The painful เธอกับเขา และรักของเรา

 

“สมน้ำหน้า!!!” สองหนุ่มพร้อมใจกันประสานเสียงใส่หน้าเพื่อนทันทีที่อีกฝ่ายเล่าเรื่องจบ ป๊อปปี้แทบกุมขมับ

 

“กูเล่าให้ฟังเพื่อให้พวกมึงช่วย พวกมึงมาสมน้ำหน้ากูทำไมเนี่ย!”

 

“ก็กูสะใจไง สมน้ำหน้าไอ้ป๊อป สมน้ำหน้า!” เขื่อนพูด

 

“ไอ้เขื่อน!!”

 

“กูเห็นด้วยกับไอ้เขื่อนนะไอ้ป๊อป คนรักกันน่ะยังไงเขาก็คงจะหึงกันบ้างแหละไม่มากก็น้อย เพียงแต่น้องเขาไม่แสดงออกแค่นั้นเอง ไม่เหมือนมึง” โทโมะพูดบ้าง ชายหนุ่มเงียบ เพราะที่อีกฝ่ายพูดมาก็ถูก

 

“กูรู้ กูไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดดูอาการยัยแสบไม่ออกนะเว้ย กูฉลาดพอ”

 

“เออ! ไอ้คนฉลาด” เขื่อนกระแทกเสียงใส่อย่างหมั่นไส้ ก็คนฉลาดที่ไหนต้องเอาเรื่องความรักมาปรึกษาเพื่อนให้ช่วยแบบนี้บ้างล่ะ “งั้นมึงก็ใช้สมองฉลาดๆของมึงบอกกูหน่อยสิว่า มึงจะทำยังไงต่อ”

 

“กูว่า... กูจะบอกพิมเรื่องกูกับฟางว่ะ” สองหนุ่มหันมามองหน้ากันทันที

 

“แล้วมึงจะบอกเขายังไง ไหนตอนแรกบอกว่าสงสาร กลัวเขาจะเสียใจไง” เขื่อนพูด

 

“ก็สงสาร แต่ถ้าเกิดกูปล่อยไว้แบบนี้กูคงมีหวังได้มานั่งสงสารตัวเองแทนเหมือนที่พวกมึงว่าน่ะสิ”

 

“แล้วมึงจะบอกตอนไหน บอกยังไง?” โทโมะถาม ป๊อปปี้ถอนหายใจเฮือก

 

“นี่แหละปัญหา พวกมึงช่วยกูคิดหน่อยสิ กูอยากจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเลยว่ะ” ชายหนุ่มมีสีหน้าจริงจัง โทโมะนิ่งไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเสนอขึ้น

 

“พรุ่งนี้... วันเกิดไอ้เขื่อน”

 

“เฮ้ย! อีกแล้วเหรอวะ!!” เขื่อนร้องขึ้นทันทีเมื่อได้ยินที่เพื่อนพูด “คราวที่แล้วก็วันเกิดกู คราวนี้ยังจะลงที่วันเกิดกูอีกเหรอ ให้กูมีความสุขบ้างไม่ได้เหรอไง”

 

“เอาน่าไอ้เขื่อน คราวที่แล้วก็ไม่ใช่วันเกิดมึงจริงๆสักหน่อย” โทโมะพูด

 

“แต่คราวนี้มันเรื่องจริงนี่หว่า” เขื่อนหน้าหงิก สัญชาตญาณของเขามันบอกว่า เรื่องคราวนี้มันคงไม่ได้ง่ายอย่างคราวที่แล้วแน่ กว่าเรื่องจะจบ ปาร์ตี้วันเกิดเขาคงมีแต่พังกับพัง!

