[ChanBeak]-Love you only

วันนี้หลังจากกลับมาจากดูหนังกะว่าจะไปค้างบ้านแบคฮยอนเพื่อเครียล์การบ้านให้เสร็จ แต่ว่าดูท่าวันนี้แบคดูแปลกๆไป ทั้งเงียบลง เอาแต่ทำหน้าเครียดแถมยังเหม่อมองหน้าผมบ่อยๆ ถ้าคนอื่นทำผมคงขนลุกละแต่นี้ผมกลับรู้สึกห่วงอย่างบอกไม่ถูก
 
“เราว่าพักกันก่อนดีกว่า ออกไปซื้อไอติมกันมั้ย”
 
“อ่า ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆ...จะไปก็ได้” ว่าแล้วแบคก็เก็บหนังสือลวกแล้วเดินนำออกไป ผมเลยเก็บให้เรียบร้อย แบคเป็นคนแบบนี้ตลอด ชอบทำอะไรลวกๆจนผมอดเป็นห่วงไม่ได้ แบบบางครั้งถ้าเขาจริงจังกับอะไรสักอย่างแบคจะเต็มที่กับมันเสมอ เนี่ยแหละ...ผมถึงหลงรักเพื่อนคนนี้ไง
 
“ว่าแต่พรุ่งนี้มีเรียนพิเศษนิ ให้ไปส่งมั้ย” แบคหันมาถาม
 
“อืม...ว่างหรอ”
 
“แล้ววันๆนายเห็นฉันทำอะไรบ้างละ” ผมถึงกับหลุดหัวเราะเพราะใบหน้าออกเซ็งๆ นั้น
 
“ตอนเช้ากะจะออกไปทำธุระให้ญาติด้วย งั้นตอนเย็นค่อยมารับละกันเดี๋ยวจะพาไปดูอะไรด้วย”
 
“อ่าเค”
 
23:42
 
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แล้วแบคก็ไม่ใช่พวกชอบนอนดึกด้วย เผลอแปปๆก็หลับไปแล้ว ผมเดินไปนั่งบนเตียงขางแบคหลังจากเก็บของเสร็จหมดแล้ว ใบหน้าตอนหลับของแบคผมว่าก็เหมาะกับที่ชานยอลเรียกนะ หมาน้อยงั้นหรอ...น่ารักดีแฮะ
 
“ฝันดีนะ...แบคฮยอน”
 
Baekhyun Part’s
 
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงกว่า ซึ่งตามจริงผมคงสิงสถิตอยู่ที่สนามของโรงเรียน แต่ว่าวันนี้ไม่ได้ออกไปส่งดีโอไปเรียนพิเศษเลยไม่ได้แวะไปโรงเรียน ไปไหนดีละเนี่ยเหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วโมง
 
ครืด.....
 
“ฮัลโหล”
 
(ไงแบค กินไรยัง)
 
“อ่าเรียบร้อยแล้ว เป็นไงบ้าง”
 
(ก็เหมือนเดิมไม่ได้เรียนไรมาก นี้ตอนมารับฝากซื้อนมมาด้วยได้มั้ย)
 
“อ่าได้ๆ”
 
(เค บาย) แล้วปลายสายก็กดวางไป ซื้อนมไปทำไมนะ ช่างเถอะคงอยากกินระหว่างกลับบ้านละมั้ง ยิ่งต้องการความสูงด่วนๆอยู่นิทั้งผมทั้งดีโอเลย =____=
 
“อ้าวหมาน้อย” อ่ะจ่ะ เสียงคุ้นๆ - -
 
“ไอ้หยะ...ชานยอล?”
 
“อ่า ไม่ได้อยู่ที่สนามหรอกหรอ” หา ? แล้วมันรู้ได้ไงว่าปกติผมอยู่ที่สนามบาสของโรงเรียน ผมชักจะไม่ไว้ใจมันมากขึ้นทุกวันละนะ รู้เกี่ยวกับผมไปซะทุกเรื่อง อย่าบอกนะว่ามันรู้ที่อยู่ผมด้วย (อันนั้นรู้ก็ซวยละแบค)
 
“นะ...นายรู้ได้ไง”
 
“ฉันก็มีเรียนพิเศษที่โรงเรียนนะ อีกอย่างเฮียก็ต้องไปทำงานประธานนักเรียนด้วย” จริงด้วย พี่น้องคู่นี้มันนักกิจกรรมเลยนิหว่า เรียนดีกีฬาเด่นเน้นระเบียบวินัย ที่สำคัญ หน้าตายก็จัดว่าหล่อใช่ได้ ทั้งพี่ทั้งน้องแค่อาจจะหล่อคนละสไตล์ คนพี่จะออกแนววิชาการมากกว่าแต่กีฬาก็ใช่ย่อยงานกีฬาก็เคยแข่งบาสกับพี่เขาอยู่เจ๋งใช่เล่น ส่วนคนน้องก็ออกแนวกิจกรรมเล่นกีตาร์เก่ง แถมยังเป็นแร็ฟเปอร์ด้วย แต่ผมว่าหน้ายังมันไปเปิดคณะตลกมากกว่านะ - -“
 
“แล้วนายวันนี้ไม่ได้ไปที่สนามบาสหรอกหรอ”
 
“ไม่ละ ไมได้ไปส่งดีโอไปเรียนพิเศษเลยไม่ได้แวะไป”
 
“นายตาโตนะหรอ นี้ ว่างมั้ยละ”
 
“ไม่ก็ว่างก็ไม่มายืนคุยกับนายหรอก” ถามมาได้
 
“เห็นพี่ลู่ซ้อมบอลคนเดียว ไปเล่นเป็นเพื่อนพี่เขาหน่อยคงได้ใช่มั้ย” พี่ลู่ทำไมวันหยุดยังซ้อมอยู่อ่ะ ไม่รู้จักหยุดจักหย่อนบ้างรึไง ผมละกลัวร่างบางๆนั้นจะเกิดอาการชำรุดนะเนี่ย แต่แปลกทั้งๆที่เป็นนักกีฬาแต่ผิวกลับขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงขนาดนั้น
 
“ว่าไง”
 
“ก็ได้”
 
@สนามบอล
ผมเดินตามไอ้หยอยนี้เข้ามาสนามบอลที่กว้างกว่าสนามบาสที่ผมเล่นอยู่บ่อยๆ ตรงกลางมีร่างสูงโปร่งเตะบอลอัดกำแพงจนเป็นรอย
 
ปัง ! ปัง ! ปัง !
 
เฮ่ยๆๆๆพี่ลู่ใจเย็น ไปโกรธใครมาเนี่ย เตะอัดเอาๆแบบนั้นขาไม่เป็นไรหรอนั้น ตอนนี้เสื้อยืดสีขาวชุ่มไปด้วยเหงื่อเมื่อแนบกับเนื้อก็เห็นผิวขาวไปถึงทรวงใน  บนใบหน้าที่มีเหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มไปหมดทำให้หน้าหวานๆนั้นดูเซ็กซี่ขึ้นเป็นร้อยเท่า ขนาดผู้ชายกันเองอย่างผมยังหวั่นไหวเลย ตาที่ดึงดูดมากที่สุดคงจะเป็นนัยน์ตาที่เป็นประกรายวิบวับเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนที่มีดาวเต็มไปหมด....สวยจังแฮะ
 
“หมาน้อย มองพี่ลู่ไม่วางตาเลยนะ”
 
“ก็พี่เขา...สวยขนาดนั้น” เสียงผมถูกกลืนไปเพียงเพราะนัยน์ตากับร่างบางนั้น
 
“แน่ละ”
 
“ละ...แล้วซ้อมรุนแรงขนาดนั้นไม่เป็นไรหรอ”
 
“พี่เขาซ้อมตั้งแต่ ม.ต้น แล้ว แค่นี้ก็คงจิ๊บๆแหละ”
 
“โฮ...” ผู้ชายคนนี้...สุดยอดเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอพี่เขาก็สร้างความประทับใจให้ผมได้ขนาดนี้ สุดยอดเลยแฮะถ้าสักวันผมตกหลุมรักพี่เขาจริงๆก็คงไม่แปลก
 
“อ้าว! ชานยอล แบคฮยอน”
 
“สวัสดีฮะ/ครับ พี่ลู่”
 
“ครับๆ มาทำอะไรกันละ” ร่างสูงวิ่งมาคว้าผ้าชัดหน้าซับเหงื่อพลางส่งยิ้มให้ ละลายละเว้ยงานนี้
 
“เห็นพี่ซ้อมคนเดียว หลังจากนี้ผมกับหมอนี้ก็ว่างเลยกะจะมาขอเล่นด้วยนะครับ” ไอ้หยอยพูดยิ้มๆก่อนจะชี้มาที่ผม
 
“อ่าได้...ตามสบายเลยนะ” พี่ลู่ใช้ขาเขี่ยบอลมาไว้ตรงกลางได้อย่างพอดีเป๊ะ ก่อนจะเริ่มเขี่ยให้ชานยอลสองคนนั้นผลัดกันเลี้ยงลูกไปมา ตอนนี้คนที่ดึงดูดสายผมไม่ใช่พี่ลู่เหมือนเดิมแต่เป็น...ชานยอล รอยยิ้มที่แสดงออกจากสีหน้านั้นคือของจริงไม่ใช่แบบเดียวกับตอนที่เอาไว้ล่อสาวๆเหมือนที่ผ่านมาหรือเวลาสร้างภาพบนเวที เหมือนกับร้อยยิ้มที่หัวเราะผม เหมือนกับรอยยิ้มเวลาที่อยู่กับผม มันแตกต่างกัน เพราะรอยยิ้มนั้นเหมือนกับมืออุ่นๆที่คอยกุมมือผมไว้และช่วยผม
 
“แบค ! ระวัง”
 
“หะ ? อั่ก!!”  ผมมัวแต่คิดมากเลยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้ผมกำลังเล่นบอลกับใคร เพราะมัวแต่เหม่อ บอลที่กระเดนเข้าหน้าทำเอาผมลงไปนอน เจ็บโว๊ยยยยย
 
“แบค!พี่ขอโทษ” พี่ลู่วิ่งเข้ามาหาผมด้วยใบหน้าตื่นไม่แพ้กับชานยอลที่ยืนไม่เหวออยู่ไกล ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาอีกคน
 
“เป็นไรมากมั้ย”
 
“นะ...นิดหน่อยฮะ”
 
“พี่ลู่หลบหน่อยครับ” ชานยอลพอวิ่งมาถึงก็ช้อนตัวผมขึ้นมือข้างนึงที่ช้อนตรงต้นแขนผมกำแน่น ตอนนี้ผมได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเร็วมาก ชานยอลพอผมว่างตรงม้านั่งใกล้ๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจร่างกายผมอย่างละเอียดแล้วลากสายกลับขึ้นมาจ้องผมอีกครั้ง
 
“เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
 
“แบค...” เสียงพี่ลู่อ่อนลงจนกลายเป็นน่าสงสารไปเลยคราวนี้ ผมลืมส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้มให้แต่พี่เขากลับชิงพูดซะก่อน
 
“พี่ขอโทษ ไม่เป็นไรมากใช่มั้ย” คนอะไรจะสำนึกผิดได้ขนาดนั้น นัยน์คู่สวยนั้นกำลังทำให้หัวใจผมละลายนะ มือที่กำแน่นจนเริ่มมีเสียงเอี๊ยดทำให้ผมเริ่มผวา
 
“ผะ...ผมไม่เป็นไรจริงๆฮะ แค่นี้สบายมาก ^ ^” พี่ลู่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะหันไปถามชานยอล
 
“เป็นไงบ้าง”
 
“ถลอกนิดหน่อยครับ” พอสินเสียงพี่ลู่ทำให้หน้าโล่งอกสุดๆนี้ เป็นห่วงรุ่นน้องขนาดนี้เลยหรอเนี่ย สุดยอด ใครได้เป็นแฟนนี่ได้ละลายไปข้างนึงแน่ๆ ขนาดผมไม่ใช่ยังแทบร้องอือเฮือก
 
“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้”
 
“รบกวนเวลาซ้อมพี่เปล่าๆครับ เดี๋ยวผมจัดการเองดีกว่า” ว่าแล้วชานยอลก็เดินไปที่กล่องพยาบาลหน้ากล่องเขียนชื่อพี่ลุ่หานไว้ ที่พกนี้แสดงว่าตัวเองกคงบาดเจ็บบ่อยเหมือนกันละมั้ง ไม่แปลกซ้อมขนาดนั้น
 
“แต่พี่เป็นคนเตะนะ” พี่ลู่เขาไม่ยอมครับ - -
 
“อย่าเลยครับเชื่อผม”
 
“แต่พี่รู้สึกผิดจริงๆนิ”
 
“แต่ผมขอทำให้เพื่อนผมเองเถอะครับ”
 
“แต่ว่า...”
 
“ผมทำเองก็ได้ฮะ” ถ้าผมไม่พูดคงเกียงกันยันแผลหายแน่ๆ - - อีกคนก็ห่วงเพื่อนเกินส่วนอีกคนจะรู้สึกผิดไปไหนเอาซะผมละอายเลยที่เคยเตะบอลโดนเด็กอนุบาลแล้ววิ่งหนี -//////-
 
“งั้นขอตัวเดี๋ยวมาฮะ” ผมคว้ากล่องพยาบาลจากมือชานยอลแล้วมุ่งไปยังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด อ่ามันใกล้กับห้องเรียนพิเศษของดีโอด้วยนิหว่า ทำเสร็จแล้วแอบแวะไปจ๊ะเอ๋ซะหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
 
“ระ...รุ่นพี่อื้มๆ ๆ ๆ” สะ...เสียงใครวะ อ่อ...เดี๋ยวนี้มีคู่รักหวานแหววสวีทวี๊ดวี้(อย่าต่อนะ!!)กันในห้องน้ำชายของโรงเรียนแล้วหรอเนี่ย แหม่...สงสัยผมต้องไปเข้าอีกตึกเพื่อไม่เป็นการรบกวน เอิ่ม...เห็นทีคงไม่ได้ละ เลือดเริ่มซิบๆแล้วเนี่ย คงต้องทำให้เสียอารมณ์กันสักนิดละนะ ขอโทษนะคร๊าบบบ...พอดีแบคเจ็บจริงๆ
 
แอ๊ด~
 
.............
 
ดีโอ...
 
“แบค....”
 
กับพี่คริส.......
 
“อ้าว แบคฮยอน....สภาพดูไม่ได้เลยนะ”
 
“แบคฟังเราก่อนนะ คือ...”
 
“เงียบไปเลย...”
 
D.O. Part's
 
แบค...
 
เมื่อกี้ผมเผลอตกใจรุ่นพี่คริสที่อยู่ๆก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ผมเกือบแหกแล้วถ้าพี่คริสไม่เอามือปิดปากผมไว้ แต่ที่โชคร้ายกว่านั้นคือร่างบางมีเลือดไหลซิบๆบนใบหน้าที่กล่องพยาบาลเข้ามาหลังจากนั้น พี่สินเสียงกล่องสีฟ้าใสก็ร่วงลงสู่พื้น นัยน์ใจที่เจ็บปวด สับสัน กลัว แล้วก็ตกใจ ปนเปกันไปหมด
 
“โอ๊ะโอ นี้ฉันสร้างความร้าวฉานในเพื่อนกันเองรึเปล่าเนี่ย”
 
“ระ...รุ่นพี่” ยัง ยังไม่สำนึกว่าทำอะไรลงไป ทำให้แบคเข้าใจผิดหนักเข้าไปใหญ่แล้ว ผมใช้แรงที่มีผลักรุ่นพี่เงิงเฮงซวยนี้แล้วฉุดมือแบควิ่งจากตรงนั้นทันที ร่างสูง(กว่าผมไม่กี่เซน)ยอมวิ่งตามเหมือนคนไม่มีแรงจนพ้นตาผู้คนที่แตกตื่น เพราะใบหน้าที่ว่างเปล่ากับเลือดของแบคแน่ๆ
 
“แบค...ขอร้องฟังเราก่อน”
 
“....”
 
“แบค” เสียงผมเริ่มสั่น ขอร้องฟังกันบ้างเถอะ
 
“ว่ามา...” แบคสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมาเป็นคำพูดสั่นๆ
 
“คือเมื่อกี้เราเข้าห้องน้ำแล้วอยู่ๆรุ่นพี่คริสก็วิ่งเข้าเพราะเราขี้ตกแบคก็รู้ เราเกือบแหกปากแล้วแต่รุ่นพี่เขาเอามือปิดปากเราไว้ แล้วก็เป็นแบบที่แบคเห็นแค่นั้นเอง” ผมพยายามเล่าด้วยสีหน้าที่ทำให้แบคเชื่อที่สุด
 
“นาย...จะไม่เปลี่ยนไปใช่มั้ย”
 
“?”
 
“นาย...ยังยิ้มให้ฉันคนเดียวเหมือนเดิมใช่มั้ย”
 
“แบค...” แบคฮยอนดึงผมเขาไปกอดก่อนที่ผมจรู้สึกว่าน้ำอุ่นใสจะหยดลงบนไหล่ของผม
 
Chanyol Part’s
 
สองคนนั้น...มีความรู้สึกแค่เพื่อนแน่หรอ
 
ผมไม่ได้ต้องการคำตอบที่อาจจะทำให้ผมใจหายวูบ แต่การกระทำของที่ผมลากสายไปมองเฮียคริสราวกับอยากรู้คำตอบข้อนี้เหลือเกิน เฮียคริสฉีกยิ้มบางๆก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไป เฮียทำไปเพื่ออะไรผมไม่รู้ แต่ถ้าเพราะคิดแค่จะแก้เผ็ดแบคฮยอนผมคงยอมไม่ได้แล้ว เพราะครั้งนี้ผมว่ามันรุนแรงเกินไป
 
เพราะอะไร...ผมถึงไม่อยากให้หมาน้อยร้องไห้นะ...
 
“มันเพราะอะไรกัน...หมาน้อย...”
__________________________________________________________
เริ่มละ...มันกำลังมาละ...
ฉากเรียนน้ำตา มา ในตอนสุดท้าย~~// ไม่ใช่!!
หวังว่ายังคงติดตามกันอยู่นะคร๊าบบบ
THx.