Love ♡r not รักกันป่ะ

เช้าวันใหม่ที่สดใสแต่ทำไมรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกอ่ะ เมื่อฉันค่อยๆลืมตาขึ้นฉันก็รู้ว่าเจมส์นอนกอดฉันแน่นและหน้าของฉันก็ซุกที่อกเค้าอยู่ ฉันพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอดเค้าเบาๆ

"ตื่นแล้วเหรอ" เจมส์ตื่นขึ้นมา

"ตื่นแล้ว...แล้วนายจะกอดฉันอีกนานไหมเนี่ย" ฉันถาม

"ขอกอดอีกหน่อยไม่ได้เหรอเมื่อคืนพ่อยังให้แม่กอดเลย"

"เมื่อคืนฉันนี้นะกอดนาย...." ใช่หรา

"ก็เมื่อคืนฝนตกอากาศหนาวแม่ก็เลยมากอดพ่อเองนะ...กอดแน่นด้วย" โอ๊ยน่าอายจุง

"ฉันว่าเราไปอาบน้ำแล้วก็กลับบ้านกันดีกว่า เรายังไม่ได้บอกใครไม่ใช่เหรอว่าเรามาที่นี้ป่านนี้ทุกคนคงเป็นห่วงหมดแล้ว" ฉันพูด

"อ่าเค แม่ไม่อาบน้ำกับพ่อเหรอ" เจมส์ทำหย่าเจ้าเล่ห์

"บ้า..ไปอาบน้ำเลย"

"ถูหลังให้ก็ได้"

"ไม่เอารีบไปอาบน้ำเลย" ฉันไล่เค้าไป

พออาบน้ำเสร็จเราก็กลับบ้านเอาสาคูไปอยู่บ้านใหม่

บ้านเจมส์

"นี้พวกเธอไม่รู้เหรอว่าคุณเจมส์กับคุณเบลล่าหายไปไหน" ป้าแจ่มโวยวาย

"โธ่..ป้าคุณเจมส์ขับรถพาคุณเบลล่าออกไปตั้งแต่เมื่อวานปานนี้ยังไม่กลับหรือว่า...."

คนใช้อีกคนทำหน้าคาดเดา

"นี้ๆๆคิดอะไรของเธอ จะบอกคุณผู้หญิงยังไงดีล่ะ" ป้าแจ่มกลุ้มหนักและแล้วเสียงรถก็เข้ามาจอดหน้าบ้าน

"คุณหนูๆหายไปไหนมาทั้งคืนค่ะป้าเป็นห่วงแทบแย่"

"ผมเที่ยวเพลินนะครับเลยไปนอนที่บ้านเก่าเบลพอดีอยูแถวนั้น" ผมตอบ

"แล้วผมก็พาลูกของเรามาด้วย"

"ห๊ะลูก!!" ป้าแจ่มและคนใช้คนอื่นพูดพร้อมกันอย่างตกใจทำไมอ่ะ??

"ตาเถรยายชี คุณหนูทำไมทำแบบนี้ค่ะไปมีลูกกันแล้วแล้วอย่างนี้ป้าจะบอกคุณผู้หญิงยังไงละค่ะ ป้าจะเป็นลม"

"เอ่อป้าค่ะใจเย็นก่อนนะค่ะ ที่ว่าลูกอ่ะตัวนี้ค่ะ" เบลล่าพูดพร้อมยกตะกล้าสาคูขึ้น

"ใช่ครับป้าสาคูลูกของผมกับเบล ป้าคิดไรป่ะเนี่ย" ผมพูดติดตลก

"อ๋อปะ..ป่าวค่ะ ป้าตกใจหมดเลย"

"ขอโทษนะค่ะที่ทำให้เป็นห่วงแล้วก็ตกใจ เบลขอพาเจ้าตัวเล็กไปหาไรกินก่อนนะค่ะ"

"ไปด้วยกินเสร็จแล้วพาลูกไปเล่นกันนะ"

"ก็ได้" พอผมและเบลหาไรให้ตัวเล็กออกไปเดินเล่นที่สวน ก่อนที่เราจะติวหนังสือกันต่อ วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดเลย

โปรดติดตามตอนต่อไป

ติชมได้นะ ^3^