เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 
 
 
 
 
                               ป๊อป - ฟาง  ทั้งคู่อยู่ในห้องทำงาน  โดยที่ป๊อปเอาแต่มองรูปแก้ว ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน  ฟางมองป๊อป สลับกับทำงาน    
 
 
 
 
                    "  ป้า  ไปหาแก้วกันดีกว่า  "  ป๊อปบุกเดินขึ้นไปหาฟาง 
 
 
 
                    "  แก้วเพิ่งจะไปได้วันเดียวเองนะ  คิดถึงแล้วหรอ "  ฟางเงยหน้าขึ้นมา  มองตาป๊อปก็รู้ว่าป๊อปคิดอะไรอยู่
 
 
 
 
                      "  อือ  ก็คิดถึง  เป็นห่วงด้วย ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย  "  ป๊อปหน้าเครียด
 
 
 
 
                      "  เชื่อใจแก้วเถอะ แก้วจัดการทุกอย่างเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก  อีกอย่างก็มีคุณโทโมะอยู่ด้วย เค้าไม่ปล่อยให้แก้วเป็นอะไรหรอกน๊าา  "   ฟางรู้ดีว่าพี่ชายตัวเองรู้สึกยังไงกับแก้ว  แค่ยังพูดไม่ได้ก็แค่นั้นเอง
 
 
 
 
                       "  มั่นใจกับไอคุณโทโมะนี้จังเลยนะ  ทำไมไปสนิทกับมันตอนไหน ถึงไได้มั่นใจในตัวมันขนาดนี้  "  เมื่อป๊อปเริ่มสงสัย
 
 
 
 
 
                         "  ก็ป่าว  ก็สนิทกันตอนไปกับแก้วไง  ไม่มีอะไรหรอก  คุณไปทำงานต่อเถอะ บ่ายสามมีพบลูกค้าด้วยนะ  "  ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที ป๊อปเองก็ไม่ได้คิด ไม่ได้สงสัยอะไรมาก แค่ต้องการแซวเท่านั้นเอง
 
 
 
 
 
                            "  ป้า  ป้าว่าป่านนี้แก้วจะทำอะไรอยู่  " ป๊อปพูด
 
 
 
 
                             "  ก็น่าจะเพิ่งไปถึงแหละ  อาจจะเก็บของอยู่มั้ง  "  ฟางพูด  ป๊อปถ้าวแขนบนโต๊ะ มองหน้าฟางอย่างสงสัย 
 
 
 
 
                             "  เพิ่งถึงได้ยังไง แก้วไปเมื่อวานนะ ไม่ใช่วันนี้ แล้วชัั้ลก็ไปส่งแก้วตั้งแต่เช้า  ทำไมเธอถึงบอกว่าเพิ่งถึงหละ "  ป๊อปซักใหญ่  ฟางหน้าซีด พลั้งปากพูดออกไปได้ยังไง
 
 
 
 
 
                               "  ชั้ลก็ลืมบางสิ  งานเยอะจะตายแล้วเนี่ย  ใครจะไปทำทุกเรื่องได้หมดหละ จิงมั้ย "  ฟางพูด  ป๊อปพยักหน้าเข้าใจ
 
 
 
 
 
                                "  แล้วครอบครัวเธอเป็นยังไงบ้าง  เงินเดือนที่ชั้ลให้พอใช้มั้ย ถ้าไม่พอ ช้ลเพิ่มให้อีกได้นะ "  ป๊อปถาม เขาเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย  ฟางหน้ามึนงง 
 
 
 
 
                          "  อ่อ  สบายดีค่ะ  แม่ก็สบายดี ค่ะ "  ฟางพูด ป๊อปงง 
 
 
 
 
                         "  แล้วพ่อ กับน้องๆของเธอหละ "  ป๊อปถามอย่างสงสัย  ก็ตอนเธอมาสมัครงาน เธอเป็นคนบอกเขาเองว่า ต้องเลี้ยงดูพ่อแม่คนเดียว พร้อมน้องอีก 2 คนที่ยังเรียนไม่จบ
 
 
 
 
                          "  พ่อ  พ่อฟางเสียไปตั้งนานแล้วค่ะ "  ฟางพูด เธอจำเรื่องทุกอย่างไม่ได้เลย
 
 
 
 
                          "  ก็ตอนแก้วพามาสมัครงาน  เธอยังบอกเลย ว่าต้องเลี้ยงดูพ่อแม่คนเดียว แล้วพ่อเธอตายไปตอนไหน  "  ป๊อปพูด  ฟางหน้าเจื่อยไป 
 
 
 
 
                           " อ่อ   พ่อแท้ๆนะตายไปตั้งนานแล้วค่ะ แต่พ่อเลี้ยงหนะยังอยู่  "  ฟางพูด ในใจรู้สึกผิดที่โกหกป๊อป 
 
 
 
 
                          "   แล้วมีอะไรใหช่วยมั้ย  "  ป๊อปพูด ฟางส่ายหน้าไปมา 
 
 
 
 
                            "  ขอบคุณมากนะค่ะ แต่แค่นี้คุณก็ช่วยฟางมากแล้วว  "  ฟางพูด  ป๊อปยิ้มหวานให้ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง  ฟางมองป๊อปที่เดินไปก็รู้สึกผิดที่ต้องโกหกเขา 
 
 
 
 
 
 
 
 
                          ทางด้านเขื่อน- เฟย์ หลังจากที่ทานอาหารเช้ากันเสร็จ ก็เข้าพบลูกค้าที่ร้านอาหารอีกแห่งหนึ่ง   โดยที่ทั้งคู่ไปรอลูกค้าอยู่ก่อนแล้ว
 
 
 
 
 
                       "  สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอ "  ลูกค้าผู้ชายเดินเข้ามาเอ่ยทัก  เขาดูหล่อ  หุ่นดี  หน้าคม จนเฟย์ถึงกับตาค้าง 
 
 
 
 
                       "  ไม่เป็นไรครับ ^^ "  เขื่อนพูดแล้วส่งยิ้มให้ลูกค้าอย่าเปนมิตร  ก่อนจะันมามองเฟย์ที่ยังมองหน้าลูกค้าตาค้างอยู่  
 
 
 
 
                         "  นี่เธอ  ส่งแฟ้มเอกสารให้ลูกค้าไปสิ "  เขื่อนสะกิดเฟย์ จนเฟย์ได้สติ แล้วยื่นแฟ้มเอกสารให้ลูกค้า  ลูกค้าผู้ชายเองก็ถูกใจเฟย์ไม่น้อยเหมือนกัน  เขาตั้งใจจับมือเฟย์ในขณะที่รับเอกสารจากเฟย์  แม้ผูชายตรงหน้าจะตรเสปคของเธอทั้งรูปร่างหน้าตา แต่หากฉวยโอกาสกับเธอแบบนี้  เธอพร้อมจะดับไฟใส่หน้าเขาในทันที 
 
 
 
 
                           "  ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ  " ทันทีที่เฟย์รีบดึงมือตัวเองออก ลูกค้าสุดหล่อก็รีบแก้ตัวทันที  เฟย์ยิ้มเจื่อนๆให้เขา เพราะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
 
 
 
 
                                    ตลอดระยะเวลาที่คุยงานกัน ดูเหมือนคุณลูกค้าจะไม่ค่อยสนใจในรายละเอียดของเอกสารสักเท่าไหร่ แตเขากลับมองเนินออก หน้าอกเฟย์ อย่างตั้งใจ  ด้วยความที่เธอมักแต่งตัวเซ็กซี่ โชวบนบ้าง ล่างบ้าง ซึ่งเขื่อนเองก็เคยเตือนแล้ว แต่เธอก็ทำตามบ้าง ไม่ทำตามบ้าง  เขื่อนเลยปล่อยให้คุณลูกค้ารายนั้นดูต่อไป โดยไม่คิดจะปกป้องเฟย์ เพราะต้องการที่จะสอนให้เธอรู้ถึงสิ่งที่เขาเตือน 
 
 
 
 
                          "  ขอบคุณมากนะครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อกลับไป   "  หลังจากทีคุยงานกันจนเสร็จ ทั้งคู่ก็ออกไปส่งลูกค้าที่รถ  ลูกค้ามองเฟย์ตั้งแต่หัวจรดเท้า  มองจนแทบจะกลืนกินเฟย์เข้าไปทั้งตัว เฟย์เริ่มกลัวในสายตาก็เขา รีบหลบหลังเขื่อน 
 
 
 
 
                           "  เดินทางปลอดภัยนะครับ  "  เขื่อนพูด เพราะอย่างใหู้กค้าเปลี่ยนสายตามามองเขาบ้าง ไม่ใช่เอาแต่จะจ้องเฟย์อยู่อย่างงนั้น
 
 
 
 
                         "  ครับ  ขอบคุณครับ  ผมจะติดต่อกลับมาแน่นอนครับ  "  เขาพูดเป็นนัย  แต่ยิ้มเจื่อนๆ   แล้วลูกค้าก็ขึ้นรถกลับไป 
 
 
 
 
 
                           "  ไม่คิดจะช่วยชั้ลเลยใช่มั้ย  "  เฟย์โมโห 
 
 
 
 
                           "  ช่วยอะไร "  เขื่อนทำเป็นไม่รู้เรื่อง
 
 
 
 
                           "  ก็ไม่เห็นสายค้าเค้าหรือไง  มันน่ากลัว น่าสยดสยองยังไงไม่รู้  "  เฟย์พูดถึงก็ขนลุก
 
 
 
 
                           "  ก็ดูแต่งตัวซิ  หน้าอกออกมาครึ่งนึงแล้ว ใครเห็นเค้าก็มอง แล้วข้างล่างก็สั่นซะขนาดนั้น  มันไม่ลากไปเข้าโรงแรมก็บุญขนาดไหนแล้ว  "  เขื่อนพูดใส่อารมณ์ทันที
 
 
 
 
                            "  ก็แต่งแนวอื่นชั้ลไม่มั่นใจหนิ "  เฟย์พูด
 
 
 
 
                            "  งั้นก็ตามใจคุณแล้วกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็ช่วยเหลือตัวเองนะ  ผมไม่ช่วย  เพราะผมเตือนคุณหลายครั้งแล้ว  "  พูดจบ เขื่อนก็เดินเหวี่ยงขึ้นรถไป เฟย์วิ่งตามไปติดๆ 
 
 
 
 
                            "  นี่นายโกรธชั้ลหรอ  "  เฟย์พูด เมื่อเห็นเขื่อนหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เธอ 
 
 
 
 
                           "  ป่าว  "  
 
 
 
                            "   ก็แล้วทำไมไม่มองหน้าชั้ลหละ  "
 
 
 
 
                          "  ชั้ลขอหละนะ  อย่าแต่งตัวโป๊ๆ แบบนี้อีก ชั้ลไม่ชอบ  "  เขื่อนพูดเสียงจริงจัง
 
 
 
 
                            "  แต่... " เห็นหน้าเฟย์เขื่อนก็รู้แล้ว ว่าเธอคงทำตามทำขอของเขาไม่ได้ 
 
 
 
 
                          "  ไม่ต้องพูดแล้ว  "  หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกเลยตลอดทาง 
 
 
 
 
 
 
                                   ทางด้าน โทโมะ - แก้ว  หลังจากที่ทั้งคู่เก็บข้าวของเครื่องใช้ เข้าที่จนเสร็จ ก็เริ่มจะหิว
 
 
 
 
 
                        "  ชั้ลหิว  ออกไปหาอะไรกินก่อนนะ "  แก้วพูดจบก็ก้าวเท้าเดินไปทันที
 
 
 
 
                        "  ใส่วิกด้วย ทาผิวด้วย  " โทโมะพูด 
 
 
 
 
                        "  เออลืม "  แก้วพูดจบก็เดินเข้าไปหยิบวิก หยิบครีม หยิบไฝ แล้วเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ 
 
 
 
 
 
                         "  นาย  มันน่าเกลียดเกินไปป่าวว  "  แก้วเดินออกจากห้องน้ำราวกับคนละคน จากผู้หญิงผิวขาวนวล หน้าใส่กิ๊ก  ตอนนี้กลายเป็นกุลาดำ ไปแล้ว  ไหนจะหยิกผมหยิก ไหนจะไฝ่อีก  ใครที่ไหนก็จำเธอไม่ได้ทั้งนั้น 
 
 
 
 
                        "  5555555555555   "  โทโมะหันเห็นแวบแรก ก็หัวเราะอย่างที่ไม่เคยหัวเราะมาก่อน มันตลก จนบรรยายไม่ถูก
 
 
 
 
 
                           "  หัวเราะไม่เกรงใจกันเลยนะ  ชั้ลอายรู้มั้ยเนี่ยย  "  แก้วหน้าหงิก 
 
 
 
 
                           "  ก็ดีแล้วไง จะได้ไม่มีใครมาจีบ  "  
 
 
 
 
                                          อุ๊ปส์   ทั้งคู่สตั้นไป 10 วิ 
 
 
 
 
                           "  หมายถึง จะได้ไม่มีใครจำได้ "  รีบแก้ตัวทันที  
 
 
 
 
                          "  แล้วจะเอาอะไรบ้างหละ เดี๋ยวชั้ลไปซื้อมาให้  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                           "  เดี๋ยวไปด้วยกัน  "  โทโมะพูดจบ ก็เดินเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ  
 
 
 
 
 
 
                          " 555555555555555555555555   "   สงสัยหัวเราะที่หลังท่าจะดังกว่า ทั้งคู่ไม่ต่างกันเลย ตั้งแต่สีผิวที่คล้ำมากจนเกือบดำ กับวิกผมหยิกคราวเงาะป่า  
 
 
 
 
                          "  จะหัวเราะทำไม   ก็เหมือนกันทั้งคู่นั้นแหละ "  โทโมะเองก็อายเหมือนกัน
 
 
 
 
                          "  เออๆ  ไปๆ  55555  "  แก้วยังไม่เลิกหัวเราะ  เดินไปก็หัวเราะไป 
 
 
 
 
 
                           "  หัวเราะคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวเค้าว่าบ้าหรือไงฮะ "  โมะเริ่มเหวี่ยง
 
 
 
 
                          " โอเค ชั้ลหยุดแล้ว  แล้วเราจะชื่ออะไรกันดีหละ  คืนตัวดำแบบนี้ แล้วเรียกพี่โทโมะค่ะ    เค้าคงจะหัวเราะเยาะกันทั้งอำเภอแหละ  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                          "  งั้นชั้ล ชือ บอย  ดีมั้ย  "  โทโมะเสนอ 
 
 
 
 
                          "   ไม่เอาดูดีเกินไป  ไม่เข้ากับหน้าตาตอนนี้เลย  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                          "  งั้นชื่อ เคน  ดีมั้ย  "  โทโมะพูด
 
 
 
 
                           " ไม่เอาาา  มันหล่อเกินไป ไม่เหมาะกับนายเลยย  "  แกวพูด 
 
 
 
 
                           "  ก็แล้วจะให้ชื่ออะไรหละ "  
 
 
 
 
                            "  ชื่อ หวังหวัง  "   แก้วพูด 
 
 
 
 
                           "  ไม่เอา  คนบ้าอะไร  ชื่อ หวังหวัง  "  
 
 
 
 
                           "  ก็แล้วชั้ลอยากเรียกนายว่าหวังๆ นายจะชื่ออะไรก็แล้วแต่นะ  แต่ชั้ลจะเรียก หวังๆ "
 
 
 
 
                          "  งั้นเธอชื่อ เหวียงๆ  ดีมั้ย "  โทโมะพูด
 
 
 
 
                            "  จะบ้าหรอ  เอาให้มันเพราะกว่านี้หน่อยสิ  เอมเอมก็ได้นะ เหมาะกับชั้ลดี  "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                         "  ก็แล้วแต่นะ  แต่ชั้ลจะเรียกเหวียงๆ   "  โทโมะพูดจบก็เดินหนีเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวไป  
 
 
 
 
                         "  มาจากไหนกันหละน้อง  ไม่เคยเห็นหน้าเลย  "  แม่ค้าถาม เมื่อทั้งคู่นั่งที่โต๊ะ 
 
 
 
 
                          "  เพิ่งมาอยู่ใหม่ครับ อยู่บ้านนอก รายได้น้อย เลยมาหางานแถวนี้ทำครับ "  โทโมะพูด 
 
 
 
 
                         "  แล้วได้งานแล้วยังหละน้อง  "  แม่ค้าถาม
 
 
 
 
                          "  ยัเลยครับ กำลังหาอยู่เหมือนกัน  "  โทโมะพูด 
 
 
 
 
                           "  พาน้องสาวมาอยู่ด้วยหรอน้อง  "  แม่ค้าพูด 
 
 
 
 
                           "  ป่าวครับ  นี้เมียผม  "  โทโมะพูด   แก้วยิ้มเจื่อนๆ 
 
 
 
 
                            "  ป่ะ  ได้เมียเด็กเลยนะพ่อหนุ่ม  " แม่ค้้าพูด
 
 
 
 
 
                             "  แล้วจะกินอะไรกันหละ "  แม่ค้าพูด
 
 
 
 
                             " เอาเส้นเล็ก ไก่ 2 ครับ "  โทโมะพูด แม่ค้าพยักหน้าแล้วเดินไปทำก๋วยเตี๋ยวต่อ
 
 
 
 
                            "  กินร้านนี้ได้ใช่มั้ย  "  โทโมะพูด มันไม่ใช่ร้านอาหารหรู แต่มันเป็นร้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่แถวชายหาด 
 
 
 
 
                             "  ได้สิค่ะ  พี่หวังๆ "  แก้วแซว
 
 
 
 
                              "  ครับ น้องเหวียงๆ "  โทโมะแซวกลับ  ไม่นานแม่ค้าก็ยกก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟ 
 
 
 
 
                              "  เออนี่  ตอนนี้เค้ากำลังสร้างโรงแรมอยู่  เปิกรับคนงานไม่จำกัด ลองไปสมัครดูก็แล้วกันนะ "  แม่ค้าพูด
 
 
 
 
                                "  ขอบคุณครับ  ผมจะไปสมัคร  "  โทโมะพูด  แม่ค้าเดินกลับไปหน้าร้านไปขายก๋วยเตี๋ยวต่อ 
 
 
 
 
                              "  กินได้มั้ย เหวียงๆ "  โทโมะพูด   แก้วได้แต่พยักหน้า  ก็กำลังกินอย่างอร่อย 
 
 
 
 
                               "  อร่อยอะ "  แก้วพูด แล้วกิินต่อ 
 
 
 
 
 
                           "  เลี้ยงง่ายเนอะ  อะไรก็กินได้หมด "  โทโมะมองแก้วที่เอาแต่กินโดยไม่สนใจอะไร 
 
 
 
 
                               "  หวังๆ สั่งเพิ่มให้หน่อยสิ เอาแบบเดิมอีก 1 "  แก้วพูด 
 
 
 
 
                            "  นียังไม่อิ่มอีกหรอ  "  โทโมะพูด  แก้วพยักหน้า  โทโมะตะโกนสั่งให้แก้วเพิ่ม  
 
 
 
 
 
 
                          "  โอ้ยยย ! " หลังจากที่นั่งรอก๋วยเตี๋ยวของแก้วอยู่  ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมเพื่อนอีก 2 คนมาชนเธอเข้าเต็มๆ จนแทบจะตกเก้าอี้  
 
 
 
 
 
                           "  ชนคนอื่นไม่คิดจะขอโทษหน่อยหรอ "  แก้วเดินไปเอาเรื่องผู้ชายคนนั้น ที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไปจากเธอ 
 
 
 
 
                          "  มึงคงไม่รู้สินะ ว่ากูเป็นใคร  " ผู้ชายคนนั้นพูด  โทโมะเห็นท่าไม่ดี รีบเดินไปหาแก้ว
 
 
 
 
                          "  ก็ไม่ได้มีป้ายบอกไว้นิ ว่ามึงเป็นใคร  "  แก้วพูด  ชายคนนั้นทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมาประจันหน้ากับแก้ว
 
 
 
 
                         "  มึงอยากตายใช่มั้ย  "  แล้วมันก็ดึงปืนออกมา 
 
 
 
 
                          "  เมฆๆ  ป้าขอโทษแทนเด็กมันด้วยนะ  เด็กมันเพิ่งมาอยู่ใหม่  มันไม่รู้ว่าที่นี้ถิ่นของใคร  อย่าไปเอาเรื่องมันเลยนะ มันไม่รู้เรื่อง "  ป้าแม่ค้ามาห้ามเอาไว้
 
 
 
 
                          "  เพิ่งมาอยู่ใหม่ก็อย่ามาทำกร่างแถวนี้  เดียวจะตายไม่รู้ตัว  "  เมฆพูดจบก็นั่งลง  แก้วยังโกรธไม่หาย แต่โทโมะลากตัวออกมาจากร้าน 
 
 
 
 
                         "  ป้าขอโทษด้วยนะลูกนะ "  แม่ค้าพูด
 
 
 
 
                         "  ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เค้าเป็นใครหรอครับ "  โทโมะถาม 
 
 
 
 
                        "  เมฆเป็นคนของคุณไตรคุณ  เมื่อวานก็เพิ่งจะไปมีเรื่องกับคนของลุกมี ผู้ใหญ่บ้านของที่นี่  "  แม่ค้าพูด สีหน้าหนักใจมาก 
 
 
 
 
                         " ว่าแล้ว ทำไมถึงกร่างได้ขนาดนี้ "  แก้วพูด
 
 
 
                         "  อยู่ที่นี้ อย่ามีเรื่องกับใคร ดีที่สุดแล้ว  เชื่อป้านะ "  แม่ค้าพูด  ทั้งแก้วและโทโมะ พยักหน้า  
 
 
 
 
                       "  ได้แล้วยังวะ  กินวันนี้นะ ไม่ใช่กินชาติหน้า  !!! " เมฆตะโกนมาจากในร้าน เล่นเาป้าแม่ค้าสะดุ้งโหยง รีบไปทำก๋วยเตี๋ยวต่อ
 
 
 
 
                          "  งานหนักแน่ๆเลยคราวนี้  " แก้วพูดหน้าเครียด  โทโมะเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน