ปฏิบัติการ "สาวใช้" ท้าหัวใจ "นายเย็นชา"

 "นั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ"พรรษาบอกลา
 "โชคดีนะ วันนี้ฉันสนุกมากเลยล่ะ"แม่ป๊อปปี้บอก
 "ไว้เจอกันใหม่นะ"
 "สวัสดีค่ะคุณอา"โบว์ไหว้ลา ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากบ้านไป
 
 บนรถพรรษา
 "นี่ลูก เป็นไง..ป๊อปปี้เค้าคุยสนุกไม๊"
 "ค่ะ แต่เราได้คุยกันแค่แป๊ปเดียวเอง"โบว์บอกอย่างเสียดาย
 "แม่ว่าลูกกับป๊อปปี้ดูเหมาะสมกันมากเลยนะรู้ไม๊"พรรษาบอก
 "จริงหรอคะคุณแม่"โบว์แอบดีใจ
 "จริงสิ แม่ไม่ค่อยถูกชะตากับคนรับใช้บ้านนี้เลย"พรรษายังคงเคืองฟาง
 "คนที่ชื่อฟางหน่ะหรอคะ"
 "ใช่ แม่ว่าเค้าต้องตั้งใจแกล้งลูกแน่ๆเลย"พรรษาบอกอย่างหงุดหงิด
 "เค้าไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะคุณแม่"
 "แม่ก็ไม่ชอบอยู่ดี ซุ่มซ่ามซะอย่างนั้น"
 "คุณแม่ก็คิดมากไปค่ะ"
 
 
 "ป๊อปรู้ไม๊คะว่าพิมรอป๊อปตลอดทั้งวัน ป๊อปก็ไม่มาหาพิม"พิมหันหลังให้เขาเพราะงอล
 "คือ ป๊อปก็ไม่ว่างด้วยเลยไปหาพิมไม่ได้"ป๊อปปี้แก้ตัวทันที
 "แต่เราสัญญากันแล้วไงคะ ว่าป๊อปจะดูแลพิม"
 "อ๋อ พิมเข้าใจแล้วค่ะ"พิมเริ่มพูดเสียงเบาลง
 "ป๊อปคงอยากเลิกยุ่งกับพิมใช่ไม๊คะ เราก็ยังเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้ใช่ไม๊คะ"พิมถามแล้วทำหน้าเศร้า
 "ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ"ป๊อปปี้พยายามอธิบาย
 "แต่พิมก็ยังรักป๊อป!"พิมรีบเข้าไปโผลเข้ากอดป๊อปปี้อย่างแนบแน่น ทำให้ป๊อปปี้อึ้งเล็กน้อย
 "รู้ไม๊คะว่าพิมดีใจแค่ไหน ที่รู้ว่าป๊อปจะดูแลพิม..."พิมพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่นกว่าเดิม
 "พิมเหงา พิมอยากได้รับความรักบ้างแล้วพิมก็คิดว่าคนๆนั้นก็คือป๊อป..."จู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้รู้สึกเป็นห่วงเธอและสงสารเธอรวมๆกัน 
 "คือ..."ป๊อปปี้ค่อยๆเอามือลูกหลังพิมเบาๆ
 "พิมรู้ว่าป๊อปยังรักพิมอยู่...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง..."พิมพูดก่อนจะคลายกอดออกแล้วมองหน้าป๊อปปี้อย่างจริงจัง
 "เรากลับมารักกันอีกครั้งนะคะ.."ทันทีที่พิมพูดแบบนั้น ฟางและแม่ของป๊อปปี้ก็เดินมาได้ยินพอดี
 "ตาป๊อป!"แม่ป๊อปปี้เรียกเขา 
 "แม่!"ป๊อปปี้รีบคลายกอดออกทันที
 "ทำอะไรก็ช่วยรู้ด้วยว่ามันถูกที่รึเปล่า.."แม่ป๊อปปี้ตะคอกใส่ป๊อปปี้อย่างหงุดหงิด
 "คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับแม่"ป๊อปปี้รีบปฏิเสธทันที
 "หนูพิม กลับไปก่อนเถอะ"แม่ป๊อปปี้บอก
 "ค่ะ.."
 "ฟางไปส่งหนูพิมไป"แม่ป๊อปปี้สั่งฟาง
 "เอ่อ..ได้ค่ะ"ฟางเดินไปหาพิม แล้วหันไปมองหน้าป๊อปปี้อย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินออกไปส่งพิม
 "ตาป๊อป เราคงต้องคุยกันแล้วล่ะ"แม่ป๊อปปี้บอกอย่างเอาจริง
 
