Dangerous!!! รักอันตรายนายตัวร้ายกับยัยตัวแสบ

- Tomo’s talk -
            หลังจากที่ยัยตัวแสบไปคุมงานถ่ายฉากพระอาทิตย์ตก ผมกับไอ้เขื่อนก็ขับรถออกไปหาซื้ออาหารทะเลกัน กะว่าคืนนี้จะทำกินกันซะหน่อย กว่าจะกลับมาถึงรีสอร์ทก็เกือบๆทุ่มหนึ่งละ ผมนำของไปให้ทางทีมงานจัดเตรียม แล้วกะว่าจะไปตามยัยตัวแสบซะหน่อย
            “เฮ้ย! เขื่อน เดี๋ยวฉันไปตามแก้วก่อนนะ”
            “เออ ฉันว่าจะไปตามเฟย์เหมือนกัน” เขื่อนพูด เป็นขณะเดียวกับที่ไอ้ป๊อปเดินเข้ามาพอดี
            “เฮ้ย! พวกแกเห็นน้องฟางป่ะ? ไปเปลี่ยนชุดนานแล้วเนี่ย ยังไม่มาซักที ฉันไปหาที่ห้องก็ไม่เห็น”   ไอ้ป๊อปเข้ามาถาม
            “อาจจะอยู่กับแก้วกับเฟย์ก็ได้ พวกฉันว่าจะไปตามพอดี”   เขื่อนตอบ
            “เออๆ งั้นฝากดูด้วยนะ”   ป๊อปพูดเสียงเครียด
            “เป็นอะไรไปวะ น้องเขาไม่หายไปไหนหรอก คงอยู่กับยัยแสบนั่นแหละ”   ผมบอกมัน ตอนนี้เขื่อนเดินไปหาเฟย์ที่ห้องแล้ว
            “ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”   ป๊อปปี้นั่งลงตรงโซฟารับแขกของรีสอร์ท
            “งั้นรอเดี๋ยว ฉันไปดูที่ห้องก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามมาให้”
            ผมแยกจากไอ้ป๊อปแล้วตรงมาที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นแม้แต่เงายัยตัวแสบเลย ในห้องน้ำก็ไม่มี ผมโทรตามแต่ก็ไม่มีคนรับสายซักที ไปไหนของเธอนะ ผมเริ่มร้อนรนใจขึ้นมาซะแล้วเลยเดินออกไปหาไอ้ป๊อป และไอ้เขื่อนก็มาพอดี
            “เจอมั้ย?”   ป๊อปถาม
            “ไม่ว่ะ อยู่กับเฟย์หรือเปล่าเขื่อน”   ผมหันไปถามเขื่อน สีหน้าพวกผมตอนนี้เริ่มเหงื่อตกกันแล้ว
            “ไม่มี ถามทีมงานก็ไม่เห็น เพราะวุ่นๆกับการเก็บของกันอยู่” เขื่อนตอบ
“โทรตามกันหรือยัง?”   ผมถามพวกมัน
“เฟย์ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้อง”   เขื่อนตอบด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล นี่พวกเธอหายไปไหนพร้อมกันถึงสามคน จะว่าออกไปข้างนอกก็คงไม่ใช่เพราะรถก็ยังจอดอยู่ครบทุกคัน
“น้องฟางติดต่อไม่ได้”   ป๊อปนั่งกุมขมับ
            “อะไรวะ! แก้วก็โทรติด แต่ไม่มีคนรับ”   ผมพูดอย่างหัวเสีย
            ขณะที่พวกเรากำลังนั่งเครียดกันอยู่นั้น เสียงของสามสาวเพื่อนเก่าของพวกแก้วก็เดินเข้ามาทักพวกผม
            “นั่งทำอะไรกันอยู่หรอคะ ^^”   พิมเดินเข้ามานั่งข้างผมแล้วถามด้วยรอยยิ้ม แตกต่างจากผมตอนนี้โดยสิ้นเชิง ผมเครียดจนไม่มีกะจิตกะใจจะยิ้มให้ใครแล้วล่ะตอนนี้
