วิวาห์อาวรณ์ ( be concerned about wedding )

 
"เฮ้อ  พี่กั้งค่ะ  เรื่องที่ผ่านมาแบมขอโทษนะค่ะ  ความจริงแบมไม่ควรที่จะ...โกรธพี่กั้งเลยสักนิด "แบมบอก ทั้งสองเดินด้วยกันเป็นกลุ่มริมชายหาด
"นั่นไง พี่คิดไว้แล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่  เพราะช่วงหลังๆแบมชอบแอบร้องไห้ตอนดึกๆ"มดพูดขึ้น
"พี่มด "แบมเขินทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ  พี่มดก็พูดเกินไปค่ะ  ความจริงแบมไม่ได้ร้องไห้ทุกคืนหรอกค่ะ "แบมรีบแก้ตัว  มดทำหน้าเซ็งเมื่อแบมเเก้ตัว
"อย่าว่าแต่แบมเลย  ไอกั้งก็..."พิชชี่กำลังจะแฉกั้งเรื่องแบม แต่กั้งรีบปิดปากพิชชี่ทันที
"อื้อ  ไออ้า "พิชชี่พูดฟังไม่รู้เรื่อง  เพราะโดนกั้งปิดปาก
"อย่าไปสนไอพิชมันเลยนะ  พี่ว่าเราไปเล่นน้ำทะเลกันดีกว่า "จากนั้นกั้งก็ส่งสายตาไปหาพิชชี่อย่าเคียดแค้น  เขาค่อยๆเปิดปากพิชชี่
"แล้ว เมื่อกี้แกจะพูดอะไรห่ะพิชชี่ "มดถามขึ้นเหมือนมดอยากรู้อะไรบางอย่าง
"ผมจะบอกว่า..."พิชชี่เห็นสายตาของกั้งที่มองอย่างอาฆาต 
"ว่า...อะไรแล้วจำไม่ได้แล้วครับ "พิชชี่รีบปฏิเสธ  เพราะเขาก็กลัวกั้ง
"งั้นพี่ว่าเราไปเล่นน้ำทะเลกันเหอะ "กั้งชวนทุกคน"พี่กั้งไม่กลัวเปียกหรอค่ะ "แบมถาม
"แบมกลัวหรอ "กั้งถามกลับ
"ก็เปล่าค่ะ "แบมบอก   มดและพิชชี่แอบทองการกระทำของกั้งและแบมแล้วพิชชี่กับมดก็มองหน้ากันเหมือนคิดแผนอะไรบางอย่าง
 
"ผมนึกออกแล้ว! "พิชชี่ตะโกนออกมาดังลั่น
"มึงนึกอะไรออกห่ะ "กั้งถาม
"กูว่า่ถ้าจะให้สนุกนะเว้ย ต้องจับมือกันวิ่งลงทะเล "พิชชี่เสนอ
"จับมือ! " กั้งและแบมตกใจ    พิชชี่ส่งสายตาให้มดช่วยพูดต่อ
"อ๋อ เอาะ เออ  ใช่!  ต้องจับมือกันลงทะเล  พี่ว่าเราจับกันเลยดีกว่า "มดได้แต่เออ ออ ตามพอชชี่
"เอ่อ..."แบมเขินไม่รู้จะพูดอะไร
"จะอายอะไรกันห่ะ มาเดี๋ยวกูจัดการให้ "พิชชี่ทนดูไม่ไหว เขาเดินไปหากั้งแล้วจับมือกั้งมือกุมกับแบมหนึ่งข้าง
"ไอพิช"กั้งอยากจะด่าแต่ก็ไม่กล้า
"แค่นี้อ่ะ  เอ่อ พี่มดก็จับมือกับแบมอีกข้างนึงนะครับ ส่วนผมจะจับมือของไอกั้งอีกข้างนึงเอง "พิชชี่จัดการเองหมดทุกอย่าง
      ตอนนี้ทุกคนยืนเรียกแถวหน้ากระดาน โดยเรียงจาก พิชชี่ กั้ง แบมและมด ที่จับมือกันกั้งและแบมแอบส่งสายตาต่อกัน  พิชชี่และมดแอบเห็นว่าแผนได้ผลทั้งสองอมยิ้ม
"ไปกันเลยดีมั๊ยว่ะ "พิชชี่ตะโกนถาม
"ไปเว้ย!! "กั้งเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อได้จับมือกับแบม เขาแอบรู้สึกดีโดยไม่รู้ตัว
 
"ฮู้วววววววววววววว "ทั้งสี่คนจับมือกันแน่นแล้ววิ่งจากชายหาดลงทะเลไปพร้อมๆกัน
 
"55555 ฮู้ววว "ทั้งสี่คนต่างเล่นน้ำทะเลกันอย่างมีความสุข
"พี่กั้งๆ อย่าสดแบมสิ "แบมตะโกนบอก
"ฮ่าๆๆๆๆ "กั้งไม่ยอมฟัง ทั้งสองสาดน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน  พิชชี่และมดมองสถานการณ์ที่ราบรื่นแล้วมีความสุขไม่แพ้กัน
 
 
 
 
 
 
"นี่จ้ะ ห้องของแครอล "ทุกคนเดินมาส่งแครลที่ห้องนอน
"นี่ แคร์ต้องอยู่ห้องนี้หรอค่ะ "แครอลเรียกชื่อย่อของตัวเองแล้วมองห้องนอนของตัวเอง
"ใช่  นี่แหละห้องนอนของแครอลน่ะ "ฟางบอก
"อือ...แต่แครอลอยากนอนกับพี่ป๊อปปี้ค่ะ "แครอลพูดขึ้นอย่างไม่อาย แล้วเธอก็เดินไปควงแขนป๊อปปี้
"แครอล  แต่ป๊อปปี้เค้าต้องนอนกับภรรยาเค้านะ "พี่ป๊อปปี้บอก มองอย่างหนักใจ
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิค่ะ แคร์กับพี่ป๊อปเรายังเคยนอนด้วยกันตอนอยู่เมืองนอกเลยนะค่ะ "แครอลเริ่มพูดถึงเรื่องราวในอดีต  ฟางยืนฟังแล้วเริ่มรู้สึกจุกอกแอบหงุดหงิด
"แครอล "ป๊อปปี้ปรามแครอลให้หยุดพูด
" why! ทำไม I นอนกับYouไม่ได้ "แครอลเริ่มโมโหขึ้นมา
"ก็เพราะนายนั่นต้องนอนกับพี่น่ะสิจ้ะ "ฟางทนหมั่นไส้ไม่ไหว เธอจึงพูดอย่างนั้นขึ้นมา
"ฟาง "ป๊อปปี้อึ้ง ที่จู่ๆฟางก็พูดอย่างนั้น แล้วไม่ใช่แค่นั้น เพราะฟางเดินมาควงแขนป๊อปปี้อีกข้าง
"ก็แล้วไงล่ะค่ะ แคร์ว่าเตียงนอนของพวกพี่คงจะไม่เล็กขนาดนอนพอกันแค่สองคนหรอกมั้งค่ะ! "แครอลประชดใส่ฟาง แต่ฟางก็ไม่ยอมแพ้
"หึ ไม่เล็กไปหรอกค่ะ! แต่ถ้าวันดีคืนดี พี่...กับ...สามี  เราอยาก...จะ...ปั๊ปๆกัน พี่คง...จะให้แครอลดูไม่ได้หรอกนะ "ฟางยั่วอารมณ์โมโหแครอล โดยที่เธอพูดเรื่องบนเตียงขึ้นมา  ทำเอาแครอลพูดไม่ออก  ป๊อปปี้มองฟางอย่างอึ้งๆ 
"เอ่อ ทำเพื่อแม่เถอะนะแครอล "แม่ป๊อปปี้บอก
"แต่...."แครอลอยากปฏิเสธ
"ชิ! "แครอลจำใจต้องยอมทำตามที่แม่ป๊อปปี้บอก 
 
 
 
ปัง!
 
 แครอลปิดประตูใส่หน้าทุกคนอย่างหงุดหงิด  ฟางมองอย่างสะใจ  จากนั้นฟางก็หันมามองหน้าป๊อปปี้  อย่างผิดหวัง
"คือ...ฉัน..."ป๊อปปี้อยากอธิบายให้ฟางฟัง  แต่ก็ไม่ทันฟางรีบเอามือออกจากแขนป๊อปปี้แล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปเช่นกัน
 
 
 
ปัง!
  ฟางปิดประตูเสียงดังด้วยความโมโห
"ฟาง! ๆๆๆ "ป๊อปปี้วิ่งไปปทุบประตู
"ฟังฉันก่อน "ป๊อปปี้ตะโกรบอก
"ตาป๊อป แม่อยากคุยด้วย ลงมาคุยกับแม่ที "แม่ป๊อปปี้พูด  ป๊อปปี้จึงต้องเดินตามแม่ไปแต่แอบเหลือบมองที่ประตูฟางเป็นระยะๆ
 
ในห้องนอนฟางและป๊อปปี้      มีเพียงฟางแค่คนเดียวที่กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปข้างนอก
 
"อือ...แต่แครอลอยากนอนกับพี่ป๊อปค่ะ "
"แครอลแต่พี่ป๊อปต้องนอนกับภรรยาเค้านะ"แม่ป๊อปปี้บอก
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนิค่ะ  แคร์กับพี่ป๊อปเรายังเคยนอนด้วยกันตอนอยู่เมืองนอกเลยนะค่ะ"ฟางยืนฟังแล้วเริ่มจุกอกรู้สึกหงุดหงิด
"แครอล"ป๊อปปี้ปรามให้หยุดพูด
 
 
"นอนห้องเดียวกันอย่างนั้นหรอ "ฟางพึมพำขึ้นมาคนเดียวเมื่อนึกถึงคำพูดของแครอลที่พึ่งบอก ทำให้ฟางอดสงสัยไม่ได้
 
 
 
 
 
 
"แม่เรียกป๊อปลงมามีอะไรรึเปล่าครับ "ป๊อปปี้ถาม
"ทำไมแครอลถึงได้กลายเป็นเด็กกร้าวร้าวแบบนั้นห่ะ ลูกรู้รึเปล่า "แม่ป๊อปปี้ถาม
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกับครับ แต่...ผมจะคอยเตือนแครอลไปเรื่อยๆครับ "ป๊อปปี้บอก
"ลูกรู้ใช่มั๊ย ว่าแครอลคิดยังไงกับลูก"แม่ป๊อปปี้ถาม
"ครับ "ป๊อปปี้พูดอย่างรู้สึกผิด
"ลูกต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด เพราะต้องมีใครสักคนที่เป็นคนเจ็บและลูกต้องเป็นคนเลือก "แม่ป๊อปปี้สอนและคอยเตือน
"ครับแม่  ผมทราบ แต่ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ "ป๊อปปี้พูดจบเขาก็เดินออกไป
"ชักจะเป็นห่วงซะแล้วสิ "แม่ป๊อปปี้พูดอย่างหนักอกหนักใจ
 
 
 
 
เอาแค่นี้ก่อนนะ ฝนตกเดี๋ยวฟ้าผ่า แล้วเดี๋ยวจะอัพให้เรื่อยๆ นะค่ะ  เม้นนนน