ปฏิบัติการ "สาวใช้" ท้าหัวใจ "นายเย็นชา"

 "นั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ"พรรษาบอกลา

 "โชคดีนะ วันนี้ฉันสนุกมากเลยล่ะ"แม่ป๊อปปี้บอก

 "ไว้เจอกันใหม่นะ"

 "สวัสดีค่ะคุณอา"โบว์ไหว้ลา ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากบ้านไป

 บนรถพรรษา

 "นี่ลูก เป็นไง..ป๊อปปี้เค้าคุยสนุกไม๊"

 "ค่ะ แต่เราได้คุยกันแค่แป๊ปเดียวเอง"โบว์บอกอย่างเสียดาย

 "แม่ว่าลูกกับป๊อปปี้ดูเหมาะสมกันมากเลยนะรู้ไม๊"พรรษาบอก

 "จริงหรอคะคุณแม่"โบว์แอบดีใจ

 "จริงสิ แม่ไม่ค่อยถูกชะตากับคนรับใช้บ้านนี้เลย"พรรษายังคงเคืองฟาง

 "คนที่ชื่อฟางหน่ะหรอคะ"

 "ใช่ แม่ว่าเค้าต้องตั้งใจแกล้งลูกแน่ๆเลย"พรรษาบอกอย่างหงุดหงิด

 "เค้าไม่ได้ตั้งใจหรอกค่ะคุณแม่"

 "แม่ก็ไม่ชอบอยู่ดี ซุ่มซ่ามซะอย่างนั้น"

 "คุณแม่ก็คิดมากไปค่ะ"

 "ป๊อปรู้ไม๊คะว่าพิมรอป๊อปตลอดทั้งวัน ป๊อปก็ไม่มาหาพิม"พิมหันหลังให้เขาเพราะงอล

 "คือ ป๊อปก็ไม่ว่างด้วยเลยไปหาพิมไม่ได้"ป๊อปปี้แก้ตัวทันที

 "แต่เราสัญญากันแล้วไงคะ ว่าป๊อปจะดูแลพิม"

 "อ๋อ พิมเข้าใจแล้วค่ะ"พิมเริ่มพูดเสียงเบาลง

 "ป๊อปคงอยากเลิกยุ่งกับพิมใช่ไม๊คะ เราก็ยังเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้ใช่ไม๊คะ"พิมถามแล้วทำหน้าเศร้า

 "ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ"ป๊อปปี้พยายามอธิบาย

 "แต่พิมก็ยังรักป๊อป!"พิมรีบเข้าไปโผลเข้ากอดป๊อปปี้อย่างแนบแน่น ทำให้ป๊อปปี้อึ้งเล็กน้อย

 "รู้ไม๊คะว่าพิมดีใจแค่ไหน ที่รู้ว่าป๊อปจะดูแลพิม..."พิมพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่นกว่าเดิม

 "พิมเหงา พิมอยากได้รับความรักบ้างแล้วพิมก็คิดว่าคนๆนั้นก็คือป๊อป..."จู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้รู้สึกเป็นห่วงเธอและสงสารเธอรวมๆกัน 

 "คือ..."ป๊อปปี้ค่อยๆเอามือลูกหลังพิมเบาๆ

 "พิมรู้ว่าป๊อปยังรักพิมอยู่...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง..."พิมพูดก่อนจะคลายกอดออกแล้วมองหน้าป๊อปปี้อย่างจริงจัง

 "เรากลับมารักกันอีกครั้งนะคะ.."ทันทีที่พิมพูดแบบนั้น ฟางและแม่ของป๊อปปี้ก็เดินมาได้ยินพอดี

 "ตาป๊อป!"แม่ป๊อปปี้เรียกเขา 

 "แม่!"ป๊อปปี้รีบคลายกอดออกทันที

 "ทำอะไรก็ช่วยรู้ด้วยว่ามันถูกที่รึเปล่า.."แม่ป๊อปปี้ตะคอกใส่ป๊อปปี้อย่างหงุดหงิด

 "คือ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะครับแม่"ป๊อปปี้รีบปฏิเสธทันที

 "หนูพิม กลับไปก่อนเถอะ"แม่ป๊อปปี้บอก

 "ค่ะ.."

