รักเธอจัง..ยัยน่ารัก (Love U cuties.)

7.1

เขียนโดย sky_namfah

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 18.48 น.

  31 ตอน
  15 วิจารณ์
  39.93K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 มกราคม พ.ศ. 2558 18.59 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

17) กอด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

ป็อบปี้: มีทางเดียวแล้วล่ะ….

ผมพูดกับตัวเองแล้วมองเธอ…… ผมหยุดนิ่งนิดนึงแล้วค่อยๆช้อนหัวของเธอมาไว้ที่แขนของผมแล้วเอาแขนอีกข้างกอดเธอไว้

ป็อบปี้: ทนอีกหน่อยนะยัยตัวเล็ก พรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอออกไปเอง

ผมบอกกับเธอที่อยู่ที่วงแขนของผม แล้วลูบผมเธอเบาๆ เธอกอดผมอย่างแน่น ผมมองเธออย่างเป็นห่วงพร้อมกับคิดหาทางออกจากป่าสักพัก ผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

 

Fang Talk

                               …….หืม…….

แสงสว่างค่อยๆแยงเข้ามาที่ตาของฉัน  ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง แล้วพยายามลืมตาขึ้นมาใหม่ เมื่อลืมตาสำเร็จก็กวาดตามองไปเรื่อยๆ 

ฟาง: นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย

ฉันพยายามคิด  แล้วก็นึกออกว่า เมื่อวานฉันตกเขาลงมานี่นา  แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ฉันพยายามคิด แล้วมองไปรอบๆตัว

ฟาง: พี่ป็อบปี้!!!

ฉันหันไปมองทั่วตัวแล้วก็เจอกับพี่ป็อบปี้เข้า  นี่เขาช่วยเราไว้นี่นา  แล้วนี่ ทำไมเราอยู่สภาพนี้ล่ะ ฉันมองตัวฉันที่ถูกพี่ป็อบปี้กอดไว้ แล้วพยายามสะกิดเรียก

ฟาง:พี่ป็อบปี้คะ……ป็อบปี้คะ!!

ฉันเรียกพี่เขา สักพัก พี่ป็อบปี้ก็ค่อยๆลืมตาขึ้น  หืมมม!!ดูดีชะมัด 

ป็อบปี้: อ้าว!! ฟาง ฟื้นแล้วเหรอ  แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม

พี่ป็อบปี้รีบถามเมื่อตื่นขึ้นมาฉันเลยยันตัวขึ้นนั่งโดยที่พี่เขาช่วยประคอง

ฟาง: ดีขึ้นแล้วค่ะ  แล้วนี่เราอยู่ที่ไหนเหรอคะ

ป็อบปี้: พี่ก็ไม่รู้  เรารู้แค่ว่าเราอยู่ในป่า แต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนล่ะสิ 

พี่เขาบอกอย่างกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ฟาง: แล้วเราจะออกไปจากป่านี้ยังไงเหรอคะ

ฉันเริ่มกลัวเมื่อยังไม่เห็นหนทางที่จะออกจากป่านี้

ป็อบปี้: ไม่ต้องกลัวนะ พี่เชื่อว่า เราออกไปจากป่านี้ได้แน่นอน

พี่ป็อบปี้บอกฉันอย่างมั่นใจ ฉันพยักหน้าให้เขาอย่างเชื่อมั่น

ป็อบปี้: แล้วนี่หิวมั้ย

เขาหันมาถามฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง

ฟาง: ก็นิดนึงค่ะ แต่รู้สึกเหนียวตัวมากกว่า ฟางอยากจะล้างเนื้อล้างตัวอ่ะค่ะ

ป็อบปี้: งั้น เด้วพี่พาไปล้างตัวที่ลำธารตรงนั้นก็แล้วกัน แล้วจะไปหาของมาให้กินแล้วจะมารับ okมั้ย

เขาถาม

ฟาง: ค่ะ ได้

ฉันตอบรับกับเขา แล้วพี่ป็อบปี้ก็ข้ามาพยุงฉันขึ้นแล้วพาไปที่ลำธาร ฉันนั่งอยู่ตรงโขดหินเตี้ยๆก้อนหนึ่ง

ป็อบปี้:งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ  มีอะไรก็เรียกก็แล้วกัน

พี่ป็อบปี้บอกอย่างกำชับ

ฟาง:ค่ะ   ระวังตัวด้วยนะคะ

ฉันบอกเขาอย่างเป็นห่วง  เขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้น้อยๆ แล้วเดินออกไป  ฉันอึ้งไปกับยิ้มของเขานึดนึง  เวลาพี่ป็อบปี้เขายิ้มนี่น่ารักชะมัด  แต่ทำไมไม่ค่อยยิ้มนะ  ไม่เข้าใจเลย 

ฉันหยุดคิดแล้ว ก้มลงกวักน้ำมาล้างแขนขา 

ฟาง:  อืมมม!! น้ำเย็นชะมัด  ลงไปเล่นสักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง

เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันเลยค่อยๆถอดเสื้อผ้าจนเหลือเสื้อเกาะอกแล้วก็กางเกงขาสั้นที่ใส่มาข้างในแล้วค่อยๆลงไปในน้ำ

ฟาง:  ว้าวววว!!ชื่นใจจัง 

ฉันตะโกนออกมา แล้วเล่นไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา