Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน

 

Beside...สายลมเคียงใจนายตะวัน
ตอนที่๑๕
“คนบ้า คุณไปรับปากแม่คุณอย่างนั้นได้ยังไง”
ภาณุนั่งกุมขมับเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็กดังขึ้นมาอีกคำรบ เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง จะให้บอกว่าเรื่องทั้งหมดผมล้อเล่นครับแม่อย่างนั้นหรอ”
“แล้วทำไมต้องรับปาก ฉันเป็นผู้หญิงนะจะให้ไปอยู่กับคุณที่นั่นได้ยังไง”
“ผมก็ไม่ได้ให้คุณไปอยู่ที่นั่น ถึงเวลานั้นจริงๆผมจะหาทางออกให้คุณเอง ไม่ต้องกลัวหรอกน่า”เขายกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างหนักใจกับปัญหาที่มารดาหามาให้หลังจากที่งานแต่งกำลังจะถูกยกเลิก
“แม่คุณยกเลิกงานแต่งงานแล้วใช่ไหม”เขาหันหน้าไปมองคนตัวเล็กก่อนจะพยักหน้าให้แทนคำตอบและถามเธอกลับ
“คุณจะทำไม”
“ฉันก็จะช่วยคิดน่ะสิยะว่าจะทำยังไง ฉันไม่อยากไปอยู่ที่นู่นกับคุณหรอกนะ”เขามองใบหน้าหวานที่กำลังแสดงความไม่สบายใจของธนันต์ธรญ์ด้วยความรู้สึกผิด เพราะเขาคนเดียวทุกคนถึงต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้ โดยเฉพาะธนันต์ธรญ์ หากเขาไม่ลากเธอมาร่วมแผนล่มวิวาห์ เธอก็คงได้ทำงานอย่างเต็มที่ ไม่ต้องมาคอยกังวลกลัวว่าแผนบ้าบอคอแตกของเขาจะแตก
“ผมขอโทษนะฟางที่ทำให้ชีวิตคุณวุ่นวายแบบนี้”
 
 
 
ธนันต์ธรญ์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของภาณุอย่างเห็นใจ สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก แววตาสำนึกผิดของเขาทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อันที่จริงเธอควรจะโกรธเขา โกรธมากๆด้วยที่เขาทำให้ชีวิตของเธอวุ่นวายแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเลยสักครั้งที่เธอจะเอาชีวิตของตัวเองมาเสี่ยงหรือเล่นตลกอะไรแบบนี้ แต่ทำไมเมื่อเขาร้องขอเธอกลับกล้าหาญชาญชัยตัดสินใจไปโดยไม่ยั้งคิดแบบที่เป็นอยู่นี้ก็ไม่รู้
“คุณจะโกรธผม ผมก็ไม่ว่านะ ผมสัญญาว่าจะทำให้เรื่องนี้จบให้เร็วที่สุด”เธอถอนหายใจในเมื่อยังคิดหาจุดจบของเรื่องนี้ไม่ออกอย่างที่เขาบอกสักนิด
“โกรธน่ะโกรธแน่ค่ะ แต่ฉันจะโกรธก็ต่อเมื่อคุณทำไม่ได้อย่างที่พูด แต่ตอนนี้คุณยังไม่ได้ลงมือทำมัน...ฉันโกรธคุณไม่ลงหรอกค่ะ”
“ขอบใจนะ”น้ำเสียงของเขาดูเศร้าลงจนเธอเองก็รู้สึกได้
“ฉันไม่ชอบตอนที่คุณเป็นแบบนี้เลย อย่าเศร้าไปเลยค่ะ อนาคตข้างหน้าไม่มีใครรู้หรอกว่าจะเป็นยังไง บางทีมันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิดก็ได้”
“ผมก็ขอให้เป็นอย่างนั้น”เธอเอื้อมมือไปกุมมือหนาของเขาก่อนจะบีบเบาๆ มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องนอนกว้าง สายตาของชายหนุ่มและหญิงสาวยังมีเพียงกันและกัน
ภาณุทอดสายตามองดวงหน้าหวานที่คลี่ยิ้มให้ด้วยหัวใจเต้นแรง น่าแปลก แม้ในยามที่สถานการณ์ย่ำแย่ถึงเพียงนี้ เขาก็ยังรู้สึกสบายใจที่มีผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้อยู่เคียงข้างกัน
“ฟาง...”
“คะ?”
“ถ้าเรื่องนี้จบลง ผมยังจะมีโอกาสได้เจอคุณอีกหรือเปล่า”เธอคลี่ยิ้มอ่อนหวาน
“มีสิคะ ถ้าคุณอยากเจอฉัน และยังไม่ลืมว่ายังมีเพื่อนคนนี้อยู่”
“เพื่อน...”เขาพึมพำขณะมองใบหน้าหวานของหญิงสาว เขาชักแน่ใจไปทุกทีว่าเขา...ไม่ต้องการเป็นแค่เพื่อนของเธอ...
“ค่ะ ไม่เร็วไปใช่ไหมคะกับคำว่าเพื่อน”เขายิ้มน้อยๆ
“ไม่เร็วเลยครับ”เขาดันตัวลุกขึ้นนั่งและไม่ได้ปล่อยมือจากหญิงสาว แต่กลับเอื้อมมือไปจับมืออีกข้างของหญิงสาวมา ก่อนจะทาบลงบนหน้าอกของเขา
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนอยู่เคียงข้างผมในเวลาแบบนี้...แต่คุณคือผู้หญิงคนนั้น คุณยอมช่วยผมทั้งๆที่ตั้งแต่เราเจอกันเราก็กัดกันตลอด คุณยอมช่วยผมทั้งๆที่คุณเป็นผู้หญิงมีแต่จะเสียกับเสีย...ผมไม่รู้ว่าทำไม เพราะผมไม่ใช่คุณ และครั้งหนึ่งผมก็อยากจะรู้ว่าทำไม”
แววตาแน่วแน่จ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตของหญิงสาว หากแต่คนถูกถามนั้นทำอะไรแทบไม่ถูก มือบางเย็นเฉียบ น้ำเสียงหวานเหมือนหายไปเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนจากชายหนุ่ม
“ฉันไม่รู้...”น้ำเสียงหวานขาดหายเมื่อริมฝีปากหยักลึกปิดลงมา ดวงตากลมโตปิดลง หัวใจดวงน้อยโบยบินไปตามการนำทางของผู้ชายตรงหน้า ความร้อนผ่าวจากเรียวปากแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของร่างกาย จูบที่ชวนหัวใจให้ไหวหวั่น สัมผัสที่แม้ไม่เคยรับรู้มาก่อนกลับทำให้รู้สึกถึงความอ่อนหวานนุ่มนวลแผ่วเบาราวผีเสือกระพือปีก มือบางที่อยู่ในมือของชายหนุ่มเย็นเฉียบด้วยความประหม่าของหญิงสาว ไม่นานริมฝีปากอิ่มก็ถูกถอดถอน หากแต่ดวงตาคมยังไม่ละไปจากดวงหน้าหวานที่แดงระเรื่อ
“ผมจะบอกกับคุณตรงๆว่าผมไม่ได้คิดกับคุณแค่เพื่อน...ผมขอโทษที่ทำแบบนี้ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน คุณทำให้ผมห้ามตัวเองไม่ได้”
 