 
 "ขอบใจนะที่มาส่ง!"พิมบอก
 "ค่ะ.."ฟางตอบสั้นๆไม่อยากสบตากับพิม
 "เธอคงได้ยินที่ฉันพูดกับป๊อปแล้วใช่ไม๊"พิมถาม
 "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพยายามเต็มที่ เพื่อให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม เธอรู้ใช่ไม๊"พิมพูดทำให้ฟางรู้สึกอึดอัดมาก
 "ค่ะ.."ฟางตอบ
 "และฉันเชื่อว่าป๊อปเค้ายังไม่ลืมฉัน...เธอก็คงจะรู้อยู่แก่ใจ"พิมยิ่งพูดมากขึ้นเท่าไหร่ทำให้ฟางรู้สึกเจ็บปวดและแค้นใจมากยิ่งขึ้น
 "นั้นฉันขอกลับก่อนแล้วกัน"พิมบอกแล้วเดินออกจากบ้านไป
 "หึ่!...ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย!!"ฟางกำมือแน่นเพราะโกรธตัวเองที่ไปเผลอใจให้เขา
 
 
 
 "ตาป๊อป ทำไมลูกต้องกอดกับหนูพิม!!"แม่ป๊อปปี้ถาม
 "คือ..ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้แม่เข้าใจ"ป๊อปปี้พยายามอธิบายแต่เขาก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
 "จะต้องพูดอะไร ลูกก็รู้ว่าเค้าทำให้ลูกต้องเสียใจแล้วลูกก็จะหันกลับไปรักเค้าอย่างนั้นหรอป๊อป"แม่ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง
 "แต่พิมเค้าดูรู้สึกผิดนะครับแม่"ป๊อปปี้พูดเช่นนั้นทำให้แม่ป๊อปปี้ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่
 "นี่ลูกจะกลับไปรักกับเค้าจริงๆหน่ะหรอตาป๊อป"เธอยังคงรู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้น
 "ผม...ไม่รู้ครับ"
 "ตาป๊อปนะตาป๊อป  เฮ้อออ"แม่ป๊อปปี้ถอนหายใจลูกใหญ่อย่างผิดหวัง
 "โถ่เว้ย!"ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดและอึดอัดในเวลาเดียวกัน
 
 
 
 "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพยายามเต็มที่ เพื่อให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม เธอรู้ใช่ไม"
 "ค่ะ..."
 "และฉันเชื่อว่าป๊อปเค้ายังไม่ลืมฉัน...เธอก็คงรู้อยู่แก่ใจ"
    ฟางนึกถึงคำพูดของพิมขึ้นมา
 
 "โอ้ยยย ยัยฟางแกจะไปนึกถึงมันทำไมเนี่ยหะ"ฟางตีศรีษะตัวเองอย่างหงุดหงิด
 "รู้ทั้งรู้..รู้อยู่แก่ใจ..ว่าคุณป๊อปเค้าก็ยังรักคุณพิมจริงๆไม่ใช่รึไง เธอเลิกคิดไปเองได้แล้วฟาง เธอเลิกเข้าข้างตังเองได้แล้ว!!!"ฟางบอกกับตัวเอง แล้วน้ำตาเธอก็ไหลลงมา ฟางวางตัวนอนลงบนเตียงแล้วร้องไห้ออกมา แม้ว่าเธอจะพยายามเช็ดน้ำตาแต่ก็ไม่ผลให้เธอหยุดร้อง จนเผลอหลับไปทั้งคราบน้ำตา...

 อย่าลืมเม้นกันด้วยน้าาาา โหวตตตตตให้ไรเตอร์หน่อยยย