ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ชายหนุ่มหน้าหวานนั่งเครียดเมื่อดูแฟ้มกำไรบริษัท เขาเข้ารับตำแหน่งแทนพ่อยังไม่ถึงปีประสบการก็ยังไม่มากและยิ่งบริษัทมีกำไรตกต่ำลงกว่าทุกครั้งยิ่งทำให้เขาหนักใจ
 
 
“ คุณวิศวะครับ คุณอย่าคิดมากเลยครับเดี๋ยวผมจะช่วยแนะนำให้ อีกอย่างช่วยนี้เศรษฐกิจในประเทศไม่ค่อยดีด้วย ” กิติศักดิ์พูดให้กำลังใจชายหนุ่มที่กุมกระมับ เขาคือคนเก่าแก่ในบริษัทเขาทำงานให้พ่อวิศวะมากว่า 10 ปี
 
 
“ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วคุณกิต พ่อผมฝากบริษัทให้ผมดูแลแต่ผมก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ท่านยิ่งป่วยหนักผมไม่อยากให้ท่านรู้เรื่องนี้ ”
 
 
“ คนเรามันก็ต้องมีข้อผิดพลาดกันทุกคนแหละครับ ตอนที่พ่อคุณบริหารบริษัทนี้แรกๆท่านท้อมากเจออุปสรรคหลายอย่างแต่ท่านก็สามารถผ่านมันมาได้ ผมคิดว่าคุณวิศวะต้องทำได้เหมือนพ่อคุณอยู่แล้ว ”
 
 
“ ขอบคุณมากนะครับที่ให้กำลังใจผม ผมมีอีกเรื่องจะบอกคุณนอกจากกำไรเราจะต่ำแล้วลูกห้ารายใหญ่ๆยังสั่งของน้อยลงบางรายเลิกเซ็นสัญญากับเรา ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีที่มาแน่นอน คุณช่วยสืบให้ผมหน่อยนะ ”
 
 
“ ได้ครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ ”
 
 
“ ขออนุญาตค่ะ ” เสียงของเลขาสาวเอ่ยก่อนจะเปิดประตูเข้ามา เธอเพิ่งจะไปทานอาหารกลางวันมาโดยไม่ลืมซื้ออาหารมาให้เจ้านาย
 
 
“ คุณวิศวะค่ะ ทานข้าวก่อนนะคะคุณยังไม่ทานอะไรตั้งแต่เช้า ” เธอแกะข้าวกล่องใส่จานให้เขาก่อนที่จะเอาไปวางไว้บนโต๊ะ
 
 
“ ขอบใจนะที่ซื้อมาให้ เดี๋ยวผมขอทำงานก่อนแล้วกัน มันยังเหลืออีกเยอะ ”
 
 
“ ฉันรู้นะคะว่าคุณเครียดมากแต่คุณก็ควรดูแลสุขภาพตัวเองด้วยไม่ใช่ทำงานหนักแบบนี้ ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันพูดแบบนี้แต่ฉันเป็นห่วงคุณ ”เธอสบตากับเขาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งประจำตำแหน่งตัวเอง
 
 
“ ขอบใจอีกครั้งนะที่เป็นห่วงผม ” เขาพูดหน้านิ่งๆตามบุคลิกของตนแล้วก้มทำงานต่อ ส่วนจริญญาก็ได้แต่มองขนาดเธอพูดขนาดนี้แล้วเขายังไม่ฟัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทินกร ” ธนันต์ธรณ์อ่านชื่อสายเรียกเขาโทรศัพท์ของแฟนหนุ่มที่ฝากเธอไว้ก่อนไปเข้าห้องน้ำ แต่เธอไม่ได้กดรับเพราะรอให้เขามาคุยเองเผื่อจะเป็นเรื่องธุรกิจ
 
 
“ พี่ป๊อปค่ะ เมื่อกี่คุณทินกรโทรมาหา ” เธอสังเกตเห็นเหมือนว่าเขาจะตกใจนิดนึงที่รู้ว่าใครโทรมา
 
 
“ แล้วฟางได้รับหรือเปล่าครับ ”
 
 
“ ยังค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะเหมือนพี่ป๊อปจะตกใจอะไร ” ก่อนที่เขาจะตอบคำถามเธอหมายเลขเดิมก็โทรมาอีกครั้ง
 
 
“ พี่ป๊อปไม่รับหรอค่ะ ” เมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มยังไม่รับสายเธอจึงถามด้วยความสงสัย
 
“ อ่อ รับสิครับ งั้นพี่ขอตัวแปปนึงนะ ” ภาณุเดินไปคุยโทรศัพท์แปปนึงแล้วจึงเดินมหาเธอ
 
 
“ พี่ป๊อปเราคิดถูกแล้วหรอค่ะ พี่ปล่อยให้ยัยเฟย์อยู่กับพี่เขื่อนสองคนแบบนั้น ” วันนี้เป็นวันที่พวกเธอจะกลับกรุงเทพ ภาณุโทรไปปลุกเธอแต่เช้าว่าจะพาไปเที่ยวพร้อมเก็บกระเป๋าขึ้นรถและเป็นการปล่อยให้สองคนนั้นปรับความเข้าใจกันด้วย
 
 
“ พี่ว่าดีออกสองคนนั้นจะไปอยู่ด้วยกัน เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น พี่ดูออกว่าสองคนนั้นยังมีใจให้กันอยู่ ” เขาอธิบายให้แฟนสาวฟังส่วนเหตุผลที่แท้จริงคือเขาอยากอยู่กับเธอสองคนมากกว่า
 
 
“ ฟางก็คิดแบบพี่เหมือนกัน หวังว่าสองคนนั้นจะเข้าใจกันสักที่ ” ธนันต์ธรญ์ถอนหายเมื่อถึงเพื่อนของเธอที่ใจแข็งเหลือเกินส่วนภัทรดนัยก็กลัวตัวเองเสียฟอร์ม
 
 
“ ปีใหม่เราไปเที่ยวเหนือกันนะ พี่อยากสัมผัสอากาศหวานๆ ” เขาหันมาพูดกับเธอคำพูดเหมือนมีเล่ห์ในนิดนึง
 
 
“ ได้สิค่ะ คราวนี้ฟางจะพาเพื่อนไปหมดเลยทั้ง เฟย์ แจม มีน จินนี่ ” เธอรู้ดีว่าเขาคิดอะไรอยู่เพราะตั้งแต่คืนนั้นภาณุชอบพูดอะไรแบบนี้กับเธอตลอดจนบางครั้งเธอก็เก็บอาการไม่อยู่
 
 
“ พี่จะไปกับฟางสองคน โอเคนะ ตกลงนะ อีก 3 เดือนพอดีเราแต่งงานกันที่นั่นเลยดีไหม ” เขาพูดเสียงอ่อนๆกับเธอก่อนจะวนมาเรื่องแต่งงานที่เคยคุยกันไว้
 
 
“ มันก็ขึ้นอยู่กับการทำตัวของพี่ ถ้าฟางจับได้อีกครั้งว่าพี่แอบคุณกับใครที่ไหนอีกเจอดีแน่ นอกจากจะไม่ไปด้วยแล้วจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแน่นอน ” เธอคาดโทษเขาไว้หมดแล้ว จนคนที่ฟังใจหายเมื่อนึกถึงเหตุการณ์
 
 
“ โอเคครับ ฟางเตรียมตัดชุดได้เลยและอีกอย่างลดอาหารหน่อยนะเดี๋ยวใส่ชุดไม่สวย ”
 
 
“ พี่ป๊อป !!! ” เธอทำหน้างอนๆก่อนจะตีแขนคนข้างๆ เขามันจะแซวเธอเรื่องกินบ่อยๆ รู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงเขาอาย
 
 
“ ก็มันจริงนิ วันนี้ฟางกินเยอะมากเลยนะ ” ทั้งสองคนแซวกันไปแซวกันมาจนเขาขับรถมาถึงกรุงเทพเขาไปส่งเธอที่บ้านก่อนจะไปบ้านตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ หายหัวไปไหนมาตั้งสองสามวัน ฉันบอกแกนี่มันไม่เคยเข้าหูเลยใช่ไหมหะ ” เหมือนเดิมทุกครั้งทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ จะมีเสียงของผู้ชายวัยกลางคนด่าว่าเสมอ
 
 
“ เรื่องส่วนตัวของผมไม่จำเป็นต้องบอกพ่อ ขอตัวนะครับ ” เขาเดินผ่านหน้าบิดาทันทีเมื่อพูดจบประโยค
 
 
“ พรุ่งนี้แกต้องไปทานข้าวกับฉัน 6 โมงเย็น จำไว้ว่าอย่าทำให้ฉันขายหน้าเหมือนครั้งก่อนๆ ” คุณนริศตะโกนบอกลูกชาย
 
 
“ ถ้าไปคุยเรื่องธุรกิจผมไม่เคยทำให้พ่อขายหน้าอยู่แล้ว แต่ถ้าเรื่องอื่นไม่แน่ ” เขารู้ดีว่าพ่อเขาจะพาไปพบกับคู่หมั้นคนล่าสุดไม่รู้ว่าคราวนี้จะเป็นลูกสาวตระกูลไหนอีก
 
 
“ ไอ้ป๊อป !!! ”
 
 
“ พรุ่งนี้ 6 โมงเย็นเจอกันครับพ่อ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคราวนี้คนที่พ่อหามาให้จะหน้าตาเป็นยังไง หวังว่าคงร่วมโต๊ะกับเราได้นานกว่าครั้งก่อนๆ ” ภาณุยิ้มให้บิดาก่อนจะวิ่งขึ้นบันได เวลาพ่อเขาพาไปดูตัวครั้งไหนเขานี่แหละเป็นคนพังด้วยตัวเองด้วยการ ไปสายบ้าง ไม่ไปบ้างหรือไม่ก็แกล้งควงสาวอีกคนไปในวันดูตัวจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ สวัสดีค่ะ วันนี้โทรมาเร็วนะคะ ” ธนันต์ธรญ์รับสายจากชายหนุ่มคนสนิทที่เขามักโทรมาหาหาเธอบ่อยๆ
 
 
“ ฟางวันนี้ออกมาทานข้าวกับพี่ได้ไหม พี่มีเรื่องจะปรึกษาพี่เครียดไม่รู้จะคุยกับใคร ” เขาเอ่ยเสียงเบาๆเหมือนคนจะหมดแรง
 
 
“ ค่ะๆ เดี๋ยวฟางไป พี่โมะชวนแก้วมาด้วยนะคะ จะได้มีเพื่อนเยอะๆ ” ที่เธอให้เขาชวนแก้วไปด้วยเพราะกลัวว่าจะเป็นข่าวเหมือนครั้งที่แล้วอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ สวัสดีค่ะ พี่โมะ แก้ว ” ทั้งสองนั่งรอเธอที่ร้านเดิมที่เธอมากับวิศวะครั้งก่อน
 
 
“ สวัสดีจ๊ะฟาง ไม่เจอกันนานเลยนะ แล้วฟางกับคุณวิศวะไปรู้จักกันตอนไหนวันนั้นยัง……. ” แก้วถามอย่างสงสัยเพราะหลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยงานกันอีก
 
 
“ อ่อ ตอนนั้นฟางโดนแกล้งที่จริงเรารู้จักกันนานแล้ว ฟางจำพี่โมะไม่ได้เขาก็ไม่ยอมบอกฟาง 555555 ” ทั้งสองสาวนั่งคุยกันสนุกสนานจนเกือบลืมชายหนุ่มที่มาด้วย
 
 
“ วันนี้คุณวิศวะเขาเครียดทั้งวันเลยนะฟาง ข้าวก็ไม่ยอมทานดื่มแต่กาแฟวันนี้กี่แก้วแล้วก็ไม่รู้ แก้วบอกยังไงก็ไม่ฟัง ” จริญญาเล่าให้พฤติกรรมของเจ้านายให้เพื่อนที่เพิ่งสนิทฟัง
 
 
“ จริงหรอ พี่โมะทำไมไม่รู้จักดูแลสุขภาพตัวเองบ้างค่ะ ฟางได้ข่าวว่าพี่ทำงานหนักมาก ”
 
 
“ ก็พี่เพิ่งบริหาร ก็ต้องขยันกว่าคนอื่นอีกอย่างช่วงนี้งานเยอะมาก ”
 
 
“ ไม่ต้องเถียงฟางเลยนะ เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นเลยค่ะ ถึงแม้ว่างานจะหนักแต่เวลากินข้าวแค่ 5นาทีพี่จะไม่มีเลยหรอ คราวนี้ฟางจะให้แก้วโทรรายงานพฤติกรรมพี่แล้วนะ ถ้ายังทำเหมือนเดิมฟางจะ…… ” เพราะความเคยชินเหมือนแต่ก่อนทำให้เธอด่าเขายาวโดยไม่เกรงใจและถ้าให้เทียบความสนิทระหว่างภาณุกับเขาเธอว่าเธอสนิทกับวิศวะมากกว่า
 
 
“ ด่าซะพี่เถียงไม่ออกเลยนะ ไม่กลัวพี่โกรธหรอ ” เขาถามเธอกลับบ้าง
 
 
“ ไม่กลัวหรอก ฟางได้ข่าวว่าพี่เครียดมากมีอะไรเล่าให้ฟางฟังได้นะ ”
 
 
“ วันนี้เรามาทานข้าวกันพี่ไม่อยากให้เสียบรรยากาศ มาสั่งอาหารกันได้แล้ว จริญญาคุณสั่งตามสบายเลยนะ ส่วนฟางเอาแบบเดิมใช่ไหมพี่จำได้เพราะเราทานรสเดียวกัน ” จริญญาซึมเล็กน้อยเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นส่วนเกินของโต๊ะ
 
 
“ ค่ะแบบเดิม ถ้าพี่โมะไม่อยากให้เสียบรรยากาศก็ยิ้มสิค่ะ ยิ้มอีก ยิ้มกว้างๆด้วย ” ธนันต์ธรญ์ยื่นมือไปจับแก้มวิศวะให้ยิ้มทั้งสองคนดูน่ารักเหมือนคู่รักที่เพิ่งคบกัน ทำให้จริญญารู้สึกแย่กว่าเดิม
 
 
“ งั้น ฟางก็ทำให้พี่ยิ้มสิ ทำเหมือนตอนนั้นไง นึกแล้วก็ขำดีนะ 5555 ” คราวนี้วิศวะยิ้มออกก่อนจะหัวเราะเมื่อนึกถึงครั้งยังเด็ก ตอนนั้นเขาก็เครียดแบบนี้แหละวิธีที่เธอทำให้เขาหายเครียดคือเต้นให้ดูบางครั้งก็ทำหน้าตลก
 
 
“ พี่จำได้ด้วยหรอ โอ้ย…อายอ่ะ ” เธอซบหน้าลงโต๊ะกินข้าวเพื่อปิดบังความอาย ตอนมัธยมเธอทำอะไรหลายอย่างที่บ้าๆให้เขาดูบ่อยๆ และเขาจะค่อยๆแฉเธอที่ละเรื่อง
 
 
“ ใครจะไปลืมละ พี่จำท่าเต้นได้ด้วยนะ ”
 
 
“ แก้วดูสิ เจ้านายแก้วแกล้งฟางอีกแล้ว ไม่เห็นจะตลกเลยเนอะ ” ธนันต์ธรญ์หันไปพูดกับสาวอีกคนที่นั่งข้างๆด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ
 
 
“ ฟางนี่เก่งเนอะยังไม่ทำอะไร เจ้านายแก้วก็หายเครียดแล้ว 555555 ” จริญญาทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ในใจเธอเจ็บไม่น้อยไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอมาด้วยทำไมพามาดูเขาสองคนสวีทหวานเนี่ยนะ คงไม่แปลกหรอกที่เขาจะยิ้มเสมอเมื่ออยู่กับธนันต์ธรญ์เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก มีเสน่ห์ คุยสนุก ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังหลงเสน่ห์ของธนันต์ธรญ์เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ขอโทษอีกครั้งที่ไม่ได้อีกนาน เดี๋ยวเราจะอัพให้บ่อยๆนะ