ภาณุบีบกระชับมือนิ่มของหญิงสาว เขารู้จักกับเธอได้ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์ด้วยซ้ำ แต่หัวใจของเขากลับโบยบินไปกับหญิงสาวร่างเล็กแล้ว รอยยิ้มของเธอ ดวงตาของเธอ ใบหน้าของเธอ มือเล็กของเธอ ร่างกายของเธอ ทุกสิ่งที่เป็นเธอทำให้เขาแทบบ้า บ้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะคำว่าสุภาพบุรุษมันค้ำคอ หากแต่วันนี้เขาเลือกที่จะพังปราการทุกอย่างทิ้งไป เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าเขานั้นคิดเช่นไรกับเธอ
“คุณจะบอกว่าฉันผิดอย่างนั้นสิ คนบ้า คนนิสัยไม่ดี คุณทำแบบนี้ได้ยังไง บ้า บ้าที่สุด ฮึก”มือเล็กระดมทุบตีเขาอย่างไม่ออมแรง นั่นไม่ทำให้เขารู้สึกเจ็บเท่าเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาของหญิงสาว เขายอมปล่อยมือจากมือนิ่มของเธอ นึกโทษตัวเองที่ทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ให้เกียรติเธอ
“ผมขอโทษ อย่าร้องเลยนะคนดี”เขาเอื้อมมือไปหมายจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ หากแต่หญิงสาวกลับปัดมือของเขาออกอย่างไม่ไยดี
“คุณเห็นฉันเป็นผู้หญิงแบบไหน คิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ฮึก คุณก็รู้ว่าฉันไม่เคยแล้วทำไมทำแบบนี้ ฮือๆ”เขาแทบบ้าเมื่อหญิงสาวร้องไห้หนักขึ้น...ให้ตายสิ
“ผมชอบคุณนะฟาง ผม...”
“ชอบแล้วทำไมต้องจูบ!”เขายกมือขึ้นกุมขมับ เขาอยากจะบอกกับเธอว่าเขาไม่ได้แค่ชอบเธอ คำว่าชอบมันไม่เพียงพอด้วยซ้ำ หากเวลานั้นเป็นตัวขีดเส้นกั้นความรู้สึกของเขาเอาไว้
“ผมขอโทษ”เขาได้แต่นั่งมองร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าของตัวเองร้องไห้ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงจะหงุดหงิดจนแทบบ้า แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นธนันต์ธรญ์มันทำให้เขาอยากจะฆ่าตัวเองนักที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา ซ้ำเขายังไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนั่งมองเธอร้องไห้ เขาลืมไปว่าเด็กน้อยยังไร้เดียงสาเกินไปกับเรื่องแบบนี้
นานเท่านานกว่าเสียงสะอื้นไห้จะเงียบลงไป ชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนเข้าหาร่างเล็กที่ยังนั่งอยู่ในท่าเดิม ค่อยๆผ่อนร่างเล็กที่ร้องไห้จนเหนื่อยอ่อนให้นอนลงบนเตียงในท่าสบายๆ เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนหวานอย่างทะนุถนอม
“ผมขอโทษนะคนดี”
กระนั้นเขาก็ไม่ได้เสียดายเลยที่ตัดสินใจทำแบบนี้ ดีเสียอีก ต่อจากนี้ไปเขาจะรุกให้หนักขึ้นและหนักขึ้น ในเมื่อเขารู้แล้วว่าสิ่งใดควรทำและสิ่งใดไม่ควรทำกับผู้หญิงตัวเล็กคนนี้...จูบแรกจากผู้หญิงที่ตกหลุมรักมันเป็นอะไรที่วิเศษสำหรับผู้ชายคนหนึ่ง...ผู้หญิงที่เขาคิดว่ารักจริงๆ ไม่มีแผน ไม่มีข้อแม้ ไม่มีข้ออ้าง...มีแต่ความรักที่แท้จริง...ต่อจากนี้ก็อยู่ที่เธอแล้วว่าจะมองเห็นในสิ่งที่เขาแสดงออกหรือไม่
 
                                       ...สายลมแห่งตะวัน