Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๓๔
ภาพถ่ายแฟชั่นโชว์การกุศลของภาณุและพิมประภาถูกนำมาพาดหัวข่าววันรุ่งขึ้น พร้อมหัวข้อที่ทำเอาหัวใจคนอยู่ไกลหล่นวูบ
‘รักรีเทิร์น! หนุ่มนักบิน ‘ภาณุ’จับมือคู่หมั้นไฮโซสาว ‘พิมประภา’ ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขัน’
และอีกหลายหัวข้อที่ทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นคลอน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่งานแต่งงานแค่ถูกเลื่อนออกไป แต่ทั้งสองไม่ได้เลิกกัน หรือบางสำนักข่าวก็ลงว่าหลังจากที่งานแต่งงานถูกยกเลิก ทั้งสองก็กลับมาดูใจและศึกษากันใหม่อีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะอะไร มันก็ไม่เท่ากับรอยยิ้มสุขใจของทั้งสองที่เธอเห็นเด่นหราอยู่หน้าหนังสือพิมพ์ แม้จะรู้ดีว่างานแต่งงานถูกล่มลงด้วยความตั้งใจของภาณุ และรู้ดีว่าเขาไม่มีทางกลับไปศึกษาดูใจกับพิมประภา แต่เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้...
เธออยู่ทางนี้ อยู่ห่างกับเขาค่อนประเทศ เกิดเขาจะเปลี่ยนใจหันกลับไปหาคนที่คู่ควรกับเขาล่ะ...เธอจะทำอย่างไรดี
ร่างเล็กสะดุ้งหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นคนที่เธออยากคุยด้วยมากที่สุดตอนนี้ เธอจึงกดรับสายอย่างไม่ลังเล
“ฟางคุณเห็นข่าวแล้วใช่ไหม คุณอย่างเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมแค่ทำตามคำสั่งของแม่ อีกอย่างมันก็เป็นแค่การแสดง คุณอย่าโกรธผมนะฟาง ฮัลโหล ฟังผมอยู่หรือเปล่า...”เธออมยิ้มเมื่อฟังแล้วน้ำเสียงของเขาดูร้อนรนเหลือเกิน
“ฟังอยู่ค่ะ”เธอตอบกลับไป ความหวาดระแวงเมื่อครู่หายไปทันตา แค่ได้ยินน้ำเสียงของเขา
“ฟางโกรธผมหรือเปล่า”
“ไม่โกรธหรอกค่ะ แค่หวั่นๆนิดหน่อย นึกว่าคุณจะกลับใจไปจากฟางซะแล้ว”เธอเอ่ยติดตลก แต่คนฟังไม่ตลกด้วย
“ต่อไปนี้ห้ามคิดอะไรแบบนี้ไปคนเดียว เข้าใจไหม ผมจะบ้าตายอยู่แล้วนะ ไม่รู้นักข่าวเอาอะไรมาเขียน”
“ค่า ไม่คิดแล้วค่ะ คุณดูเครียดดีนะคะ”เธอเอ่ยแซวชายหนุ่มที่เธอเดาว่าตอนนี้คิ้วหนาของเขาคงจะขมวดพันกันยุ่งเหยิงไปหมด หากเธออยู่กับเขาตอนนี้เดาว่าเขาคงจับเธอมาเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอนแน่นอน
“ผมเครียดจนจะตาย นี่ถ้าผมไม่ได้คุยกับฟางตอนนี้ผมคงจะเอาเครื่องบินดิ่งลงพื้น ระเบิดให้มันรู้แล้วรู้รอด”เธอหัวเราะเมื่อเขาดูอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
“สงสัยคงจะไม่รอดค่ะ วันนี้ขึ้นบินหรอคะ”
“ครับ อีกเดี๋ยวต้องเตรียมตัวแล้ว ฟางล่ะทานข้าวหรือยัง”
“ทานแล้วค่ะ เพิ่งเปิดหนังสือพิมพ์อ่านเมื่อตะกี้ คุณก็โทร.มาพอดี”
“ขอบคุณที่ผมโทร.มาทันก่อนที่เด็กน้อยจะงอนผม”
“ฉันเปล่างอนซะหน่อยค่ะ ยังไม่ได้พูดสักคำ”เธอเอ่ยแก้ อดค่อนเขาในใจไม่ได้ว่าช่างรู้ใจเธอดีเหลือเกิน
“แต่ฟางก็คิดจะงอนใช่ไหม เอาล่ะต่อไปนี้ห้ามคิดไปคนเดียวเด็ดขาด ให้คิดอยู่อย่างเดียวว่าผมรักคุณคนเดียว แล้วก็ซื่อสัตย์กับคุณตลอดเวลา”เธอยิ้มเขิน น้ำเสียงของเขาฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน
“รับทราบค่ะ ไปเตรียมตัวทำงานได้แล้ว ฟางก็กำลังจะไปทำงานเหมือนกัน”
“ครับ ตั้งใจทำงานนะ ดึกๆผมโทร.หาใหม่”
“ค่ะ”เธอวางสายภาณุด้วยรอยยิ้ม เขาร้อนรนเรื่องนี้มาก แสดงว่าเขาเองก็ไม่สบายใจ และที่เขารู้ว่าเธอกำลังงอนเป็นเพราะเขาใส่ใจเธอมากใช่ไหม...เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธอ
เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...
