wish u.. หวังว่าเธอจะอยู่กับฉัน

กลับมาจากซัมเมอร์แล้ว

.

.

"พี่ฟางงงง ตื่นได้แล้ววันนี้เรากลับกรุงเทพแล้วน้าาา !" เสียงเฟย์แสบแก้วหูมากฉันเลยมุดหัวลงไปใต้หมอน

"เรากลับกันเช้าเกินไปหรือเปล่าเฟย์ ดูพี่สาวแกยังไม่พร้อมนะ" เสียงยัยแก้วดังเข้าหูฉันมา

"มันขี้เกียจลุกอ่ะดิ่เลยไม่ตื่นเนี่ย -3-" เฟย์พูดเสร็จก็ลงมือฝาดมาที่ก้นฉัน

"เอะอะโวยวายทำไมกันย่ะ - -? ตื่นก็ได้ " ฉันขี้เกียจให้สองคนนี้ปลุกละน่ารำคาญมาก ถ้าฉันไม่ตื่นแต่ยัยสองคนนี้อยากให้ตื่น พวกมันก็ทำจนกว่าฉันจะลุกอยู่ดี !

"เอ้า! ทำไมรอบนี้ตื่นง่ายจัง" แก้วถาม

" :3 " ฉันก็เลยบู้หน้ากลับ แล้วเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน

 

 

~~บนรถ~~

เห้อออ ! เวลาแห่งการพักผ่อนนี่ช่างผ่านไปเร็วจังเลยเนอะ อาทิตย์หนึ่งพอดีที่ฉันหนีสังคมที่วุ่นวายมาอยู่ในสังคมที่เงียบสงบ แต่ก็นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้มาพักผ่อนนานแบบนี้ กลับกรุงเทพรอบนี้ลุยงานยาวเลยจ้าา.

 

"เห้ย! พี่ฟาง!" เฟย์เรียกฉัน ดูชีค่อนข้างจะตกใจนิดหน่อย

" อะไร? เรียกซะสะดุ้งขวัญกระเจิงหมดเลย"ฉันตอบกลับไป

"เออ! ฉันนี่โคตรตกใจเลย วันหลังจะตกใจไร นี่ช่วยซอฟท์ๆลงหน่อยดิ่ ฉันขับรถนี่ไม่มีสมาธิเลย" แก้วที่เมื่อกี้แทบจะปล่อยพวงมาลัยหันมาว่าเฟย์

"ขอโทษๆนะแก้ว พี่ฟาง ' พอดีพี่กาก้าทักไลน์มาบอกว่าวันนี้ 2 ทุ่มต้องไปร่วมงานพรมแดงที่สยามพารากิ้วอ่ะ " เฟย์พูดแล้วทำหน้าซังกะตายมาก

" โอ้วว ก็อด! ฉันเพิ่งจะได้พักผ่อนเสร็จเองนะ วันนี้มาถึงมีงานเลยหรอ ยังไม่พ้นวันนี้เลยนะ บอกพี่กาก้าแคนเซิลด่วน เดินทางเหนื่อย" ที่ฉันโวยมันก็จริงนะเว้ย คือตอนนี้ฉันนั่งรถกลับบ้านอยู่ป่ะ ? ให้พ้นวันนี้ก่อนก็ไม่ได้ !

" ดูถ้าจะไม่ได้อ่ะพี่ฟาง อันนี้งานบริษัทเว้ย ครบรอบอ่ะรวมศิลปินค่าย ไม่ไปไม่ได้ " หลังจากที่เฟย์ตอบไลน์พี่กาก้า เฟย์ก็ทำหน้าซังกะตาย

" โหวว! แคนเซิลไม่ได้ด้วย - - ไปก็ไป !!" แก้วที่นั่งฟังอยู่ตรงข้างๆเฟย์ก็พูดขึ้น

"เอาไงก็เอากัน ไปก็ได้ !" ฉันนี่หงุดหงิดนะเนี่ย เหนื่อย

 

~~งานพรมแดง สยามพารากิ้ว~~

"ให้ตายเถอะ ' ฉันให้เฮียเห็นฉันจะกลับทันที" แก้วเริ่มบ่นตามสเต็ป 

"จะต้องให้มีใครนะคะ ถึงจะไม่รีบกลับอ่ะ ;)" ยัยเฟย์แซวแก้วเล่น ทำเอาแก้วหน้ามุ่ยเลย

"ไม่เกี่ยวเลยแก ไม่ต้องเอามาพูด " แก้วก็ตอบปัดๆเขินๆ ดูแบบนี้ใครก็รู้!

"เฟย์ แกนี่จริงๆเลยน้า ชอบไปแกล้งยัยแก้วซะจริงๆ -3- เลิกแกล้งยัยแก้วแล้วเค้างานได้แล้ว" ฉันพูดเสร็จก็เดินนำเข้างานไป

 

เมื่อเข้ามาในงาน ฉันก็เห็นพี่ๆสื่อมวลชนกลุมใหญาเลยมุงอยู่ที่ใครไม่รู้ซึ่งฉันไม่เห็น

 

"ใครกัน ? ทำไมพี่ๆนักข่าวถึงให้ความสนใจขนาดนั้น" เฟย์ที่เดินเข้ามาหลังฉันก็มาหยุดข้างฉัน 

"ถ้าจะดังเนอะไม่งั้นคงไม่มุงกันขนาดนั้นหรอก" แก้วพูดเสริม

"ไม่ดังหรอก พวกเธอรู้จักดีด้วยซ้ำไป" เสียงผู้ชายโผล่มา หันไปดูข้างหลังปรากฏว่าเป็นโทโมะที่มากับเขื่อน

"นายหมายถึง เรารู้จักเค้าน่ะหรอ?" เฟย์ถามกลับไป

"ถ้าไม่โง่ก็เข้าใจแล้ว :/ " นายเขื่อนย้อนประสาทเฟย์เหมือนทุกทีที่เจอกัน

"นี่อีบ้า ฉันก็ถามเพื่อความแน่ใจเฉยๆ" เฟย์พูดก็วิ่งจะเข้าไปตีเขื่อน แต่พากันวิ่งหนีไปทั่วเลย - -

" แก้ว... แกคิดว่าใคร?" ฉันหันไปถามหลังเลิกสนใจเขื่อนกับเฟย์ที่เล่นกันเหมือนเด็กๆ

" ฉันกับแกอยู่ด้วยกันป้ะ ? ฉันยังคิดไม่ออกเลย" ยัยแก้วกอดอกคิดต่อ

"นี่! ยัยตืด ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก อยากรู้เดี๋ยวก็รู้เอง ไปหาเฮียได้ละ" โทโมะพูดกับแก้วแล้วเดินแทรกกลางระหว่างฉันกับแก้วไป

 

    ฉันกับแก้วเดินตามโทโมะมาเพื่อไปหาเฮีย เหมือนโทโมะนี่จะรู้เลยนะว่ายัยแก้วต้องการให้เฮียเห็นแล้วจะกลับเลย แต่คิดๆไปฉันก็อยากรู้จังว่าใครกันนะที่มาในงานวันนี้

 

"เอ้า!ฟางแก้วมาแล้วหรอ แล้วไหนเฟย์ละ" เฮียที่นั่งอยู่ในงานกับซ้อพูด

"5555 ยัยตัวแสบวิ่งกัดกับนายเขื่อนโต้ลมอยู่ค่ะเฮีย" แก้วตอบขำๆ

"เอ้อ!ไอ่สองคนนี้นี่นะประจำเลย เจอกันไม่ได้เลย" เฮียพูดขำๆ

"แหม่คุณ! ความรักเด็กๆก็แบบนี้แหละค่ะ " ซ้อพูดต่อ ผู้ใหญ่ดูกันเองเค้าก็คงรู้ว่าเฟย์ชอบนายเขื่อนโต้ลมแต่แค่ไม่ยอมพูดเท่านั้นเอง

"เอ้อ! แล้วฟางเจอกับป๊อ..."

"เออ!เฮียคับผมว่าให้ฟางกับยัยตืดไปหาอะไรทานก่อนดีกว่าไหมคับ" จู่ๆโทโมะก็พูดขัดเฮียขึ้นมา เสียมารยาทจริงๆ -3- ว่าแต่เฮียจะให้เราเจอใครกัน?

"อ่ะๆ เด็กๆไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า" ดูเหมือนเฮียก็จะไม่พูดต่อจากที่ค้างไว้ด้วยซิ่

 

ฉันเดินออกมาด้านอาหารกับแก้วสองคน เพราะนายโทโมะอยู่คุยกับเฮียต่อ

"แกสงสัยเหมือนที่ฉันสงสัยป่ะ" จู่ๆแก้วก็ถามขึ้นมา

"สงสัยอะไร?" ฉันถามกลับไป

"ก็ที่เฮียพูดไง ฟางเจอกับป๊อ.. ป๊อนี่ใครวะ" แก้วพูดพลางเกาหัว

"คงเป็นฉันละมั้งแก้ว" เสียงผู้ชายโผล่มาอีกแล้ว เค้าอยู่ด้านหลังฉัน แก้วที่เห็นก็อึ้งมากอ้าปากค้างเลย พอฉันหันไป เค้าทำให้ฉันสตั้นไป 10วิ - -

"ป๊อปปี้"ฉันพูดขึ้น เค้าที่มองมาที่ฉันก็ยักคิ้วให้แล้วเดินไปที่แก้ว

"อึ้งอะไรยัยตืดของโทโมะ 5555" เค้าโอบไหล่แก้วแล้วพูดขำๆ

"แก กลับมาตั้งแต่เมื่อไร?" แก้วถามกลับไป

"ก็เกือบอาทิตย์แล้วแหละ เป็นไงบายดีป่ะ" เค้าพูดคุยกัน โดยไม่สนใจฉันเลยเหมือนกับฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้

"ก็เหมือนเดิมนี่แหละ แล้วป๊อปอ่ะเป็นไง" แก้วถามกลับไป และเหมือนว่ามันก็จะลืมฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันเลยเดินแยกออกมาจะดีกว่า 

ฉันเดินออกมาจากสองคนนั้น บางทีเหมือนเค้าทั้งสองจะลืมไปว่าฉันก็ยืนอยู่ตรงนั้นนะ :(

"น้องฟางได้เจอกับป๊อปปี้หรือยังคะ?" จู่ๆก็มีพี่นักข่าวเข้ามาลุมฉัน แบบนี้นี่เองที่เค้าเรียกว่า หนีเสือปะจระเข้ - -

"อ๋อ! ป๊อปหรอคะ เจอแล้วค่ะ เพิ่งเจอเมื่อกี้ :)" ฉันตอบกลับไป

"อ้าว! แล้วเราไม่ได้เจอกันก่อนหน้านี้หรอคะ" พี่นักข่าวถาม

"ไม่ค่ะ ฟางเองก็เพิ่งกลับมาจากหัวหิน เค้ากลับมาตอนไหนฟางเองก็ไม่รู้ค่ะ ขนาดตอนเค้าจากไปฟางก็ไม่รู้เลยค่ะ" ฉันตอบพลางน้อยใจ พอนึกถึงแล้วก็เครียดเลย แค่ประชดกลายเป็นจริงจัง!

"แล้วได้คุยกันบ้างยังคะ"พี่นักข่าวก็ถามอีก บางทีฉันเบื่อกับการตอบคำถามเหล่านี้

"ก็ยังไม่ได้คุยค่ะแค่เจอกันผ่านๆ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย" ฉันตอบไป

"ตอนนี้ความสัมพันธ์ก็ยังไม่ได้คืบหน้าใช่ไหมคะ" ถามอีกแล้วคำถามนี้เนี่ย

"ก็เพื่อนกันเหมือนเดิมค่ะ แต่อาจจะห่างกันกว่าเดิม เพราะไม่ได้ติดต่อกันเลย" ฉันตอบกลับไป

"แล้วตอนนี้ฟางกับธามไทละคะ ความสัมพันธ์เป็นยังไงบ้าง" ทำไมช่วงนี้ฉันมีข่าวแต่ผู้ชายเจ้าคะ -3-

"ก็พี่น้องกันค่ะ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น" ชัดเจนพอไหมม -,,-

"อ้าว!ป๊อปปี้มาพอดีขอสัมภาษณ์คู่กันเลยนะคะ เมื่อกี้ยังไม่หนำใจเลย "ป๊อปปี้คงกำลังจะเดินผ่านตรงนี้เลยโดนพี่นักข่าวลากมาอีก

"อ๋อ! ได้ครับ" ป๊อปปี้ก็เดินมาข้างๆฉัน

"เมื่อกี้น้องฟางบอกกับพวกพี่ว่า เราสองคนยังไม่ได้คุยกันเลย ทำไมไม่คุยกันละคะ หรือว่าก่อนไปเรียนต่อมีปัญหากันคะ?" ขุดเรื่องเก่ามาเพื่ออะไรคะ

