Bay boy the debt หนี้หัวใจที่ไม่ได้ก่อ
เขียนโดย 
chingmei
วันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.18 น.
แก้ไขเมื่อ 2 เมษายน พ.ศ. 2557 23.26 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ขัดดอก!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ฉันนอนเอาแขนพาดหัวอยู่บนเตียงแคบเท่าหนูดิ้ดตายอย่างครุ่นคิดว่าจะหาเงิน 10ล้าน
ภายในสองอาทิตย์ให้พวกมันทันได้ยังไง เฮ้ออออ สองอาทิตย์! สองอาทิตย์! ฉันจะไปขุดเงินขุด
ทองที่ไหนทันว่ะ!! ฉันนั่งคิดจนขี้จะไหลขึ้นสมองมาเกือบเช้าแล้ววววว >.< ไอ้พี่แจจูงบ้า ไอ้พี่ผี
พนันทำตัวเองเดือดร้อนไม่พอยังทำให้ครอบครัวเดือดร้อนอีก อ่อยยยย คนสวยจะบ้าต๊ายยยยยย
ย้อนไป 8 ชั่วโมงที่แล้ว
“10 ล้าน!!!” ฉันรีบหันขวับไปมองพี่แจจุงที่ตอนนี้กระพริบตาปริบๆให้ฉันอย่างน่าสงสาร
“พี่เล่นยังไงเนียะถึงได้ติดหนี้เขาถึง 10 ล้าน! ห๊ะ!” ฉันตะคอกใส่พี่แจจุง
“แหะ แหะ ก็เล่นเพลิดแล้วแพ้จนติดหนี้ไง” พี่แจจุงลุกขึ้นแล้วกุมมือฉันไว้
“ถุย! ตอบมาได้พี่นี้มันเห็นแก่ตัวจริงๆ”ฉันสะบัดมือไอ้พี่หน้าด้านออก แล้วส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“นี! เธอถุยน้ำลายใส่พี่หรอ” พี่แจจุงพูดอย่างอึ่งๆ แล้วเซล้มลงพื้นอย่างแอคติ้งโอเวอร์ ฉันไม่ขาก
เสลดลงหน้าด้วยก็บุญโขนนนล่ะ
“เฮ้ย! จะไงว่ะ! น้องจะใช้หนี้แทนพี่น้องหรืออยากให้พี่น้องตายห๊ะ!” ไม่ต้องตะคอกก้ได้ย๊ะก็เห็นๆ
อยู่ว่าใครทำใครก็รับสิอย่ามาโยงถึงฉัน ฉันพูดอย่างนี้ได้แค่ในความคิด T.T ฉันหันหน้ามามอง
ซานดงที่ตอนนี้ยืนร้องไห้เมื่อไรก้ไม่รู้กับพี่แจจุงที่ตอนนี้เหมือนยังเสียใจไม่เลิกที่ฉันถุยน้ำลายใส่
เห็นแล้วอยากจับหัวกระแทกเสาจริงจริ๊ง! >.<
“อะ...เออ...เออ... ฉัน..ฉัน..”
“น้องงงง ช่วยพี่ด้วยนะ!!!” พี่แจจุงยื่นมือขึ้นมาขอความช่วยเหลือ”
“ฮือๆๆ ฮือออ” ซานดงก้ยื่นร้องไห้ขี้มูกโป่ง ไอ้หน้าปลาบู่ชนเขื่อนก็จ้องหน้ากดดัน >< โอ๊ย
ยยยยยยยยยยยยย ในความคิดฉันได้แต่ขยี้หัวอย่างบ้าครั่งงงง
“ฉันขอเวลา5ปี!!!!” นี้ฉันรับความช่วยเหลือของพี่แล้วหรออออ ฮือออ บายบ๊ายชีวิตวัยรุ่นฉันก็
จะต้องหางานทำอย่างหนักหนาน้ำตาเล็ดเพราะขอตังค์ปาป๊ามาใช้หนี้ไม่ได้
“ไม่ได้!! ฉันให้เวลาสองอาทิตย์!” ยิ่งกว่าความฝันพังทลาย ขี้หมา! ใครจะไปหาทันว่ะ
“นี้! แกใช้สมองคิดหรือว่าตีนคิดเนียะ สองอาทิตย์! เงิน10ล้านเนียะใครมันจะหาทัน!”
“เฮ้ย! นิน้องคนอื่นพี่ให้แค่สองวัน สองอาทิตย์เนียะก็เยอะแล้ว!” เยอะขี้ไรล่ะสำหรับเงิน10ล้าน!
อจ.ให้เวลาฉันนั่งทำรายการสองอาทิตย์ยังไม่ทันเลยยยย
“ถ้าหาไม่ทันพี่น้องก้ต้องตาย ถ้าไม่ช่วยพี่น้องก้ต้องตาย! อย่างน้อยเวลาสองอาทิตย์นี้น้องก็ยังพา
ไอ้แจมันไปสั่งลาครอบครัวทัน!”