 "ฟางไปส่งหนูพิมไป"แม่ป๊อปปี้สั่งฟาง

 "เอ่อ..ได้ค่ะ"ฟางเดินไปหาพิม แล้วหันไปมองหน้าป๊อปปี้อย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินออกไปส่งพิม

 "ตาป๊อป เราคงต้องคุยกันแล้วล่ะ"แม่ป๊อปปี้บอกอย่างเอาจริง

 "ขอบใจนะที่มาส่ง!"พิมบอก

 "ค่ะ.."ฟางตอบสั้นๆไม่อยากสบตากับพิม

 "เธอคงได้ยินที่ฉันพูดกับป๊อปแล้วใช่ไม๊"พิมถาม

 "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพยายามเต็มที่ เพื่อให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม เธอรู้ใช่ไม๊"พิมพูดทำให้ฟางรู้สึกอึดอัดมาก

 "ค่ะ.."ฟางตอบ

 "และฉันเชื่อว่าป๊อปเค้ายังไม่ลืมฉัน...เธอก็คงจะรู้อยู่แก่ใจ"พิมยิ่งพูดมากขึ้นเท่าไหร่ทำให้ฟางรู้สึกเจ็บปวดและแค้นใจมากยิ่งขึ้น

 "นั้นฉันขอกลับก่อนแล้วกัน"พิมบอกแล้วเดินออกจากบ้านไป

 "หึ่!...ฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย!!"ฟางกำมือแน่นเพราะโกรธตัวเองที่ไปเผลอใจให้เขา

 "ตาป๊อป ทำไมลูกต้องกอดกับหนูพิม!!"แม่ป๊อปปี้ถาม

 "คือ..ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้แม่เข้าใจ"ป๊อปปี้พยายามอธิบายแต่เขาก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

 "จะต้องพูดอะไร ลูกก็รู้ว่าเค้าทำให้ลูกต้องเสียใจแล้วลูกก็จะหันกลับไปรักเค้าอย่างนั้นหรอป๊อป"แม่ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

 "แต่พิมเค้าดูรู้สึกผิดนะครับแม่"ป๊อปปี้พูดเช่นนั้นทำให้แม่ป๊อปปี้ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

 "นี่ลูกจะกลับไปรักกับเค้าจริงๆหน่ะหรอตาป๊อป"เธอยังคงรู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้น

 "ผม...ไม่รู้ครับ"

 "ตาป๊อปนะตาป๊อป  เฮ้อออ"แม่ป๊อปปี้ถอนหายใจลูกใหญ่อย่างผิดหวัง

 "โถ่เว้ย!"ป๊อปปี้รู้สึกหงุดหงิดและอึดอัดในเวลาเดียวกัน

 "ถ้าอย่างนั้นฉันจะพยายามเต็มที่ เพื่อให้เรากลับมารักกันเหมือนเดิม เธอรู้ใช่ไม"

 "ค่ะ..."

 "และฉันเชื่อว่าป๊อปเค้ายังไม่ลืมฉัน...เธอก็คงรู้อยู่แก่ใจ"

    ฟางนึกถึงคำพูดของพิมขึ้นมา

 "โอ้ยยย ยัยฟางแกจะไปนึกถึงมันทำไมเนี่ยหะ"ฟางตีศรีษะตัวเองอย่างหงุดหงิด

 "รู้ทั้งรู้..รู้อยู่แก่ใจ..ว่าคุณป๊อปเค้าก็ยังรักคุณพิมจริงๆไม่ใช่รึไง เธอเลิกคิดไปเองได้แล้วฟาง เธอเลิกเข้าข้างตังเองได้แล้ว!!!"ฟางบอกกับตัวเอง แล้วน้ำตาเธอก็ไหลลงมา ฟางวางตัวนอนลงบนเตียงแล้วร้องไห้ออกมา แม้ว่าเธอจะพยายามเช็ดน้ำตาแต่ก็ไม่ผลให้เธอหยุดร้อง จนเผลอหลับไปทั้งคราบน้ำตา...

 อย่าลืมเม้นกันด้วยน้าาาา โหวตตตตตให้ไรเตอร์หน่อยยย