"เอ่อ! ไม่ได้มีปัญหากันครับ พอดีป๊อปไปแบบกระทันหันมากเลยไม่ได้บอกใครนอกจากที่บ้านกับเพื่อนๆบางคน ส่วนเรื่องที่ไม่ได้คุยกันเพราะว่าเรายังไม่ได้เจอกันน่ะะคับ" หรอ? ยังไม่ได้เจอกันหรอ ส่าว่าเมื่อกี้นายประจันหน้ากับฉันอยู่แต่ทำเป็นไม่สนใจฉันนะ

"แล้วทราบข่าวเรื่องฟางกับธามไทแล้วรู้สึกยังไงบ้างคะ" ถามทำไมคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

"ทราบครับ แต่ก็เฉยๆถ้าเค้าเจอคนที่ดีดูแลเค้าได้ก็ดีไป!" เหอะ! อยากให้ฉันรักกับธามไทมากใช่มั้ย! ได้ นายป๊อปปี้ :3

"ไม่หึงไม่หวงบ้างหรอคะ" จะหึงหวงทำไมก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนนนน!!!

"เอ่อ! ฟางขอตัวก่อนนะคะ อึดอัด!" ฉันกำลังเดินออกจากตรงนั้นแต่ก็มีมือหนาขว้าฉันให้อยู่ต่อ

"จะรีบไปไหนกัน กลัวใครโกรธหรอจ๊ะ ?" นายป๊อปปี้ดึงฉันแรงกว่าที่ฉันจะตั้งตัวทำให้หน้าฉันกระแทกไปที่อกของเค้าทำให้เค้าพูดกับฉันข้างหู

"เหอะ! เรื่องของฉันป่ะ ไม่ใช่เรื่องของนาย!" ฉันตอบไปแต่ในใจฉันนี่เต้นเร็วกว่าเดิมผิดปกติ

"แน่ใจหรอ? แต่ใจเธอนี่เต้นแรงมากเลยนะฟาง" เค้าพูดทำให้ฉันผลักเค้าออก

"อย่าพูดอะไรมั่วๆได้มะ!" ฉันตะโกนกลับไป และเดินออกจากตรงนั้นทันที ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเค้ายังให้สัมภาษณ์กับพี่ๆนักข่าวอยู่ ฉันเลยเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินไปข้างหลังที่มีโซนห้องแต่งตัวอยู่ ขอคิดอะไรคนเดียวสักพัก เมื่อกี้ฉันเล่นตะโกนตอกหน้าเค้าไปต่อหน้าพี่นักข่าวเลย โอ๊ย! ทำไรไม่คิดเลย

 

~ด้านหลังโซนห้องแต่งตัว~

             ทำไมเค้าถึงดูเปลี่ยนไปมากมายขนาดนี้ ทำไมเค้าทำเหมือนไม่รู้จักฉัน ที่เค้าเปลี่ยนไปเป็นเพราะใครเข้ามาเปลี่ยนเค้าหรือเปล่านะ ส่วนหนึ่งก็อาจจะผิดที่ฉันเอง :(

"หนีมาอยู่นี่นี่เอง" ฉันหันไปดูที่ประตู เจอนายป๊อปปี้ยืนอยู่

"นายตามมาทำไม ฉันไม่อยากเห็นหน้า" ฉันพูดไป ในใจจริงฉันไม่ได้อยากไล่เค้าไปเลย ปากฉันมันแข็งเกินไป !

"ครั้งก่อนก็ไล่ ครั้งนี้เธอก็ไล่ รังเกียจขนาดนั้นเลยหรอ" เค้าพุดแล้วเดินเข้ามานั่งกับฉันที่โซฟา

"ใช่ ! รังเกียจมากเลย" ฉันพูดเผชิญหน้ากับเค้า

"ยิ่งเธอไล่เธอก็จะยิ่งเจอฉันนะฟาง ครั้งก่อนเธอทำให้ฉันอึดอัด ครั้งนี้เธอต้องรู้สึกมากกว่าฉัน" เค้าตะโกนใส่หน้าฉัน

"ทำไปเพื่ออะไร ครั้งนั้นนายก็ทำให้ฉันแย่เหมือนกัน!" ฉันตะโกนใส่หน้าเค้าโดยไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

