วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )
เขียนโดย 
Put_thida
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.00 น.
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 20.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
42) ไกลแค่ไหนถึงใกล้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ฮัลโหลกั้ง มีอะไรหรอ "ฟางออกมาคุยโทรศัพท์กับกั้งนอกบ้าน เธอถามเขา
"ฟางว่างรึเปล่า "กั้งถาม
"เอ่อ...ว่าง "ฟางลังเลไปสักพักก่อนที่จะตอบเขาไปว่าว่าง
"กั้งขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ย " กั้งถาม ฟางเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเรื่องอะไร
"เรื่องอะไรหรอ..."
หลังจากที่กั้งบอกเธอก็ตัดสินใจที่จะไปพบกับกั้งอย่างไม่ลังเล
"แล้ว...กั้งอยากพบฟางที่ไหนล่ะ " เธอถามเขา
"ฟางอยากไปที่ไหนบอกมาเลย "กั้งถามฟางกลับ
"งั้น...." ฟางคิดสถานที่ที่เธอจะไปพบกั้งด้วยตัวเอง
แบมเริ่มจัดเก็บข้าวของแต่ล่ะอย่าง ระหว่างเก็บของเธอก็พบรูปถ่ายที่เธอถ่ายไว้กับกั้ง ตอนไปทะเล แบมนั่งมองรูปนั้นแล้วทำให้นึกถึงกั้ง แบมจึงตัดสินใจขยำรูปนั้นแล้วขว้างทิ้งลงถังขยะในห้องของเธออน่างไม่ใยดี
"เธอลืมไปแล้วหรอแบม ที่เราลาออกเพราะอะไร...เราต้องตัดใจท่องไว้สิ " แบมคอยเตือนตัวเองเสมอก่อนที่จะทำอะไรหรือต้องการลืมใคร
จากนั้นเธอก็จดจ่อกับการเก็บเสื้อผ้าต่างๆใส่กระเป๋า แบมพยายามทำตัวเข้มแข็งในขณะเก็บกระเป๋า
ฟางกำลังจะมุ่งหน้าออกจากบ้านเพื่อไปหากั้งตามที่เธอนัดเขาไว้ ในระหว่างทางเดินที่กำลังจะไปที่รถ เธอก็พบกับ....
"เธอจะไปไหน " ป๊อปปี้เดินมาดักทางของฟางไว้
"ฉันจะไปธุระ "ฟางตอบ เธอพยายามเดินหนีป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ก็ดักไว้ทุกทาง
"ธุระที่ไหน กับใคร หญิงหรือชาย เรื่องอะไร ตอบสิ " ป๊อปปี้ซัดคำตอบให้เธอจนฟางชักรำคาญ
"ธุระสำคัญ เข้าใจมั๊ย "
" ไม่! ฉันไม่ให้เธอไป "ป๊อปปี้ยังกั้นขวางเธอไว้อย่างเดิม
"นี่นาย! เลิกงี่เง่าสักทีจะได้มั๊ย!..." ฟางเผลอตะคอกใส่ป๊อปปี้ด้วยความหงุดหงิด แต่เธอไม่ได้ตั้งใจ
ป๊อปปี้ยืนอึ้ง
"คือ....ฉัน...."ฟางกำลังจะบอกขอโทษแต่แล้วก็...
หื้ม....เลิกกันนะเธอก่อนมันจะสายไป....
ฟางต้องหยุดชะงัก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่ากั้งโทรมา เธอจึงตัดสินใจ....ผลักป๊อปปี้เพื่อหลีกทางให้เธอ ก่อนที่ฟางจะรีบขึ้นรถแล้วขับออกไป
"ฟาง...."ป๊อปปี้อึ้งกับพฤติกรรมของฟาง เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
"ฮัลโหลกั้ง นี่ฟางมาถึงแล้วนะ กั้งอยู่ไหนหรอ "ฟางถามกั้งขณะที่ต่อสายกันอยู่
"อยู่ทางขวาน่ะ ฟางหันมาสิ " กั้งบอก ฟางจึงยอมหันไปทางขวาตามที่กั้งบอก จนทั้งสองได้เจอกัน ฟางและกั้งจึงวางสายแล้วเดินไปหากัน
"กั้ง...ฟางขอโทษด้วยนะที่ให้รอ...ฟางเป็นคนนัดมาแท้ๆอ่ะ " ฟางบอก เธอทำหน้าผิดหวัง
"ไม่เป็นไรหรอก กั้งก็มาถึงได่ไม่นานหรอก...งั้น กั้งว่าเรามาสั่งอาหารกันเถอะ "
"อื้ม " จากนั้นทั้งสองก็เริ่มสั่งอาหารของกันและกันก่อนที่พนักงานจะเก็บเมนูของทั้งคู่ไป
"นี่ฟางรู้จักร้านนี้ด้วยหรอ "กั้งถาม เพราะเป็นร้านที่เขามาทานกับแบมนั่นเอง
"รู้จักแต่ไม่เคยมากิน คือ...ฟางได้ยินเขาพูดกันปากต่อปากน่ะว่าอาหารร้านนี้อร่อย "ฟางอธิบายบอกกั้ง
"อ๋อ..." กั้งพยักหน้าตอบฟาง ก่อนที่อาหารที่พวกเขาสั้งจะนำมาเสริฟ
"นี่กั้งชอบกินก๋วยเตี๋ยวด้วยหรอ " ฟางถาม เมื่อกั้งได้ยินประโยคนั้นทำให้เขาชะงักแล้วนึกย้อนกลับไปในตอนนั้น...
"พี่กั้งชอบกินก๊วยเตี๋ยวหรอค่ะ " แบมถาม
"ใช่ พี่กินเยอะมากเลยนะ ตอนเด็กๆพี่กิน สองถึงสาม จานเลยนะ"
"จริงหรอค่ะ แบมไม่อยากเชื่อเลยอ่ะ "
"แบมตอนเจอพี่ครั้งแรก แบมรูสึกยังไงอ่ะ "กั้งถาม
"เอาตรงๆเลยนะค่ะ แบมคคิดว่าพี่กั้งเป็นคนเงียบๆ มีโลกส่วนตัวสูง แบมแทบจะไม่กล้าคุยกับพี่กั้งเลยล่ะค่ะ " แบมบอก
"5555 จริงหรอ สงสัยพี่ต้องทำตัว friendly ซะแล้วล่ะ " กั้งหยอกตัวเอง
"5555 คงต้องอย่างนั้นล่ะค่ะ "
และหลายตอนมากมายที่กั้งและแบมมาทางก๊วยเตี๋ยวด้วยกัน ภาพเหล่านั้นพุ่งปะปนเข้ามาในหัวของกั้งอย่างตั้งตัวแทบไม่ทัน
"กั้ง...กั้ง..."ฟางเรียกกั้งแต่กั้งก็ไม่ได้ยิน เขากำลังนั่งเหม่อ
"กั้ง! "ฟางขึ้นเสียงเรียกเขา จนเขาสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ห่ะ! ห่ะ ฟะ....ฟางว่าไงนะ "กั้งถามเขาหน้าตาตื่นตกใจ
"นี่กั้งเป็นอะไรรึเปล่า " ฟางถาาม
"เปล่าๆ แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ "
"อ๋อ...งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า "ฟางบอก
ในระหว่างโทรศัพท์
"กั้งขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ย "
"เรื่องอะไรหรอ "ฟางถาม
