เส้นขนานรัก

"ฮึกฮือ"ร่างบางโอดครวญ น้ำตาใสร่วงลงมาจากตาคู่สวยมาไม่หยุด 

ทำไม!!

เขาต้องจากไป เขาไปแต่งงาน เธอจะคุยกับเขาได้เป็นครั้งสุดท้ายคือพรุ่งนี้ทีี่เขาจะจากไป เธอคงเหงา เวลามันสั้นเหลือเกิน

"ฮือ ฟางรักพี่ป๊อป รักมาก ฮือ ทำไมพี่ป๊อปต้องไป"ร่างบางกอดตัวเองอย่างเดียวดาย เธออยู่คนเดียวเป็นเด็กเรียนที่ไม่มีเพื่อนเล่น จนเขามาทำให้เธอได้รู้จักคำว่า'รัก'

"ฟาง พี่ขอโทษ"ร่างสูงที่แอบฟังอยู่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เขาไม่เคยรู้เลยว่าเธอคิดแบบนั้น ทำไมฟ้าเล่นตลกกับเขาจังเลย เธอไม่เคยรู้เลยว่าเขาก็เจ็บไม่แพ้เธอเลย

"ฮือ ฮือ พี่ป๊อปต้องรักผู้หญิงคนนั้นให้ได้นะคะ ให้เขามีความสุข ให้พี่ป๊อปมีความสุข"ร่างบางฝืนยิ้มออกมา หมดเวลาของเธอแล้ว ที่เธอจะจำเขา

"พี่รู้ แต่ว่าพี่คงมีความสุขไม่ได้เมื่อพี่รักใครแล้วพี่รักจริง คนเดียวตลอดชีวิต"ร่างสูงพึมพัม น้ำตาลูกผู้ชายออกมา เฮ้อ เขาเหนื่อยมามากแล้ว เหนื่อยมาก เจ็บมาก

"ฮือ ฮือ"เสียงของร่างบางที่กำลังร้องไห้กับน้ำตาของชายหนุ่มมันแสนเจ็บ เจ็บที่รักคนที่เรารักไม่ได้  ทำให้ชายหนุ่มนั่งหลับอยู่หน้าห้องของหญิงสาว หญิงสาวที่ร้องไห้จนเพลียหลับไปซึ่งเธอนั่ง(นอน) ตรงที่ชายหนุ่มนั่ง(นอน)พอดี มันเหมือนมีเชือกมารัดระหว่างเขากับเธอไว้ไม่ให้พรากกันแต่ถ้ามีคนเอามีดมาตัด เชือกจะต้องขาดและพรากกันในที่สุด

"ชั้นสงสารหนูฟางกับตาป๊อปจังเลยค่ะ ทั้งสองรักกันแต่ก็ต้องแคล้วคลาดกันไป นี่เพราะว่าตาปอนด์ที่ไปผิดสัญญากับทางนั้นตาป๊อปจึงต้องแต่งงาน"คุณหญิงอมร(แม่ของป๊อปปี้) เอ่ยพลางเอามือสองข้างจับหน้าอกพร้อมกับส่ายหน้า

"นั่นสิคะ แต่ชั้นเชื่อว่าถ้ารักกันจริง คู่แล้วก็ไม่แคล้วกันค่ะ"คุณหญิงเฟียส(แม่ของฟาง)ก็เอ่ยออกมาก่อนจะเดินจากไปให้ทั้งสองได้มีช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันบ้างแม้จะไม่รู้ตัวก็ตาม