เปิดหัวใจรับฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

 

 

 

                        ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงประตูหองเฟย์ ถูกเคาะอย่างต่อเนื่อง และเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนคนที่นอนอยู่บนเตียงทั้งสอง ดีดตัวลุกขึ้นมาอย่างรำคาญ

 

 

 

 

                   "    เจ็ดโมง ใครมาวะ  แล้วมาทำอะไรตอนนี้   "  เฟย์หยิบนาฬิกามาดูก็คิ้วขมวด ทันที  แก้วเองก็สงสัยเหมือนกัน

 

 

 

                  "  นั้นสิ  ใครกัน  "  แก้วคิดว่าโทโมะ แค่ก็ยังลังเลอยู่ เมื่อคืนก็กลับไปดึก ไม่น่าจะตื่นเร็วขนาดนี้นะ  แก้วลุกขึ้นจะไปเปิดประตู  เฟย์ลุกเดินตามไปติดๆ  

 

 

 

 

                   "  เห้ยยยย   เฮียยยใหญ่ !  "  แก้วที่แอบส่อง เมื่อเหนว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก็อุทานเสียงดัง เล่นเอาเฟย์ใจหายไปเหมือนกัน  

 

 

 

 

                    "  แก้วไปหลบในห้องนอนก่อน  ปิดประตูด้วยนะ  "  เฟย์รีบให้แก้วเข้าไปในห้องนอน  เมื่อเห็นว่าแก้วปิดประตูเรียบร้อยแล้ว ก็เปิดประตูห้องทันที

 

 

 

 

                      "  นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอ "  เขื่อนบ่น ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง แม้ว่าเจ้าของห้องจะยังไม่ได้รับเชิญก็ตาม

 

 

 

 

                      "  นี่คุณมาที่นี้ได้ยังไง แล้วรู้ได้ไงว่าชั้ลอยู่ที่นี้  แล้วมาทำอะไร  แล้วทำไม..."  เฟย์ยังพูดไม่จบ ก็ถูกเขื่อนยังให้หยุด 

 

 

 

 

                      "  ชั้ลขับรถมา ชั้ลรู้ที่อยู่จากใบสมัครงาน ชั้ลมารับเธอไปพบลูกค้า  จบนะ "  เขื่อนพูด แล้วนั่งลงบนโซฟา

 

 

 

 

                     "   แล้วมาเช้าขนาดนี้เนี่ยนะ  นี่มันเพิ่งเจ็ดโมงเองนะคุณ  "  เฟย์พูด

 

 

 

 

                       "  ก็ชั้ลนัดลูกค้าไว้ 10 โมง กะว่าจะมาหาอะไรกินด้วย  "  เขื่อนพูด  เฟย์งงใหญ่

 

 

 

 

                       "  ที่บ้านไม่มีข้าวกินหรือไง ถึงได้มาหาไรกินแถวนี้  แล้วก็กลับไปได้แล้ว ค่อยเจอกัน 10 โมง "  เฟย์ดึงเขื่อนให้ลุกขึ้น  เพราะกลัวโทโมะจะมาเจอเขื่อนที่นี้

 

 

 

 

                       "  นี่เป็นอะไร  ทำไมดูท่าทางแปลกๆ  อ่อ  หรือว่าเธอซุกผู้ชายอยู่ในห้อง เลยไล่ชั้ลกลับ  "  เขื่อนพูดแล้วมองไปทางห้องนอน  เฟย์รีบเดินมากั้นไว้ ไม่ให้มอง เขื่อนยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีก

 

 

 

 

                        "  ชั้ลไม่ได้เอาผู้ชายมานอนด้วย แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว ชั้ลจะอาบน้ำ "  เฟย์พูด พลางดึงเขื่อนให้ลุกขึ้น แต่เจ้ากรรมก็ดันนั่งนิ่ง ไม่ยอมลุกไปไหน

 

 

 

 

                         "  ก็ไปอาบสิ  ชั้ลรอตรงนี้  จะได้ออกไปกินข้าวด้วยกัน แล้วไปพบลูกค้าเลย "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                        "  แล้วไปกินคนเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมชั้ลต้องไปกับนายด้วยเนี่ย ขาดความอบอุ่นหรือไงฮะ "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

                       "  จะว่างั้นก็ได้นะ  ปกติก็เจอหน้าแก้วทุกวัน  วันนี้ไม่เจอ  ต้องนั่งกินข้าว 2 คนไอป๊อป มันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เลยมาชวนเธอไปเนี่ยแหละ  " เขื่อนพูด  แก้วที่แอบฟังอยู่ในห้อง พอได้ยินคำพูดก็เขื่อน  ก็หนาจ๋อย คิดถึงพี่จับใจ

 

 

 

 

                      " มันใช่หรอค่ะ เจ้านาย  " เฟย์พูด 

 

 

 

 

                       "  ก็ใช่นะสิ  อย่างน้อยเธอก็เป็นเพื่อนน้องสาวชั้ล  ชั้ลกินข้าวกับเธอ จะได้จินตนาการว่ากินข้าวกับแก้ว  "  โธ่ววว  เหตุผลของเขื่อน มันยังไงๆอยู่นะ  เฟย์เหวอไป เขื่อนยิ่งพูดเฟย์ยิ่งมึน

 

 

 

 

                      "  ก็ได้ๆ  งั้นคุยรอตรงนี้นะ ห้ามไปไหน อีกครึ่งชั่งโมงเจอกัน  " เขื่อนพยักหน้ารับคำ  เฟย์รีบเข้าห้องไป แล้วปิดประตูล็อคห้องทันที

 

 

 

 

                      " เฟย์ ชั้ลอยากไปหาเฮียย  "  แก้วทำท่าจะร้อง 

 

 

 

 

                      "  ไม่ได้นะเว้ยยย  เดี๋ยวแผนแตก  ซวยกันยกทีมเลยนะ "  เฟย์พูด แก้วนิ่งไป 

 

 

 

 

                     "  เดี๋ยวชั้ลอาบน้ำก่อนนะ แกห้ามออกไปนะ " เฟย์พูดจบก็รีบเข้าไปอาบน้ำ ไม่นานก็ออกมา เธอรีบแต่งตัวอย่างเร็ว แล้วออกมาหาเขื่อน

 

 

 

 

 

                          แต่  เขื่อนนอนหลับอยู่บนโซฟา 

 

 

 

 

                     "  นี่คุณ  ตื่นสิ  " เฟย์สะกิดเรียกเบาๆ แต่เขื่อนไม่ตื่น  ใบหน้าหล่อ เมื่อหลับสนิท มันชวนให้สาวโสดอย่างเฟย์ต้องหยุดมองอย่างหลงไหล  แม้มมันไม่ใช่เวลาที่เธอจะมามองเขา แต่ใครจะไปห้ามใจได้ละเนอะ 

 

 

 

 

                     "  หล่อจังแหะ  "  นิ้วชี้ของเฟย์ แตะที่ปลายจมูกโด่งของชายหนุ่ม ก่อนจะไต่ขึ้นไปที่สันจมูก  เขื่อนย่นจมูกเล็กน้อย ก่อจะพลิกตัวหลีกไปอีกด้านนึง 

 

 

 

 

                    "  นี่  ตื่นซิ  ไหนบอกจะไปกินข้วไงงงง  "  เฟย์ดึงเสื้อเชิ๊ตอย่างแรง จนเขื่อนหรี่ตาขึ้น 

 

 

 

 

                     " นอนก่อน  เดี๋ยวค่อยออกไปสัก แปดโมงครึ่ง  "  แล้วเขาก็หลับต่อ  

 

 

 

 

 

 

                          ก๊อก ๆๆๆๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เฟย์สะดุ้งโหยง เพราะเดาก็รู้ว่าคนที่เคาะประตู จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโทโมะ  แต่ที่น่าตกใจว่านั้น คือ  เขือนที่รำคาญเสียงเคาะประตู  ตื่นขึ้นมา จะเดินไปเปิดประตูห้อง

 

 

 

 

 

                  "  จะไปไหนนน  !! " เฟย์ตะโกนเรียก แล้ววิ่งไปดักหน้าเขื่อนที่จะเดินไปเปิดประตู 

 

 

 

                  "  ก็แล้วใครมันมาเคาะวะ  เคาะดังเคาะเร็วซะขนาดนี้  ทำไมมันไม่พังประตูเข้ามาเลย  "  คือ เมื่อกี้เขื่อนก็เคาะแบบนี้นะ  

 

 

 

 

                   "  เดี๋ยว ชั้ลเปิดเอง  นายไปนั่งตรงนู้นนะ  "  เฟย์ชี้ไปที่โซฟา  แต่เขื่อนหรือจะยอม  เขาผลกเฟย์ให้พ้นทาง แล้วเอื่อมมือไปเปิดประตู  

 

 

 

 

                      พรึบ !!  คนตรงหน้า ต่างก็สตั้นไป 10 วิ ทั้งคู่  

 

 

 

 

 

                     "  มาที่นี่ทำไม / มาทำอะไรที่นี่    "  เขื่อน / โทโมะ พูดพร้อมกัน 

 

 

 

 

                     " เอ่ออ  คืออ  คุณโทโมะ เค้ามาเอาแบบแปลนโรงแรมจากเฟย์นะค่ะ"  เฟย์เดินไปแทรกระหว่างกลาง  

 

 

 

 

                       "  เออ ใช่  แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่  แล้วคุณหละเข้าไปอยู่ในห้องเฟย์ได้ยังไง "  โทโมะเออออไปตามเฟย์  แต่ก็อดหวงน้องตัวเองไม่ได้ 

 

 

 

 

                        "  ก็นี่มันเลขาผม  ทำไมผมจะมาหาไม่ได้  "  เขื่อนพูด  โทโมะขมวดคิ้ว

 

 

 

 

                        "  แล้วทำไมไม่คุยที่ทำงาน  นี่มันคอนโดนะ " โทโมะพูด  เข่อนขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมโทโมะต้องทำเหมือนหวงเฟย์ขนาดนั้นด้วย ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

 

 

 

 

                        "  ดูเหมือนคุยจะมีอะไรกับเลขาผมนะ  "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                        "  ก็มีนะสิ  "  โทโมะหมายถึงพี่น้องกัน  เขื่อนคิดไปไกล

 

 

 

 

                        "  หึ  !  งั้นคงจะคุยเรื่องแบบแปลนกันยาวน่าดู  ผมขอตัวก่อนแล้วกันนะ "  เขื่อนดูไม่พอใจ หันไปพูดกับโทโมะ ก่อนจะพูดกับเฟย์  "  อ่อ  ถ้าไปไม่ไหว ไม่ต้องไปก็ได้นะ เดี๋ยวชั้ลจะให้คนอื่นไปแทน  "   พูดจบก็เดินเหวี่ยงออกไปทันที  

 

 

 

 

                         "  พี่พูดอะไรออกไปเนี่ยย  "  เฟย์หนักใจ มองตามเขื่อนที่เดินไปไกล

 

 

 

 

                         "  ก็มันดูแปลกๆ เหมือนมันชอบเธอ ชั้ลเลยพูดดักไว้ก่อนไง  "  ผู้ชายมันดูกันออก  แต่มันทำให้เฟย์อึ้งไปเลย

 

 

 

 

                          "  พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ยย   ชั้ลไปก่อนนะ  เออ แก้วอยู่ในห้อง เดี๋ยวออกไปปิดประตู ล็อค้องให้ด้วยนะ "เฟย์รีบสังการ แล้วรีบวิ่งตามเขื่อนไป 

 

 

 

 

 

 

                                 ในห้องนอนของเฟย์  แก้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน คิดถึงเขื่อนและป๊อป  

 

 

 

 

 