"แล้วใครที่เริ่มก่อนละฟาง ฟางปิดบังป๊อปอึดอัด สิ่งที่ป๊อปพูดมันก็คือความจริง " ฉันรู้สึกได้เลยว่าเค้าเริ่มอ่อนลงกว่าเดิมแล้ว

"ดูเราจะคุยกันไม่รู้เรื่อง อีกอย่างเรื่องมันก็นานมากแล้ว อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่านะ ฟางขอตัว" ฉันพูดเสร็จ ฉันก็เลยลุกขึ้นจะเดินออกไปข้างหน้างาน แต่ป๊อปก็คว้ามือฉันเอาไว้แล้วดึงฉันลง ทำให้ฉันก้นกระแทกลงไปที่ตักป๊อป - -

"ทำไมต้องหนี ? ทำไมจะขุดเรื่องเก่าๆไม่ได้ กลัวเด็กละอ่อนจะมาเห็นเข้าหรอ?" เค้าพูด ตอนนี้หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ว่าแต่เด็กละอ่อน ? ธามไทอ่ะหรอ?

"ใช่ ! กลัวเค้าจะเห็นแล้วเข้าใจผิดน่ะนะ ' ถ้านายเข้าใจแล้วก็ปล่อยได้แล้วฉันโคตรจะอึดอัดเลย" ฉันพูดประชด ! ธามไทนั่นฉันไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ :/

"เหอะ! ดูท่าจะรักกันดีนะ " เค้าไม่มีท่าจะปล่อยฉันลงจากตักเค้าเลย ยิ่งฉันดิ้นเค้าก็ยิ่งรัด

"รักกันมากกกกกกกก!! ปล่อยสิ่" ฉันพูดเค้ายิ่งรัดฉันหนักกว่าเดิมอีก กะจะรัดฉันให้ตายเลยหรือไง

"ก็ให้มันรู้ไปว่าใครที่มันรักมากกว่ากัน!" เค้าพูดเสร็จ

   จากหน้าที่ใกล้กว่าเดิมตอนนี้ปากของเราสองคนแนบชิดกัน เค้าจูบฉันด้วยความรุนแรง คงเป็นเพราะความโกรธที่มันก่อขึ้น ฉันไม่โกรธเค้าหรอกนะฉันจูบตอบเค้าไปด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เค้าพูด เค้าต้องการจะสื่ออะไร จากความรุนแรงตอนนี้ป๊อปปี้เริ่มจูบอย่างอ่อนหวาน ความโกรธในใจเค้าคงเริ่มอ่อนลงอาจเป็นเพราะว่าฉันจูบตอบเค้าไปด้วย ฉันไม่ได้อยากจะให้เราสองคนเป็นแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่คงเป็นทิฐิของฉันเองที่ไม่ยอมพูดออกไป ฉันกับป๊อปจูบกันเนิ่นนานโดยไม่มีใครละออกจากกัน

 

 

 

 

"ตุ้บ" <<จงเข้าใจว่านี่คือเสียงของตก - -

 

 

ฉันตกใจผลักป๊อปปี้ออก หันไปมองว่าเมื่อกี้คือเสียงอะไร ก็เห็นช่อดอกไม้ตกอยู่ ใครกัน?

"หึ! สะใจจัง" ป๊อปมองหน้าฉันแล้วเดินออกไป

     ฉันเดินไปดูช่อดอกไม้ที่ตกอยู่ มีการ์ดติดอยู่ 'สำหรับคนน่ารักของผม ธามไท' ธามไท? ฉันเลยนึกถึงถึงคำพูดของป๊อปเมื่อกี้ 'หึ! สะใจจัง' แปลว่าเค้ารู้อยู่แล้วว่าธามไทอยู่ตรงนั้นซินะ เค้าต้องการอะไรจากฉันกันแน่ แล้วที่เค้าพูดว่า 'ก็ให้มันรู้ไปว่าใครที่มันรักกว่ากัน' เค้าต้องการให้ธามไทได้ยินและทำให้ฉันใจเต้นงั้นหรอ !!

นายเปลี่ยนไปมากเลยป๊อปปี้!!!

 

 

---

 

 

เชื่อสิ่จะอัพตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่หลับก่อน - - กลับมาจากซัมเมอร์แล้วเลยมาอัพต่อน้า

วิจารณ์ได้เต็มที่...