริษัท รีบเข้าไปดูทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะ 

 

 

           "  ใครเป็นคนติดต่องานนี้กับลูกค้า !!! " โทโมะตะหวาดลั่นไม่เกรงใจ ไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น 

 

          "  พี่ ใจเย็นๆก่อนสิค่ะ ขอฟางดูเอกสารหน่อยค่ะ " ฟางเดินไปเก็บกองเอกสารที่ กระจายอยู่บนพื้นมาเรียบเรียงใหม่และอ่านอย่างรวดเร็ว โทโมะ กระแทรกตัลงนั่งบนเก้าอี้หรูด้วยความโมโห สายตาคมกริมยังคงจ้องมองลูกน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง 

 

          " พี่สุพลเป็นคนเจรจาค่ะ  แต่ลูกค้าตอบรับทำสัญญาเรียบร้อยแล้ว  ภายหลังมายกเลิกสัญญาด้วยตนเองโดยยอมเสียเงินมัดจำ และจ่ายค่าเสียหายกับเราค่ะ " ฟางอธิบาย สุพลที่ยื่นหน้าซีด ยิ้มทันที ที่รู้วาฟางพยามช่วยตนอยู่

 

          "  แล้วทำไมเค้าถึงยกเลิกสัญญา  !!! บอกชั้ลมาซิ !!!! " โทโมะลุกขึ้นทุบโต๊ะ แล้วตะหวาดใส่ลูกน้อง

 

         " เอ่อ  คะคือ คือ ว่า " สุพจปาดเหงื่อ พูดไม่ออก 

 

         "  เร็วสิวะ !!!!! " เขาตะหวาดเสียงดังกว่าเดิม คนในห้องสะดุ้งโหยง 

 

          "  คือ เข้าไปรับทำสัญญากับบริษัท PPK ครับ ขะเขาบอกว่า ทานประธานไม่ให้เกียรติเขา และผลประโยชน์ที่นู้นก็ได้ดีกว่าครับ เขาเลยยอมยกเลิกสัญญากับทางเรา แล้วไปเซ็นสัญญากับที่นู้นครับ " สุพจอธิบายไปก็เ็ดเหงื่อไป

 

 

          "  ออกไปให้หมด !!! " ทุกคนรีบเดินออกจากห้องไปอย่างเร็ว เหล่าพนักงานหน้าห้องที่มุ่งดู ต่างซุบซิบนินทากันใหญ่ 

 

          " มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ ดี อยากจะเปิดศึกกับคนอย่างชั้ล ก็ดี !! " สายตาอันเครียดแค้นของเขาเปล่งประกายภายในดวงตาคม ฟางที่ยังคงตกใจ มองอย่างหวาดระแวง 

 

 

 

              วันใหม่  วันที่เต็มไปด้วยเรื่องราวอันแสนจะปวดหัวของแก้ว ผู้หญิงที่ไม่เคยทำงานในทางธุรกิจมาก่อน  ดิเรกผู้เป็นพ่อ ก็เร่งในแก้วจัดหาลูกค้าที่มร่วมหุ้นร่วมลงทุนสร้างโรงแรมกับเขาในสำเร็จโดยเร็ว

 

 

        "  ยัยเล็ก ตกลงเค้ายอมเซ็นสัญญาแล้วยัง ป๊าจัดการุกอย่างหมดแล้วนะ เลือก็แต่ผู้ร่วมลงทุน แล้วเราจะก่อสร้างทันที " ดิเรกพูดอย่างจริงจัง แก้วหน้าเซ็งเพราะ ยังไม่มีอะไรคืบหน้า

 

 

       "  ขอเวลามือใหม่หน่อยสิป๊าา  อย่ากดดันแก้วสิ ยังไงแก้วก็จะทำให้ดีที่สุดแล้วกัน " เธอบ่นพรึมพรำอย่างเซ็ง

 

 

        "   ไปๆ นัดเค้าไปทานข้าว ตื้อเค้าอีกครั้งนึง เชื่อป๊า ไปเลย โทรนัดเลย "  ดิเรกสั่งเชิงไล่  แก้วจำใจเดินออกมา เธอกดโทรศัพท์หาฟาง 

 

       "  ฟาง วันนี้คุณพี่โทโมะของเธอวางรึปล่าว " แก้วพูดอย่าเซ็ง

 

      (  ว่างตอนบ่ายสอง  มีอะไรรึปล่าวแก้ว ) ฟางที่นั่งคีย์งานอยู่หน้าคอม ถามอย่างสงสัย

 