            “พวกน้องเห็นน้องฟางมั้ยครับ?”   ป๊อปปี้เริ่มถามคนแรกเพราะเนยเข้าไปนั่งเกาะแขนอยู่ข้างๆมัน
            “ไม่เห็นนี่คะ ทำไมหรอ?”   เนยตอบทำหน้าใสซื่อ
            “คือพวกเราพึ่งออกไปตัวเมืองมาน่ะค่ะ นี่ก็พึ่งจะกลับมา มีอะไรกันหรอคะ?”   หวายถามเขื่อน ผมรู้สึกได้ว่าสามคนนี้แปลกๆ โดยเฉพาะสาเหตุเรื่องที่พิมเคยชอบผมมาก่อน และเพื่อนเธออีกสองคนก็ดูเหมือนจะมองเพื่อนผมด้วยสายตาเชิญชวนซะขนาดนั้น แต่ผมจะโทษใครไม่ได้ อาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง เฮ้อ! ยัยแสบเธออยู่ที่ไหนเนี่ย -o-
            พวกผมแยกตัวออกจากสามคนนั้น เพื่อตามหาสามคนที่หายไป ผมรู้สึกเป็นห่วงยังไงก็ไม่รู้สิ ผมเดินตามหาแก้วตั้งแต่ชายหาด พร้อมกับกดโทรศัพท์หาไปด้วย เพราะในสามคนนั้น มีแค่แก้วคนเดียวที่มีโอกาสติดต่อได้มากที่สุด ไอ้ป๊อปกำลังไปติดต่อทางรีสอร์ทเพื่อขอดูกล้องวงจรปิด ส่วนไอ้เขื่อนคงจะไปบอกทางทีมงานให้ช่วยกันตามหาอีกแรง ผมเดินไปเรื่อยๆและวกกลับมาทางรีสอร์ทอีกที ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์แก้ว พบรีบเดินไปตามเสียงและพบมันตกอยู่ที่พื้นทางเดินไปรีสอร์ท แย่ล่ะสิ ต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับสามคนนั้นแน่เลย ผมเก็บโทรศัพท์เธอขึ้นมาแล้วรีบเดินไปหาเพื่อนๆ
            “เป็นไงมั่งวะ?”   ป๊อปปี้ถาม
            “ฉันเจอโทรศัพท์แก้วหล่นอยู่ที่พื้น ทำไงดีวะป๊อป แจ้งความก็ยังไม่ได้ ไม่ครบ 24 ชั่วโมง เวรเอ๊ย”   ผมสบถอย่างเหลืออด ในใจอดห่วงเธอไม่ได้เลย
            “คุณภาณุครับ ทางวิดีโอกล้องวงจรปิดพร้อมให้ดูแล้วครับ”   พนักงานของรีสอร์ท เดินเข้ามาบอก ผมกับไอ้ป๊อปเลยรีบเดินเข้าไปในห้องดูวิดีโอทันที พบว่า ในเวลาที่ใกล้เคียงกับที่แก้วและฟางแยกตัวออกจากกองถ่าย ก่อนหน้านั้นมีรถตู้ติดฟิล์มดำสนิทคันหนึ่งเข้ามา แต่พนักงานของรีสอร์ทยืนยันว่าไม่ใช่รถของลูกค้าหรือผู้ที่มาติดต่อแน่นอน ซักพักวิดีโอก็ฉายให้เห็นชายฉกรรจ์สวมหมวกและแว่นกันแดดสามคนอุ้มหญิงสาวที่ผมจำได้แม่นเลยว่าคือแก้ว ตามด้วยเฟย์และฟางขึ้นรถแล้วขับออกไป
            “พวกมันเป็นใคร? เรียกค่าไถ่หรอวะ!”   ป๊อปปี้ถามเสียงเครียด
            “ถ้าเรียกค่าไถ่มันคงไม่ลงทุนบุกเข้ามาถึงในรีสอร์ทหรอกนะ แต่ไม่ว่าพวกมันเป็นใคร กล้ามาทำอย่างนี้กับแก้ว ไม่ตายดีแน่!”   ผมพูดจบ เขื่อนก็วิ่งมาหน้าตาตื่น
            “เฮ้ยๆๆ! พวกแกๆ!”
            “ว่าไงวะ ได้เรื่องอะไร?”   ป๊อปปี้ถามเขื่อน
 
 
 

 
หนุ่มๆจะช่วยสาวๆทั้งสามได้มั้ยน้าาาาาา เอาใจช่วยกันด้วยนะ
โทโมะ ป๊อปปี้ เขื่อน ไฟต์ติ้งงงง