วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

9.7

เขียนโดย Put_thida

วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 10.00 น.

  46 ตอน
  108 วิจารณ์
  62.51K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 20.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

35) ยอม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ปัง!
ฟางเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง
 
 
หื้ม เลิกกันนะเธอ...
 
ฟางชะโงกหน้าดูชื่อที่หน้าจอโทรศัพท์ "ผู้จัดการ"
"ผู้จัดการ!! "ฟางตกใจ
 
 
ติ๊ด
ฟางกดรับโทรศัพท์
 
 
"สวัสดีค่ะ "ฟางพูดด้วยน้ำเสียงถ่อยๆ
"นี่คุณธนันธรณ์!!  งานที่ผมสั่งไว้หนึ่งเดือนเมื่อไหร่จะได้!! "
ผู้จัดการโวยวายขณะคุยโทรศัพท์กับฟาง
"เอ่อ..ฟางขอโทษค่ะๆๆๆ "
"คุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น  เอาเป็นว่าคุณต้องทำงานส่งผมในวันมะรืนถ้าคุณไม่ยอมส่งตามเวลาที่นัดหมาย  ผมจะไล่คุณออก!! "
"ไล่ออก!! ฟางไม่ออกนะค่ะผู้จัดการ "
"มันขึ้นอยู่ที่คุณว่าคุณจะทำออกมาได้ดีรึเปล่า  ถ้มไม่ดีผมจไล่คุณออกแน่!  แค่นี้นะ"
จากนั้นผู้จัดการก็วางสายจากฟางไป
"ฮัลโหลๆๆ  โอ้ยยยย นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย "ฟางกุมขมับด้วยความเครียด
"ต้องรีบแล้วสิ "
ฟางรีบเดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คแล้วนั่งตั้งใจทำงานต่อไป
 
 
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
 
"วันนี้สนุกจังเลยนะ Youว่ามั๊ย "แครอลขอความคิดเห็นจากป๊อปปี้
"I ขอตัวก่อนนะ "
ป๊อปปี้มุ่งหน้าจะไปหาฟาง
" You จะไปไหน "แครอลถาม
"I ต้องมีเรื่องคุยกับฟาง อีกเยอะ "
ป๊อปีป้ตอบ แล้วเขาก็เดินตรงขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง  
 
 
แอ๊ดดดดดดดดดดด
 เสียงประตูห้องเปิดขึ้น
 
 
"นาย! "
ฟางหันหลังมาดูพบว่าเป็นป๊อปปี้เธอไม่รอช้ารีบยกโน๊ตบุ๊คออกไปนั่งทำงานที่ระเบียงนอกห้อง
"จะหนีฉันไปทำไม หา? "ป๊อปปี้แอบเคือง
"ฉันแค่ออกกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก อยู่ในห้องมันอุดอู้! หดหู่! "
ฟางพูดประชดประชันป๊อปปี้
 
"แล้วนี่เธออย่าบอกนะว่ากำลังทำงานอ่ะ "
ป๊อปปี้พูดอย่างไม่อยากเชื่อ
"ก็ใช่นะสิ  ถ้ารู้แล้วจะมายืนขวางหูขวางตาฉันทำไม ช่วยออกไปไกลๆจะดีกว่ามั๊ย"
"แต่ฉันยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง "ป๊อปปี้แย้งขึ้น   
"ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ละก็  ฉันว่าฉันพูดเคลียร์เรียบร้อยแล้วนะ  "
ฟางบอก  แต่ในใจเธอก็อึดอัดไม่น้อย
"เรื่องสัญญา "ป๊อปปี้พูดขึ้น
ฟางอึ้ง
"นาย...อย่าไปคิดให้ลกสมองเลย  ความจริงมันก็เป็นแค่ลมปากของผู้ชายคนนึงและตอนนี้มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันแล้วล่ะ "
ฟางเก็บกลั้นน้ำตาไว้สุดลึกหัวใจ  เธออยากจะบอกว่ามันสำคัญกับเธอมากแค่ไหนแต่ก็พูดไม่ได้
 
"แต่มันสำคัญกับฉันเสมอ "
ป๊อปปี้พูดอย่างจริงใจ
ฟางอึ้ง
"นาย...หยุดพูดเหอะ ฉันจะทำงานเข้าใจมั๊ย! "
ฟางไม่สามารถที่จะมองหน้าป๊อปปี้ได้  หากเธอมองน้ำตาก็จะไหลออกมาเธอเดินไปปิดประตูกระจกใสที่กั้งระหว่างระเบียงห้องกับในห้องแล้วล็อกไว้
"นี่เธอ  ฟางๆ "ป๊อปปี้เคาะประตูเรียกแต่ฟางก็ไม่ยอมฟัง เขาจึงต้องยอมหยุดเคาะแต่สายตาของป๊อปปี้ก็จดจ้องไปที่ฟางตลอดเวลา
"ฉันขอโทษ..."ป๊อปปี้พูดขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ แต่เพราะประตูกระจกใสกั้นเสียงของเขาไว้ทำให้ฟางไม่ได้ยินคำพูดนั้น
ฟางมุ่งหน้าตั้งใจพิมพ์งานไปเรื่อยๆแต่จิตใจไม่ได้มุ่งที่งานแต่อยู่ที่ป๊อปปี้ผู้ชายที่ยืนพิงประตูต่างหาก
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งวันฟางก็ยังนั่งทำงานที่ระเบียงข้างนอกอยู่อย่างเดิม
 