“…” อืมมมม คิดหนัก
“ได้! สองอาทิตย์น้องฉันจะหาเงิน 10 ล้านมาให้แก! ไป๊! กลับบ้านน้องพี่ ” เฮ้ยยย O.O พี่แจจุง
ลุกขึ้นมาชี้หน้าไอ้หน้าปลาบู่ชนเขื่อนนั้นก่อนจะโอบไหล่ฉันแล้วจูงมือซานดงออกมา พอเดินมา
จนถึงป้ายเมย์ฉันก้รีบผลักไอ้พี่บ้านี้ออกอย่างเคืองๆ
“ เฮ้ยๆ น้องทำลายจิตใจพี่สองครั้งแล้วนะ” พี่แจจุงพูดพร้อมกับเอามือลูบอกตัวเองแล้วอุ้มซานดง
ขึ้นมานั่งบนตัก
“ฮึม! พูดมาได้นะ ทำลายจิตใจเนียะพี่บ้าแล้วหรอฉันจะไปหาเงินทันที่ไหนเล่าสองอาทิตย์! อีก
อย่างถ้าพ่อรู้พี่ได้ไปนอนข้างถนนแน่ๆ” ฉันกอดอกพูดอย่างเคืองๆ อยากจะกระโดดเตะตัดขาจริงๆ
จะได้ไม่ต้องเดินไปหาเรื่องให้คนอื่นเดือดร้อนเนียะ
“โอ้ๆ น้องช่วยพี่หน่อยนะ ไหนๆก็ไหนแล้วน้องอย่าบอกพ่อนะๆๆๆ แล้วพี่จะช่วยเราหาเงินอีกที
รับรองอาทิตย์สองอาทิตย์นี่พี่ใช้เงินคืนมันได้แน่” พี่แจจุงกุมือฉันแล้วทำตาปริบๆใส่ เดี๋ยว!จิ้มตา
ให้บอดเลย!!
ปัจจุบัน ผ่านไปแล้ว 9วันเศษขี้ยังไม่ได้กำ
“นี่ ซานดี้เรื่องหนี้พี่แจสุดหล่อของแกอ่ะเดี๋ยวฉันช่วยจ่ายครึ่งหนึ่งเอาไหม” แชรินนั่งลงใกล้ๆฉัน
แล้วยื่นไอติมมาให้ฉัน ฉันรับมากินคำหนึ่ง ลมเย็นๆในสวนสาธารณะพัดมากระทบหน้าสวยๆของฉัน
แต่ก็พัดความร้อนกายออกไปแต่ความร้อนใจยังซุ่มอยู่ในใจมิเปลี่ยนแปลง TT
“เฮ้ออออ ไม่เอาอ่ะแชฉันไม่อยากติดหนี้ใคร ขอบใจเธอมากนะ” ฉันพูดอย่างเซ็งๆ จะว่าไปถ้ายืม
เงินแชรินมา 5ล้านแล้วพี่แจอีก 5ล้าน ร่วมกันแล้วเอาไปคืนให้มัน ส่วนหนี้แชรินก็ฉันก็ค่อยๆใช้คืน
อีกที อิอิ 5ล้านเนียะคงไม่กระทบบัญชียัยนี้หรอก
“อะ..เออแช ฉันคิดว่าฉันจะ...”
ปึก ปึก โครม เฮ้ยๆใครมาอุ้มฉันว่ะเนียะ
“อ่อยอ้วย!! อ้วกแอร์เอกไออุวะ! อ่อยอ้วย!!!” แปลโดยสหมงคลฟิมร์ว่า (ช่วยด้วย! พวกเป็นใคร
ว่ะ!ช่วยด้วย!)
“กรี๊ดดดดดด แซนดี้!!” แล้วเสียงแชรินก็เงียบหายไปเพราะมันจับฉันอุ้มขึ้นรถแล้วโปกยาสลบ แล้ว
ก็ ครอกฟี้ ครอกฟี้!...
ฉันปัดอะไรบ้างอย่างออกจากหน้าฉันอย่างรำคาญ แล้วพลิกตัวหันนอนอีกฝั่ง เฮ้ย! เดี๋ยวนะจำได้ว่า
ฉันถูกอุ้ม! ฉันลืมตาขึ้นอัตโนมัติ O.O ก่อนจะรีบพลิกตัวกลับมอง ! พอหันกลับไปก็เห็นพี่แจจุงถูก
มัดอยู่ตรงเก้าอี้กับใบหน้าฟอกซ้ำแล้วดันขวาก้เห็นซานดงกำลังนั่งไอติมอย่างเอร็ดอร่อยสบายใจ
ลั้นล้า! ฉันหันไปมองรอบๆห้องสี่เหลี่ยมที่จัดวางโฟนิเจอร์ราคาแพงอยู่อย่างสวยงามพร้อมกับมี
ผู้ชายเสื้อดำอีกราวๆ 5-6 ยืนอยู่ตรงหน้าก็มีไอ้หน้าปลาบู่ชนเขื่อนยืนจ้องหน้าอยู่ ฉันเบ๊ะหน้าให้มัน
ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“ตื่นแล้วหรอ” เสียงใครบางคนพูดขึ้นก่อนจะหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้าฉัน ว๊ายๆ >o< หล่อจุงอ่ะ
เก็บความแรดไว้ในใจ อิอิ เอ้ยๆ อย่าเข้าใจผิดนะชั้นไม่ได้บ้าผู้ชายน่ะ! >O< แค่เค้าหล่อมากกกก
อย่างกับรูปปั้นกรีกโบราณแนะ กรี๊ดๆๆๆเค้าลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาฉัน ฉันมองเค้าอย่าง งงๆ เอ๋อ
แดกๆ @ .@ แล้วเขาก็เดินมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันมองอย่างตกใจก่อนจะลงไปคุกเข่าตามเขา
“หึหึ ไอ้แจน้องสาวโคตรสวยเลยว่ะ 10 ล้านเนียะอย่างน้อยไปด้วยซ้ำไม่พูดเปล่ายังเอามือมาลูบ
หน้าฉัน ฉันรีบปัดมือที่ลูบแก้มฉันทิ้งก่อนจะยืนขึ้น
“นี้ มันเกิดอะไรขึ้นเนียะ? พวกนายเป็นใครอ่ะ แล้วทำไมถึงจับตัวน้องฉันกับพี่แจจุมาที่นี้ ถ้าหนี้
10ล้านยังไม่ถึงกำหนดเลยนิ” นี้แค่ผ่านไป 9วันเองนะ
“หึๆ ก็พี่ชายเธอนะมันไปเล่นที่บ่อนฉันแล้วโกงพวกฉันจับได้เลยซ้อมมันไง” ไอ้หน้าหล่อนั้นพูด
ขึ้นก่อนยืนตัวตรงต่อหน้าฉัน โห้! สูงชิบฉันเตี้ยเลยนะเนียะ ปกติอยู่กับคนอื่นจะเป็นคนตัวเล็กร่าง
เล็ก พอหมอเนียะยืนขึ้นเหมือนฉันเป็นคนแคระเลยอ่ะ พ่อแม่ไม่ยุติธรรมแบ่งความสูงให้พี่แจหมด!
แต่ มันใช่เวลาไหมเนียะฉันสะบัดหัวไล่ความคิดออก
“ทำไมพวกนายมันถึงซ้อมพี่ชายฉันเละอย่างเงียะ ฉันบอกแล้วไงภายในสองอาทิตย์จะหาเงินมา
ให้!อีกอย่างนี้มันผ่านไปแค่ 9วันเองนะ!” ฉันต้องเงยหน้าพูดกับแกเลยนะโว๊ย!
“ฮึ “ หมอนั้นยกยิ้มข้างหนึ่ง เกียจจริงจริ๊ง! ยิ้มแบบนี้
“ตอนแรกฉันกะรอให้ถึงสองอาทิตย์นะ แต่...พี่เธอมันดันเล่นเสียแล้วไม่เจียมแถมยังมาเล่นโกงอีก
ฉันก็ต้องสั่งสอนเป็นธรรมดาแต่พอพี่เธอให้ข้อเสนอดีๆ....ฉันก็กลับมาคิดดูอีกที...หึหึ” หมอนั้นล้วง
กระเป๋าเก๊กหล่อจ้องหน้าฉันอย่างกระล่อนหน้านายนี่...มัน...ดูรู้เลยเสือผู้หญิงชัดๆ
“ข้อเสนอ? ข้อเสนออะไร?”
“หึ..ลองถามพี่เธอสิ!”
ฉันเดินตรงไปหาพี่แจจุงที่ตอนนี้กำลังถูกมัดอยู่ตรงเก้าอี้และไม่ยอมสบตาฉัน
“พี่แจจุง! พี่ให้ข้อเสนอหมอนั้นอะไรนะ?” พี่แจจุงไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าก้มตาแล้วพูดขอโทษกับ
ฉัน
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษนะน้อง” แล้วสมองของฉันก็นึกขึ้นในวันหนึ่งที่พี่แจจุงคุยโทรศัพท์กับใคร
คนหนึ่งแล้วพูดอะไร ขัดๆดอกๆ
“นะ..นี่พี่อย่าบอกนะว่าพี่....”
“ใช้! พี่ยกเธอให้ “คุณชานยอล” เพื่อแลกกับหนี้ 10 ล้าน!” O.O อึ่งกิมกิ ฉันแค่เดานะไม่ได้คิด
ว่าจะให้มันเป็นแบบนี้
“ไอ้...ไอ้พี่เฮงซวย!!” ฉันยกเท้าถีบเข้าที่ยอดอกพี่แจจุงจนตกเก้าอี้ ก่อนน้ำแห่งความเสียใจจะ
ไหลออกมาไม่หยุด
“นูน่า! ฮะ”
----------------------------------------------------------------------------------
ช่วยเม้นโหวตด้วยนะค่ะๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
