[FIC EXO] HunYeol :: เกาะรัก กรงหัวใจ

Chapter :: 6

“มึงดิ้นได้ มึงดิ้นไป เพราะยังไง กูก็จะเอา!”

 ผมได้ยินไอ้เซฮุนพูดกับผมอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋ หึ ไอ่เซ มึงคิดว่ามึงเจ๋งนักหรอไง กูหมั่นไส้มึงตั้งแต่แรกเห็น ทำตัวขี้เก๊ก แถมยังดูถูกผมกับแม่ มึงคิดว่ากูอ่อนแองั้นหรอ? หึ ถ้ากูเป็นแบบนั้น กูคงไม่อยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้หรอก ไอ่ห่าน!

          “แต่กูไม่ให้มึงเอา! ควายหลงห้วยอย่างมึง ไปเอากับชะนีผีเปรตไป๊! สมกันดี ผีเน่ากับโลงผุ!” ผมตะคอกมันด้วยความโกรธเคืองอย่างที่สุด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่พาลได้เท่านี้มาก่อน งี่เง่าที่หนึ่ง ไร้ปัญญา สมองเบา หูไม่มี กวนตีน จนผมอยากมีโปรโมชั่นลดแลกแจกแถมเท้าอันสวยงามของผมเสียจริง

“มึงคิดว่ามึงห้ามกูได้หรอ? อีแรด! กล้าดียังไงมาด่ากู สงสัยกูต้องเอาอะไรสักอย่างมายัดปากไม่ให้มึงพูดซะดีมั้ย!”  ไอ่ห่านั่นทำหน้าเหี้ยมเกรียม อย่างกับกูไปเหยียบเล็บขมมันอย่างนั้นแหละ

          ตอนนี้ผมอยู่ในท่ายอดฮิต ในนิยายทุกเรื่อง! ก็ท่านั้นไง! ที่พระเอกชอบทำเวลาจะกินตับนางเอกไง! ใช่ ผมกับมันอยู่ในท่านั้น อยากบอกตรงๆว่า ไม่เห็นเหมือนในนิยายเรื่องล่าสุดที่ผมอ่านเลย ที่มันบอกว่า เวลาอยู่ท่านี้ ต่อตา ฟันต่อฟัน ปากต่อปาก มันทำให้ใจสั่นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ตอนนี้ ผมอยากจะประเคนบาทาอันล้ำเลิศให้กับคนตรงหน้าของผมมากกว่า!

          “ถึงกูจะแรด กูก็ไม่ให้มึง!”

          “กูไม่สน มึงไม่ให้ กูก็จะเอา ถึงมึงไม่ให้เอา กูก็จะข่มขืนมึงแทน! ดีมั๊ย? แรด!”

          คำก็แรด สองคำก็แรด อย่าให้กูมีนอก็แล้วกัน จะขวิดแม่งให้ตายคาเขากูนี้แหละ ไอ้กระบือหลงห้วย! ตอนแรกก็เห็นว่าเป็นพี่ชายหรอก ถึงได้ยอมอ่อนข้อให้มากขนาดนั้น แต่ยังไม่ถึงวัน มันก็มีความสามารถที่จะทำให้ธาตุแท้ผมเผยออกมา ที่จริงผมก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเข้าใจหรอกนะ! แค่ผมให้ความจริงใจกับคนในครอบครัวของผมเท่านั้น แต่ไอ่ควายนี้คือข้อยกเว้น!

          “มึงจะไม่ปล่อยกูใช่มั๊ย?” ผมถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ที่หากเป็นเพื่อนสนิทก็คงจะรู้ดีว่ารอยยิ้มที่ผมยิ้มตอนที่อารมณ์ไม่ดีนั้น มันหมายถึงอะไร ได๊~ มึงไม่ปล่อย เดี๋ยวกูทำให้ปล่อยเองก็ได้ แล้วอย่ามาหาว่ากูใจร้ายไม่ได้นะ กูเตือนมึงแล้วนะ

          ผั๊ว

          “อ๊ากกกกกกกกกก มึงทำอะไรของเมิงงงงงงงงงงง”

          ตอนนี้ไอ่เซมันล้มลงบนพื้นอย่างดีที่มันปูพรมไว้ซะนุ่มน่านอน ด้วยสีหน้าเดี๋ยวก็แดง เดี๋ยวก็ดำ เดี๋ยวก็ขาว เดี๋ยวก็เขียว อย่างกับไฟจราจลอย่างนั้นแหละ และไม่วายเอามือมากุมน้องชายสุดที่รัก ที่เปรียบเสมือนกล่องดวงใจ

          “กูเตือนมึงแล้ว” ผมพูดเสียงเรียบ แต่จริงๆแล้วผมก็แอบหัวเราะไม่ได้ ที่ผมต้องทำเสียงเรียบ เพราะกลัวจะหลุดหัวเราะออกไปก็เท่านั้นเอง ดูหน้าตาของมันตอนนี้สิ อยากจะหัวเราะเป็นบ้า อดไว้ชานยอลๆ กลับไปหัวเราะที่ห้องของเราก็ยังไม่สาย

