Love ♡r not รักกันป่ะ

อันที่จริงผมด็ไม่อยากเลิกกับเบลล่าหรอกแต่จะทำไงได้ผมต้องปล่อยเธอให้ไปเจอกับคนที่ใจเธอเลือก ถึงตอนนี้จะเสียใจแต่ไม่นานเวลาจะช่วยรักษาใจให้หาย
"หมากเป็นไงบ้างดีจึ้นยัง" ฉันถามหมาก
"ดีขึ้นแล้ว"
"งั้นฉันกลับก่อนนะนี้ก็เย็นมากแล้ว"
"อืม ขอบใจนะที่มาดูแล กลับบ้านดีๆล่ะ" หมากพูด
"อืม..." จู่ๆมือถือฉันก็ดังขึ้น เจมส์โทรมาทำไม
'ว่าไงเจมส์' ฉันถามตอนนี้ยังอยู่กับหมากอยู่
'เบลล่ายังไม่กลับอีกเหรอ?เย็นมากแล้วนะ...แล้วฝนก็ใกล้ตกแล้วนะ" เจมส์ยิงคำถามรัว
'เบลล่ากลับไปนานแล้วนะ...ตอนนี้ฉันฉันก็กำลังกลับอ่ะ' ฉันตอบ
'อ๋อ ขอบใจนะ' เจมส์ตอบแล้วรีบว่างสายไป
 
"ยัยเด็กเนิร์ดเธอหายไปไหนของเธอนะ" ผมพูดคนเดียวก่อนที่จะออกไปตอนหาเธอผมคิดว่าเธอคงต้องอยู่ในสวนสาธารณหมู่บ้านแน่ผมจึงรีบออกจากบ้านไป
'เธอไปอยู่ไหนของเธอนะรู้ไหมว่ามีคนเป็นห่วง' วิ่งหาจนทั่วก็ยังไม่เจอหวังว่าคงไม่คิดสั้นหรอกนะ โอ๊ย!!ไอ้เจมส์สติๆ ยังเหลืออีกที่หนึ่งหนิ...แถวสระน้ำอยู่ลึกเข้าไปในสวนอีก และแล้วฝนก็กระหน่ำตกลงมาแบบไม่ให้ตั้งตัวแต่ผมก็วิ่งไปดู สิ่งที่ผมเห็นคือผู้หญิงร่างเบาะบางนั้งร้องใหญ่อยู่ที่ริมสระ
"เบลล่า!!" ผมเรียกเธอแล้ววิ่งเข้าไปกอดด้วยความเป็นห่วงท่ามกลางสายฝน
"ฮื้อ...ฉันทำผิดอะไรทำไมหมากถึงทิ้งฉันอ่ะ" เธอร้องไห้อย่างหนักและกอดผมแน่น
"เธอไม่ทำอะไรผิด...ไม่ผิดเลยนิดเดียว" ผมปลอบแล้วลูบผมเธออย่างอ่อนโยน
"ฉันพึ่งรู้ว่าโดนทิ้งมันเจ็บอย่างนี้เอง" ผมคลายกอดเธอแล้วปาดน้ำตาที่แก้มบางๆของเธอ
"ไม่เป็นไรหรอกนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"
"แต่ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะป่านมันไปได้ไหม"
"ฉันเชื่อเธอต้องผ่านมันไปได้...คนเก่งของฉัน" คำพูดนี้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาทันที
"กลับบ้านกันเถอะ เล่นน้ำฝนนานล่ะเดี๋ยวไม่สบายเอา" ฉันพยักหน้าตอบ
 
 
 
โปรดติตามตอนต่อไปนะ
ติชมได้นะ