Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

หลังจากโชว์ชุดสุดท้ายจบลง ฉันก็เดินขึ้นเวที พร้อมกับปั้นหน้ายิ้ม แม้อารมณ์ตอนนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไร พิธีกรและนักข่าวก็สัมภาษณ์เกี่ยวกับคอลเล็กชั่นเสื้อผ้าชุดนี้ ฉันก็ตอบไปเรื่อยๆ ซักพักหนึ่ง ก็เริ่มมีเสียงฮือฮา เพราะนายโทโมะเดินมาหน้าเวทีพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่ง ช่างภาพและนักข่าวต่างตามเก็บภาพไว้ซะทุกชอต และฉันคนนี้ไงที่ซวยค่ะ ต้องทำเป็นยิ้มไปรับดอกไม้

            “เลิกยุ่งกับฉันซะที ไอ้โรคจิต!”   ฉันกระซิบบอกเขา ตอนที่รับดอกไม้

            “ไม่ง่ายหรอก ยัยตัวแสบ ^^”   เขากระซิบบอกฉันกลับ แต่ตามมาด้วยประโยคที่ทำให้ฉันอยากจะฆ่าเขาซะตอนนี้เลย

            “ดอกไม้สำหรับคนพิเศษครับ...จุ๊บ!”   เขาตั้งใจพูดให้ทุกคนได้ยิน แล้วยังมาขโมยหอมแก้มฉันไปอีกแล้ว! T^T ฉันไม่พูดอะไรแต่เดินออกมาจากเวทีทันทีเลยล่ะ เพราะยังไงบทสัมภาษณ์ก็จบแล้ว ให้ตายเถอะ! ฉันไม่อยากจะพัวพันกับนายเลยนะ นายมันตัวอันตรายชัดๆ

            อีกด้านหนึ่ง...

            พิมกำลังจ้องไปที่โทรทัศน์ด้วยความรู้สึกเจ็บใจ และเคียดแค้นมาก เพื่อนกันทำแบบนี้น่ะหรอ!? ถึงแม้เธอจะไม่ได้ติดต่อกับแก้วมานาน แต่ด้วยนิสัยเอาแต่ใจของเธอมันทำให้เธอยังคงอยากได้เขามาครอบครอง และยิ่งเห็นเพื่อนเก่าของเธอกับเขา นิสัยส่วนตัวมันก็ยิ่งเพิ่มเข้าไปอีก

            ภาพที่โทโมะหอมแก้มแก้วนั้น มันติดตาเธอซะจริงๆ เธอหยิบหนังสือพิมพ์และนิตยสารฉบับใหม่ขึ้นมาแล้วฉีกทิ้งด้วยความโมโห

            “กรี๊ดๆๆ!!!”   เธอกรีดร้องโวยวายอย่างเจ็บใจเป็นที่สุด เธอชอบโทโมะมาตั้งแต่มัธยม แต่เขากลับไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย เอให้แก้วช่วยเป็นแม่สื่อให้เธอกับเขา แต่ตอนนั้นแก้วก.ทำไม่สำเร็จ

            “แกคิดจะงาบเองงั้นสินะ!”   เธอไม่คิดว่าจะถูกเพื่อนตัวเองักหลังแบบนี้ ตอนนี้เธอรู้เพียงแค่ว่า จะไม่ยอยให้ผู้ชายที่เธอรักได้มีความสุขกับเพื่อนทรยศ...พิมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนๆหนึ่ง

            “ฮัลโหล หวาย...คืนนี้แกว่างมั้ย...อืม ไปดื่มกับฉันหน่อย ชวนยัยเนยมาด้วยก็ได้...โอเค เจอกันที่เดิม สี่ทุ่ม”

            หลังจากวางสาย เธอก็คิดในใจว่า...ยัยแก้ว แกกับฉันเป็นเพื่อนกันไม่ได้ซะแล้วสิ!

            - หนึ่งอาทิตย์ต่อมา -

            ตอนนี้คอลเล็กชั่นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พึ่งจะเปิดตัวไป ทำการตลาดได้ดีมาก ฉันจึงง่วนอยู่กับการทำงานที่บริษัทของตัวเอง และตอนนี้ก็มานอนที่คอนโดแถวๆบริษัทแทน เพราะระยะทางไปบ้านก็ไม่ใช่ใกล้ๆ

            ก๊อกๆๆ

            “เชิญค่ะ”   ฉันที่กำลังนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ในห้องทำงาน ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู คิดว่าเป็นเลขาที่เข้ามา แต่กลับไม่ใช่...

            “สวัสดีตอนใกล้เที่ยงครับ...ที่รัก ^_^”   อีตาบ้านี่เอง ฉันอุตส่าห์หลบหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้วนะ นี่ตามมาหลอกหลอนกันถึงที่นี่เลยหรอ

            “มาทำไม? ไม่มีงานการทำหรือยังไง?”   ฉันถาม แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขาแม้แต่น้อย

            “มี แต่เคลียร์หมดแล้ว”   เขาตอบแล้วนั่งลงที่โซฟารับแขก

            “แล้วมีธุระอะไร ถ้าไม่มีเชิญออกไปได้แล้ว -_-”

            “ดูพูดจาเข้าสิ พูดไม่เพราะเลยนะที่รัก...ก็ฉันไปหาที่บ้าน ก็ไม่เจอ เลยมาหาที่นี่ไง”

            “ใครที่รักนาย? ไอ้โรคจิต!”

            “วันนี้ขี้เกียจเถียงนะยัยแสบ ป่ะ ไปกินข้าวกัน จะเที่ยงแล้ว ทำงานไม่ดูเวลาบ้างเลย”

            “เรื่องของฉัน อ้อ! แล้วฉันก็ไม่ไปกับนายหรอกนะ”

            “จะไปดีๆ หรือต้องลงโทษก่อนถึงจะยอมไป ^^”   เขาพูดแล้วลุกขึ้นมาท้าวแขนไว้กับโต๊ะทำงาน พร้อมโน้มหน้าลงมาหาฉัน

            “เออๆ ไปก็ได้ เซ็นต์แฟ้มสุดท้ายก่อน”   ฉันตอบอย่างหัวเสีย

            “ก็แค่เนี้ย หึๆ”   เขาพูดแล้วหัวเราะในลำคอ