Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

นี่นายนี่พาฉันมาห้างเพื่อซื้อเสื้อผ้าของเขาเอง ชุดที่เขาเลือกก็เป็นชุดใส่สบายๆ เป็นส่วนใหญ่ แล้วพาฉันมาเพื่ออะไรเนี่ย -o-
            “ยืนบื้อทำไมล่ะเธอ ทำไมไม่เข้ามา?”   เขาถามเมื่อฉันยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน ก็จะให้ฉันเข้าไปยังไงเล่า ก็นี่มันร้านชุดชั้นในผู้ชาย!
            “นายจะบ้าหรอ? ฉันเป็นผู้หญิงนะ!”
            “เป็นแฟนกัน ไม่เป็นไรหรอกน่า ^^”   เขาพูดทะเล้น
            “ใครเขาไปเป็นแฟนนายตอนไหนยะ! มีแต่นายมั่วอยู่คนเดียว -_-”
            “ยังไงซะ ตอนนี้คนอื่นๆเขาก็รู้สถานะเราแบบนั้นกันทั้งนั้นแหละ หรือไม่จริงครับที่รัก ^_^”   กรี๊ดดดดด! มันตั้งใจเรียกฉันว่าที่รักให้พนักงานร้านได้ยิน ไม่ใช่แค่พนักงานร้านด้วย คนเดินผ่านไปมากันเต็ม ได้ยินหมด แถมมองเราสองคนด้วยสาตายิ้มๆ ให้ตายเถอะ! เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย
            และในที่สุดหมอนี่ก็ลากฉันเข้ามาในร้านจนได้ ร้านชั้นในผู้ชาย อ๊ากกกกก! ครั้งแรกในชีวิตฉันเชียวนะ เกิดมาแม้แต่พี่ชายฉันยังไม่เคยเข้าด้วยเลย T^T
            “อย่าทำหน้าเหมือนอยากตายอย่างนั้นสิครับที่รัก ไม่ต้องเขินผมหรอก มากกว่านี้ผมยังเคยเลยนะ ^^”   ดูเขาพูดสิ ทำไมถึงพูดจาล่อแหลมเช่นนี้ ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วเนี่ย พนักงานร้านทั้งชายและหญิงส่งสายตาล้อๆมาทางนี้ด้วย >o<
            “เคยคนเดียวน่ะสินาย รีบๆซื้อรีบๆไปสิ ฉันอายนะ! >///<”
            “ฮ่าๆ งั้นเอาอย่างนี้ยัยแสบ”
            “อะไร?”
            “ช่วยผมเลือกหน่อยสิครับที่รัก ผมเลือกไม่ถูกว่าสีไหนดี ^_^”   เขาพูดเสียงดัง มันจงใจจริงๆ -_-;
            “อุ๊ย! น่ารักอ่ะแก อิจฉาจัง ><”
            “นี่ใช่คู่ที่ออกข่าวเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไง ดีไซน์เนอร์กับทายาทพันล้านอ่ะ ><”   เสียงพนักงานในร้านคุยกันซุบซิบฉันกับไอ้บ้าโรคจิตโทโมะ -_-
            “ตัวไหน สีอะไรก็ใส่ได้เหมือนกันแหละ รีบๆพาฉันออกไปได้แล้ว -o-”   ฉันตัดบทให้เขารีบพาออกไป อีตาบ้านี่มันยังไง!
            “ใช่สิ ผมลืมไปเลย ว่าถึงผมจะใส่แบบไหน สีอะไร คุณก็ชอบอยู่แล้ว ^_^”   กรี๊ด! ฉันแทบทนไม่ไหว อยากจะเข้าไปตะกุยหน้าใสๆของเขาเสียจริง เอ๊ะ! แล้วนี่ฉันจะชมมันทำไมเนี่ย ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้ยาวไปกว่านี้ เขาจึงเดินไปจ่ายเงินแล้วพาฉันออกจากห้าง ขณะที่เขากำลังลากเธอขึ้นรถ ในสายตาใครบางคนก็ดูเหมือนคู่รักที่กระหนุงกระหนิงกันอยู่
            “มีความสุขจริงๆนะ ยัยเพื่อนทรยศ!”   พิมนั่งอยู่ในรถ มองพวกเขานั่งรถออกไปด้วยสายตาเคียดแค้น
            “อีกไม่นานหรอกนะ”   พิมพึมพำอยู่ในรถของเธอ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป
 
            ตอนนี้เขามาส่งฉันที่คอนโดฯแล้ว เย้! จะรอดพ้นซักที แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเขากลับเดินตามมาแล้วยังหอบของที่ซื้อมาที่ห้องฉันด้วย
            “นี่นายจะตามมาทำไม กลับไปได้แล้วย่ะ!”
            “มันเย็นแล้วนะ ฉันก็หิวข้าวน่ะสิ เนี่ยซื้อของสดมาด้วย ขอยืมครัวเธอหน่อยแล้วกันนะ ^^”   เขาพูดพร้อมฉวยโอกาสเอาคีย์การ์ดในมือของฉันไป แล้วเดินนำหน้าไปเลย และเนื่องจากที่ว่าคีย์การ์ดฉันมีหมายเลขห้องอยู่ด้วย เขาเลยเข้าไปในห้องฉันแบบหน้าตาเฉย และตอนนี้เขาก็อยู่ในห้องฉันเป็นที่เรียบร้อย -_-
            “บ้านนายไม่มีครัวหรือไงฮะ ถึงต้องมาขอใช้ครัวคนอื่นเนี่ย! ><”
            “มี แต่อยากใช้ครัวเธอ มีไรป่ะ?”   ดูเขาสิ ยังจะหน้ามึนตอบได้อีก
            “งั้นก็ไปทำซะไป จะได้รีบกินรีบกลับไปเร็วๆ”   ฉันเน้นประโยคสุดท้ายอย่างจงใจจะไล่เขา
            “ฮ่าๆ ก็ได้ๆ แล้วเธอจะกินด้วยมั้ย จะได้ทำเผื่อ ^o^”
            “ไม่ ฉันอิ่มแล้ว!”
            จ๊อกกกกกก~   อ๊าย! ท้องเจ้ากรรม ทำไมมาร้องตอนนี้ >_<
            “เสียงนั่นมันบอกว่าเธอหิวนะ หึๆ ^^”   เขายิ้มกวนประสาท
            “เออๆ ไปทำได้แล้ว ฉะ...ฉันกินด้วยก็ได้ ><”  อายชะมัดเลย
            “ก็แค่เนี้ย~”   ฉันจะบ้าตายกับเขาจริงๆ
            “นายก็ไปทำซะ ฉันจะไปอาบน้ำ กลับมาต้องกินได้นะ ไม่ใช่ทำเป็นแค่ไข่เจียวล่ะ หึๆ ^^”   ฉันพูดทิ้งท้าย อย่างไม่เชื่อว่าเขาจะทำอาหารได้ดีซักเท่าไหร่ แล้วก็เดินเข้าห้องไปเพื่อจะอาบน้ำ