"เรื่องแบมน่ะ บางทีฟางอาจจะช่วยกั้งได้ "
หลังจากที่กั้งบอกเธอก็ตัดสินใจไปพบกับกั้งอย่างไม่ลังเล
"กั้งจะปรึกษาฟางเรื่องแบม? ว่าแต่เรื่องอะไรหรอ? "ฟางถามหลังจากที่เธอเองก็สงสัย
"คือ....แบมพึ่งบอกชอบกั้งน่ะ "
"บอกชอบกั้ง!! "ฟางตกใจตะโกนลั่นร้านอาหาร
"ฟางเบาๆสิ อย่าเสียงดัง "กั้งรีบปรามเธอไว้
"จริงหรอ แล้วกั้งทำไงอ่ะ "ฟางถาม
"กั้งก็ยืนอึ้ง แต่หลังจากนั้นมาแบมก็ไม่คุยกับกั้งเลย กั้งไม่รู้ว่าควรต้องทำไงอ่ะ "กั้งเริ่มทำสีหน้าเศร้า เขาทั้งรู้สึกผิดและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
"ลองถามใจตัวเองดูสิ ว่าความจริงแล้วกั้งต้องการอะไรจากแบม " ฟางค่อยๆพูดให้กั้งเข้าใจ
"ถามกั้งน่ะหรอ...ฟางหมายความว่าไงอ่ะ "
"กั้งควรจะรู้ใจตัวเองซะก่อนว่ากั้งคิดยังไงกับแบม "
"กั้งก็คิดว่าแบมเป็น เนอะ...น้องสาว ไง "กั้งเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อพูดว่าน้องสาว เขาถึงดูอึกอักพูดติดขัด
"หึ แค่น้องสาวแล้วทำไมกั้งถึงต้องคอยดูแล คอยเป็นห่วง บางครั้ง กั้งยังเป็นห่วงแบมจนลืมฟางไป
ด้วยซ้ำ...ยังไม่รู้ตัวอีก " ฟางนึกถึงเรื่องราวคราวนั้น...
ตอนที่ 17 เดินป่า
ฟลุ๊บ!
"แบม! " ทุกคนตกใจที่จู่ๆแบมก็เป็นลมไป กั้งรีบวิ่งไปดูอย่างรวดเร็วเขาสะบัดมือฟางออกอย่างไม่รู้ตัว
"กั้ง...." ฟางพูดเบาๆด้วยความอึ้ง ที่จู่ๆกั้งก็สะบัดมือฟางออกแล้วไปหาแบม
กลับมาปัจจุบัน
"แต่กั้งคิดว่าแบมเป็นน้องมาตลอดนะ "กั้งบอกฟาง
"กั้งก็คิดเหมือนฟางตอนแรกนั่นแหละ ตอนแรกฟางก็คิดว่าฟางรักกั้งแบบแฟน....แต่พอเอาเข้าจริงแล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ " ฟางพูดถึงเรื่องของตัวเองในคราวก่อน
"นี่ฟางกำลังจะบอกว่ากั้ง....รักแบม อย่างงั้นหรอ " กั้งเองก็ยังสับสนไม่เข้าใจสักที
"แล้วใครล่ะ ที่ทำให้กั้งสามารถลืมรักแรกอย่างฟางได้ซะสนิท ใครกันที่ทำให้กั้งยิ้มได้ทุกครั้ง"
กั้งนึกย้อนภาพตามฟาง
"แบมขอบคุณพี่กั้งมากนะค่ะ ที่คอยช่วยแบมมาตลอด " แบมพูดอย่างจริงใจ กั้งมองตาของแบมแล้วเห็นความจริงใจทำให้เขาหน้าแดง
"พี่กั้งเป็นอะไรไปค่ะทำไมหน้าแดง? "
"อ๋อ พอดีมันร้อนน่ะ เอ่อ...ส่วนเรื่องที่พี่ช่วยไม่ต้องขอบคุณหรอก พี่เต็มใจอยู่แล้ว "
"พี่กั้งกินให้อิ่มเลยนะค่ะ " แบมบอกแล้วตักลูกชิ้นให้กั้ง
"แบมแน่ใจหรอว่าจะเลี้ยงพี่น่ะ" กั้งเริ่มทำสีหน้าเครียด
"ทำไมล่ะค่ะ " แบมก็เลยเครียดตาม
"ก็เพราะ....ถ้ามีใครเลี้ยง...พี่ก็จะ..."