 
 
“ให้คิดอยู่อย่างเดียวว่าผมรักคุณ แล้วก็ซื่อสัตย์กับคุณตลอดเวลา ฮิ้ว!!!”
เสียงของวิศวะและภัทรดนัยเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ดวงตาสองคู่ส่งแววตาล้อเลียนให้เพื่อนอย่างนึกสนุก เขาสองคนมาแอบฟังมันคุยโทรศัพท์กับหวานใจที่มันไม่ยอมเอ่ยปากบอกเขาซะที หายไปไม่ถึงครึ่งเดือนได้แฟนกลับมา แถมยังทำท่าว่าจะจริงจังมากเสียด้วย
“นี่พวกมึงแอบฟังกูคุยโทรศัพท์หรอวะ”ภัทรดนัยยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเอ่ยแกล้งเพื่อนต่อ
“ชื่อน้องฟาง ฟาง ฟาง ฮิ้ว!”
“พอๆ ไปเตรียมตัวได้แล้ว”ภัทรดนัยหันไปมองหน้าวิศวะ ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นภาณุทำตัวยุ่งกลบเกลื่อน อยากจะรู้จริงๆว่าปีศาจน้ำแข็งมีความรักนี่มันจะเป็นยังไง
“เห้ย แล้วแฟนมึงสวยไหมวะ พามารู้จังบ้างดิ”วิศวะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แต่ภาณุคงไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
“ไม่ต้องเลยพวกมึงน่ะ พาแฟนกูมาเจอพวกมึงเดี๋ยวเสียขวัญหมด”
“อ้าวไอ้ป๊อป”สองหนุ่มครางฮึมฮัมในลำคอ สายตามองหลังภาณุที่เดินออกไปอย่างเคืองๆ คอยดูเถอะ ถ้าพวกเขาเจอ น้องฟาง ตัวจริงเมื่อไหร่ แม่จะแฉทุกเรื่องไม่ให้มันเหลือชิ้นดีเลยทีเดียว
 
คุณทิพย์ธาราวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หล่อนหันหน้ามามองลูกสาวที่นั่งจัดดอกไม้อยู่ใกล้ๆ ความหวังของหล่อนยังไม่ริบหรี่เกินไป ไม่ว่าจะอย่างไรกิ่งทองก็ต้องคู่กับใบหยก ผู้ชายที่ไหนจะทิ้งเพชรน้ำดีและไปเอาก้อนกรวด
“น้องพิม เย็นนี้แม่จะชวนพี่ป๊อปกับคุณป้ามาทานข้าวที่บ้าน น้องพิมทำอาหารเย็นนะลูก”
“ค่ะคุณแม่”หล่อนยิ้มอย่างหมายมาด ช่วงนี้แหละหล่อนจะใช้โอกาสที่นักข่าวกำลังสนใจเรื่องของภาณุและพิมประภา ค่อยๆทำให้ทั้งสองดูสนิทสนมกันมากขึ้นมากขึ้น ดูซิว่าโดนกระแสสังคมจับแบบนี้จะดิ้นหลุดอย่างไร แล้วหล่อนก็จะคอยดูแม่เด็กต่างจังหวัดนั่นด้วยว่าจะรู้สึกอย่างไร ช่วยไม่ได้!เตือนแล้วไม่ฟังเอง น้ำตาได้เช็ดหัวเข่าแน่!
                                                            ...สายลมแห่งตะวัน