                    "  ยังจะนอนเล่นอยู่อีก  ! "   โทโมะ ที่เดินเข้ามายืนมองแก้วอยู่สักพักแล้ว เอ่ยทักขึ้น  แก้วสะดุ้งโหยง รีบลุกจากเตียงทันที  เพราะยังผวาเรื่องเมื่อคืนไม่หาย  

 

 

 

 

                     "  เข้ามาได้ไง  ออกไป ! "  แก้วตกใจ  โทโมะยิ่งเดินเข้ามาใกล้

 

 

 

 

                       "  ทำไม กลัวโดนเหมือนเมื่อคืนหรอ  "  เขาต้องการแกล้ง  แต่เธอกลัวจริงๆ

 

 

 

 

                     "  ก็ไหนตกลงกันแล้วไง  ว่าจะไม่ถูกเนื้อต้องตัวกันหนะ  "  แก้วหยิบหมอนมากอดไว้ เดินถอยหลังเรื่อยๆ โทโมะก็ก้าวเข้าไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                       "  หรอ  ไม่เห็นรู้เรื่องเลย  เราเคยตกลงกันด้วยหรอ  "  ยังไม่เลิกแกล้งอีก 

 

 

 

 

                        "  ก็ในสัญญาไง  จำไม่ได้หรอ  "  แก้วเริ่มเสียงสั่น  น้ำตาคลอ 

 

 

 

 

                       "  แล้วไหนหละ สัญญา เอามาดูหน่อยสิ "  ยังไม่เลิก เขาเดินก้าวเข้าไปจนประชิดกับตัวแก้ว ที่ยืนนิ่งติดฝาผนังห้อง 

 

 

 

 

                       "  ออกไปห่างๆได้มั้ย  ชั้ลกลัว  " แก้วพูดเสียงสั่น  มือทั้งสองกอดหมอนข้างไว้แน่น  โทโมะให้มือข้างหนึ่งดันฝาไว้  ส่วนอีกข้างก็ใช้เกี่ยวไรผมแก้วที่มาปิดหน้าอยู่

 

 

 

 

                       "  กลัวอะไร  ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย  " เขายื่นหน้าเขามาใกล้เรื่อยๆ  ผิดกับแก้วที่ก้มหน้าหนีจนซุกหน้าเข้าไปในหมอน 

 

 

 

 

                        "  ตัวสั่น   แอร์เย็นหรอ  "  โทโมะใช้มือสัมผัสบ่าแก้ว แล้วไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงข้อมือ 

 

 

 

 

                         "   ไม่เล่นแบบนี้นะ ชั้ลไม่สนุกด้วยนะ   "  แก้วได้แต่ก้มน้านิ่ง หลับตาปี๋ 

 

 

 

 

                         "  นี้ !  ชั้ลแกล้ง  ทำเป็นกลัวไปได้  ไปอาบน้ำได้แล้ว แล้วรีบๆหละ อย่าช้า ถ้าช้าชั้ลจะเข้าไปอาบให้  "  โทโมะสงสาร ผละตัวออกจากแก้ว  แก้วรีบถอยหนีทันที

 

 

 

 

                         "  นายออกไปรอข้างนอกก่อนสิ  "  แก้วพูด  โทโมะว่าง่าย เดินออกไปทันที 

 

 

 

 

                        "  เดี๋ยวนี้ชักจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะ  เดี๋ยวก็ฟ้องเฮียให้จัดการซะหรอก "  แก้วบ่นๆ แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ  

 

 

 

 

 

                                   ลานจอดรถ  เฟย์วิ่งตามเขื่อนจนทัน  

 

 

 

 

 

                        "  นี่คุณ  จะรีบไปไหน  ! "  เฟย์ดึงมือเขื่อนไว้ ไม่ให้เดินหนี  

 

 

 

 

                        "  อ้าว  ไม่อยู่กับแฟนหรอ  "  เขื่อนถามหน้าตาเฉย  แม้ในใจมันจะร้อนโดยไม่มีสาเหตุก็ตาม 

 

 

 

 

                         "  แฟนอะไรนั้นมันพี่ชายชั้ลลลล  "   

 

 

 

 

                         อุ๊บบบส์   เฟย์รีบเอามือปิดปากตัวเอง

 

 

 

 

                     "  พี่ชาย ?  "  เขื่อนมองเฟย์อย่างสงสัย 

 

 

 

 

                       "  คือ  ชั้ลหมายถึงว่าชั้ลนับถือเค้าแบบพี่ชาย  ไม่ใช่ แฟน  "  เฟย์พูด 

 

 

 

 

                        "  หรอ  แต่ชั้ลว่าไม่ใช่นะ  ดูมันหวงเธอแปลกๆ "  เขื่อนพูด 

 

 

 

 

                       "  ช่างเค้าเถอะ  ไหนตกลงจะไปกินมั้ย  หมายถึง  กินข้าวมั้ย  "

 

 

 

 

                       "  กินสิ  หมายถึงกินข้าวนะ  "  แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นรถ  เขื่อนอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเห็นว่าเฟย์ไม่ได้อะไรกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

                               แก้วรีบอาบน้ำแต่งตัวจนเสรฺ็จอย่างเร็ว  ก็รีบออกมาหาโทโมะ  เมื่อได้รับข้อความจากเฟย์มาเขื่อนออกไปแล้ว  ก็ลงจากคอนโด  ขับรถออกไปทันที  

 

 

 

 

 

                        "  ไอเขื่อนมันมาหาเฟย์ทำไม  "  โทโมะยังคาใจอยู่

 

 

 

 

                      " เรียกให้มันดีๆหน่อย  พี่ชั้ลชื่อเขื่อนไม่ใช่ชื่อไอเขื่อน  "  แก้วไม่พอใจ 

 

 

 

 

                      "เออ นั้นแหละ  แล้วมาทำไม  มานานยัง  "  โทโมะถาม

 

 

 

 

                        "  มารับเฟย์ออกไปพบลูกค้า  มาไม่นาน ประมาณ 40 นาทีได้มั้ง  "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                        "  แล้วทำไมต้องมารับวะ  ทำไมไม่นัดเจอกันข้างนอก  แล้ว 40 นาที เนี่ย มันไม่นานตรงไหน  "  โทโมะบ่นใหญ่

 

 

 

 

                       "  อย่าเยอะได้มั้ย  เฮียชั้ลเป็นสุภาพบุรุษพอ  ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น ชั้ลรับประกันความปลอดภัยของเฟย์   "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                       "  ชัั้ลไม่เชื่อหรอก  อยู่กับสองต่อสอง  ผู้ชายมันไม่ปล่อยให้รอดหรอก " โทโมะพูด  แก้วนี่นิ่งไปเลยครับ  

 

 

 

 

                      "  งั้นเราแยกบ้านกันอยู่นะ  ชั้ลจะไม่อยู่บ้านเดียวกับนาย  "  แก้วรีบพูด ทันนี้

 

 

 

 

                      "  ไม่ได้ !  มันอันตราย  "  โทโมะโวย

 

 

 

 

                        "  แต่อยู่กับนาย  ชั้ล.... "  เธอยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

                      "  ชั้ลไม่ทำอะไรเธอหรอก  ชั้ลไม่ทำอะไรคนที่ไม่ได้รัก " โทโมะหมายถึง  คนที่ไม่ได้รักโทโมะ  แต่ก็พูดไปไม่หมด  

 

 

 

 

                        "  นั้นสินะ  ใครมันจะไปทำอะไรกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก  "  แก้วสะอึกไปอีกรอบบ   แล้วทั้งคู่ก็นั่งเงียบไปตลอดทาง  แก้วอยากจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้  กลัวว่าเขาจุรู้ความในใจ  โทโมะเองก็มองแก้วเปนระยะๆ แคร์ความรู้สึกของเธอไม่น้อย กลัวว่าเธอจะโกรธ  

 

 

 

 

                        

                                ทั้งคู่ขับรถมาจนถึงที่หมาย  โดยมีคนของโทโมะ ยืนรอรับอยู่หน้าบ้านพัก  บ้านพักหลังนี้เป็นบ้านไม้ยกพื้น  มี 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ  ซึ่งได้มีการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว  ทั้งคู่จะมาอยู่ที่นี่ในฐานะสามีภรรยา 

 

 

 

 

 

                       "  ทุกอย่างเรียบร้อยใช่มั้ย  "  โทโมะพูด พร้อมส่งกุญแจรถให้ลูกน้อง ลูกน้องโทโมะพยักหน้า แล้วยกกระเป๋าของทั้งคู่ขึ้นไป  แก้ว โทโมะ  เดินขึ้นไปบนบ้าน

 

 

 

 

 

                       "  อยู่ได้มั้ย  "  โทโมะหันมาถามแก้ว  แก้วมองไปรอบๆ 

 

 

 

 

                       "  สบายมากก  "  แก้วพูด  โทโมะโล่งใจ    ลูกน้องเก็บกระเป๋าเสร็จก็ลาทั้งคู่ พร้อมกับขับรถของโทโมะออกไป 

 

 

 

 

                        "  อ้าวว  เค้าเอารถนายไปไหน  "  แก้วที่มองรถของโทโมะที่ขับออกไป ถามอย่างสงสัย

 

 

 

 

                        "  เอาไปเก็บไว้ที่อื่น  เรามาอยู่ที่นี้ในฐานะสามีภรรยา เป็นคนจนหาเช้ากินค่ำ   เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย  " 

 

 

 

 

                        "  แต่ ไตรคุณมันเคยเห็นหน้าเราแล้วนะ  แล้วงี้เราจะไปคุมงานยังไง หละ "  แก้วสงสัย

 

 

 

                        "  ทุกอย่างจะสั่งการณ์ทางโทรศัพท์ เราตรวจงาน สั่งงานทางโทรศัพท์ จะไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่ที่นี้และคอยดูงานอยู่ตลอด "  โทโมะพูด แก้วพยักหน้าเค้าใจ  

 

 

 

 

                          "  แล้วเราต้องแต่งตัวยังไง ต้องปลอมตัวใช่มั้ย  " แก้วพูด  โทโมะพยักหน้าพร้อมเดินนำเข้าไปในห้อง แก้วเินตามไป 

 

 

 

 

                          "  นี่ วิกผมของเธอ ไฝ  แล้วก็ครีมทาผิวให้ดำ " แก้วรับมา   ส่วนของโทโมะ จะเป็นหนวด ไฝ แล้วก็ครีมผิวดำเหมือนกัน

 

 

 

 

                         "  ต้องขนาดนี้เลยหรอ  " แก้วพูด 

 

 

 

 

 

                         "  ใช่ เผื่อความปลอดภัยของเราสองคน  "

 

 

 

 

 

                         "  โอเค  ได้  ไม่มีปัญหา  แล้วชั้ลนอนห้องไหน  "  แก้วพูด

 

 

 

 

 

                          "  ห้องนี้  "  ห้องที่ทั้งคู่ยืนอยู่  

 

 

 

 

                         "  แล้วนายนอนห้องไหน "  แก้วถาม  

 

 

 

 

 

                           "  ห้องนี้ "   ห้องเดียวกับแก้ว  

 

 

 

 

                            "  เห้ย  จะบ้าหรอ  นายไปนอนห้องอื่นสิ  จะมานอนห้องนี้ทำไม  "   แก้วโวย

 

 

 

 

                            "  เราเป็นอะไรกัน  อย่าลืม  "

 

 

 

 

                           "  อยู่นบ้าน ไม่มีใครเห็นหรอก "  แก้วโวย  

 

 

 

 

 

                             "  นี่  นอนๆไปเถอะ  ชั้ลไม่ทำอะไรหรอกน๊าาา  อย่าลืมสิ พวกไอไตรคุณมันเถอะนะ  ถ้ามันแอบสืบ จนจับได้ขึ้นมา เราจะแย่ด้วยกันทั้งคู่  "  โทโมะพูดจริงจัง  แก้วเซ็ง แต่สุดท้ายก็ยอม

 

 

 

 