กร๊อกกกกกกกกก
   เสียงท้องของฟางดังขึ้น
 
 
"อะไรเนี่ย  หิวแล้วหรอ "
ฟางพึมพำกับท้องเธอชะเง้อไปมองในห้องว่าป๊อปปี้อยู่รึเปล่า
"ไม่อยู่  งั้นเราออกไปหาอะไรกินดีกว่า "ฟางเห็นว่าทางสะดวกจึงลุกขึ้นเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้อง  จู่ๆประตูห้องก็เปิดขึ้น
"นาย "ฟางตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้เดินเข้ามาพร้อมมาม่าหนึ่งถ้วย
"หิวล่ะสิ  "ป๊อปปี้ถาม
"ก็นี่มันเที่ยงแล้ว ก็ต้องหิวเป็นธรรมดา "
ฟางตอบแต่สายตายังแข็งกร้าวอยู่
"กินดิ  มาม่าเอาป่ะ"
"ไม่!  ฉันไม่กินถ้วยเดียวกับนายหรอก "ฟางปฏิเสธหน้าตาเฉย
 
 
กร๊อกกกกกกกกกก
เสียงท้องฟางร้องอีกครั้ง
 
 
"เธอไม่อยากกินแต่ท้องเธอน่าจะอยากกินนะ "ป๊อปปี้แหย่ฟาง
"ฉันลงไปหาอะไรกินข้างล่างก็ได้ "ฟางก็ยังคงปฏิเสธจากป๊อปปี้
"ข้างล่างไม่มีอะไรกินแล้วววว  ฉันก็เลยต้องต้มมาม่าไงละ "ป๊อปปี้บอก
"ไม่มีแล้ว!  งั้น...ฉันไม่กินก็ได้ "
ฟางเดินหันกำลังจะเดินไปทำงานต่อ
"หื้มมม  อร่อยชะมัด ทั้งนุ่มทั้งแซ่บทั้งร้อนๆ "ป๊อปปี้ยั่วมาม่าที่กำลังกิน
"ไม่เราต้องไม่กิน "
ฟางควบความสติของตัวเอง
"แต่...มันไม่ไหวแล้วอ่าาา "ฟางยอมรับความจริงกับตัวเองแต่เธอก็ต้องห้ามใจไว้ เธอจึงเดินมุ่งหน้าไปที่โต๊ะนอกระเบียงแล้วนั่งทำงานต่อ
"ใจแข็งจริงๆ "ป๊อปปี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับฟางแล้วเหมือนกัน
 
 
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงฟางก็ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงหน้าเธอเริ่มซีด
"ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย โอ้ย "ฟางกุมขมับตัวเองไว้
"นี่เธอ  จะไม่กินอะไรหน่อยรึไง "ป๊อปปี้เดินมาจับไหล่ฟางแล้วถามขึ้น
"ฉันต้องทำงาน นายอย่ามายุ่ง"
ฟางบอกถึงแม้ว่าฟางจะปวดหัวมากแค่ไหนก็ต้องเข้มแข็งไว้
"หน้าเธอเริ่มซีดแล้ว ฉํนว่าเธอพักก่อนเหอะ "ป๊อปปี้แตะหน้าผากของฟางเพื่อตรวจอาการ
"อย่ายุ่ง! "
ฟางปัดมือป๊อปปี้ออกแล้วเธอก็ค่อยๆลุกขึ้น แต่เมื่อเธอลุกร่างกายเธอก็ทรุดลง
"ฟาง! "ป๊อปปี้ตกใจแต่โชคดีที่เขารับไว้ทัน
"ฉันว่าเธอกินไรหน่อยเถอะ  มาเดี๋ยวฉํนพาไป "
 
