Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

ฉันกลับมาที่ไทย ก็ได้เปิดกิจการห้องเสื้อ โดยเป็นแบรนด์ของตัวเอง เนื่องด้วยมีแรงสนับสนุนของคุณพ่อ คุณแม่ และพี่ชาย
จึงทำให้แบรนด์ของฉันประสบความสำเร็จ ภายในเวลาแค่เพียง 6 เดือน แบรนด์ของฉันโด่งดังไปทั่วประเทศและยังทำการตลาด
ส่งออกกับต่างประเทศอีกด้วย ^_^
 
อีกด้านหนึ่ง...
 
ชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังจ้องตรงไปที่จอโทรทัศน์อย่างไม่ละสายตา ซึ่งเป็นข่าวของดีไซน์เนอร์สาวชื่อดังคนหนึ่ง
ที่ประสบความสำเร็จกับแบรนด์เสื้อผ้าของเธอ ภายในเวลาอย่างรวดเร็ว...ใบหน้าที่ประกอบด้วยจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป
ดวงตาแฝงความเจ้าเล่ห์ ที่ทำให้ใบหน้าออกหวานนั้น แฝงด้วยความคมคายของความเป็นชาย โดยรวมคือสมบูรณ์แบบนั่นเอง
 
"กลับมาแล้วหรอ? ยัยตัวแสบ หึ!" เขาพูดพึมพำกับตัวเอง สายตาเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวหน้าตาสะสวยราวกับเทพธิดาคนนั้น
คนที่เขาจำได้ขึ้นใจ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันมา 4 ปีกว่าแล้ว แต่เขายังจำเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้นด้วยฝีมือเธอได้อย่างแม่นยำ
 
"เธอน่ะสร้างเรื่องไว้เยอะ ยัยแสบ...แล้วเราจะได้เจอกันนะ แม่ดีไซเนอร์!" เขาพูดแล้วยกมุมปากอย่างร้อยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์
 
- Kaew's home -
 
"กลับมาแล้วค่ะ ›‹" ฉันตะโกนบอกทุกคนทันทีที่กลับถึงบ้าน
 
"เหนื่อยมั้ย?" พี่ป๊อปปี้เดินมาหาฉันแล้วถาม
 
"ก็นิดหน่อยค่ะพี่ป๊อป วันนี้นักข่าวมาสัมภาษณ์กันค่อนวัน -o-" ฉันบ่น
 
"ฮ่าๆ ช่วงแรกก็อย่างนี้แหละ"
 
"ค่ะ"
 
"เอ้อ! ช่วงนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านนะ ไปจัดการบริษัทที่ออสเตรเลีย พวกท่านฝากมาบอก พี่ก็ต้องดูแลบริษัทที่นี่เหมือนกัน
คราวนี้เห็นว่าจะไปประมาณ 4-5 เดือน"
 
"อ้าว อย่างนั้นหรอคะ...งั้นช่วงนี้พี่ป๊อปว่างมั้ย?" ฉันถาม
 
"เดือนนี้ยัง แต่เดือนหน้าน่าจะว่างอยู่นะ ทำไมล่ะ?"
 
"ดีเลยค่ะ ^^ เดือนหน้าแก้วจะโปรโมตคอลเล็กชั่นใหม่ ก็จะให้พี่ป๊อปไปถ่ายโฆษณาและเป็นนายแบบหลักให้หน่อย ห้ามปฏิเสธ!"
ฉันบอกกับพี่ชาย พี่ชายฉันน่ะ จริงๆแล้วหล่อมาก หุ่นก็ดี (ชมพี่ตัวเอง) เผลอๆหล่อกว่าพวกนายแบบมืออาชีพซะอีก >_<
 
"ฮ่าๆ เอาดิ คลายเครียดเหมือนกัน ว่าแต่ว่าทำไมต้องเป็นพี่ด้วยล่ะ?"
 
"เถอะน่าพี่ป๊อป ช่วยน้องหน่อย งานน้องนะพี่ชาย" ฉันตัดบท เพราะไม่อยากให้พี่ชายถามอะไรไปมากกว่านี้ เดี๋ยวจะเสียแผนหมด ^o^
 
"อ่าๆ โอเคๆ ไปอาบน้ำนอนได้แล้วเรา พักผ่อนเยอะๆด้วยล่ะ"
 
"ค่าาาา~ ฝันดีนะพี่ป๊อป" ฉันพูดทะเล้น แล้วขึ้นมาบนห้องนอน ขณะที่กำลังเตรียมตัวจะอาบน้ำ เสียงมือถือก็ดังขึ้นซะก่อน
 
~♪ผิดก็ตรงที่เผลอใจไปรักเธอ ผิดแค่คนที่รักเธอ เขารักเธอก่อนนะ...♪~
 
"สวัสดีค่ะ แก้วพูดค่ะ" ฉันรับสายแล้วตอบตามมารยาท เพราะนี่เป็นเบอร์แปลก
 
"(ว่าไง? ยัยแสบ)" เสียงนี่มัน...เขา!!!
 
"ทะ...โทโมะ!" ฉันเสียงสั่นทันทีที่มั่นใจว่าคือเขา
 
"(ไง ไม่เจอกันจะ 5 ปี ยังจำฉันได้อีกหรอ หึ! แต่ถ้าว่าถามฉันนะ ฉันไม่เคยลืมเธอเลย และไม่คิดจะลืมเลยด้วย)"
ประโยคแบบนี้ ถ้าคนพูด พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน คงจะคิดว่าเป็นคนรักกันแน่ๆ แต่นี่มันไม่ใช่น่ะสิ
 
"นายมีเบอร์ฉันได้ยังไง!?" ฉันถามออกไป
 
"(แหม ไม่ยากนี่ครับ เป็นถึงดีไซเนอร์สาวชื่อดังคนใหม่มาแรงของเมืองไทย)"
 
"แล้วนายมีธุระอะไร?" ฉันถามตัดบท เพราะไม่อยากคุยกับเขานานๆ
 
"(รีบวางสายทำไมล่ะ กลัวฉันหรอ?)"
 
"ถ้าเป็นเรื่องพวกนั้น ฉันก็ขอโทษด้วยละกัน อย่าราวีกันเลยนะ มันผ่านมานานแล้ว"
 
"(ไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก แล้วเราจะได้เจอกันนะ ยัยตัวแสบ!)" เขาพูดจบแล้วก็วางสายไปเลย โอ๊ย~! อยากจะบ้าตาย เรื่องเก่าๆ หมอนั่นยังไม่ลืมอีกหรอ
ตอนนั้นฉันพึ่งม.ปลายเองนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ (เหรอ?) เวรแล้วสิ! หมอนั่นไม่จบง่ายๆแน่...