          “มึงเตือนกูตอนหนายยยยย” ดูจากสีหน้า คงทรมานน่าดู นอนงอตัวพร้อมกับกุมน้องชายเอาไว้ และมองหน้าผมอย่างหาเรื่องและแฝงแววตาอาฆาตแค้นเอาไว้

          “กูเตือนมึงในใจ มึงไม่ได้ยินเอง!” ผมยิ้มเยาะกับสภาพของมันในตอนนี้ ไอ่นั้นคงใช้ไม่ได้สักวัน สองวันคงไม่ตายหรอนะ ผมก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น

          “ไอ้เวร เตือนในใจแล้วกูจะได้ยินมั๊ยว่ะ ไอ่สัส!”

          “ก็มึงไม่มีความสามารถอ่านใจกูเอง ช่วยไม่ได้ ก็บอกแล้ว งั้น... กูไปก่อนนะ ลาก่อน พี่ชายสุดที่รักและเคารพ คนใหม่ บายยย” ผมเน้นคำว่าพี่ชายสุดที่รักและเคารพเสียงดังและชัดเจนให้มันเจ็บใจเล่น  ก็ผมเตือนในใจแล้วนี่นา เน๊อะ ใช่มั๊ย คุณก็เป็นพยานได้ไม่ใช่หรอ? ( ไอ่นี่ ลามปามคนอ่าน - - // ตบหัวแม่ง >> ไรเตอร์ )

          หลังจากผมปิดประตูห้องนอนของพี่ชายคนใหม่ ก็ปล่อยก๊ากทันที แหม ก็คนมันอดไม่ได้นี่ ฮ่าๆ สมน้ำหน้า เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับคนอย่างชานยอล หึ รู้มั๊ย ว่าชานยอลระดับไหนแล้ว ผมเดินไป คิดไป แหม นี่เราก็เก่งนะ รอดมาได้แทบทุกสถานะการณ์ เช่นวันนั้นผมไปซื้อยาให้แม่ ก็เจอพวกชะนีมาตามตื๊อ ผมก็จัดการ... ชี้ UFO ให้เจ้าหล่อนดู และรีบเผ่นเข้าตามตรอกออกตามประตู ชานยอลเก่งใช่ไม่ล๊า~

~Give me a perfect day.

Give me a perfect day.

Oh I’ll stay, by your side

Oh I’ll stay, by your side

난벌써내맘반을들킨걸

นัน บอล ซอ แน มัม

반을들킨걸~

พา นึล ทึล กิน กอล

                   “ใครโทรมา?” ผมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงตัวโปรด

          คริสซี่จัง

          ว่าแล้วไง! ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก สงสัยต้องทำบุญปล่อยนกปล่อยปลาซะแล้วล่ะมั้งเนี่ย? เฮ้ออออออออ

          “ฮะเฮีย เฮียมีอะไรหรอฮะ ถึงได้โทรมา?”

          [... ไอ่เหี้ยนั่นใคร?!]

          “เหี้ยไหนครับ? บ้านผมไม่ได้เลี้ยงเอาไว้นะครับ?”

          [ยอลลี่! เฮียไม่ตลกด้วยนะ! มันเป็นใคร แล้วเป็นอะไรกับหนูยอล!]

          หลังจากเฮียคริสไม่ทันพูดจบ มือถือราคาย่อมเยาก็ถูกดึงออกจากมือกระทันหัน และทันทีโดยไม่ได้ตั้งตัว พอหันไป ก็พบกับบุคคลที่เพิ่งโดยเตะน้องชายไป และประโยคที่ได้ยินถัดมาก็ทำให้ผมถึงกับอ้าปากพะงาบๆ อึ้งเมื่อร่างที่แย่งมือถือไปเอ่ยประโยคทีอยากจะฆ่ามันเพิ่มทวีคูณ

          “เป็นผัวโว้ยยยยยย ไอ่เวร! ขัดจังหวะกู! รู้มั๊ยชาวบ้านเขากำลังทำอะไรกันอยู่!!! กูกำลังจะเสียบเมียกูอยู่เนี๊ยะ มึงจะโทรมาหาเชื้อสืบพันธุ์ทำไมว่ะ! ไอ่หงิง! เอาเวลาที่โทรหาเมียกูไปดัดฟันไป๊! แค่นี้นะ! เดี๋ยวเมียกูค้าง!”

          To be continund.....

--------------------------------------------------------------------

          อ่าา ไรเตอร์รู้ตัวว่าแต่งน้อย  แต่จะพยายามอัพให้บ่อยขึ้นนะค่ะ เป็นการทดแทนไง^^ คอมเมนเป็นกำลังใจด้วยนะค่ะ^^