Bed of sun รสรักของนายตะวัน

 
 
 
                    อีกวันหลังจากอาการดีขึ้นแล้วฉันก็ลากสังขารไปทำงานโดยที่ใจเต้นตุ้มๆ ต่อม ๆเพราะกลัวจะมีคนอื่นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันด้วย  โอ้ย!  แค่คิดน้ำตาก็จะไหล แล้วฉันจะบอกจะตอบอะไรกับคำถามพวกนั้นได้ล่ะ
 
 
                    "ไง ฟาง!!"
 
 
                    เสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก  วันนี้ฉันกลับมาเป็นฟางคนเก่าแล้วล่ะด้วยการใส่เสื้อผ้ามิดชิดตามแบบยูนิฟอร์มของบริษัท รวมทั้งแว่นตาด้วย
 
                    
                    "ไง...พิมพ์"
 
 
                    ฉันทักทายเพื่อนร่วมงานก่อนจะอดใจเต้นไม่ได้ เธอจะรู้ไหมนะว่าคืนวันก่อนปาร์ตี้สละโสของแคทเกิดอะไรขึ้นกับฉันน่ะ
 
 
                    เพราะนอกจากเธอจะเป็นเพื่อนร่วมงานของฉันแล้ว เรายังเรียนที่เดียวกันแถมยังไปงานปาร์ตี้ของแคทด้วยกันอีกต่างหาก  คิดแล้วหน้าฉันก็ร้อนวาบรอยแดงทุกรอยบนตัวเหมือนจะพร้อมใจกันทำงานทันที
 
 
                    "เมื่อวานไม่สบายนะ" ฉันบอกพลางยิ้มไปด้วย
 
 
                    "หรอ  แล้ววันนี้เลิกงานไปไหนรึเปล่า  ไปหาอะไรทานด้วยกันไหม ฉันอยากจะไปดูหนังน่ะ" คำพูดไม่ได้โยงไปถึงเรื่องครั้งก่อนทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ในที่สุด
 
 
                    "เรื่องนี้ก็น่าดูนะ" พิมพ์ชี้ไปยังโปสเตอร์หนังเรื่องหนึ่งในขณะที่เรากำลังเดินเข้าไปในโซนขายตั๋ว
 
 
                    "อือ  ก็ดีเหมือนกัน"  ฉันบอกแล้วยิ้ม  แม้ว่าจะผ่านไปแล้วสองวันแต่ว่าร่างกายของฉันยังเคล็ดขักยอกอยู่เลย  ปวดไปหมดแล้วเนี่ย
 
 
 
                    "เอ...เรื่องนี้ก็ดีนะ" 
 
 
                    ฉันบอกแล้วก็ชี้ชงนเธอมองดูโปสเตอร์หนังอีกเรื่องด้วย
 
 
                    เมื่อดูหนังจบแล้วเราสองคนก็ไปหาอะไรทานโดยที่เธอชวนฉันมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  เป็นร้านอาหารสไตล์ตะวันตกและที่สำคัญเด็กเสิร์ฟในร้านเป็นเด็กวัยมหา'ลัยที่ดูหล่อและร้ายกาจกันทุกคน
 
 
                    "ร้่านนี้สุดยอดเลยใช่มั้ย  หนุ่ม ๆ หล่อลากกันทั้งนั้นเลย" พิมพ์กระซิบข้างหูฉันแล้วก็หัวเราะคิกคัก
 
 
                    ฉันมองตามแล้วก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย พวกเขาหน้าตาดีมากจริง ๆ นั่นแหละ  แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองดูพวกเขาแล้วฉันกลับมองเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นลอยซ้อนขึ้นมาได้
 
 
 
                    ฉันยกมือมาเคาะหัวตัวเองแรง ๆ เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วนะ  ทำไมฉันถึงไม่ลืมหน้าของเขาสักที
 
 
                    "เป็นอะไรหรอ?"  พิมพ์ถามอีกครั้งเมื่อเห็นฉันทำท่าแปลก ๆ ไป
 
 
                    "อ๋อ...เปล่า  แค่คิดอะไรบ้่า ๆ นะขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวนะ" ฉันบอกก่อนจะลุกออกมาจากที่นั่ง
 
 
                    เมื่อเดินเข้าห้องน้ำฉันก็พลันคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาอีกจนได้  จำได้วาครั้งนั้น   ฉันก็เจอกับผู้ชายคนนั้นเพราะว่ากำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ  โอ๊ย! พอสักทีฟาง.... จะคิดให้มันได้อะไรขึ้นมา
 