        "  ป๊าให้ชั้ลนัดคุยเรื่องสัญญาลงทุนสร้างโรงแรมหนะ ฟางช่วยหน่อยสิ ทำยังไงก็ได้ให้มาพบชั้ล " ใบหน้าเธอดูมีความหวัง

 

 

       ( เรื่องอื่นนะช่วยเต็มที่ แต่เรื่องนี้ ไม่รับปากนะแก้ว ) ฟางพูด แก้วหน้าจ๋อย  ฟางสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องโทโมะ 

 

         "  พี่ค่ะ เอ่อ  " เขายกมือเป็นสัญญาณให้เธอหยุดพูด ตอนนี้เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ ใบหน้าดูซีเรียสไม่น้อย

 

         "   แต่ผมมีงานด่วนต้องไปทำ ผมไม่ว่างไม่ทำเรื่องบ้าบอของคุณแม่หรอกนะครับ  " ดทโมะพูด

 

        ( ......  )

 

         "  ไม่ครับ ไม่จำเป็น ไม่ต้องหา  ผมหาของผมเองได้ และผมก็คิดว่าผมเจอคนๆนั้นแล้ว " โทโมะพูด  ฟางยืนฟังอย่าง งงๆ

 

        (  ......  )

 

         "  เอ่อ  ก็ได้ครับ  แล้วเย็นนี้เจอกัน " โทรศัพท์ถูกเขวียงลงบนโซฟาอย่างแรง แฟ้มเอกสารถูกปัดประจายลงกับฟื้น ฟางยืนหน้าซีดไม่กล้าพูด ไม่กล้าขยับตัวไปไหน อารมณ์โกรธของเขาน่ากลัวมาก 

 

        "  เธอเข้ามามีธุระอะไร " เขาหันมามอน้องสาว ก่อนจะถามด้วยเสียงเบาลง

 

 

        "   เอ่อออ  คือ  " ฟางมองหน้าพี่ชายตัวเอง ก่อนจะหลบตาก้มหน้ลง เพราะใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยความโกรธ 

 

        " พูดมา !!! " โทโมะตะคอกใส่ เธอหลับตาปี๋ พูดรัว

 

        "   เมื่อกี้แก้วโทรมา ขอนัดพี่ไปทานข้าว แก้วจะขอคุยเรื่องสัญญาค่ะ แต่ฟางคิดว่าพี่น่าจะไไม่ไป เดี๋ยวฟางจะโทรไปบอกแก้วให้นะค่ะ " แล้วเธอก็หายใจหอบ ก่อนจะเงยมองหน้าโทโมะ  ที่ตอนนี้เหมือนคิดแผนอะไรบางอย่างอยู่ 

 

        "  โทรไป แล้วบอกให้เข้ามาหาชั้ลที่นี้ " ฟางรีบออกไปจากห้องและกดโทรศัพท์หาแก้วทันที  ไม่ถึง 20 นาที ร่างเล็กในชุดกางเกงขาเดฟ เสื้อเชิ๊ตหรู ปล่อยผมสบายๆ ก็มายืนอยู่ตรงหน้าฟาง หน้าหห้องโทโมะ 

 

       "  นี่คนเข้ามองอะไรกัน ชั้ลแปลกมากเลยหรอ " แก้วหันมองประชาชนในบริษัทที่มองมายังเธอแล้วจับกลุ่มซุบซิบนินทากัน 

 

       "  คือ พี่โทโมะ จะให้พนักงานหญิงใส่ระโปรง ไม่ให้ใส่กางเกงเลย ผู้หญิงที่เข้ามาในบริษัทส่วนใหญ่ก็จะใส่กระโปรง มันเป็นธรรมเนียมหนะ ใครใส่กางเกงมาก็จะโดนดุ แล้วยิ่งใส่กางเกงขาเดฟ ขาดๆแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่จะเรียกเสียงฮือฮาจากคนในบริษัท " ฟางอธิบาย ก่อนจะแนะนำแก้วให้ทุกคนรู้จัก เหล่าประชาไหว้ต้อนรับ ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน

 

       " พร้อมยังแก้ว " ฟางถามอย่างจริงจัง

 

      "  พูดยังกับไปออกศึก " เธอเคาะปะตู เดินเข้าไปในห้องโทโมะอย่างไม่หวานหวั่น ฟางเดินตามเข้าไป โทโมะ ชะงักมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอเองก็ก้มดูตามสายตาที่โทโมะมอง 

 

      " มองอะไร " แก้วถามอย่าง งง 

 

      "  ลูกประธานบริษัท  TT commention แต่งตัวได้แค่นี้หรอ " เขามองอย่างเย้ยหยัน 

 

      " แล้วจะให้แต่งแค่ไหน  อ่อ นายชอบแบบโป๊ๆหรอ  ได้นะ ถอดเสื้อถอดกางเกงออก ให้เหลือแต่ชั้ลใน เคมั้ย   "  แก้วจับกระดุกจะปลดออก โทโมะมองอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเธอจะทำจริง

 

      " ไม่ต้อง ทีหลังแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้หน่อย ให้มันเป็นชุดทำงาน ไม่ใช่สก็อย ! " โทโมะพูด 

 

       "  ชั้ลจะแต่งยังไงมันก็เรื่องของชั้ล วันนี้ชั้ลมาคุยเรื่องสัญญา ไม่ใช่ให้นายมาวิจารณ์การแต่งตัวของชั้ล  "  ครั้งแรกที่เธอรู้สึกอายจนไม่เป็นตัวของตัวเอง คนอื่นตำหนิเธอแทบจะไม่รู้สึกอะไร แต่ทำไมคนนี้เธอถึงอาย

 

       "  ฟาง  ออกไปรอข้างนอกก่อน " ฟางพยักหน้า ออกไป 

 

       "  ชั้ลจะยอมเซ็นสัญญากับเธอ " แก้วอึ้ง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

 

       "  ง่ายไปมั้ย " 

 

        "  ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ " เขามองเธออย่างมีเลศนัย 

 

        "  แสดงว่าต้องมีข้อแลกเปลี่ยน " แก้วพูด

 

        "   เธอต้องช่วยชั้ล เรื่องผู้หญิงของชั้ล ที่แม่เป็นคนจัดการหามาให้  " โทโมะพูด

 

        "  แล้วทำไมไม่จัดการเอง ชั้ลช่วยไม่ได้ ชั้ลไม่ค่อยถูกกับน้าอินอร นายน่าจะรู้ แม่นายไม่ชอบขี้หน้าชั้ล ถ้าคุณย่าหาให้ชั้ลสามารถช่วยได้สบาย " แก้วพูด สีหน้าดูซีเรียสกับข้อเสนอของโทโมะ 

 

        " ถ้าชั้ลช่วยตัวเองได้ ชั้ลไม่มาพึ่งเด็กอย่างเธอหรอก " โทโมะพูด

 

        "  โอ้ยยย  ไม่เอาหรอก ชั้ลทำไม่ได้ ไปหาคนอื่นเถอะไป " แก้วพูด

 

        "  งั้นก็เชิญไปหาคู่สัญญาคนอื่น " โทโมะพูด

 

        "  นี่ มันคนละเรื่งกันเลยนะ อย่าเอามารวมกันนิ ให้ชั้ลทำอย่างอื่นก็ได้นะ  " แก้วพูด 

 

 

       "  ชั้ลรู้ว่าพ่อเธอทุ่มเทกับงานนี้เกือบสามร้อยล้าน แต่โชคร้ายที่บริษัทยักษ์ใหญ่รายอื่นมีธุรกิจอื่นติดพันอยู่ ไม่มีใครสามารถที่จะร่วมลงทุนกับพ่อในเงินจำนวนมากได้เธอได้  และตอนนี้ก็มีบริษัทยักษ์ใหญ่ของต่างชาติพยามขอซื้อที่ดินจากพ่อเธอเพื่อไปทำโรงแรม แต่พ่อเธอก็ไม่อยากขาย เลยให้เธอรีบเจรจาให้ชั้ลเซ็นสัญญาเพื่อนำเงินไปลงทุน และถ้าชั้ลไม่เซ็น พ่อเธออาจจะต้องรับผิดชอบกับคู่สัญญาคนอื่นๆที่เข้าทำสัญญากับพ่อเธอไว้แล้ว รวมๆก็ประมาณ 50 ล้าน " โทโมะพูดอย่างเหนือชั้น

 

 

        "  นายรู้ " แก้วพูด 

 

 

 

        "  เป็นเรื่องที่ชั้ลต้องรู้ เพราะชั้ลต้องใช้จุดอ่อนเป็นข้อต่อรอง " โทโมะพูด

 

       "  นายนิมันเจ้าเล่ห์จริงๆ " แก้วพูด

 

       " ชั้ลฉลาดมากกว่า  เอ้า ตกลงจะเอายังไง ถ้าเธอตกลงชั้ลจะเซ็นสัญญาให้เลยในวันพรุ่งนี้ ว่ามา " โทโมะพูด 

 

       " ชั้ลต้องทำไงบ้าง " แก้วพูด

 

      "  ทำยังไงก็ได้ ไม่ให้ชั้ลแต่งงานกับผู้หญิงที่ชั้ลไม่ได้รัก " โทโมะพูด  แก้วงงหน้าเหวอ

 

      "  นายก็หาผู้หญิงที่นายรักมาแต่งงานด้วยซิ  "  แก้วเสนอ 

 

      " ถ้าชั้ลหาได้ แล้วชั้ลต้องมาขอความช่วยเหลือจากเธอมั้ย  !  "  เขาเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเธอพูดไม่รู้เรื่อง

 

  

       " โอ้ยยย  ใจเย็นก่อนสิ อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้ล ชั้ลไม่ยอม อ่อ แล้วที่บอกว่าขอความช่วยเหลือจากชั้ลหนะ เข้าใจสะใหม่นะ แบบที่นายทำ มันเรียกว่าบังคับ ไม่ใช่ขอความช่วยเหลือ  แลวก็ช่วยนั่งเงียบๆ นั่งนิ่งๆ ชั้ลขอคิดดู ผลได้ผลเสียก่อน " โทโมะทิ้งตัวพิงพนักพิง อย่างหมดแรง เซ็งกับความเรื่องเยอะของแก้ว พูดจาไม่รู้เรื่อง แถมยังเป็นคนเรื่องมากในสายตาเขาอีก ส่วนแก้วเองก็นั่งนิ่ง คิดอยู่พักนึง 

 

      " โอเค แต่ เรื่องนี้ห้ามให้ ป๊า กับเฮียๆชั้ลรู้ ไม่กันได้ตายกันทั้งคู่แน่ " แก้วพูด

 

       " เออ กลับไปได้แล้วไป พูดมากน่ารำคาญ แล้วก็ทิ้งเบอร์ไว้ด้วย  ตอนเย็นชั้ลโทรหา " โทโมะพูด 

 

       "  โทรมาทำไม ไม่ต้งโทร รำคาญ ไม่อยากได้ยินเสียง " แก้วพูด โทโมะมองหน้าเอาเรื่อง

 

       " เธอต้องไปกับชั้ล " เขาเน้นเสียงทุกคำ 

 

       "  ไปไหน " เธอถามอย่าง งง 

 

       "  วันนี้ แม่ชั้ลจะนัดให้ไปดูตัวผู้หญิง ชั้ลบอกไปว่ามีแฟนแล้ว แม่ก็เลยให้ชั้ลพาไปเปิดตัว " โทโมะพูด 

 

      "  55555  ชั้ลว่าตอนนี้ชั้ลถือไพ่เหนือกว่านายแล้วหละ  นายไม่รู้จะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาควง ชั้ลเคยได้ยินผู้หญิงเค้าเมาส์กันว่านายมันเป็นผู้ชายปากหมา เอ่ยย ปากไว เอาแต่ใจ ขี้โมโห ก็เลยไม่มีใครเค้าสนใจ ก็เลยมาขอความช่วยเหลือจากชั้ล ไม่น่าเลยคุณพี่โทโมะ " เธอพูดไปหัวเราะไป โดยไม่ได้สังเกตุอีกคนที่โกรธจนพร้อมที่จะระเบิดใส่เธอได้ทุกเมื่อ 

 

      "  เพราะเธอเป็นคนสุดท้ายไงที่ชั้ลจะขอความช่วยเหลือ ถ้ายังมีคนอื่นอยู่ อย่าหวังว่าเธอจะอยู่ในสายตาของชั้ล  และถ้าชั้ลไม่เดือดร้อนจนหาที่พึ่งจริงๆ ก็อย่าหวังว่าชั้ลจะขอความช่วยเหลือจากเธอ มองสารรูปตัวเอง หวังว่าเธอคงไม่โกรธที่ชั้ลต้องพูดตรงๆ " แก้วหน้าแดงกล่ำ ขบฟันแน่นทั้งโกรธทั้งแค้น ที่โดนดูถูก 

 

      "  งั้นก็อย่ามาขอความช่วยเหลือคนอย่างชั้ล  ไอสัญญาบ้าบอนั้ก็ช่างหัวมัน ชั้ลจะไปหาเอาเองข้างหน้า " เธอเดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง  เช่นเดียวกับโทโมะ ที่ทุบโต๊ะอย่างแรงเพราะความโกรธที่ถูกแก้ว จี้ปมของเขา 

 

 

 

              ช่วงย็นของวันเดียวกัน 

 

 

         " เฮีย  ทำไมป๊าเป็นแบบนี้ " แก้วที่รับสายจากเขื่อน รีบขับรถมาดูอาการดิเรกที่ช๊อคต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล 

 

       " คงจะเครียดมากไปหน่อย " เขื่อนพูด ก่อนจะหันไปมองร่างดิเรกที่นอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้

 

       " เครียดเรื่องอะไร " แก้วพูด

 

       " ก็เรื่องที่จะสร้างโรงแรมไง คู่สัญญาที่จะลงทุนกับเรายกเลิกหมด เพราะเรายังหาหุ้นส้วนใหญ่ไม่ได้  ไหนจะเรื่องต่างชาติที่มาขอซืื้อที่ดินอีก " เขื่อนพูด   แก้วพยักหน้ารับรู้

 

 

       " บอกข่าวดีกับป๊าได้เลย บริษัท TT commention ตกลงทำสัญญากับเราแล้ว " แก้วพูด ก่อนจะเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

               

                       ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  โทโมะ ังคงนั่งอยู่ในรถ ไม่ยอมลงจากรถ เขามองเขาไปในร้านอาหาร เห็นแม่นั่งคุยอยู่กับ ผู้หญิง ผู้ชายวัยเดียวกัน และเด็กสาววัยละอ่อนกว่าเขาประมาณ 2-3 ปี  จะไม่ไปก็กลัวทางครอบครัวจะเสียหาย เพราะผู้หญิงที่อินอรไปคุยไว้นั้นเป็นผู้ดีเก่า หากจะไม่ไปเสียเลย ก็กลัวว่าเป็นที่เสียหายต่อความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว แต่หากเขาไปเพียงลำพัง เขาอาจถูกจับให้แต่งงานกับคนที่เขาไม่ได้รัก โทโมะถอนหายใจยาว ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูลงมา

 

 

        " ไม่คิดจะรอกันก่อนหรอค่ะ ที่รัก " แก้วพูดไล่หลังโทโมะที่กำลังเปิดประตูเข้าไปในร้าน ตอนนี้เธออยู่ในชุดเดรสสั่น สวย น่าทึ่ง โทโมะหันมองอย่างตะลึงไม่คิดวา ผู้หญิงที่เขาได้ว่าเธอเสียๆหายๆ พอแต่งตัว จะดูดีได้ขนาดนี้

 

 

       "  เล่นบ้าอะไรอีกเนี่ย  "  แขนเล็กถูกเขากระชากออกไปข้างร้าน 

 

       "  คือ พ่อชั้ลเครียดเรื่องโรงแรมนั้นมาก ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ชั้ลจะมาขอโทษนาย และมาตกลงเรื่องสัญญานั้น นายยกเลิกมันไปแล้วยัง " เธอพูดอย่างอ้อนวอน

 

      " เธอแน่ใจหรอว่าจะทำได้ " โทโมะชั่งใจ

 

       " ได้สิ  ถ้านายตกลง ชั้ลก็จะไม่ผิดสัญญา แต่นายต้องเซ็นสัญญารวมลงทุนกับชั้ลด้วยนะ " ผู้หญิงเกรี่ยวกราว ปากไว ดูมั่นใจในตัวสูง ตอนนี้แทบไม่เหลือความเป็นตัวเองอยู่เลย เธอดูเศร้ามองและรอฟังคำตอบจากโทโมะ ด้วยสายตาวิงวร เขารับรู้มันได้ทุกอย่าง โทโมะ พยักหน้ารับ

 

       " แล้วคิดยังไงแต่งตัวแบบนี้ " เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า และถามอย่าง งง 

 

 

      " นิ มาเปิดตัวแบบนี้ ถ้าใส่เดฟขาดมา เข้าก็ด่าไปถึงพ่อถึงแม่ชั้ลสิ  ชั้ลก็รู้การรู้งานเหมือนกันนะย่ะ " แล้วเธอก็กลับมาเป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิม 

 

  

       "  นี๊ แล้วเดี๋ยวเข้าไปข้างใน ช่วยหยุดนิสัย พูดจาห้วนๆ เถียงคำไม่ตกฝากได้มั้ย พูดให้มันหวานๆเป็นกุลสตรีหน่อย จะได้ไม่ต้องโดนด่ามาก " โทโมะพูด สีหน้าดูหนักใจ

 

 

      " เออ !! " เขาจ้องหน้าคิ้วขมวด 

 

 

      "  จร๊ มายดาลิ้ง ^^ " เธอยิ้มหวาน ก่อนจะถือวิสาสะควงแขนเขา แต่เขาสะบัดออกอย่างเร็ว เธอเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ แล้วเดินตามหลังเขาเข้าไป