วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
 
" แบมอย่าพึ่งไปเลยนะ.... "  กั้งรีบวิ่งสุดชีวิตเพื่อมุ่งหน้าตามหาหัวใจของเขาที่กำลังบินไปเมืองนอก
 
 
 
 
"กั้ง! " มดอึ้งเมื่อเมื่อเห็นกั้งรีบวิ่งมาแต่ไกล
 
"แฮร่ๆๆ  แบมล่ะครับ " กั้งหอบเพราะความเหนื่อยที่วิ่งมาอย่างเร็ว เขาจึงถามมดและพิชชี่ทันที
"ไอกั้ง...."  พิชชี่และมดผิดหวังไปตามๆกัน พวกเขานึกสงสารกั้งในทันที  พิชชี่และมดสีหน้าบึ้งแล้วส่ายหน้าเพื่อเป็นคำตอบ
"แบม...."  กั้งใจหายไปวูบนึง  แต่กั้งไม่ยอมเขาจึงรีบวิ่งออกไป
 
"กั้ง!  " มดและพิชชี่ตกใจที่จู่ๆกั้งก็วิ่งไป
 
 
 
 
"แบม!!!!   พี่รักแบม!!!! "
 
       เครื่องบินลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า มุ่งหน้าบินออกไปไกลจากเขาทุกทีก่อนจะเลือนหายไป
 
"แบม....พี่ขอโทษ  " กั้งล้มทั้งยืนเขาทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
"พี่กั้งค้ะ "  จู่ไก็มีเสียงหญิงสาวคนนึงเรียกกั้ง
 
เมื่อกั้งได้ยินเขาตกใจเพราะเขาจำได้แม่นว่านั้นคือเสียงของ...
 
"แบม! "  เมื่อกั้งหันหลังมาดู เขาก็พบว่าเป็น...แบม จริงๆด้วย
 
"นี่...แบมจริงๆหรอ " กั้งไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองที่เห็นแบมยืนอยู่ตรงหน้า
 
"....จริงสิค่ะ " แบมเดินเข้าไปใกล้ๆกั้งเพื่อให้กั้งพิสูจน์
 
   กั้งค่อยๆจับมือแบมใากุมไว้อย่างช้าๆ
 
"แบม! " กั้งดีใจแทบบ้า เขารีบดึงแบมเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว
 
"พี่กั้ง....." แบมอึ้ง  แต่สุดท้ายเธอก็กอดตอบกั้ง
 
 
 
 
 
 
 
ปัง!
 
 เสียงปิดระตูห้องดังก้องลั่นบ้านด้วยความเสียใจ ฟางเดินตรงไปที่เตียงนอนของเธอก่อนที่ฟางจะนั่งลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง
 
"จากนี้ไป...ขอให้เราอย่าเจอกันอีกเลยนะ " ป๊อปปี้พูด
 
  จู่ๆน้ำตาก็ไหล่บ่าอย่างยั้งไม่ได้ หัวใจของเธอแทบสลายภาพในไม่กี่ชั่วโมงหลังจากหย่า  ฟางก้มมองที่นิ้วนางของเธอที่ยังสวมแหวนของป๊อปปี้ไว้อยู่อย่างเดิม
 
ฟางนึกย้อนกลับไปในตอนที่พวกเขาพึ่งแต่งงานกัน....
 
"ป๊อปสวมแหวนให้น้องสิลูก " แม่ป๊อปปี้บอก
"ครับ " ป๊อปปี้หยิบแหวนบึ้นมาแล้วจับมือฟาง สวมแหวน ฟางยึกยักไม่อยากสวม
"นี่เธอ สวมๆไปเถอะน่า "  ฟางจำใจต้องยอมใส่แหวน
 
 
 
กลับมายังปัจจุบัน
       ภาพที่มีแต่ความสุขในอดีตกำลังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเธอ  ใบหน้าที่ดูมีความสุขในอดีต ตอนนี้กลับกัน ใบหน้าของฟางต็บเป็นด้วยรอยน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
 
 
 
 
เช่นเดียวกับป๊อปปี้ เมื่อเขาเดินเข้าบ้านกลับรู้สึกว่างเปล่า ต่างจากทุกๆวันที่เมื่อเข้าบ้านก็จะพบกับฟาง  แต่วันนี้มันไม่ใช่...เมื่อป๊อปปี้เดินเข้าบ้าน เขากลับพบแครอล
 
"ป๊อปปี้!  hi !  กลับมาแล้วหรอ  ทานอะไรแล้วยัง " แครอลเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ เธอเดินไปควงแขนของป๊อปปี้อย่างชิล ชิล
 
"โทษทีนะ I ไม่หิวน่ะ  I ขอตัวก่อน "  ป๊อปปี้ซึมเศร้า เขาแกะแขนแครอลที่ควงเขาออก  แล้วเดินบันไดขึ้นห้องนอน
 
" why... " แครอลงง ว่าทำไมป๊อปปี้กลับไม่มีชีวิตชีวาอย่างที่เธอคิดในตอนแรก
 
 
 
 
ปัง!
 
ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องนอนของเขาที่ดูเงียบสงัด ดูไม่มีชึวิตชีวาอย่างเก่า เขามองไปที่ระเบียงห้องนอนของเขา
 
"นี่เธอ  จะนั่งทนทำงานไปทำไมห่ะ  ดึกแล้วไปนอนเหอะ " ป๊อปปี้บอก
"ไม่! ฉันต้องทำงานให้เสร็จ นายไม่ต้องมายุ่ง "
"อยากยุ่งตายอ่ะ   ตามใจฉันไม่สนแระ "
 
 
 
จนเวลาผ่านไป
 
ฟุ๊บ!!
 
 
ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นแล้วชะเง้อดูฟางแล้วพบว่าฟางหลับแล้ว  เขาลุกจากเตียงแล้วไปหาฟาง
 
"อวดเก่งดีนัก...."
ป๊อปปี้ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ฟางออกช้าๆ  จากนั้นเขาก็อุ้มฟางขึ้นแล้วเดินพาฟางไปนอนบนเตียง
 
"ฉันขอโทษ "
"อื้อ" ฟางเริ่มรู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นช้าๆ
 
"ไม่ต้องตื่น....หลับให้สบายเถอะ...ไม่ต้องห่วงนะ " ป๊อปปี้กล่อมฟางให้ฟางนอนไม่ต้องฝืน
 
"อื้อ " ฟางค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วหลับสนิทในที่สุด
ป๊อปปี้จูบหน้าผากฟางหนึ่งที
 
 
          เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในห้องนี้ผุดขึ้นมาในหัวของป๊อปปี้ทีละเรื่องทำให้เขาเจ็บปวดมากถึงแม้ใจจริงป๊อปปี้ไม่อยากหย่าแค่ไหน แต่คงบังคับใจฟางไม่ได้
 
"ฉันต้องลืมเธอจริงๆใช่มั๊ย....ฟาง " เขาพึมพำ 
 

กั้งกับแบมจะเป็นยังไงต่อไป แล้วแครอลป๊อปปี้และฟางจะลงเอยอย่างไง   ตอนหน้าสนุกแหง่ๆ  อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ
 
อาจอัพได้ในช่วงเสาร์อาทิตย์นะ  ช่วงนี้เรียนหนักไม่ค่อยว่าง ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกันน้าาาาาาาา