Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

- Tomo’s talk -

            ผมกำลังทำอาหารอยู่ในครัวที่คอนโดฯของแก้ว ยัยตัวแสบนี่ปากดีชะมัด คิดแล้วอยากจะลิ้มลองความหวานนั่นอีกครั้งหนึ่งจริงๆ ^^ มีการมาบอกผมเหมือนดูถูกว่าผมจะทำกับข้าวไม่เป็นยังงั้น คอยดูเถอะ จะให้ยัยนั่นอึ้งไปเลย! ^o^

            ผมน่ะเคยเรียนทำอาหารมาก่อน อีกทั้งตอนมัธยมผมก็สืบประวัติยัยตัวแสบมาจากปากพี่ชายของเธอเอง ผมก็เลยรู้ว่าเธอชอบทานอะไรเป็นพิเศษ ^^ วันนี้ผมรู้สึกว่าชีวิตสดใสขึ้นกว่าเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ยัยแสบนั่นหนีไปเรียนเมืองนอก ชีวิตผมเลยเงียบเหงามากถึงแม้จะมีผู้หญิงเข้ามาบ้าง แต่มันก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราว ตามประสาผู้ชาย แต่ใจผมนี่สิกลับมองหาแต่เธอคนเดียวT_T จริงๆแล้วผมหาเรื่องเข้ามายุ่งกับชีวิตเธอเท่านั้นแหละ โดยได้ความช่วยเหลือจากไอ้ป๊อปปี้ พี่ชายคนเดียวของเธอและเป็นเพื่อนรักของผมนั่นเอง ^^

            “ทำอะไรกินน่ะ?”   ยัยตัวแสบที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้อง ดูเธอตอนนี้สิ น่าจับกดชะมัด >o< เธอใส่ชุดนอนเป็นชุดกระโปรงเหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อย ลายมิกกี้เมาส์ ยังเหมือนเดิมเลยนะ ชอบอะไรๆก็มิกกี้เมาส์

            เธอเดินเข้ามาในครัว พร้อมกับเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูลายมิกกี้เมาส์ของเธอ ภาพตรงหน้าตอนนี้มันแบบ...>///<

            “ถามไม่ตอบ ฉันหิวแล้วนะนายโทโมะ!”   นั่นไง เธอเริ่มหงุดหงิดอีกแล้วครับ -*-

            “เสร็จแล้วๆ นั่งสิ”   เธอนั่งลงที่โต๊ะอาหารพร้อมผม ผมก็ตักข้าวใส่จานให้ผมและเธอ ดูเหมือนเธอจะอึ้งๆนะที่ผมทำอาหารได้ดีขนาดนี้

            “หน้าตาก็น่ากินนะ แต่รสชาติไม่รู้จะดีด้วยหรือเปล่า?”   นั่นไง! ปากแบบนี้ไงครับ ยัยแสบนี่

            “กินก่อนเหอะ แล้วจะรู้ว่าใครแน่ ^_^”

            “ชิ!”   หลังจากที่เธอทานไปคำแรก สีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนไป

            “อร่อยล่ะสิ หึๆ ^^”

            “ก็...โอเค้!”   แหม เสียงสูงซะด้วย เธอบอกแค่นั้น แต่ทานซะหมดเกลี้ยงเลย ปากแข็งซะจริง

            “เดี๋ยวจะมาทำให้กินทุกวันเลย เอาป่ะ? ^_^”   ผมถามทีเล่นทีจริง แต่จริงๆก็อยากน่ะนะ แหะๆ ^^;

            “บ้า! >///<”   ใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีระเรื่อ น่ารักชะมัด เมื่อไรเธอจะเลิกกีดกันตัวเองจากผมซักทีนะ…

            “คืนนี้ขอนอนด้วยคนสิ”   ผมพูดหลังจากทานอาหารเสร็จ แล้วเดินมานั่งที่โซฟาหน้าทีวี

            “หา! นายก็กลับไปนอนบ้านนายสิ >o<”

            “ไม่เอา มันมืดแล้ว ไม่อยากขับรถตอนกลางคืน”   ผมอ้างครับ

            “นี่มันพึ่งจะทุ่มเดียวเอง กลับไปเลยย่ะ! -o-”   จะไล่กันไปถึงไหน?

            “รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยหรือไง?”   ผมถามเสียงนิ่ง ที่ผมถามมันความรู้สึกผมจริงๆ เธอไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนั้นเลยหรอ...

            “ปะ...ป่าว แต่ฉัน...”

            “ทำไมล่ะแก้ว? ฉันไม่เคยโกรธหรือแค้นเธอเลยนะ เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ตั้งแต่ 5 ปีก่อนจนถึงตอนนี้ ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม”   ผมสารภาพกับเธอหมดเปลือก เพราะผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอทำเหมือนเกลียดขี้หน้าผมขนาดนี้

            “นายก็รู้ว่าฉัน...”   เธอเงียบไป ผมก็พอจะเดาออกว่าเธอคิดเรื่องอะไรอยู่

            “เรื่องของพิมน่ะ ฉันบอกเธอไปแล้วนะ ว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ไม่เคย และไม่แม้แต่จะคิด”

            “แต่ยังไงพิมก็เป็นเพื่อนฉันนะ!”   เธอเริ่มขึ้นเสียง

            “เธอก็คิดถึงแต่เพื่อน มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เพราะฉันไม่เคยคิดอะไรกับเพื่อนเธอเลย ฉันมองแค่เธอคนเดียว มีแต่เธอมาตลอด ที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดถึงใครเลย นอกจากเธอ เปิดใจให้ฉันเถอะนะแก้ว...”

            ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของผมหรือบรรยากาศมันพาไป ตอนนี้แก้วร้องไห้ นี่ผมทำเธอร้องไห้หรอเนี่ย! -o-

            “นายกลับไปเถอะ”   แก้วพูดทั้งที่ไม่มองหน้าผม มีเหรอที่คนอย่างผมจะยอม

            “แก้ว! เลิกเป็นอย่างนี้เถอะ ฉันไม่ได้รักพิม!”

            “ฉันบอกให้กลับไปไง!”   แก้วเงยหน้าขึ้นมาไล่ผม เออ! ผมก็ไม่ทนมันแล้ว!