Bay boy the debt หนี้หัวใจที่ไม่ได้ก่อ

 
      
----------------------------------------------------------------------------------
          ณ บริษัทปาร์คทาวล์กรุ๊ป เป็นบริษัทเล็กๆที่ประสบความสำเร็จระดับต้นๆของประเทศ
 
โคเรีย!!ที่ตอนนี้กลายเป็นบริษัทที่ยิ่งใหญ่และประสบความสำเร็จถึงติดความรวยระดับต้นๆของ
 
โลก!! ผู้ที่ทำให้ยิ่งใหญ่จนถึงทุกวันนี้คือ “ปาร์คชินฮวา” ชายวัยแก่เกือบเข้าชราผู้นี้ ใครจะเชื่อ! ว่า
 
ท่านปาร์คชินฮวาผู้นี้หยิบจับอะไรก็เป็นต้องออกดอกออกผลกำไรงอกไปเสียหมด กิจการการค้าขาย
 
ดิบขายดีเหมือนเทขี้ทิ้ง! ใครๆก็ต่างพากันอิจฉาไปหมด แต่ก็อิจฉาได้ไม่ถึงไหนก็มีข่าวร้ายที่หน้า
 
สลดและเสียดายเมื่อท่าน ปาร์คชินฮวาผู้นี้ได้จบชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุในวัย 61 ปี ใครๆก้ต่างพากัน
 
พูดว่าน่าจะอยู่กินมรดกทรัพย์สินเงินทองของตัวเองที่หามาได้นานกว่านี้ แต่ก้สลดได้ไม่นานเพราะ
 
ได้มีผู้สืบทอดกิจการที่ยิ่งใหม่เหมือนน้ำบ่อหนึ่งในกลางทะเลทรายที่ไม่มีวันเหือดแห้งนี้ต่อ
 
คือ...ลูกชายจอมคาสวาเสือตัวพ่อที่คบผู้หญิงเหมือนถอดก.ก.นทิ้ง ก็มิปางวัย 25 ปี เขาผู้นั้นชื่อ
 
“ปาร์คชานยอล”.....
 
เสียงส้นสูงที่กระแทกลงพื้นดังขึ้นตามเส้นทาง ประตูห้องถึงเปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มหน้าตา
 
หล่อเหล่าราวเทพบุตรนั่งหมุนเก้าอี้อยู่กลางห้องชายหนุ่มหันเก้าอี้กลับมาก็พบกับใครบางคนชาย
 
หนุ่มยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะยืดตัวตรงขึ้นทำให้เห็นร่างกายที่สูงและเฟอร์เฟคเหมือนหุ่นนายแบบ
 
ชายหนุ่มดึงชายเสื้อให้เรียบร้อยก่อนจะตรงไปดึงคนที่มาเข้าห้องแล้วปิดประตูล๊อดห้อง!
 
“ว๊าย! อิอิ ชานยอลอย่าค่า”
 
หญิงสาวแกล้งสะดิ้ดสดิ้งเล่นตัวก่อนจะเอามือโอบคอชายหนุ่มไว้
 
“ทำไมมาช้าอ่า รู้ไหมว่าฉันหินจะแย่อยู่แล้ว”
 
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าตรงไปซุกไซ้คอของหญิงสาวอย่างกระหาย
 
“แหมมม  ก็ยูริพึ่งถ่ายแบบเสร็จนิ เนียะ!พอรู้ว่าชานยอลอยากเจอยูริก้รีบตรงมาเลยนะ” 
 
หญิงสาวพูดพร้อมกับเอามือเรียวไล่ลงบนอกกว้างของชายหนุ่มพร้อมกับส่งสายตายั่วย่วนและ
กระหายไม่ต่างกับชายหนุ่ม
 
“งั้น...ไหนๆเราก็ต่างเรียกหากันและกันแล้วผมว่าเรามาทำข้าวปั้นกันดีกว่าเพราะผมหิวจะแย่อยู่แล้ว”
 
พูดเสร็จก้รั้งเอวเข้ามาแล้วประกบปากอย่างเร้าร้อนแล้วทั้งสองก็กินกันทั้งคืน....
 
 
 
 

     คลับคลายคลับคลายเหมือนฟ้ากำลังจะถล่ม เพราะดูจากท้องฟ้าที่มีเมฆสีดำก้อนใหญ่ลอย
 
เหนือหัวไม่รู้จะทับใส่หัวเมื่อไร เต็มโซลไปหมด อ่อยยยย พ่อนะพ่อ! ให้ฉันมาตามพี่แจจุงที่บ่อนผี
 
บ่อนพนันโดยไม่ให้เงินซักกะสลึงเดียวไม่พอยังขู่จะไม่ให้ค่าขนมถ้าไม่พาไอ้พี่ผีพนันกลับบ้านให้
ได้เนียะโอ๊ยๆๆๆ ต๊ายๆตายๆ
 
ฉันเลยได้แต่มายื่นตากฝนจูงมือน้องชายอีกคนเหมือนขอทาน! ที่หน้าทางเข้าบ่อนเพราะเด็กอายุ
 