ป๊อปปี้เดินพยุงฟางเดินอย่างช้าๆ  จนทั้งสองมานั่งลงบนโซฟาในห้องนอน 
 
"เอา  กินซะ ฉันเหลือไว้ให้ "ป๊อปปี้ยื่นถ้วยมาม่าให้ฟาง
"ฉันไม่ใช่...หมา  ที่ต้อง..มา..กินของเหลือนะ "ฟางพูดติดๆขัดเพราะปวดหัว
"อย่าเรื่องมากน่า  เดี๋ยวฉันป้อน "
ป๊อปปี้ตักมาม่าแล้วยื่นให้ฟางกิน
"ไม่ ฉันไม่กิน"ฟางยังปฏิเสธเสียงแข็ง
"เธอนี่มัน....จริงๆเลย  อ้าาาา "ป๊อปปี้ทนไม่ไหวเขาจับปากฟางแล้วบีบเพื่อให้ฟางอ้าปาก
"อื้อออออ  อี้อายยยย "ฟางพยายามพูดแต่พูดไม่ได้
" กินเข้าไปๆๆ  เฮ้อ  ค่อยยังชั่ว "ป๊อปปี้ยัดมาม่าใส่ปากฟางจนสำเร็จ
"เป็นไงอร่อยมั๊ย"
"เอามานี่! "ฟางไม่รอช้าเธอกระชากถ้วยมาม่าจากป๊อปปี้มาไว่ที่ตัวเองแล้วกินเข้าไปไม่ยั้ง
"หึ อวดเก่งนัก "ป๊อปปี้มองฟางที่กำลังกินมาม่าอย่างอร่อย
 
 
 
 
 
ตกดึก
ฟางก็ยังนั่งทำงานอยู่ตามเดิม
"ห้าววววววว  ง่วงจัง  ไปนอนดีกว่า "
ฟางตัดสินใจหยุดทำงานแล้วเดินไปไปที่โซฟาเพื่อจะนอน แต่จู่ๆป๊อปปี้ก็ดึงแขนเธอแล้วรวบตัวเธอเอาไว้
"นี่นาย!  ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ "ฟางดิ้น
"ไม่!  เรายังคุยกันไม่จบ "
"ฉันไม่มีอะไรจะคุย!  นายเลิกคิดเรื่องนั้นซะเถอะให้มันจบๆไปซะ! "
"แล้วเมื่อไหร่เธอจะจบห่ะ!  เธอต่างหากที่กำลังคิดถึงแต่เรื่องนั้น  เธอต่างหากที่ไม่ยอมจบ! "
"หมายความว่าไง "ฟางถาม
"ถ้าเธอจบจริง ถ้าเธอไม่สนคำพูดของฉันจิง ทำไมเธอต้องโกรธฉัน ทำไมเธอไม่ยอมคุยกับฉันดีๆทำไมเราต้องทะเลาะกัน! "
"ทำไมน่ะหรอ  ก็เพราะฉันผิดหวังไง เข้าใจมั๊ย! ว่าฉันผิดหวัง!  ฉันอุตส่าห์เชื่อคำสัญญาของนายมาตลอด แล้วสุดท้ายเป็นไง....มันก็เป็นแบบนี้ไง   "สุดท้ายฟางไม่สามารถหยุดยั้งน้ำตาไว้ได้
ป๊อปปี้อึ้งเมื่อฟางพูดออกมา  ป๊อปปี้ดึงฟางเข้ามากอดไว้
"ปล่อย! "
แต่ฟางรีบผละออกจากกอดของป๊อปปี้
"ฉันว่านายควรไปกอดกับแครอลมากกว่า! "
"ฉันกับแครอลเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย! "
"แล้ววันนี้คืออะไร  เดินควงกันไปกินข้าวหน้าตาเฉย! "
"ที่เธอยังเดินควงไปกินข้าวกับไอ้บ้านั่นได้เลย  แถมยังกะหนุงกะหนิงมากกว่าฉันอีก "ป๊อปปี้เถียงกลับ
"แล้วทำไมจะไม่ได้! ก็ฉันกับกั้งเราเป็น...."
ฟางกำลังจะบอกว่าเพื่อน  แต่เธอกลับมาคิดอะไรบางอย่างว่าจะบอกอย่างนั้นดีมั๊ย
"อ๋อ เป็นแฟนเธอสินะ "ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อน
"ใช่!  กั้งเขาเป็นแฟนฉัน คราวนี้เข้าใจแล้วใช่มั๊ย! "ฟางพูดจบเธอก็ผลักป๊อปปี้ล้มลงบนพื้นแล้วเธอก็เดินไปนอนที่โซฟา  ถึงแม้จะพูดแบบนั้นออกไปฟางก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นอะไรแต่กลับตรงข้ามมันทำให้เธออึดอัดและหนักใจมากขึ้น
ป๊อปปี้ได้แต่ช็อคไปสักพักและเขาก็เสียใจมากที่ฟางพูดออกมาตรงๆ แบบนั้น
 

กว่าจะดีกันได้คือต้องทะเลาะกันก่อน เฮ้อ อย่าลืมเม้นกันด้วยนะ    สู้ๆ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา