รักเธอจัง..ยัยน่ารัก (Love U cuties.)

ป็อบปี้: มีทางเดียวแล้วล่ะ….

ผมพูดกับตัวเองแล้วมองเธอ…… ผมหยุดนิ่งนิดนึงแล้วค่อยๆช้อนหัวของเธอมาไว้ที่แขนของผมแล้วเอาแขนอีกข้างกอดเธอไว้

ป็อบปี้: ทนอีกหน่อยนะยัยตัวเล็ก พรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอออกไปเอง

ผมบอกกับเธอที่อยู่ที่วงแขนของผม แล้วลูบผมเธอเบาๆ เธอกอดผมอย่างแน่น ผมมองเธออย่างเป็นห่วงพร้อมกับคิดหาทางออกจากป่าสักพัก ผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

Fang Talk

                               …….หืม…….

แสงสว่างค่อยๆแยงเข้ามาที่ตาของฉัน  ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง แล้วพยายามลืมตาขึ้นมาใหม่ เมื่อลืมตาสำเร็จก็กวาดตามองไปเรื่อยๆ 

ฟาง: นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย

ฉันพยายามคิด  แล้วก็นึกออกว่า เมื่อวานฉันตกเขาลงมานี่นา  แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ฉันพยายามคิด แล้วมองไปรอบๆตัว

ฟาง: พี่ป็อบปี้!!!

ฉันหันไปมองทั่วตัวแล้วก็เจอกับพี่ป็อบปี้เข้า  นี่เขาช่วยเราไว้นี่นา  แล้วนี่ ทำไมเราอยู่สภาพนี้ล่ะ ฉันมองตัวฉันที่ถูกพี่ป็อบปี้กอดไว้ แล้วพยายามสะกิดเรียก

ฟาง:พี่ป็อบปี้คะ……ป็อบปี้คะ!!

ฉันเรียกพี่เขา สักพัก พี่ป็อบปี้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น  หืมมม!!ดูดีชะมัด 

ป็อบปี้: อ้าว!! ฟาง ฟื้นแล้วเหรอ  แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม

พี่ป็อบปี้รีบถามเมื่อตื่นขึ้นมาฉันเลยยันตัวขึ้นนั่งโดยที่พี่เขาช่วยประคอง

ฟาง: ดีขึ้นแล้วค่ะ  แล้วนี่เราอยู่ที่ไหนเหรอคะ

ป็อบปี้: พี่ก็ไม่รู้  เรารู้แค่ว่าเราอยู่ในป่า แต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนล่ะสิ 

พี่เขาบอกอย่างกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ฟาง: แล้วเราจะออกไปจากป่านี้ยังไงเหรอคะ

ฉันเริ่มกลัวเมื่อยังไม่เห็นหนทางที่จะออกจากป่านี้

ป็อบปี้: ไม่ต้องกลัวนะ พี่เชื่อว่า เราออกไปจากป่านี้ได้แน่นอน

พี่ป็อบปี้บอกฉันอย่างมั่นใจ ฉันพยักหน้าให้เขาอย่างเชื่อมั่น

ป็อบปี้: แล้วนี่หิวมั้ย

เขาหันมาถามฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง

ฟาง: ก็นิดนึงค่ะ แต่รู้สึกเหนียวตัวมากกว่า ฟางอยากจะล้างเนื้อล้างตัวอ่ะค่ะ

ป็อบปี้: งั้น เด้วพี่พาไปล้างตัวที่ลำธารตรงนั้นก็แล้วกัน แล้วจะไปหาของมาให้กินแล้วจะมารับ okมั้ย

เขาถาม

ฟาง: ค่ะ ได้

ฉันตอบรับกับเขา แล้วพี่ป็อบปี้ก็ข้ามาพยุงฉันขึ้นแล้วพาไปที่ลำธาร ฉันนั่งอยู่ตรงโขดหินเตี้ยๆก้อนหนึ่ง

ป็อบปี้:งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ  มีอะไรก็เรียกก็แล้วกัน

พี่ป็อบปี้บอกอย่างกำชับ

ฟาง:ค่ะ   ระวังตัวด้วยนะคะ

ฉันบอกเขาอย่างเป็นห่วง  เขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินออกไป  ฉันอึ้งไปกับยิ้มของเขานึดนึง  เวลาพี่ป็อบปี้เขายิ้มนี่น่ารักชะมัด  แต่ทำไมไม่ค่อยยิ้มนะ  ไม่เข้าใจเลย 

ฉันหยุดคิดแล้ว ก้มลงกวักน้ำมาล้างแขนขา 

ฟาง:  อืมมม!! น้ำเย็นชะมัด  ลงไปเล่นสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง

เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันเลยค่อยๆถอดเสื้อผ้าจนเหลือเสื้อเกาะอกแล้วก็กางเกงขาสั้นที่ใส่มาข้างในแล้วค่อยๆลงไปในน้ำ

ฟาง:  ว้าวววว!!ชื่นใจจัง 

ฉันตะโกนออกมา แล้วเล่นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข