[ChanBeak]-Love you only

Luhan Part’s

 

“คริส...”

 

“อย่าคิดจะห้ามฉันเชียวนะ” คริสเดินเข้ามาในห้องของผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอกเขนกบนโซฟาด้วยสีหน้าสบายใจ ผมจะทำยังไงกับความเลือดเย็นของเพื่อนผมดีเนี่ย จริงอยู่ที่มันอาจจะคิดแก้เผ็ดรุ่นน้องเป็นธรรมดาแต่รายนี้รู้สึกรุนแรงไปหน่อย

 

“ก็ไม่ได้คิดจะห้ามหรอก แต่นายทำรุนแรงไปนะ”

 

“ห่วงมันนักไง ?” คริสลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วจ้องผมที่ก้มหน้าหนี

 

“ก็แค่ห่วงความรู้สึกชานยอลน่ะ...” คริสถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนจะลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าตรงหน้า นิ้วเรียวไล่ไปตามแก้ม นิ้วโป้งหยุดอยู่ที่ริมฝีปากผมพอดีก่อนที่นัยน์ตาว่างสมกับผู้ชายเย็นชาจะจ้องลึกเข้ามาในตาผม

 

“ซับซอนจริงนะความรู้สึกนายเนี่ย”

 

“ลู่เกอ~อุยาง~เค้ากลับมาแล้ววว” เสียงใสของคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทำให้คริสผละออกจากผมแล้วกลับไปนั่งบนโซฟาตัวเดิม

 

“นี้ๆลู่เกอ ซ้อมเป็นไงบ้าง”

 

“ก็ดี เตะได้แรงขึ้นน่ะแล้วทางนั้นละ”

 

“อาจารย์โหดหมือนเดิมเลย น่าเบื่อๆ” ซิ่วหมินเรียนเปียโนทุกๆวันอาทิตย์น่ะ ทำให้ในห้องมันดูเงียบผมเลยเลือกที่จะออกไปซ้อม กลับเข้าเรื่องตอนนี้ผมไม่ค่อยมีอารมร์จะทำอะไรเพราะมัวแต่ห่วงน้องชายเพื่อน

 

“มินซอก พอรู้จักบยอน แบคฮยอนเด็กปีสองป่ะ”

 

“หือ ? เด็กใหม่นายรึไงอุยาง” ซิ่มหมินเดินอ้อมโซฟาคริสมากอดคอผมจาด้านหลังแล้วทำแก้มป่องคลอเคลียไปมา นิสัยต่างจากอายุตลอดเลยนะเพื่อนคนนี้ - - แล้วก็พี่ซิ่วหมินเรียกคริวว่าอุยางเพราะคริสชอบพูดในลำคอเหมือนบ่นอะไรสักอย่างซิ่วหมินเรียกเลยเรียกอุยางซะเลย

 

“เปล่าซะหน่อย พยศขนาดนั้นฉันไม่เอาหรอก” คริสบ่นแต่กลับตวัดตามองผมอย่างมีเลศนัยน์ ฉันจะทำยังไงกับนายดีคริส กับไอ้นิสัยชอบปั่นหัวแม้กระทั้งกับเพื่อนกันเอง

 

“ออกไปข้างนอกละ”

 

“พูดแค่นี้ทำงอน”

 

“ก็เออไง” ซิ่วหมินยักไหล่เหมือนเป็นเรื่อปกติก่อนจะเดินเข้าห้องไป ส่วนผมที่ยืนจ้องหน้าคริสนิ่งผิดกับเขาที่มองผมแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว

 

“แบบนี้ไอ้ฮุนมันทนได้ไงวะ” ร่างสูงลุกขึ้นแล้วใช้มือไล่ไปตามแขนทำเอาขนลุกขนชันแต่ก็แบบนี้ประจำ ผมไม่ปฏิเสธสัมผัสนี้ มือหนาไม่อยู่แค่นั้นลุกไล้ไปด้านหลังก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้

 

คริส...ฉันเกลียดนาย...

 

Baekhyun Part’s

 

ฮ้ า ว ~ ง่วงแท้ เพราะเมื่อคืนมัวแต่หาไรทำจะได้ไม่คิดมากกลับกลายเป็นไม่นอนเลย ให้ตายเถอะ! เพราไอ้รุ่นพี่เงิงมหาปะลัยนั้นคิดจะปั่นหัวผมแท้ๆ ไปทำอะไรให้ฟระ โอ๊ยนึกแล้วเครียดยิ่งภาพที่เห็นในห้องน้ำเมื่อวานยิ่งทำให้ผมไม่อยากไปเหยียบพื้นที่หนึ่งจุดหนึ่งอีกล้านตัวในโรงเรียนเลย T^T

 

“แบคฮยอน ดีโอรอนานแล้วนะ ไปโรงเรียนได้แล้วลูก” ผมจำใจเดินลงเผชิญหน้ากับดีโอเพราะขืนขัดคำสั่งเด็จแม่มีหัวหลุด

 

“ไงแบค เมื่อคืไม่ได้นอนหรอ” นายถามไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าขอบตานายก็แถบจะเทียบกับหมีแพนด้าได้แล้ว ผมกับดีโอออกจากเช้าวันนี้เพราะอยู่ๆเมื่อคืนพี่ลู่ก็โทรนัดให้ไปเช้า มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ

 

@ห้องชมรมดนตรี

 

“พี่ลู่หวัดดีฮะ” เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมอยากทักพี่เขาแบบสนิทสนมบ้าง พอเข้ามาข้างในพี่ลู่ที่กำลังวอร์มเสียงก็ก็ชะงักแล้วหันมายิ้มทันที ละลายแต่เช้า -/////- พอกวาดตามองในห้องนี้มีรุ่นพี่ปีสามอีกคนที่นั่งเคาะโต๊ะใส่หูฟังไม่สนใจโลกที่อยู่ๆก็สะดุ้งแล้วหันมายิ้มให้ก่อนจะกลับไปสนใจโลกของตัวเองต่อ เอิ่ม...

 

“เฉิน นี้รุ่นน้องที่บอก แบคฮยอนนี้เฉินเพื่อนพี่ แล้วนั้น...”

 

“ผมดีโอครับ” สงสัยดีโอเพิ่งเคยเจอพี่ลู่ครั้งแรก ถึงยังไม่รู้จักกัน

 

“คืองี้แบค ที่พี่เรียกมามีเรื่องอยากให้ช่วย” พี่ลู่เริ่มเกริ่นหลังจากที่ผมกับดีโอเข้าไปนั่งเรียบร้อย ส่วนพี่เฉินก็ถอดหูฟังออกแล้วมองหน้าพี่ลู่อย่างตั้งอกตั้งใจ

 

“ในงานโรงเรียนทุกปีจะเห็น พี่ เฉิน คริส เลย์ ซิ่วหมินแล้วก็น้องเทาขึ้นร้องเพลงใช่มั้ยละ ปีนี้ผู้อำนวยก็อยากให้มีอีกแต่คริสกับเลย์ไม่ว่างเลยพี่เลยอยากขอให้เราสองคนช่วยหน่อย พี่กับเฉินร้องสองคนเสียงมันแปลก” พี่ลู่หิ้มแห้งๆแล้วยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม เป็นเนื้อเพลงภาษาอังกฤษ

 

“น้องจะร้องได้หรอลู่” พอพี่เฉินเห็นเนื้อเพลงก็ทำหน้าตื่นทันที

 

“มันยากหรอครับ” ดีโอถาม

 

“ระดับนึง แต่พี่เชื่อว่าเราทำได้ เพลงนี้พวกพี่ร้องกับตอนอยู่ปีหนึ่งพวกเราคงไม่เคยฟังกันใช่มั้ยละ” พี่ลู่ยิ้มอย่างภูมิใจก่อนจะเริ่มเปิดวีดิโอในโน้ตบุคให้ดู

 

  อยากดูด้วยนี่เลยครับ !!>>  http://www.youtube.com/watch?v=64xghvCLkrA

 

....................  (กำลังตั้งใจฟังกัน)

 

ในคลิปพี่ลู่หล่อมาก -/////-

 

หลังจากฟังเสร็จผมก็ถึงกับเหงื่อแตก เพลงมันเพราะมากจริงๆ แต่ที่น่าตะลึงยิ่งกว่านั้นคือเสียงของพวกพี่ๆ ผมขอพี่ลู่โหลดใส่เอ็มพีสามฟังหลายรอบละ มันเพราะมากจริงๆแต่ปัญหาคือหลังจากนี้

 

“ตกลงร้องได้มั้ย” พี่ลู่ถามด้วยสีหน้ามีหวังเมื่อเห็นดีโอกับผมชื่นชอบเพลงนี้มาก

 

“คือ ไม่ใช่ผมไม่อยากช่วยพี่หรอกนะครับแต่ผมคงทำไม่ได้จริงๆ”

 

“ผมก็อยากช่วยนะครับแต่เพลงมันยากมากอ่ะ” ผมกับดีโอมองหน้ากันแล้วถอนหายใจออกมาพร้อมหัน ส่วนพี่ลู่นะหรอ...หนักเลย เอาแต่ก้มหน้าแล้วเอานิ้วโป้งเขี่ยกันไปมา เหมือนที่ผมทำเวลาเครียดเลย

 

“งั้นพี่ก็ขอโทษที่รบกวนเวลานะ...น่าเสียดายเน๊อะเฉิน” อ่ะจ่ะ สีหน้าแบบนี้...เสียงแบบนี้มัน.... เหมือนที่ทั้งโรงเรียนเขาลือกันเลยวุ้ย แบบนี้มันท่าพิฆาตของพี่ลู่เลยนิหว่า พี่ลู่เงยหน้าขึ้นจ้องมองผมแล้วยิ้มให้เป็นนัยน์ว่าไม่เป็นไร ไม่ทันแล้วพี่!!=[]=

 

“สงสัย...ปีนี้คงไม่ได้ร้องแล้วแหละ ปีสุท้ายแล้วด้วย...กระชิกๆ” มาแล้วโว้ยลูลู่พิฆาต เอื้อก !!

 

“อะ...เอาไงดีแบค” ดีโอดึงผมเข้าไปกระซิบสีหน้าลำบากใจไม่แพ้กัน

 

“มีทางเดียวละ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ T^T”             

 

“แบคคิดเหมือนเราเลย T^T” ผมกับดีโอหันกลับไปมองพี่ลู่ที่ทำสีหน้าเหมือนหมาน้อยอดข้าว ออดอ้อนสุดๆ

 

“คือ พวกผมจะพยายามครับ”

 

“จริงนะ *0*”

 

“เฮือก !!” อยู่ๆพี่ลู่ก็พุ่งจากโต๊ะหน้าห้องมาโดดกอดผมทันที กลิ่นหอมนี้อีกแล้ว...แต่คราวนี้ผมได้สัมผัสผิวที่ขาวเนียนนุ่มเห็นได้ชัด เฮือกจะตายแล้วววว >/////<

 

“งั้นเดี๋ยวเย็นมาเจอกันนี้นะ เดี๋ยวพี่จะนัดเวลาซ้อมให้”

 

“ครับ”

 

@พักเที่ยง

ทั้งคาบเช้าที่ผ่านมาเท่ากับผมไม่ได้มีอะไรเขาสมองเลยเพราะมัวแต่ลองจับจังหวะเพลงตลอด โชคดีที่ขอโหลดไว้เอามานั่งฟังระหว่างเรียน(โชคดี?)ตอนนี้ผมเดินตามดีโอลงมาหาอะไรกิน แต่เจ้าตัวอยู่ๆก็หายไปเฉย เดี๋ยวค่อยโทรตามก็ได้มั้ง ผมซื้อเบอร์เกอร์เผื่อไว้ให้ดีโอแล้วหาที่นั่ง ตอนนี้นักเรียนคนอื่นๆก็เริ่มทยอยมากันแล้ว ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีที่ก็เต็มพอดี นักเรียนบางคนต้องออกไปทานข้างนอก ที่คนแน่นเอี๊ยดไม่ใช่อะไร เพราะในนี้แอร์เย็น แค่นั้นแหละครับ- -

 

“ไง นั่งด้วยคนได้มั้ย” อยู่ๆไคกับเซฮุนเพื่อนร่วมห้องก็เดินมาทัก

 

“อ่าได้ๆ” ไคยิ้มให้ผมก่อนนั่งด้านในติดกระจกส่วนเซฮุนนั่งตรงข้ามผม พอมองหน้าชัดๆแล้วทำให้คำถามบางอย่างผุดขึ้นมาในใจทันที เซฮุนเป็นอะไรกับพี่ลู่กันนะ เห็นชอบพูดถึงบ่อยๆ

 

“นี้เซฮุน นายน่ะ...”

 

“พี่นั่งด้วยคนได้มั้ย ^^” พูดถึงไก่ ไก่ก็มา =[]= พี่ลู่ส่งยิ้มหวานให้ผมแต่พอลากสายตาไปมองเซฮุนรอยยิ้มนั้นก็ค่อยเปลี่ยนเป็นยิ้มแห้งๆแทน

 

“ได้สิครับ” ผมลากเก้าจากโต๊ะข้างๆมาให้ พี่ลู่ยิ้มเป็นนัยน์ว่าขอบคุณก่อนจะนั่งจัดการแซนด์วิชของตัวเอง ทำไมแม้กระทั่งตอนกินยังดูดี โอ๊ย ผู้ชายคนนี้ทำอะไรก็ดูดีไปหมดเลยวุ้ย ขนาดกินเลอะปากยังน่ารักเลย -/////-

 

“พี่ลู่ครับซอสเลอะน่ะครับ”

 

“หื้ม ? นี้หรอ” พี่ลู่พยายามจะเช็ดออกแต่ก็ไม่โดนซะที ผมเลยเอื้อมไปเช็ดอกให้ โฮ๊ย....ระยะนี้ใจเต้นสุดๆเลยวุ้ย พี่ลู่ยิ้มให้อีกครั้ง พอเถอะครับ ยิ้มอีกครั้งผมจับทำเมียละ

 

ปัง !

 

“ฉันลืมซื้อน้ำ นายเอาไรมั้ยไค” อยู่ๆเซฮุนก็ตบโต๊ะลุกขึ้นพรวดทำเอาทั้งโต๊ะสะดุ้งโหยงพร้อมๆกัน ผมนี้ชักมือกลับมานั่งท่ากลุสตรีไทยสมัยอยุธยาเลยทีเดียว ส่วนพี่ลู่ก็ก้มหน้านิ่งแปล่งรังสีซึมเศร้าสุดๆ

 

“เป็นอะไรของเขา”

 

“มาละแบค โทษนะที่ช้า”

 

“ไปไหนของนายละเนี่ย” ผมว่าพลางงับเบอร์เกอร์เข้าไปคำโตตอนนี้พี่ลู่ยังนั่งกินแซนด์วิชอันเดิมแบบซึมๆอยู่

 

“เอ่อ...พี่ลู่...”

 

“ลู่เกอ~”

 

เอ๋ ? ลู่เกอ ?

 

ทั้งโต๊ะหันมองไปตามเสียง เจ้าของเสียงน่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสาม หน้ากลมเหมือนซาลาเปากับตาคู่โตนั้นทำให้ไม่เหมือนรุ่นพี่เลยสักนิด ไหนจะส่วนสูงนั้นอีก โรงเรียนนี้มีอะไรแปลกๆหลายอย่างดีเน๊อะ - -

 

“อ้าวซิ่วหมิน”

 

“วันนี้เตะบอลกันน้า~” พี่ซิ่วหมินเดินมาคลอเคลียที่ต้นแขนพี่ลู่ ออดอ้อนขอพี่ลู่ไปเตะบอลเป็นเพื่อนจนทั้งโต๊ะเริ่มเอือม น่ารักกันจริงนะคู่นี้ - -

 

“ไม่ละ ต้องซ้อมแล้ว”

 

“หาคนได้แล้วหรอ *0*”

 

“น้องสองคนนี้ไง” ผมกับดีโอก้มหัวทักทายหลังจากที่พี่ลู่พูดจบ พี่ซิ่วหมินมองหน้าผมไปมาก่อนจะหันกลับไปพี่ลู่

 

“เด็กนี้ที่อุยางพูดถึงรึเปล่า”

 

“อ่า คนนี้แหละ” พี่ลู่ทำหน้าเหนื่อยใจก่อนพยายามกู้บรรยากาศให้ดีขึ้นด้วยการตบมือเรียกความสนใจจากทุกคนบนโต๊ะ

 

“วันนี้จะเริ่มซ้อม พยายามเข้านะ ^ ^”

หลังเวลาพักเที่ยงทุกคนก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนตามปกติ วันนี้ผมรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปนะ ทำไมมันรู้สึกเงียบๆแปลกเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป ผมกวาดตามองรอบๆห้องเพื่อนก็อยู่กันครบ เอาเท่าที่คุยกันนะ ดีโอนั่งหลับอยู่ข้างผมเนี่ยตลอดแหละเวลาอาจารย์ยังไม่เข้าก็พักสายตาตลอด ส่วนไคตอนนี้นั่งอยู่บนโต๊ะเพื่อนเพื่อคุยกับเซฮุน แล้วหัวหน้าห้องซูโฮก็นั่งอยู่กลางวงล้อมสาวๆเหมือนเดิม แล้วใครกันนะที่หายไป...

 

“อาจารย์มาละ” ตอนนี้เพื่อนๆนั่งเริ่มทยอยกลับที่ตัวเอง ตอนนี้มีที่นั่งที่นึงที่ว่างอยู่ ข้างไค... ริมหน้าต่าง...

 

อะ...ไอ้หยอยหาย - -

 

@เลิกเรียน

 

“มาแล้วคร๊าบ” ผมพูดพลางเปิดประตูเข้าไปในห้องเดิมแต่ในกลับมีเพียงพี่เฉินคนเดียวที่นั่งอยู่ แล้วพี่ลู่ละ ?

 

“อ้าวมากันแล้วหรอ ลู่ยังไม่มาเลย เดี๋ยวพี่โทรตามให้นะ” ว่าแล้วพี่เฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจัดการโทรหาพี่ลู่ในขณะที่ผมกับดีโอเดินเข้ามาหาที่นั่ง ผมเริ่มอธิบายเนื้อเพลงตามที่ผมจับจังวะได้

 

“ไม่รับเลย” พี่เฉินบ่น

 

“คงอยู่สนามนั้นแหละ”

 

“งั้นผมไปตาให้นะ” ดีโออาสาก่อนจะลุกพรวดออก พอดีโอไม่อยู่ พี่เฉินกลับสู่โลกส่วนตัวกลายเป็นสมองผมก็กลับมาห่วงไอ้หยอยนั้นอีกว่ามันหายไปไหนทั้งวัน เฮ้อ...

 

D.O. Part's

ต่อให้ตอนนี้ผต้องใจจดใจจอกับการวิ่งแค่นั้น สมองผมก็นึกเป็นห่วงรุ่นพี่คริสเหมือนเดิม เพราะอะไรน่ะหรอ ทุกครั้งที่เห็นพี่เขาทำงานทำกิจกรรมมักจะจริงจังเสมอถึงจะดูเป็นอันตรายต่อรุ่นน้องแต่เขาก็คือเบื้องหลังความสำเร็จของรุ่นน้องหลายๆคนและช่วยนี้เห็นพี่เขาทำงานหนักมาก แอบเห็นว่าหน้ามืดในห้องประชุมด้วย พี่ลู่หานก็เล่าให้ฟังเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง ตอนนี้ผมวิ่งลงมาชั้นสองกลับมีเสียงๆนึงดึงความสนใจ ให้ผมมองลอดช่องประตูเลื่อนที่เปิดไว้เล็กน้อย

 

อยากรู้ว่าดีโอเห็นอะไร คลิ๊ก >w< >>>http://www.youtube.com/watch?v=vbUDzQVMErQ

ว้าว...สุดยอดเลยแฮะ ทั้งพี่คริสแล้วก็คนที่เล่นเปียโนด้วย ผมมองอยู่อย่างนั้นจนเพลงจบ อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนพี่คริสหันมายิ้มให้ผม ใจเต้นอีกแล้ว....

 

__________________________________________________________

อันนี้ใช้ลิงค์เยอะเค้าเอาวีดิโอมาใส่ไม่ได้ T^T

ใครรู้บอกเค้าหน่อยน้าาา