Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๒๒
รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้าสู่ตัวเมืองเชียงรายได้ร่วมสองชั่วโมงแล้ว หากแต่ยังไม่ถึงที่หมาย สายตาคมมองต้นไม้ใหญ่สองข้างทางที่แม้ขับผ่านก็ยังได้รับความเย็นฉ่ำจากต้นไม้น้อยใหญ่ ภาณุหันไปมองคนข้างงกายที่ยกมือขึ้นไหว้ศาลเจ้าที่เขาขับผ่านมา ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยังคงยกมือไหว้ทั้งที่ขับเลยมาไกลแล้ว เขาเอ่ยเมื่อหญิงสาวลดมือลงเรียบร้อยแล้ว
“มีเรื่องอะไรให้ต้องขอมากมายฮึ”
“ก็ขอไม่ให้โดนคุณหลอกเอาน่ะสิ”เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขับรถไปอย่างสบายๆ
“กลัวขนาดนั้นเลย”เขาหันหน้าไปมองคนตัวเล็กที่พยักหน้าน้อยๆ
“หิว...”เขายิ้มเมื่อคนตัวเล็กเปรย คงหาเรื่องกินอีกแน่ๆยายเด็กคนนี้
“กินอะไรล่ะฮึ”นิ้วเรียวชี้ร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ข้างหน้า เขาหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่คนตัวเล็กบอก
ภาณุล็อกรถก่อนจะเดินตามหลังคนตัวเล็กที่เดินนำเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยว คนค่อนข้างแน่นทำให้เดาได้ไม่ยากว่าคงจะอร่อยไม่น้อย เขาเดินไปนั่งตรงข้ามกับคนตัวเล็กที่เขียนเมนูอย่างคล่องแคล่ว
“เอาอะไร”
“เล็กเนื้อ”เธอเขียนยิกๆ ก่อนจะยื่นเมนูให้เขาเอาไปเสียบไว้ที่หน้าเคาท์เตอร์ เขาเดินไปเปิดตู้เลือกน้ำส้มและน้ำอัดลมมาก่อนจะยื่นให้หญิงสาว เธอรับไปดื่ม ก่อนเจ้าตัวจะนั่งมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย
“แล้วคุณจะไปพักที่ไหนคะ”
“แล้วใกล้ๆบ้านคุณมีโรงแรมหรือว่ารีสอร์ทบ้างไหม”
“มีนะ แต่เขาว่ากันว่าผีเฮี้ยนมาก”เธอว่าพลางทำเสียงน่ากลัว เขาจิ้มหน้าผากคนตัวเล็กจนหน้าหงายเพราะหมั่นไส้การทำหน้าทำตากวนประสาทของเธอ
“ไม่กลัว...เอ๊ะหรือว่าจะให้ไปนอนบ้านคุณดี”
“ทะลึ่ง!”คนตัวเล็กด่า ก่อนจะยื่นมือไปรับชามก๋วยเตี๋ยวที่ทยอยมาวาง เขามองตัวเขมือบตัวเล็กอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวนี่ทานเยอะขนาดนี่เลยหรือ
“ทำไม ฉันเลี้ยงเองหรอกน่า เป็นค่าจ้างที่ขับรถมาให้ไง”เขามองป๋าใจป้ำที่เริ่มลงมือโซ้ยบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย และเขาก็ค้นพบแล้วจริงๆว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยมีภาพพจน์...เลยสักนิด
 
ธนันต์ธรญ์มองบ้านหลังเล็กที่จากไปนับอาทิตย์ เมื่อรถจอด เธอจึงไม่ลังเลเลยที่จะเปิดประตูรถ ก่อนจะเดินเข้าไปหามารดาที่เธอเห็นนั่งอยู่ใต้ต้นปีบอยู่แวบๆ
“แม่ขา!”เธอโอบกอดร่างท้วมของมารดาที่สะดุ้งน้อยๆกับเสียงงดังของเธอ
“แม่สะดุ้งหมด น้องนี่ยะยังจะอี้(น้องี่ทำอะไรก็ไม่รู้)”
“ก่อน้องกึ้ดเติงหาแม่(ก็น้องคิดถึงแม่)”เธอหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ ก่อนจะนั่งลงบนตั่งข้างๆมารดา
“เป๋นจะใดลูก งานหนักขนาดก๊ะ(เป็นยังไงบ้างลูก งานหนักมากหรอ)”
“ก่อหลายๆอย่างเจ้า แต่ตอนนี้น้องทำงานเสร็จแล้ว มาอยู่กับแม่เหมือนเดิม”เธอกอดอ้อนมารดา ก่อนจะเห็นร่างสูงของชายหนุ่มที่เดินเข้ามาหา
“คุณมาหาใครคะ”เธอผละจากอ้อมกอดมารดาเมื่อได้ยินมารดาเอ่ยถามภาณุ เธอยิ้มก่อนจะเดินไปจูงมือเขามานั่งลงบนตั่งไม้
“นี่คุณภาณุเจ้า เปิ้นเป๋นเจ้านายฟาง เอ่อ หลานของคุณพิมพ์มาลา”
พิมพ์ดาวมองร่างสูงใหญ่ที่พนมมือขึ้นไหว้หล่อนอย่างนอบน้อมด้วยรอยยิ้ม หล่อนยกมือขึ้นรับไหว้ ลอบยิ้มน้อยๆเพราะรู้ดีว่ามีอะไรที่ไม่ธรรมดาระหว่างลูกสาวของหล่อนและชายหนุ่มผู้นี้แน่ๆ ปกติแล้วธนันต์ธรญ์ค่อนข้างจะถือตัวกับผู้ชาย และจะให้หล่อนเดา หากลูกสาวพบภาณุที่ลำปาง นั่นหมายความว่าทั้งสองเริ่มรู้จักกันอย่างมากก็หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น
“สวัสดีค่ะคุณภาณุ น้าชื่อพิมพ์ดาวค่ะ เรียกว่าน้าดาวก็ได้ แล้วนี่ถูกเด็กน้อยหลอกมาส่งหรือเปล่าคะนี่”
“โธ่ แม่ขา น้องบ่ได้จุ๊เปิ้นสักน้อย(น้องไม่ได้หลอกเขาซะหน่อย) ก่อคุณเขาอยากมาแอ่วตี้นี่”
“ครับ พอดีผมลาพักร้อนยาวน่ะครับเลยอยากมาเที่ยวที่นี่ดู ไม่เคยมาเลยสักครั้ง”
“ยินดีต้อนรับนะคะ แล้วนี่คุณภาณุพักที่ไหนล่ะคะ”หล่อนถามไถ่
“ก็เดี๋ยวจะออกไปหารีสอร์ทแถวนี้ครับ เมื่อกี้ขับรถผ่านมาเห็นชื่อผืนฟ้า รีสอร์ท”
“อ้อ รีสอร์ทเพื่อนน้าเองค่ะ ยังไงน้าโทรถามห้องพักให้ก่อนดีไหม ช่วงนี้นักท่องเที่ยวเยอะ น้ากลัวว่าคุณจะเสียเที่ยว”หล่อนอาสา
“ขอบคุณครับ”
“งั้นอยู่คุยกันไปก่อนนะคะ ที่นี่ลมเย็นอากาศดี เดี๋ยวน้าให้เด็กยกน้ำมาให้”หล่อนว่าก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านเพื่อโทรศัพท์หาเพื่อน สายตายังไม่ละไปจากสองหนุ่มสาว เห็นเด็กน้อยของหล่อนหัวเราะเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองต้นปีบ เสียงหวานของลูกสาวเจื้อยแจ้ว หล่อนอดคิดไม่ได้ว่าภาณุมีอิทธิพลต่อลูกสาวของหล่อนมาก เพราะขนาดพชรที่เทียวรับเทียวส่ง หมั่นมาหาที่บ้านทุกวัน ธนันต์ธรญ์ยังคุยด้วยได้น้อยกว่าภาณุ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าของเขาหล่อคมสมชายชาตรี ไม่แปลกใจเลยที่สาวน้อยของหล่อนเผลอไผลไปกับเขา แต่หล่อนคิดว่าเหตุผลมันไม่ได้มีแค่นั้น...หวังก็เพียงแต่ว่าเขาจะไม่มีหลอกลวงลูกสาวหล่อนให้ต้องช้ำใจเหมือนหล่อน
คุณทิพย์ธาราวางรูปถ่ายของหญิงสาวนามว่าธนันต์ธรญ์ลงบนโต๊ะ มือเหี่ยวย่นกำเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ภาณุกล้าดียังไงกุเรื่องขึ้นมาหลอกลวงหล่อนกับลูก ไม่อยากแต่งงานก็ไม่เห็นต้องทำให้พิมพ์ประภาเสียหายขนาดนี้เลยนี่ คงนึกว่าหล่อนโง่มากสินะถึงได้กล้าวางแผนปัญญาอ่อนนี่ขึ้นมา...รู้จักหล่อนน้อยเกินไปเสียแล้ว!
“คุณแม่คะ ช่างเขาเถอะค่ะ พิมตัดใจได้แล้ว”หล่อนหันไปทางลูกสาวที่พี่ชายกำลังนั่งปลอบอยู่ สภาพของคนตัดใจได้นี่เขาเป็นแบบนี้กันหรือ
“แม่คิดว่าแม่เลี้ยงหนูมานานพอที่จะรู้ว่าตอนนี้หนูยังตัดใจไม่ได้ หนูกับพี่เขายังไม่ได้รู้จักกันจริงๆจังๆสักหน่อย บางทีถ้ารู้จักกันมากขึ้น พี่เขาอาจจะชอบหนูมากกว่าแม่นักจัดสวนนี่ก็ได้”
“แต่เขาไม่ได้อยากรู้จักพิมนะคะ”พิมประภาสะอื้นฮัก หล่อนเดินไปนั่งใกล้ๆลูกสาวก่อนจะเอ่ย
“แค่หนูบอกมาว่ายังรักเขา...แม่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อหนู”หล่อนลูบผมนุ่มของพิมประภาอย่างอ่อนโยน
“พิม...พิมรักเขาค่ะ”
พชรมองมารดาและน้องสาวด้วยความห่วงใย พิมประภายังหัวอ่อนเกินไปที่จะตัดสินใจทำอะไรด้วยตัวเอง ซ้ำมารดาของเขายังเป็นจอมบงการ และเขาไม่รู้เลยว่าการบงการของมารดาครั้งนี้จะนำความเสียใจมาให้น้องสาวเขามากมายเท่าไหร่...
 
 
 
 
                                                                    ...สายลมแห่งตะวัน