"จะอะไรค่ะ..." แบมแอบลุ้น
"จะ...กินไม่ยั้งน่ะสิ ! " กั้งแกล้งแบม
"โถ่ พี่กั้งอ่ะแบมตกใจหมดเลย พี่กั้งไม่ต้องเกรงใจนะค่ะ กินสิบถ้วยเลยก็ได้ "
"แน่นะ" กั้งหลอกถามแบม
"แน่สิค่ะ กินเลยค่ะ" แบมบอกทั้งสองจึงไม่เกรงใจกันและกัน แบมแอบมองกั้งเป็นระยะๆแล้วอมยิ้ม
"ใครกันที่ทำให้กั้งเป็นห่วงเขามากทุกครั้ง ดูแลเขาทุกครั้งน่ะ " ฟางพยายามทบทวนกั้งให้เข้าใจซักที
ฟุ๊บ!
"แบม! " โชคดีที่กั้งมาเห็นซะก่อน เขารีบวิ่งไปหาแบมแล้วประคองแบมขึ้นนอนบนตัก
"แบม! แบม! " กั้งเรียกเธอแต่เธอก็ไม่ตื่น กั้งจึงตัดสินใจอุ้มแบมขึ้นแล้วพาไปห้องพยาบาล
"อื้อ "แบมค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกตัว
"พี่กั้ง "แบมลืมตามาเจอกั้ง
"ตื่นแล้วหรอ "
"ค่ะ "
"แล้วทำไมแบมไม่กลับบ้านไปนอนให้ดีล่ะ มานอนบริษัททำไม " กั้งถามอย่างเป็นห่วง
"คือ..."
"นี่แบมหักโหมกันงานอีกแล้วหรอ"
""เอาล่ะพี่จะไม่ดุ แล้วแบมกลับบ้านยังไง"
"คงกลับกับแท็กซี่น่ะค่ะ "
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า "
"จะดีหรอค่ะ "
"เหอะน่า กลับแท็กซี่มันอันตราย " กั้งบอก
"แต่...."
"นี่เป็นคำสั่ง! "
"นึกออกแล้วยังล่ะ ว่าที่กั้งกำลังคิดถึงน่ะคือใคร คนๆนั้นแหละคือคนที่กั้ง...รัก "ฟางบอก
กั้งอึ้งไปซักพักเขาพึ่งรู้ตัวว่าหัวใจของเขาไปอยู่ที่แบมหมดแล้วสิ่งที่เขาคิดตามฟางนั้น คือแบมหมดซะทุกอย่าง
"แบม....กั้งเข้าใจแล้วล่ะ! ขอบคุณฟางมากนะ! " กั้งรีบลุกจากโต๊ะแล้วกำลังมุ่งหน้ากลับไปที่รถ
"กั้ง! จะไปไหน"ฟางตะโกนถาม
"ไปหาคนที่กำลังรอกั้งอยู่ กั้งจะไปหาหัวใจของกั้งที่พึ่งค้นพบ! ไปก่อนนะฟาง "กั้งพูดจบเขารีบวิ่งออกจากร้านทันที
"หึ ในที่สุดก็เข้าใจสักทีนะ "ฟางพึมพำด้วยความภูมิใจ
"คงเหลือแต่เราสินะ.."ฟางกลับมานึกถึงตัวเอง แล้วจู่ๆก็มีสายโทรเข้า
ฮื้ม....เลิกกันนะเธอก่อนมันจะสายไป....
"ฮัลโหล ว่าไงค่ะแม่..." ฟางรับโทรศัพท์จากแม่ของเธอ
"ว่าไงนะค่ะ! แม่หนูถูกยิง! "ฟางตกใจ เมื่อได้รับสายจากหมอแทน เธออึ้งไปซักพัก ก่อนที่จะรีบออกจากร้านแล้วมุ่งหน้าไปหาแม่ทันที
เหนื่อยแทบตาย เฮ้อ ใครกันนะที่ยิงแม่ของฟางลองเดาดูสิ อิอิ อย่าลืมติดตามกันต่อนะค่ะ เม้นกันเยอะๆนะ ฝากด้วยค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