ไม่ถึงยี่สิบห้ามเข้า! ฉันเนียะ 22  แล้วย๊ะ! แต่ไอ้คนที่จับมือยืนหัวโด่อยู่ข้างๆเนียะ 7ขวบ กะจะ
 
ทิ้งให้อยู่หน้าบ่อนคนเดียวก้ไม่ได้เพราะฉันเป็นพี่สาวที่แสนดีมากกกกกกกไม่เคยขัดคำสั่งพ่อแม่
บูชาครอบครัวกราบไหว้วันละสามเวลา (เหมือนประชด) -,.-
 
จึก จึก
 
“นูน่าฮะ ผมหนาว”
 
ซานดงใช้มืออีกข้างมาจิ้มที่ข้างเอวฉัน  ฉันหันหน้ามองเด็กน้อยตาใสๆที่ตอนนี้ปากสั่นระริกระรี้ด้วย
ความหวานก่อนจะติดสินใจอุ้มขึ้นมาแล้วตรงเข้าในร้านขนมร้านหนึ่งเพราะต้องมาตามคนเห็นแก้ตัว
เลยได้มาตกระกำลำบากแบบเนียะ!
 
“นูน่าขอโทษนะซาน นูน่าไม่น่าตากฝนประชดคนพวกนั้นเลย”
 
ฉันวางซานดงลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง พร้อมกับกอดน้องไว้เพื่อให้ความอบอุ่น เข้ามาในนี้ก็เริ่มอุ่นขึ้นบ้าง
แล้วล่ะเพราะร้านนี้เปิดฮีตเตอร์ไว้เลยทำให้ซานดงอาการเริ่มดีขึ้น
 
“ซาน นูน่าว่าเรามานั่งสั่งเครื่องดื่มร้อนๆกับขนมอร่อยๆกินรอพี่แจจูงกันดีกว่านะ”
 
ฉันพูดแล้วพร้อมกับยิ้มให้กับน้องชายสุดน่ารักของฉัน
 
“ฮะ! แต่ว่าเสื้อนูน่าเปียกหมดเลยนูน่าไม่หวานหรอฮะ”   ซานดงพูดเสียงอ้อมแอ้มอย่างน่ารัก
 
“ไม่หรอจ๊ะ นูน่าควรถามคำนี้กับซานตะหาก ฮ่าฮ่าฮ่า” ฉันพูดพร้อมกับขยี้หัวซานดงแล้วเดินไปสั่ง
 
เครื่องดื่มกับขนมระหว่างที่ฉันนั่งกินขนมรออย่างอร่อยสบายใจอูลาเฮ่!จนฝนหยุดตกพระอาทิตย์
 
ใกล้ตกดินจนท้องฟ้าคล้ายเป็นสีส้ม
 
ซะเมื่อไรล่ะ! T^T
 
จนป่าเนียะก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าไอ้พี่ผีพนันจะออกมากลับบ้านไปมือเปล่าโดนหักค่าขนม กลับบ้านดึก
 
โดนไม้เรียวตีตูดลายเหมือนไอ้วันเฉิลมแน่ๆ >.< ซึ่งฉันไม่ขอรับทั้งสองอย่างเลยยยย >….< แค่
 
คิดเย็นสันหลังวาบเลย
 
“นูน่าๆๆ “  ซานดงเขย่าแขนฉันเหมือนตกใจอะไรอย่าง
 
“นูน่าฮะ พี่แจจูงถูกรังแกฮะ!” ซานดงชี้ไปทางหน้าทางเข้าบ่อนฉันหันหน้ากลับไปก่อนเห็นผู้ชาย
 
ราว 3-4 เหมือนกำลังแย่งกันเตะบอลอยู่ ตับหมา! นั้นมันพี่แจจูงนี้ฉันรีบจูงมือซานดงแล้ววิ่งออก
จากร้าน
 
“เฮ้ย! หยุดนะ! อย่าทำอะไรพี่ฉันนะ! หยุด!”  ฉันวิ่งมาแทรกกลางวงเกือบโดนลูกหลงต่อยหน้า
แหก ฉันผลักคนพวกนั้นออกให้ห่างจากพี่แจงจูงก่อนที่พี่แจจูงจะโดนยำเละเป็นโจ๊ก -,.-
 
“เฮ้ย! น้องอย่ายุ่ง หลีกไป! อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”  =[]= ว๊าย! พอไอ้หน้าเหี้ยมจมูกแบนหน้า
เหมือนไปชนเขื่อนมาตะคอกใส่หน้าฉัน กลัวตายล่ะ! จนจะฉี่ราดแล้ววววว >-<
 
“ไม่ พวกแกมันหมาหมู่! ทำลายคนไม่ทางสู้”  ฉันยืนอ้าแขนขวางไว้
 
“น้อง! พี่ว่าอย่ายุ่งดีกว่าเพราะไอ้เนียะเล่นแล้วเสียติดหนี้เจ้านายพี่อยู่”  
 
“ติดหนี้!”  O.o  หูฟาด น้ำเข้าหูแน่เลยว่ะ พี่แจจูงเล่นจนติดหนี้เลยหรอถ้าพ่อรู้ตายยกบ้านแน่พ่อ
ยิ่งกรอกหูทุกวัน “สูขที่สุดคือไม่เป็นหนี้ใคร” แล้วไหนล่ะตอนนี้สูขหายไปวาบตาเหมือนตดออกมา
แล้วเลือนหายไป T^T
 
“ใช่!” ไอ้ปลาบู่ชนเขื่อนพูด อย่าเรียกว่าพูดเลยตะคอก!!!! ดีกว่าก่อนจะเตะเข้าที่ท้องพี่แจจูงอีก
ครั้งจากที่นอนหมดสภาพก็ตัวงอเหมือนกุ้งถูกลวกเพราะความเจ็บซานดงและฉันรีบเข้าดูอการพี่แจ
จูงเลวจริงๆ
 
“แก! ไอ้หน้าเห็บหมา พี่ชายฉันติดหนี้เจ้านายแกเท่าไร!” ฉันยืนขึ้นชี้หน้ามัน
 
“ฮึ! ปากดีจริงๆ น้องแกหรอว่ะไอ้แจ!” มันพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าลิ้วตามาทางฉัน ฉันรู้ว่าสวยถ้าคน
ที่ทำอย่างนี้ให้ฉันไม่ใช่แกฉันคงดีใจ เสียชาติเกิดจริงๆ
 
“กะ..แกอย่าคิดบ้าๆนะโว๊ย!” พี่แจจูงพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้น
 
“เฮ้ย! จะเอาหรอว่ะ!” แต่ยังไม่ทันได้ลุกก็ถูกไอ้หน้าหมาอีกสองคนกระทืบลงพื้น ฉันหันไปมองพี่
แจจูงอย่างสงสารจับใจ
 
“แก! ไอ้พวกสารเลว พี่ฉันไปติดหนี้แกเท่าไร ห๊ะ! ถึงต้องทำกันขณะเนียะ!”
 
“พี่แกมันไม่เจียมสมควรโดนแล้วถ้าหาเงินใช้คืนไม่ได้ก็ต้องตาย” มันพูดพร้อมกับจะเข้าไปกระทืบ
อีกครั้งแต่ฉันเข้าไปขวางไว้
 
“แล้วพี่ฉันติดหนี้นายแกเท่าไร!”
 
“ฮึ! ทำไม จะใช้หนี้แทนพี่ชายน้องหรอ!”  มันพูดขึ้นพร้อมกับกระชากแขนฉัน อี้ๆๆ ขี้ติดแขนฉันยัง
ไม่ขยะแขยงเท่าแกจับแขนฉันเลย! >0<
 
“ใช่! พี่ฉันติดหนี้เท่าไร!” ฉันกระชากแขนออกก่อนจะจ้องหน้ามันอย่างมุ่งมั่นยิ่งจ้องยิ่งอยากขี้
เพราะหน้าเหมือนส้วมหน้าอย่างแกไม่น่าเกิดเป็นคนเลย! เหมือนฉันจะช่วยได้นะ ลางสังหรณ์
แปลกๆ T^T เหมือนชีวิตหลังจากนี้จะกู้ไม่กลับ
 
“เห้ย! ไอ้แจน้องสาวแกใช้เลยว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฟังดีๆนะอย่าตกใจละ.....  10 ล้าน!” ห๊า!!! OoO
ตาโตเท่าขาห่าน โถยยยย เซฮาโหลยมบาล =[]=/  
 
 
 
--------------------------------------------------------------------------------
  
สวัสดีค่ะทุกคน เรื่องนี้ไรเตอร์แต่งเพราะความฟินของไรเตอร์ไม่รู้ทุกคนจะชอบไหม

ถ้าชอบก้ช่วยเม้นโหวตให้ด้วยนะค่ะ    แต่ถ้าไม่ชอบหรืออยากให้เพิ่มหรือปรับยังไงก้เข้ามาติชมได้จ้า

 
อ้อมีอีกเรื่องค่ะคือ เรื่องที่แล้วที่ไรเตอร์แต่ง "ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ" ไรเตอร์แต่งใกล้เสร็จแล้ว แล้วก็วางตอนไว้ประมาณเกือบ ร้อยตอน แต่คอมไรเตอร์เสียอ่ะเลยเอาไปซ่อมข้อมูลก้หายหมดเลยอยากแต่งต่อนะ แต่ไฟที่อยู่ให้ร่างกายไรเตอร์มันดับไปหมดแล้วอ่ะ
ถ้าใครเป็นแฟนฟิคนี้เข้าไปเม้นหรือแสดงความคิดว่าอยากให้ไรเตอร์แต่งต่อยังไงนะ(ไม่ใช่ไรหรอกคิดไม่ออกแล้ว)  ขอบคุณค่ะๆๆ