Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

- Poppy’s talk -
            แก้วพาโทโมะไปโรงพยาบาลแล้วส่วนผมและคนอื่นๆ ก็กลับมาที่รีสอร์ท เพื่ออาบน้ำแต่งตัว เพราะต้องนำหลักฐานไปให้ทางตำรวจ ขณะที่อยู่บนรถผมนั่งกับฟางสองคน เขื่อนและเฟย์ออกไปก่อนแล้ว
            “ฟาง...พี่ขอโทษนะที่ดูแลฟางไม่ดี ต่อไปนี้พี่สัญญา จะไม่ให้ฟางต้องเจ็บตัวแบบนี้อีก จะไม่ให้ฟางต้องเสียใจ...”   ผมรั้งร่างเล็กเข้ามากอดปลอบ เพราะเธอคงเสียขวัญไม่ใช่น้อย
            “ฟะ...ฟางกลัว”   ร่างเล็กพูดเสียงสั่น
            “ไม่ต้องกลัวแล้วนะคนดี พี่สัญญาจะดูแลฟางต่อจากนี้และตลอดไป...เป็นแฟนกันนะ?”   ผมปล่อยอ้อมกอดพร้อมบอกเธอ
            “เอ่อ...ไปโรงพักกันก่อนนะคะ จะได้รีบไปโรงพยาบาลกันด้วย >///<”   เธอเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร แต่ที่เธอไม่ตอบคำถามผมแบบนี้ เขาเรียกว่าอกหักหรือเปล่านะ...
 
- Koen’s talk -
            หลังจากจัดการเรื่องหลักฐานที่สถานีตำรวจเรียบร้อยแล้ว ผมกับเฟย์ก็ตรงไปที่โรงพยาบาล หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เฟย์ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย เอาแต่นั่งเงียบ ผมตัดสินใจจอดรถตรงข้างทาง แล้วหันไปหาเธอ เธอคงตกใจกับเรื่องนี้มากเลยทีเดียว
            “เฟย์ครับ เขื่อนขอโทษนะที่ทิ้งเฟย์ไว้คนเดียว จนมันเกิดเรื่องแบบนี้…”   ผมกุมมือเธอแน่น ผมก็เสียใจมากกับเรื่องนี้ ผมกลัว...กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป
            “เขื่อนไม่ผิดหรอกนะ”   เธอหันมาบอกผม ผมดึงเธอเข้ามากอด พร้อมลูบหัวเธอเบาๆ
            “เขื่อนจะไม่ทิ้งเฟย์ไว้คนเดียวอีกแล้วนะ เขื่อนจะดูแลเฟย์ ต้องอยู่กับเขื่อนคนนี้ตลอดไปนะเฟย์เย่...สัญญา?”   ผมยื่นนิ้วก้อยไปหาคนตรงหน้า ทำให้เธอยิ้มออกมาได้ เธอยกนิ้วก้อยเกี่ยวกับผม
            “สัญญา ^^”  
 
- Kaew’s talk -
            ตอนนี้ฉันนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินมาเป็นชั่วโมงกว่าแล้ว หมอหรือพยาบาลก็ยังไม่ออกมาซักที...
            “หมอว่ายังไงบ้างแก้ว?”   พี่ป๊อปปี้ พี่เขื่อน เฟย์ และฟาง เดินเขามาถึง พี่ป๊อปก็เอ่ยถามฉัน
            “ยังไม่รู้เลยค่ะ ยังไม่มีใครออกมา...”   ฉันพูดพร้อมบีบมือตัวเองแน่น น้ำตามันพานจะไหลออกมาอีกแล้วสิ
            “ไหวหรือเปล่าแก้ว? ไปพักที่รีสอร์ทก่อนมั้ย?”   ฟางถามฉัน
            “ไม่เป็นไร ฉันจะรอโทโมะออกมา”
            “ใครเป็นญาติผู้ป่วยคะ?”   พยาบาลคนหนึ่งเปิดประตูออกมาถาม
            “ฉันค่ะ! เขาเป็นยังไงบ้างคะ?”   ฉันรีบลุกไปหาพยาบาลคนนั้นทันที
            “คือ...เสียใจด้วยนะคะ คือเขามาถึงโรงพยาบาลช้าเกินไป…”   พยาบาลคนนั้นพูดพร้อมเดินออกไป ฉันน้ำตาร่วงลงมาทันที ไม่จริงสิ เขาต้องไม่ตายสิ
            บุรุษพยาบาลเข็นรถออกมา พร้อมร่างนิ่งที่คลุมผ้าสีขาวไว้ทั้งตัว ฉันรีบตรงเข้าไปที่รถแล้วกอดร่างเขาไว้
            “ทำไมโมะต้องทิ้งแก้วไป แล้วแก้วจะอยู่กับใครล่ะ ฮึกๆ ฮือ... โมะตื่นมาคุยกับแก้วนะ แก้วอยู่ไม่ได้ ตื่นสิโมะ...ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย ฮืออออ ToT”
            ร่างเขายังไม่ขยับ ยังนอนนิ่งอยู่เหมือนเก่า... เขาไม่ตื่นแล้วสินะ...
            “ฮึก...ฮือออ! โทโมะ”   ฉันยังยืนอยู่ข้างๆรถเข็น ไม่ขยับไปไหน
            “แก้วเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม!?”   เสียงนั่นมันคุ้นๆ...ฉันหันไปตามเสียงก็พบโทโมะใส่ชุดของโรงพยาบาลยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน อ้าว! เขาอยู่ตรงนั้น ละ...แล้วนี่ใคร? ฉันที่กำลังอยู่ในโหมดอึ้งและทึ่ง หมอก็เดินออกมา
            “เอ่อ...คุณวิศวถูกแทง แต่ดีที่ไม่ถูกส่วนสำคัญ พักอีกสองสามวัน เพื่อรอดูว่าแผลจะอักเสบหรือเปล่าเท่านั้นครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หมอฉีดยากันบาดทะยักให้แล้วล่ะครับ อ้าว พวกคุณรู้จักผู้ป่วยรายนั้นด้วยหรือครับ?”   หมอที่เห็นฉันเอ่ยถามขึ้น คนอื่นๆต่างส่ายหน้าให้คำตอบหมอ ส่วนฉันนิ่งค่ะ อึ้งเลยค่ะ เวรกรรม!! โทโมะปลอดภัย แล้วนี่ฉันกอดใคร...กอดศพ เฮือก เป็นลมทันที -o-
 
...2 ชั่วโมงต่อมา...
            ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในห้องฉุกเฉินเรียบร้อยแล้ว
            “พี่คะ เพื่อนหนูไปไหนกันหมด?”   ฉันถามพยาบาลคนหนึ่ง
            “คุณวิศว ทำแผลอยู่ค่ะ ส่วนคนอื่นๆรออยู่ด้านนอก พอดีคุณเป็นลมที่หน้าห้องน่ะค่ะ เลยพาเข้ามาในนี้”
            “อ๋อ...ค่ะ”   ฉันเริ่มเข้าใจ และจำอะไรได้บ้างแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันตีโพยตีพายว่าโทโมะตาย แล้วฉันก็กอดศพใครไม่รู้ คิดแล้วอยากจะเป็นลมอีกรอบ
            “ฟื้นแล้วหรอครับที่รัก?”   เสียงของโทโมะดังเข้ามา เขาเดินมาหาฉันแล้วนั่งข้างๆเตียง พยาบาลคนนั้นก็เหมือนจะรู้บทบาท เลยเดินออกไปข้างนอก เหลือแค่ฉันกับเขา
            “โมะ...คือแก้วงง...อะไร? ยังไง?”
            “ฮ่ะๆ ก็แบบว่า ตอนนั้นมีผู้บาดเจ็บเข้าห้องฉุกเฉินเวลาไล่เลี่ยกันสองคน คนแรกก็คือโมะเอง ส่วนอีกรายหนึ่งเขาถูกงูกัด แล้วญาติเขาพามาถึงโรงพยาบาลไม่ทัน เลยเสียชีวิต ตอนนั้นแก้วคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นโมะล่ะมั้ง ^_^”   เขาพูดยิ้มๆ
            เพล้ง รู้สึกหน้าแตกย่อยยับ
            “แต่โมะได้ยินทุกคำที่แก้วพูดเลยนะ โดยเฉพาะประโยคที่บอกว่า แก้วอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโมะ ^_^”
            “>///<”   คือแบบ...
            “แก้วจะไม่พูดอะไรเลยหรอ? ^_^”   ยังยิ้มได้อีก
            “>///<”   ฉ่าาา หน้าร้อนหมดแล้วฉัน ทั้งอายที่หน้าแตก ทั้งเขินเขาด้วยตอนนี้
            “โมะอยากจะบอกว่า โมะยอม...ยอมตายแทนแก้วได้”   เขาเปลี่ยนสีหน้าจากทะเล้นมาพูดจริงจัง
            “ไม่...อย่าพูดจาไม่ดีแบบนั้นสิ!”
            “ก็พูดจริงๆ”
            “แล้วแผลเป็นไงบ้าง?”   ฉันเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากให้เขาพูดแบบนั้น
            “โอเคแล้ว พึ่งไปเย็บใหม่มาเมื่อกี๊นี้”   เอ๋? เย็บใหม?
            “ทำไมต้องเย็บใหม่? เป็นอะไรมากหรือเปล่า?”
            “ก็ตอนที่แก้วเป็นลมอยู่หน้าห้อง โมะตกใจรีบเข้าไปอุ้มแก้วเข้ามาในห้องฉุกเฉิน แผลเลยฉีกอีกรอบ นี่พึ่งจะไปนั่งฟังหมอบ่นมาเลยนะเนี่ย -_-”   ฮ่าๆๆ เขาทำหน้าฮาชะมัด
            “สมน้ำหน้า! ว่าแต่เรื่องพวกพิมล่ะ?”   ฉันอดจะถามถึงพิมไม่ได้ ยังไงๆซะเธอก็ยังเป็นเพื่อนฉัน
            “ยังจะมาสมน้ำหน้ากันอีก เดี๋ยวถ้าหายนะโดนดีแน่! ส่วนเรื่องพวกพิมเป็นหน้าที่ทางตำรวจแล้ว มันคงเป็นกรรมตามสนองพวกเขาน่ะแหละ อย่าคิดมากนะ”   โทโมะบอกพร้อมกุมมือฉัน
            “อืม”   ฉันตอบรับเบาๆ