 
                    ฉันถอดแว่นเกี่ยวไว้ที่คอเสื้อก่อนจะวักน้ำใส่หน้าตัวเองแรง ๆ เรื่องวันนั้นยังคอยหลอกหลอนฉันไม่จบไม่สิ้น  ฉันจะต้องทำยังไงถึงจะลืมเรื่องพวกนี้ออกไปจากหัวได้สักทีนะ  ฉันถามตัวเองอย่างหมดหวังแล้วก็เช็ดหน้าไปด้วย
 
 
                    เขาคนนั้นจะคิดยังไงเกี่ยวกับตัวฉัน   ฉันได้แต่คิดเรื่องพวกนี้วนเวียนไปไม่รู้จบ และสุดท้ายก็หาคำตอบอะไรไม่ได้เลย
 
 
                    "อ๊ะ!  ขอโทษค่ะ"  ฉันบอกเมื่อเดินไปชนกับใครบางคนเข้าอีกแล้ว
 
 
                    ให้ตายเถอะ..ฉันนี่เป็นอะไรกับการเดินชนคนอื่นนักน่ะ
 
 
                    "ไม่เป็นไร  พอดีผมเดินมาชนคุณเองแหละ"
 
 
                    "เอ๊ะ!?"  ฉันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่อยู่ข้าง ๆ ตัวทันที เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ
 
 
                    แล้วฉันก็ต้องชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเจอเข้ากับผู้ชายคนนั้น...คนที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงเขา
 
 
                    "คุณสายตาสั้นสินะ  โห...แว่นตาอย่างหนาเลย"
 
 
                    เขาไม่พูดเปล่า  ยังฉวยเอาแว่นตาของฉันที่ห้อยคอเสื้อออกไปด้วย ฉันคว้ามือไปหมายจะดึงกลับมาแต่ไม่ทัน
 
 
                    เขาเอาแว่นของฉันไปใส่แล้ว และยังมองเหมือนจะตำหนิฉันอีกต่างหาก
 
 
                    "หาแทบแย่น่ะ  ถ้าแคทไม่บอกว่าคุณชื่อฟาง  ทำงานที่ไหนยังไง  ผมคิดว่าคงไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว"
 
 
                    ฉันกลืนน้ำลายลงคอนิด ๆ เมื่อเขาบอกว่าเขารู้จักกับแคทด้วย
 
 
                    เขาใช้ปลายนิ้วดันขอบแว่นตาให้สูงขึ้นอีกหน่อยจะมองฉันผ่านเลนส์หนา ๆ นั่นกลับมา
 
 
                    "ฟาง...ขอคุยด้วยหน่อย"
 
 
                    เขาลากฉันเข้าห้องน้ำ...อยากจะบ้าตาย  ตอนนี้เขาลากฉันเข้าห้องน้ำจริง ๆ  แถมยังล็อกกลอนและเอาตัวบังประตูทางออกไว้อีกต่างหาก
 
 
                    "อยากเห็นหน้าผมชัด ๆ มั้ย?"  เขาถามแล้วดึงแว่นตาออกจากหน้าของเขา  ก่อนจะใส่ให้ฉันตามเดิม
 
 
                    เมื่อมองผ่านเลนส์แล้วฉันเห็นหน้าเขาชัดเจนขึ้น  เห็นไปทุกอณูรูขุมขนเลยทีเดียว  ไม่นานฉันก็ต้องเบี่ยงหน้าหลบแต่ว่าเขาไม่ยอมให้ฉันทำอย่างนั้น มือหนาของเขาตรึงหน้าฉันไว้และบังคับให้ฉันมองสบตากับเขา
 
 
                    "ผมชื่อป๊อปปี้  และอยากให้รู้ไว้ว่าผมจะเป็นแฟนของคุณนับตั้งแต่นี้ต่อไป!"
 
 
 
 
 

เอาแล้วไงพระเอกของเราทำไมรีบขอไวอย่างนั้นล่ะ   ได้ข่าวว่าเพิ่งจะรู้จักกันไม่ใช่หรอ 
ทีนี้นางเอกจะตอบว่าไง ถ้าไม่มีคนเม้น  เราจะลบเรื่องนี้ถาวรเลยนะ มีแต่วิวอ่านเพิ่มขึ้น  ไม่ค่อยมีคนเม้นเลย แค่เม้นเล็กๆน้อย ก็ไม่ได้