เส้นขนานรัก

"วันนี้สินะ"ร่างบางมองไดอารี่ในมือตัวเองก่อนออกจากห้องไป มองดูห้องตรงข้ามที่เคยเป็นห้องของชายหนุ่ม มันคงไม่มีอีกแล้วสินะ
 
 
 
"พี่ป๊อป"ร่างบางเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยก่อนจะปาดมันทิ้ง
 
 
 
"เฮ้อ ไปสุวรรณภูมิค่ะ"ร่างบางบอกแท็กซี่ก่อนจะดูภาพถ่ายของเธอกับเขาตอนมอปลาย
 
 
 
"ตรู๊ด ตรู๊ด"เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นพบว่าเป็นเบอร์ของพี่ป๊อป เธอกดวางสายไปก่อนจะลบเบอร์เขาไป พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
 
 
"ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะแม่หนู"คนขับรถเอ่ยออกมา
 
 
"ลุงเคยมีคนรักนะ เธอกับลุงน่ะเคยรักกันมานานแล้วแต่ก็ไม่กล้าบอกจนเธอมาบอกลุงก่อน แต่มันก็สายไปแล้วเมื่อลุงจะต้องแต่งงานกับคนที่ลุงไม่เคยรัก และเธอก็ไปแต่งงานลุงเห็นเธอมีความสุขลุงก็ดีใจแล้ว ความรักน่ะไม่ใช่การครอบครองหรอกนะ แต่มันเป็นสิ่งที่ผูกมัดเรากับเขาเอาไว้"คุณลุงเอ่ยออกมาน้ำตาของฉันมันร่วงออกมา จนถึงสนามบิน
 
 
"ขอบคุณมากเลยนะคะ"ร่างบางเอ่ยขอบคุณก่อนให้เงินคุณลุงไป
 
 
"ฟาง พี่โทรหาทำไมไม่รับ"ร่างสูงเอ่ยทันทีที่เธอลงจากรถ หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไว้
 
 
 
"ขอโทษนะคะฟางไม่รู้ ฟางจำไม่ได้ว่าเป็นเบอร์พี่ป๊อป"ร่างบางยิ้มเจื่อนๆ
 
 
"ฟางเจ็บรึเปล่า"ร่างสูงถามอย่างอ่อนโยน
 
 
"แค่ฟางเห็นพี่ป๊อปมีความสุขฟางก็สุขตามค่ะ"ร่างบางกัดฟันพูด ในใจเธอร้องไห้ออกมา แต่เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องลำบากเพราะเธอ
 
 
"เฮ้อ ไปเถอะเครื่องใกล้จะออกแล้ว"ร่างสูงพูดพลางโอบเอวร่างบางไปที่เครื่องบิน
 
 
"พี่ป๊อป!! ฟางไม่ได้ไปสักหน่อย เสื้อผ้ายังไม่เก็บเลย"ร่างบางเอ่ยพลางเอามือทุบหน้าอกชายหนุ่ม
 
 
"นี่ฟางฟางต้องไปด้วยพี่จองไว้แล้ว แม่ฟางพ่อฟางก็ไปเสื้อผ้าพี่เก็บให้แล้ว"ร่างสูงเอ่ย
 
 
"แต่พี่ก็รู้ว่าฟางคิดยังไง พี่อย่าทำร้ายฟางเลยให้ฟางอยู่คนเดียวดีกว่านะนะ"ร่างบางอ้อน ขอบตาแดงก่ำ
 
 
"เอ่อ.."