วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 
"นี่แบม ตัดสินใจไม่ไปเมืองนอกแล้วหรอ " กั้งถาม
 
"ค่ะ แบมตัดสินใจอีกครั้งแล้วล่ะค่ะ "
 
"ทำไมล่ะ  ทำไมแบมถึงไม่อยากไป " 
 
"เพราะอะไรน่ะหรอค่ะ....อาจป็นเพราะ...." แบมลังเลที่จะตอบกั้ง  เธอมองตากั้งเพื่อต้องการพิสูจน์บางอย่าง
 
"เพราะ....หัวใจของแบมอยู่ที่นี่มั้งค่ะ " แบมว่า  ทำเอากั้งเบิกตากว้างเขาดีใจรีบโผล่เข้ากอดแบมอย่างท่วงที
 
"พี่กั้ง...." แบมอึ้ง
 
"พี่ขอโทษ  ในทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เคยทำให้แบมเจ็บปวด  ถ้าพี่รู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้แบมก็คงไม่ต้องร้องไห้เพราะพี่ทุกวัน" กั้งพูดทั้งน้ำตา
 
"พี่กั้ง....หมายความว่าไงค้ะ " แบมถาม  ก่อนที่กั้งจะค่อยๆถอนกอดออกจากแบม
 
"พี่....รักแบม "กั้งว่า  เขาพูดด้วยแววตาจริงใจทำให้แบมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไมอยู่
 
"พี่กั้งว่าไงนะค่ะ " แบมไม่เชื่อหูของตัวเอง
 
   กั้งค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแบมจนจมูกชนจมูกเขาและเธอค่อยๆหลับตาลงก่อนที่แั้งจะพูด....
 
"พี่รักแบม...รักมากที่สุด...รักมากกว่าใคร....รักมานาน....รักมาตลอด...และจะรักตลอดไป " กั้งพูดดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา   จนในที่สุดแบมก็ไม่สามารถหยุดยั้งการร้องไห้เอาไว้ได้ 
 
   กั้งค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเช็ดหน้าตาที่อาบแก้มทั้งสองของแบมอยู่  กั้งไม่สามารถทนเห็นน้ำตาแบมได้เขาตัดสินใจ ค่อยๆดึงแบมเข้าไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา
 
"ฮือๆๆ ทำไมพี่กั้ง...ไม่บอกแบมตั้งแต่แรกค่ะ...ฮือๆๆ  พี่กั้งใจร้าย  ใจร้ายที่สุดอ่ะ ฮือๆๆ " แบมร้องไห้ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างซาบซึ้ง
 
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษพี่ขอโทษจริงๆ "
 
"ฮือๆๆๆ "
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง...." ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเขาเดินออกจากห้องแล้วพบฟาง  ป๊อปปี้ดีใจแทบบ้าแต่เขาต้องเก็บอาการเอาไว้
 
"เธอมาที่นี่อีกทำไม ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก " ป๊อปปี้บอก
 
"ฉันมีอะไรบางอย่างจะให้นาย " ฟางพูด แล้วเธอก็เดินไปใกล้ๆป๊อปปี้
 
"นี่ค่ะ " ฟางถอดแหวนแต่งงานของเธอแล้วยื่นให้ป๊อปปี้
 
"ฉันไม่เอา " ป๊อปปี้ตอบ
 
"แต่เราหย่ากันแล้วนะ  ตอนนี้ฉันก็เป็นโสดแล้ว  ฉันไม่อยากให้...แหวนนี่เป็น..." ฟางไม่กล้าพูดคำๆนั้นเพราะมันทำให้เธอเจ็บปวดแต่ป๊อปปี้กลับเติมคำให้แทน 
 
"เป็นตัวถ่วงสินะ " ป๊อปปี้บอก
 
ฟางอึ้ง
 
"แหวนนี่คงเป็นตัวปัญหาของเธอใช่มั๊ย " ป๊อปปี้ถาม  เขาน้ำตลาคลอ
 
"ใช่! ดังนั้น ฉันต้องการคืนให้นาย  ทุกอย่างจะได้จบ " ฟางพูด ภายนอกเธออาจจะดูแข็งกร้าวแต่ภายในหัวใจ เธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนเธอไม่สามารถยับยั้งน้ำตาไว้ได้
 
"รับไปเร็วๆสิ " ฟางยื่นแวนให้ป๊อปปี้ 
 
"้เธออยากทิ้งก็ทิ้งไปสิ ฉันไม่อยากได้ของจากเธอแม้แต่ชิ้นเดียว "นั่นคือวิธีปฏิเสธของเขา ฟางมองป๊อปปี้อย่างอึ้งๆ  เธอไม่นึกว่าเขาจะกล้าทำกับเธอแแบบนี้
 
 
 
 
 
"ฟาง...." ป๊อปปี้อึ้ง น้ำตาคลอเบ้า
 
"นี่ i พูดอะไรผิดรึเปล่า " แครอลถามด้วยหน้าตาใสซื่อ
 
"โถ่เว้ย! "ปีอปปี้โมโหตัวเอง เขารีบเดินหนีไป
 
"หึ "แครอลยิ้มอย่างสะใจ
 
 
 
 
 
 
 
ฟางวิ่งออกมาจากบ้านด้วยรอยน้ำตาที่ปาดเท่าไหร่ก็ไม่หมด ความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญเพียงลำพัง   ฟางขึ้นรถของเธอแล้วนั่งร้องไห้
 
"ป๊อปปี้!!! ooh  นั่นคือฟางใช่มั๊ย  yes or no  " จู่ๆแครอลก็เดินมาคล้องแขนป๊อปปี้อย่างหน้าตาเฉย
 
"omg why...ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่  You divorced him already? (เธอหย่าขาดกับเขาเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอ ) "
 
 
"ใช่  ฉันหย่าขาดกับเขาแล้ว....จากนี้ไปหล่อนก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ นายป๊อปปี้กลายเป็นของเธอ...ฉันยกให้! " ฟางพูดทั้งน้ำตา แล้วเธอก็ขว้างแหวนใส่ป๊อปปี้อย่างจัง ก่อนที่เธอจะเดินออกไป
 
 
 
"ฮือๆๆๆ  ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ  ฮือๆๆๆ  "ฟางนั่งร้องไห้ด้วยความผิดพลาดของเธอที่พูดแบบนั้นออกไป  
 
 
 
 
ณ โรงพยาบาล
 
"แม่....ฟางจะทำยังไงดี  ฟางต้องทำยังไงค้ะ " ฟางนั่งกุมมือแม่ของเธอที่ยังไม่ฟื้น  
 
"ฟางรักเค้าค่ะแม่....ฟางรักเค้าอ่ะ ฮือๆๆๆ  " ฟางฟุบหน้าร้องไห้กับแม่ของเธอ ความบอบช้ำภายในหัวใจยังคอยตอกย้ำความผิดพลาดขอเธอ
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆๆ
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
           เสียงเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง
 
"ฉันอยากอยู่คนเดียว "ป๊อปปี้บอก
 
        เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเข้ามา แต่จู่ๆหล่อนก็กอดเขาจากข้างหลังอย่ารวดเร็ว
"โอ๊ะ!  แครอล you ทำอะไรเนี่ย " ป๊อปปี้อึ้ง
 
" i love you ไหนๆ ตอนนี้ you ก็ไม่มีใครแล้ว  ช่วยเปิดทางให้ i เข้าไปภายในหัวใจของ you ได้ไม๊ "  แครอลเอื้อมมือสัมผัสหน้าอกข้างซ้ายของป๊อปปี้ อย่างยั่วยวน
 
              แครอลผลักป๊อปปี้ลงบนเตียงอย่างโดยเร็ว  เธอลงไปนอนค่อมป๊อปปี้ไว้
 
"แครอล you กำลังจะทำอะไร " ป๊อปปี้ถาม
 
" i กำลังจะสร้างความสุข ให้ you น่ะสิ  " แครอลบอก เธอค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา จนป๊อปปี้เกือบเคลิ้ม  แต่จู่ๆป๊อปปี้ก็จับแครอลพลิกตัวแล้วเขากลับนอนค่อมเธอเสียเอง
 
 
"โอ๊ะ!  can you kiss me ? (จูบฉันได้ไม๊ ) " แครอลถามป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
 
"i มีอะไรจะบอก you " ป๊อปปี้พูด
 
"what " 
" 1 i รักเดียวใจเดียว "
 
"2 i....ซื่อสัตย์ต่อคนที่ i รัก "
 
 แครอลฟังแล้วแอบรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้สนอะไรเพราะคิดว่ากำลังบอกหล่อนเอง
 
" 3 i...love fang only!(ฉันรักฟางคนเดียวเท่านั้น) "ป๊อปปี้บอก เขารีบลุกขึ้นจากเตียงทันที เขาพยายามเดินหนีแต่แครอลรีบลุกขึ้นมารั้งป๊อปปี้เอาไว้
 
"ห่ะ!!  นี่ you ยังไม่เลิกรักมันอีกรึไง " แครอลถามด้วยความโกรธ
 
" ในหัวใจของ i  ไม่มีใครแทนที่ฟางได้  แครอลเลิกพยายามเถอะ " ป๊อปปี้แกะมือแครอลที่รั้งเขาออกแล้วกำลังจะเดินไป
 
 
แครอลไม่ยอมเธอวิ่งเข้ากอดป๊อปปี้ไว้จากทางด้านหลังเพื่อรั้งป๊อปปี้ไว้
"no! ฮือๆ i ไม่ยอม ทำไม you ไม่รัก i  ทำไม ทำไม ฮือๆๆ  "
 
"พอเถอะแครอล ปล่อย i เดี๋ยวนี้ "ป๊อปปี้พยามยามแกะมือแครอลแต่ก็ไม่ออก
 
"ฮือๆๆ  i love you  ฮือๆๆ "
 
"แครอล.... i ขอโทษ แต่ i รัก you ไม่ได้จริงๆ " ป๊อปปี้พูดกับแครอลอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ป๊อปปี้จะแกะมือแครอลจนออก แล้วเดินออกไป
 
" ฮือๆๆๆๆ ทำไม  ฉันไม่ดีตรงไหน  ทำไม ฮือๆๆๆ " แครอลทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
 
"นังฟาง  แกเป็นตัวกาลากินี  เพราะแก.... ฉัน ไม่ปล่อยแกไปแน่ " แครอลพูดอย่างหมั่นใส้และเคียดแค้นฟางอย่างถึงที่สุด
 
 
เป็นยังไงบ้างห่างหายกันไปเดือนกว่าๆ  ขอโทษด้วยน้าา  ชอบกันรึเปล่า ชอบตรงไหนหรอออ เม้นไว้ได้นะ