 

                              "  เตียงก็มีเตียงเดียว  จะนอนกันยังไง   นายเป็นผู้ชายต้องเสียสละให้ชั้ล  นายนอนพื้นแล้วกันนะ "  แก้วพูด 

 

 

 

 

                              "  ไม่ !  นอนบนเตียงนั้นแหละ  นอนด้วยกัน  " โทโมะพูด 

 

 

 

 

                             "  จะบ้าหรอ  ไม่เอา  "  

 

 

 

 

                          "  ชั้ลไม่ทำออะไรเธอหรอกน๊า  อย่าวิตกให้มันมากนักเลย  "

 

 

 

 

                          "   ชั้ลไม่ชิน ชั้ลคงนอนไม่หลับ  " แก้วพูด 

 

 

 

 

                          "  เลิกคิดมากได้แล้ว ชั้ลบอกแล้วไง ว่าชั้ลไม่ทำอะไรคนที่ไม่ได้รัก "  เขาแค่อยากพูดให้เธอเลิกวิตกกังวล  แต่รู้มั้ย ว่าแก้วเสียใจ

 

 

 

 

                           "  เออ ก็ดี  ชั้ลจะได้สบายใจ  แฟนชั้ลก็จะได้สบายใจ "  แก้วพูดจบก็เดินเหวี่ยงออกไป  

 

 

 

 

                        หมับ  !!!  แต่ไม่ทันถึงสามเก้า ก็โนคว้าแขนเอาไว้ 

 

 

 

 

                     "  ใคร แฟน ???  "  โกรธจนออกหน้าออกตา  

 

 

 

 

                      "  นายไม่รู้จักหรอก เค้าอยู่เมืองนอกหนะ  ไม่นานก็กลับมาหาชั้ลแล้ว  "  แก้วพูดลอยหน้าลอยตา

 

 

 

                     "  ชั้ลบอกแล้วใช่มั้ย  ว่าไม่ให้มีแฟนระหว่างนี้  !!  "  โทโมะบีบแขนแก้วแรงขึ้น จนแก้วเจ็บ แก้วพยามจะแกะออก แต่ก็ไม่ออก

 

 

 

 

                     "  แม่นายไม่รู้หรอกน๊าา จะคิดมากทำไม  เค้าอยู่ตางประเทศ ไม่ได้อยู่ที่นี่นะ "  แก้วพูดไป ก็แกะมือโทโมะไป  ใจเริ่มกลัว เมื่อเห็นท่าทีของโทโมะ 

 

 

 

 

                       "  ไปเลิกกับมันซะ ! " 

 

 

 

 

                       "  จะบ้าหรอ  จะแต่งกันอยู่แล้วจะให้เลิกได้ยังไง  "  แก้วเห็นท่าทีของโทโมะ ก็ยิ่งหาเรื่อง

 

 

 

 

                       "  ก็ชั้ลบอกให้เลิกกก !!!  "  ร่างเล็กถูกกระแทกกับฝาห้องนอนอย่างแรง  

 

 

 

                       "  โอ้ยยย  !!  "  ก้วร้องลั่น  โทโมะได้สติก็รีบผอนแรงลง 

 

 

 

 

                       "  ขอโทษ    เดี๋ยวชั้ลมา  "  โทโมะพูดจบก็รีบลงจากบ้านหายวับไปเลย 

 

 

 

 

                       "  เป็นบ้าอะไรของนายย  "  แก้วมึนงงกับท่าทีของโทโมะ  ใจนึงก็คิดวาเค้าหึง  อีกใจนึงก็จำแต่คำพูดบาดใจของเขา

 

 

 

  

                           โทโมะเดินมาสงบสติอารมณ์ที่ใต้ถุนบ้าน  

 

 

 

                      "  ทำไมเป็นได้ขนาดนี้วะ  "  เขาพูดกับตัวเอง  

 

 

 

                       "  ไม่สิ  ชั้ลไม่ได้รักเธอ  ชั้ลยังรักมิ้นอยู่  ชั้ลยังรักมิ้นอยู่  "