วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 

"นี่แบม ตัดสินใจไม่ไปเมืองนอกแล้วหรอ " กั้งถาม

 

"ค่ะ แบมตัดสินใจอีกครั้งแล้วล่ะค่ะ "

 

"ทำไมล่ะ  ทำไมแบมถึงไม่อยากไป " 

 

"เพราะอะไรน่ะหรอค่ะ....อาจป็นเพราะ...." แบมลังเลที่จะตอบกั้ง  เธอมองตากั้งเพื่อต้องการพิสูจน์บางอย่าง

 

"เพราะ....หัวใจของแบมอยู่ที่นี่มั้งค่ะ " แบมว่า  ทำเอากั้งเบิกตากว้างเขาดีใจรีบโผล่เข้ากอดแบมอย่างท่วงที

 

"พี่กั้ง...." แบมอึ้ง

 

"พี่ขอโทษ  ในทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เคยทำให้แบมเจ็บปวด  ถ้าพี่รู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้แบมก็คงไม่ต้องร้องไห้เพราะพี่ทุกวัน" กั้งพูดทั้งน้ำตา

 

"พี่กั้ง....หมายความว่าไงค้ะ " แบมถาม  ก่อนที่กั้งจะค่อยๆถอนกอดออกจากแบม

 

"พี่....รักแบม "กั้งว่า  เขาพูดด้วยแววตาจริงใจทำให้แบมแทบกลั้นน้ำตาไว้ไมอยู่

 

"พี่กั้งว่าไงนะค่ะ " แบมไม่เชื่อหูของตัวเอง

 

   กั้งค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแบมจนจมูกชนจมูกเขาและเธอค่อยๆหลับตาลงก่อนที่แั้งจะพูด....

 

"พี่รักแบม...รักมากที่สุด...รักมากกว่าใคร....รักมานาน....รักมาตลอด...และจะรักตลอดไป " กั้งพูดดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา   จนในที่สุดแบมก็ไม่สามารถหยุดยั้งการร้องไห้เอาไว้ได้ 

 

   กั้งค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเช็ดหน้าตาที่อาบแก้มทั้งสองของแบมอยู่  กั้งไม่สามารถทนเห็นน้ำตาแบมได้เขาตัดสินใจ ค่อยๆดึงแบมเข้าไว้ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขา

 

"ฮือๆๆ ทำไมพี่กั้ง...ไม่บอกแบมตั้งแต่แรกค่ะ...ฮือๆๆ  พี่กั้งใจร้าย  ใจร้ายที่สุดอ่ะ ฮือๆๆ " แบมร้องไห้ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างซาบซึ้ง

 

"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษพี่ขอโทษจริงๆ "

 

"ฮือๆๆๆ "

 

 

 

 

 

 

 

"ฟาง...." ป๊อปปี้อึ้งเมื่อเขาเดินออกจากห้องแล้วพบฟาง  ป๊อปปี้ดีใจแทบบ้าแต่เขาต้องเก็บอาการเอาไว้

 

"เธอมาที่นี่อีกทำไม ฉันบอกเธอแล้วไงว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก " ป๊อปปี้บอก

 

"ฉันมีอะไรบางอย่างจะให้นาย " ฟางพูด แล้วเธอก็เดินไปใกล้ๆป๊อปปี้

 

"นี่ค่ะ " ฟางถอดแหวนแต่งงานของเธอแล้วยื่นให้ป๊อปปี้

 

"ฉันไม่เอา " ป๊อปปี้ตอบ

 

"แต่เราหย่ากันแล้วนะ  ตอนนี้ฉันก็เป็นโสดแล้ว  ฉันไม่อยากให้...แหวนนี่เป็น..." ฟางไม่กล้าพูดคำๆนั้นเพราะมันทำให้เธอเจ็บปวดแต่ป๊อปปี้กลับเติมคำให้แทน 

 

"เป็นตัวถ่วงสินะ " ป๊อปปี้บอก

 

ฟางอึ้ง

 

"แหวนนี่คงเป็นตัวปัญหาของเธอใช่มั๊ย " ป๊อปปี้ถาม  เขาน้ำตลาคลอ

 

"ใช่! ดังนั้น ฉันต้องการคืนให้นาย  ทุกอย่างจะได้จบ " ฟางพูด ภายนอกเธออาจจะดูแข็งกร้าวแต่ภายในหัวใจ เธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนเธอไม่สามารถยับยั้งน้ำตาไว้ได้

 

"รับไปเร็วๆสิ " ฟางยื่นแวนให้ป๊อปปี้ 

 

"้เธออยากทิ้งก็ทิ้งไปสิ ฉันไม่อยากได้ของจากเธอแม้แต่ชิ้นเดียว "นั่นคือวิธีปฏิเสธของเขา ฟางมองป๊อปปี้อย่างอึ้งๆ  เธอไม่นึกว่าเขาจะกล้าทำกับเธอแแบบนี้

 

 

 

 

 

"ฟาง...." ป๊อปปี้อึ้ง น้ำตาคลอเบ้า

 

"นี่ i พูดอะไรผิดรึเปล่า " แครอลถามด้วยหน้าตาใสซื่อ

 

"โถ่เว้ย! "ปีอปปี้โมโหตัวเอง เขารีบเดินหนีไป

 

"หึ "แครอลยิ้มอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

ฟางวิ่งออกมาจากบ้านด้วยรอยน้ำตาที่ปาดเท่าไหร่ก็ไม่หมด ความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญเพียงลำพัง   ฟางขึ้นรถของเธอแล้วนั่งร้องไห้

 

"ป๊อปปี้!!! ooh  นั่นคือฟางใช่มั๊ย  yes or no  " จู่ๆแครอลก็เดินมาคล้องแขนป๊อปปี้อย่างหน้าตาเฉย

 

"omg why...ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่  You divorced him already? (เธอหย่าขาดกับเขาเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอ ) "

 

 

"ใช่  ฉันหย่าขาดกับเขาแล้ว....จากนี้ไปหล่อนก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วล่ะ นายป๊อปปี้กลายเป็นของเธอ...ฉันยกให้! " ฟางพูดทั้งน้ำตา แล้วเธอก็ขว้างแหวนใส่ป๊อปปี้อย่างจัง ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

 

 

 

"ฮือๆๆๆ  ฉันขอโทษ  ฉันขอโทษ  ฮือๆๆๆ  "ฟางนั่งร้องไห้ด้วยความผิดพลาดของเธอที่พูดแบบนั้นออกไป  

 

 

 

 

ณ โรงพยาบาล

 

"แม่....ฟางจะทำยังไงดี  ฟางต้องทำยังไงค้ะ " ฟางนั่งกุมมือแม่ของเธอที่ยังไม่ฟื้น  

 

"ฟางรักเค้าค่ะแม่....ฟางรักเค้าอ่ะ ฮือๆๆๆ  " ฟางฟุบหน้าร้องไห้กับแม่ของเธอ ความบอบช้ำภายในหัวใจยังคอยตอกย้ำความผิดพลาดขอเธอ

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆๆ

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด

           เสียงเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง

 

"ฉันอยากอยู่คนเดียว "ป๊อปปี้บอก

 

        เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเข้ามา แต่จู่ๆหล่อนก็กอดเขาจากข้างหลังอย่ารวดเร็ว

"โอ๊ะ!  แครอล you ทำอะไรเนี่ย " ป๊อปปี้อึ้ง

 

" i love you ไหนๆ ตอนนี้ you ก็ไม่มีใครแล้ว  ช่วยเปิดทางให้ i เข้าไปภายในหัวใจของ you ได้ไม๊ "  แครอลเอื้อมมือสัมผัสหน้าอกข้างซ้ายของป๊อปปี้ อย่างยั่วยวน

 

              แครอลผลักป๊อปปี้ลงบนเตียงอย่างโดยเร็ว  เธอลงไปนอนค่อมป๊อปปี้ไว้

 

"แครอล you กำลังจะทำอะไร " ป๊อปปี้ถาม

 

" i กำลังจะสร้างความสุข ให้ you น่ะสิ  " แครอลบอก เธอค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา จนป๊อปปี้เกือบเคลิ้ม  แต่จู่ๆป๊อปปี้ก็จับแครอลพลิกตัวแล้วเขากลับนอนค่อมเธอเสียเอง

 

 

"โอ๊ะ!  can you kiss me ? (จูบฉันได้ไม๊ ) " แครอลถามป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงยั่วยวน

 

"i มีอะไรจะบอก you " ป๊อปปี้พูด

 

"what " 

" 1 i รักเดียวใจเดียว "

 

"2 i....ซื่อสัตย์ต่อคนที่ i รัก "

 

 แครอลฟังแล้วแอบรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้สนอะไรเพราะคิดว่ากำลังบอกหล่อนเอง

 

" 3 i...love fang only!(ฉันรักฟางคนเดียวเท่านั้น) "ป๊อปปี้บอก เขารีบลุกขึ้นจากเตียงทันที เขาพยายามเดินหนีแต่แครอลรีบลุกขึ้นมารั้งป๊อปปี้เอาไว้

 

"ห่ะ!!  นี่ you ยังไม่เลิกรักมันอีกรึไง " แครอลถามด้วยความโกรธ

 

" ในหัวใจของ i  ไม่มีใครแทนที่ฟางได้  แครอลเลิกพยายามเถอะ " ป๊อปปี้แกะมือแครอลที่รั้งเขาออกแล้วกำลังจะเดินไป

 

 

แครอลไม่ยอมเธอวิ่งเข้ากอดป๊อปปี้ไว้จากทางด้านหลังเพื่อรั้งป๊อปปี้ไว้

"no! ฮือๆ i ไม่ยอม ทำไม you ไม่รัก i  ทำไม ทำไม ฮือๆๆ  "

 

"พอเถอะแครอล ปล่อย i เดี๋ยวนี้ "ป๊อปปี้พยามยามแกะมือแครอลแต่ก็ไม่ออก

 

"ฮือๆๆ  i love you  ฮือๆๆ "

 

"แครอล.... i ขอโทษ แต่ i รัก you ไม่ได้จริงๆ " ป๊อปปี้พูดกับแครอลอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ป๊อปปี้จะแกะมือแครอลจนออก แล้วเดินออกไป

 

" ฮือๆๆๆๆ ทำไม  ฉันไม่ดีตรงไหน  ทำไม ฮือๆๆๆ " แครอลทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

 

"นังฟาง  แกเป็นตัวกาลากินี  เพราะแก.... ฉัน ไม่ปล่อยแกไปแน่ " แครอลพูดอย่างหมั่นใส้และเคียดแค้นฟางอย่างถึงที่สุด

 

 

เป็นยังไงบ้างห่างหายกันไปเดือนกว่าๆ  ขอโทษด้วยน้าา  ชอบกันรึเปล่า ชอบตรงไหนหรอออ เม้นไว้ได้นะ