 

“ถือว่าช่วยไอ้ป๊อปมันก็แล้วกัน มึงคิดดูนะ ถ้าเกิดไอ้ป๊อปมันอกหักขึ้นมาอีก คราวนี้มีหวังทั้งมึงทั้งกูได้เหนื่อยกันทั้งชาติเลยนะเว้ย”

 

“เออๆ ก็ได้” เขื่อนจำต้องพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แม้จะไม่เต็มใจเลยก็ตาม “แต่กูมีข้อแม้นะเว้ยไอ้ป๊อป”

 

“อะไร?” ป๊อปปี้มองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย โทโมะเองก็มีอาการไม่ต่างกัน

 

“พรุ่งนี้วันเกิดกู มึงต้องชวนเพื่อนของน้องฟางมาด้วย”

 

“ให้ชวนใครล่ะ ไอ้พิช จินนี่ หรือว่าหวาย” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ

 

“ไอ้ป๊อป! ถ้ามึงยังไม่หยุดกวนนะกูไม่ช่วยมึงจริงๆด้วย” เขื่อนชี้หน้าเพื่อน ป๊อปปี้หัวเราะ

 

“เพื่อนยัยแสบก็มีตั้งหลายคนนะเว้ย มึงไม่บอกแบบเจาะจงแล้วกูจะรู้ได้ไงว่ามึงอยากให้กูชวนใครมาด้วย”

 

“เออๆ กูหมายถึงน้องเฟย์ พอใจรึยัง ...น้องแก้วด้วย” เขื่อนพูด คนแรกน่ะเขาอยากให้เธอมาจริงๆนะ ส่วนคนหลังนี่... โดนไอ้ญี่ปุ่นที่นั่งอยู่ข้างๆส่งสายตาพิฆาตมาให้เนี่ยสิ ก็เลยต้องชวนมาด้วย

 

“ก็แค่เนี้ย ทำเป็นเขินไปได้นะพวกมึง” ป๊อปปี้ยิ้มแซว เลยโดนสองหนุ่มเพื่อนรักตีหน้ายักษ์ใส่ทันที

 

“มึงนั่นแหละพูดมากอยู่ได้ หุบปากไปเลยนะมึง เดี๋ยวกูสองคนก็ไม่ช่วยซะหรอก” โทโมะว่า ป๊อปปี้หัวเราะ แค่คิดว่ากำลังจะจัดการเรื่องทั้งหมดได้ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันตา นี่แหละน่า ความเครียดทำให้คนเป็นทุกข์จริงๆด้วย

 

“เออ ไอ้ป๊อป แล้วมึงจะแน่ใจได้ไงว่าถ้ามึงบอกความจริงพิมไปแล้ว ยัยนั่นจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับมึงกับน้องฟางอีก” เขื่อนพูด ป๊อปปี้ชะงัก

 

“ทำไมวะ?”

 

“ความคิดกูนะเว้ย กูว่ายัยนั่นคงจะไม่หยุดง่ายๆหรอก ตราบใดที่เขายังไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ” เขื่อนพูด เมื่อนึกย้อนไปถึงเมื่อวาน สิ่งที่พิมพูด เขาฟังดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายเอาจริงแน่

 

“กูเห็นด้วย ยังไงมึงก็ระวังหน่อยนะเว้ยไอ้ป๊อป กูว่าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรได้มากกว่าที่มึงคิด” โทโมะพูดบ้าง ถึงเขาจะไม่ได้รู้จักสนิทชิดเชื้อกับผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่ แต่ความรู้สึกของเขามันบอกได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว

 

“เฮ้ย! พวกมึงสองคนคิดมากไปรึเปล่าวะ กูว่าพิมเขาน่าจะมีเหตุผลพอที่จะเข้าใจในสิ่งที่กูพูดนะ” ป๊อปปี้มองหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อนัก

 

“อันนี้ก็แล้วแต่มึง พวกกูแค่เตือน เพราะยังไงมึงก็สนิทกับยัยนั่นที่สุด”

 

“แต่มึงก็อย่าสนิทมากไปจนลืมนึกถึงใจคนอีกคนนึงนะเว้ย ยังไงกูก็ยังยืนยันว่าน้องฟางคือคนที่รักมึงมากที่สุด อย่าไปทำให้น้องเขาเสียใจล่ะ กูว่าแค่ที่ผ่านๆมา น้องเขาก็เสียใจมามากพอแล้ว ถ้าขืนมึงไปทำให้เขาเสียใจอีกรอบล่ะก็ กูไม่รับรองนะว่าน้องเขาจะยังอยู่ให้มึงเห็นหน้าอีกรึเปล่า” โทโมะร่ายยาว

 

“เผลอๆ อาจจะหนีหน้ามึงไปอยู่เยอรมันก็ได้ใครจะไปรู้” เขื่อนพูดขึ้นลอยๆ ป๊อปปี้หันมามองหน้าเพื่อนตาเขียว

 

“เออ! กูรู้แล้วล่ะนา พวกมึงจะซ้ำเติมกูทำไมเนี่ย กูก็กำลังจะทำในสิ่งที่กูควรจะทำอยู่นี่ไง ซ้ำเติมกันอยู่นั่น” ชายหนุ่มพูดอย่างเซ็งๆ ไอ้เพื่อนบ้าสองคนนี่ นอกจากจะไม่ช่วยให้กำลังใจแล้วจะยังมาซ้ำเติมกันอีก

 

“แล้วใครจะเป็นคนไปชวนพิม?” โทโมะถามขึ้น ป๊อปปี้หันไปมองหน้าเขื่อนทันที แต่อีกฝ่ายส่ายหน้า

 

“ทำไมวะ? ก็มึงเป็นเจ้าของวันเกิด มึงไปชวนน่ะเหมาะสุดแล้ว” ป๊อปปี้ว่า แต่เขื่อนก็ยังส่ายหน้าอยู่แบบนั้น

 

“ไม่ต้องชวนหรอก เชื่อกูสิ” เขื่อนพูด สองหนุ่มยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่

 

“ก็ถ้าไม่ชวนพิมมา แล้วไอ้ป๊อปมันจะบอกพิมได้ยังไงวะ นี่มึงคิดอะไรอยู่เนี่ยไอ้เขื่อน” โทโมะมองหน้าเพื่อนอย่างหงุดหงิด

 

“กูว่าถึงไม่มีใครไปชวนยัยนั่น เดี๋ยวยัยนั่นก็โผล่มาเองแหละ มึงไม่เห็นเหรอไง ขนาดเมื่อวานไม่มีใครบอกสักคน ยัยนั่นยังมาได้เลย ถึงจะบอกว่ามาทำธุระก็เหอะ ข้ออ้างชัดๆ ไม่เชื่อพวกมึงคอยดู” เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ สองหนุ่มหันมามองหน้ากัน

 

“แล้วถ้าพิมเขาไม่มาล่ะ” ป๊อปปี้ถามต่อ

 

“ปาร์ตี้วันเกิดกูก็จะสงบไง” เขื่อนพูดหน้าตาย เลยโดนโทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆประเคนฝ่ามือใส่หัวเต็มๆ

 

“กูล้อเล่น! ตบซะเต็มแรงเลยนะมึง” เขื่อนหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเคืองๆ “เชื่อกูดิ กูเอาหัวเป็นประกัน ถ้ายัยนั่นไม่มา เดี๋ยวกูช่วยมึงวางแผนอีกรอบ ไม่ต้องห่วง” ประโยคหลังหันไปพูดกับป๊อปปี้ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ เพราะอย่างน้อยเพื่อนเขาก็ยังยอมช่วย ถึงแม้มันอาจจะไม่สำเร็จในวันนี้ แต่วันหน้าเขาก็ต้องทำให้ได้อยู่ดี

.

.

.

.

.

“เอ๋.... วันเกิดพี่เขื่อนเหรอคะ” เสียงใสร้องขึ้นอย่างสงสัย ใบหน้าหวานเองก็มีสีหน้างงๆไม่ต่างกันกับน้ำเสียง

 

“ก็... ครับ” เสียงทุ้มที่ถูกส่งมาทางโทรศัพท์ยิ่งทำให้หญิงสาวงงหนักขึ้นไปอีก

 

“เดี๋ยวสิคะพี่ป๊อป คราวที่แล้วตอนจัดที่ห้องพี่ป๊อปก็วันเกิดพี่เขื่อน แล้ววันนี้ก็วันเกิดพี่เขื่อนอีก อย่าบอกนะว่าพี่เขื่อนเกิดทีเดียวสองครั้งน่ะ?”

 

“เปล่าฟาง ไม่ใช่อย่างนั้น” ชายหนุ่มหัวเราะ ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน นี่ถ้าเขายืนอยู่ใกล้ๆคงมีหวังได้หัวเราะจนตัวงอแน่ๆ

 

“ไม่ใช่อย่างนั้นแล้วอย่างไหนล่ะคะ พี่ป๊อปอธิบายมาเร็วๆสิ หัวเราะอยู่นั่นแหละ” หญิงสาวเริ่มหน้างอใส่โทรศัพท์

 

“ขอโทษครับ ขอโทษ” ชายหนุ่มรีบเอ่ยขอโทษ ก่อนที่จะทำให้ร่างบางงอนไปมากกว่านี้ “ก็คราวนี้น่ะวันเกิดไอ้เขื่อนมันจริงๆ ส่วนคราวที่แล้วน่ะ แค่จัดฉากครับ”

 

“อ๋อ นี่คือจะต้มกันให้เปื่อยเลยใช่มั้ยคะเนี่ย หลอกกันมาได้นะ” หญิงสาวทำหน้ายู่ใส่โทรศัพท์อย่างหมั่นไส้ นี่ถ้าเขาไม่บอก เธอก็ไม่รู้จริงๆนะเนี่ยว่าวันนั้นเป็นแค่แผน นึกว่าเป็นวันเกิดพี่เขื่อนจริงๆซะอีก เสียดาย...ค่าของขวัญง่ะ

 

“อ้าว! พี่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกสักหน่อย แค่..”

 

“แค่บอกความจริงไม่หมดแค่นั้นเอง” หญิงสาวสวนขึ้นทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ ป๊อปปี้หัวเราะออกมาเบาๆเมื่อได้ยินที่หญิงสาวพูด “นั่นมันของฟางนะพี่ป๊อป ขโมยไปใช้ได้ไง”

 

“นิดหน่อยนา ตกลงว่าไงครับ จะมาด้วยรึเปล่า”

 

“ไปสิคะ ถ้าฟางไม่ไปเดี๋ยวพี่เขื่อนก็งอนแย่”

 

“ชวนเพื่อนเรามาด้วยก็ได้นะ มากันหลายๆคนสนุกดี” ชายหนุ่มวกเข้าเรื่องที่โดนเพื่อนขอร้องไว้ทันที แล้วแต่ดวงนะครับคุณเพื่อน ถ้าสองสาวนั่นไม่มาก็นั่งหงอยกันแค่สองคนล่ะกัน

 

“อยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมาเสียงใส

 

“ว่าแต่... พี่ป๊อปชวนแบบนี้ มีแผนอะไรอีกรึเปล่าคะเนี่ย” ชายหนุ่มสะดุ้งทันที นี่ขนาดไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันนะ ยัยแสบยังจะรู้ทันเขาอีก เชื่อเลยจริงๆ

 

“เปล่าสักหน่อย ก็... ไอ้เขื่อนกับไอ้โมะมันใช้พี่มาอ่ะ บอกว่าถ้าเกิดพี่ชวนฟาง ให้ฟางชวนเพื่อนมาด้วย” เขาอ้างใส่โทโมะกับเขื่อนทันที

 

“ฟางก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ร้อนตัวรึเปล่าคะพี่ป๊อป” หญิงสาวหัวเราะ ป๊อปปี้อ้าปากค้าง

 

“หนอย ยัยแสบ! นี่เราย้อนพี่เหรอ ระวังเหอะ แสบจริงนะเรา” ร่างสูงกรอกเสียงลงไปอย่างหมั่นเขี้ยว ยัยตัวเล็กแสบสมกับฉายาที่เขาตั้งให้จริงๆ

 

“อ้าว! ถ้าฟางไม่แสบ ก็ไม่ได้เป็นยัยแสบของพี่ป๊อปอ่ะดิ” เสียงใสยังคงถูกส่งมาอย่างกวนๆ แต่คนฟังกลับอมยิ้ม ‘ยัยแสบของพี่ป๊อป’ งั้นเหรอ

 

“ตกลงว่าเราจะมาใช่มั้ย ตอนเย็นพี่จะได้ไปรับ”

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฟางไปเองได้” หญิงสาวเอ่ยบอก แต่ชายหนุ่มกลับขมวดคิ้ว

 

“ไปเอง? ไปยังไงไม่ทราบครับคุณผู้หญิง คนขับรถอยู่นี่ไม่ใช่เหรอ?”

 

“ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย แต่คุณผู้ชายไม่ได้ขับรถเป็นคนเดียวนะคะ” เสียงใสย้อนเข้าให้อย่างกวนๆ

 

“แล้วเราจะไปกับใคร?” ชายหนุ่มเลิกกวน ถามกลับน้ำเสียงจริงจัง ฟางหัวเราะคิก

 

“เพื่อนฟางเยอะแยะค่ะ เดี๋ยวฟางไปกับพิชก็ได้ รายนั้นเขาไม่พลาดหรอก”

 

“ไปกับพี่ก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ชายหนุ่มหน้าเบ้ เริ่มหมั่นไส้รุ่นน้องหนุ่มขึ้นมาตงิดๆ ก็ช่วงนี้รู้สึกว่ายัยแสบจะไปไหนมาไหนกับพิชชี่บ่อยซะเหลือเกิน ถึงจะอ้างว่าเดี๋ยวไม่นานพิชชี่จะไปเรียนต่อเยอรมันแล้วจะไม่เจอกันนานก็เถอะ แต่มันจะบ่อยเกินไปมั้ยเนี่ย วันนี้ก็เหมือนกัน ออกไปตั้งแต่เช้านู่น เขาว่าเขาตื่นเช้าแล้ว กลับช้ากว่ายัยตัวเล็กซะอีก

 

“อย่างอแงสิคะพี่ป๊อป เดี๋ยวเราไปเจอกันที่งานก็ได้ ว่าแต่พี่เขื่อนจัดปาร์ตี้ที่ไหนคะ?”

 

“ที่...” ชายหนุ่มเอ่ยบอกชื่อร้านที่เขื่อนจะใช้จัดงานวันเกิดให้อีกฝ่ายรับรู้

 

“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวเราเจอกันตอนเย็นนะคะ ฟางขอกลับไปหายัยพวกนั้นก่อน ออกมาตั้งนานแล้ว”

 

“ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มรับคำเสียงอ่อย ก่อนที่สายจะถูกตัดไป มีหวังพอเคลียร์เรื่องพิมได้แล้ว เขาคงต้องไปเคลียร์กับไอ้พิชต่อ ข้อหาพาแฟนเขาตะลอนๆไปทั่ว จนเขากับฟางแทบจะไม่ได้เจอกันเลย แบบนี้มันน่าจับเตะนัก!!!

 

“คู่เนี้ย จะห่างกันบ้างไม่ได้เลยเหรอไงหะ” หวายส่งเสียงแซวทันทีที่ฟางเดินกลับมาที่โต๊ะ วันนี้พวกเธอนัดกันมาฉลองเล็กๆเนื่องในโอกาสที่เรียนจบ และถือโอกาสเลี้ยงส่งพิชชี่ที่จะไปเรียนต่อเดือนหน้าด้วยเลย แต่เพื่อนสาวก็ดันออกไปยืนคุยโทรศัพท์กระหนุงกระหนิงอยู่กับรุ่นพี่สุดที่รักแค่สองคน ให้คนที่เหลืออิจฉาเล่นซะงั้น

 

“อะไรจ๊ะเพื่อน อิจฉาเหรอไง” ฟางว่ากลับบ้าง ก่อนจะนั่งลงข้างๆพิชชี่ เห็นอีกฝ่ายยิ้มแซวก็ตีหน้ายักษ์ใส่

 

“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะพิช พี่ป๊อปโทรมาชวนนายก่อนอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย” หญิงสาวพูดอย่างงอนๆ แต่พิชชี่ทำหน้างง

 

“อะไรเหรอฟาง?” จินนี่ถามขึ้นอย่างสงสัย

 

“วันนี้วันเกิดพี่เขื่อนน่ะ พี่ป๊อปก็เลยโทรมาชวนให้ไปฉลองด้วยกัน” ฟางเอ่ยบอกพลางหันไปมองหน้าพิชชี่อย่างเคืองๆ เพราะคิดว่าพี่ป๊อปของเธอต้องโทรมาชวนอีกฝ่ายก่อนแล้วแน่นอน

 

“เฮ้ยฟาง! แต่ว่าพิชยังไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ” ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มปฏิเสธขึ้นทันที

 

“จริงอ่ะ?” ฟางมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก ก็เดี๋ยวนี้พี่ป๊อปกับนายพิชสนิทกันจะตาย เชื่อไม่ค่อยได้หรอก

 

“จริงสิ” ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “งานสนุกๆแบบนี้พี่ป๊อปลืมพิชไปได้ไงเนี่ย ต้องโทรไปโวยหน่อยซะแล้ว”

 

“ว่าแต่... ใครจะไปบ้างอ่ะ” ฟางหันไปหาเพื่อนที่เหลือ ทั้งหมดหันมามองหน้ากัน

 

“คราวที่แล้วนั่นก็วันเกิดไอ้พี่กบไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้ถึงได้เป็นวันเกิดเขาอีกล่ะ” เฟย์ถามขึ้นอย่างสงสัย

 

“อ๋อ ก็พี่ป๊อปบอกว่า คราวที่แล้วน่ะแค่จัดฉาก ส่วนคราวนี้น่ะเรื่องจริง”

 

“จัดฉาก? จัดฉากเรื่องอะไร” แก้วทำหน้างง

“ก็เรื่อง...” พิชชี่อ้าปากจะตอบ แต่ฟางหันไปมองตาเขียว เลยต้องหุบปากฉับทันที

 

“ว่าไง ตกลงใครไปบ้าง” ฟางถามย้ำคำถามเดิมอีกครั้ง

 

“ฉันไป” หวายพูดขึ้นทันที

 

“ฉันด้วย” จินนี่กับพิชชี่พูดขึ้นพร้อมกัน ฟางจึงหันไปมองหน้าเฟย์และแก้ว

 

“ไม่ไป!!” สองสาวตอบออกมาพร้อมกันทันที แล้วหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ

 

“ทำไมอ่ะ?”

 

“ก็ไม่ไง แค่ไม่อยากไป ก็แค่นั้น” แก้วยักไหล่

 

“อืมใช่ ไม่มีอารมณ์อ่ะ” เฟย์พูดบ้าง

 

“แน่ใจเหรอออออ” หวายมองหน้าเพื่อนสาวอย่างล้อๆ

 

“แน่ใจดิ เนอะแก้วเนอะ” เฟย์หันไปหาแนวร่วม แก้วพยักหน้าเห็นด้วยทันที

 

“ใช่ๆ ไม่อยากไป ไม่มีอารมณ์”

 

“แล้วไป ไอ้เราก็นึกว่าไม่อยากไปเห็นหน้าพี่เขื่อนกับพี่โทโมะซะอีก” ฟางแหย่ เล่นเอาเฟย์ถึงกับสำลักน้ำทันที

 

“แค่กๆๆ แค่กๆๆ”

 

“เฟย์ เป็นไรมากมั้ยแก” แก้วลูบหลังให้เพื่อนอย่างเป็นห่วง อีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ได้เป็นอะไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฟางตาเขียว

 

“พูดอะไรของเธอน่ะฟาง”

 

“ก็พูดความจริง ผิดด้วยเหรอไง” ฟางพูด พลางมองหน้าเพื่อนสองคนอย่างล้อๆ เฟย์และแก้วหน้าขึ้นสีทันที

 

“ผิด!!!” ทั้งหมดพากันอมยิ้ม เมื่อได้ยินเพื่อนสาวทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน แหม! ก็นานทีปีหนถึงจะได้เห็นยัยสองคนนี่เขินเป็นกับคนอื่นเขาบ้างนี่นา

 

“อย่าใจร้ายนักเลยนาพวกเธอ นี่พี่เขื่อนเขาอุตส่าห์ให้พี่ป๊อปโทรมาชวนเลยนะ ไปให้เขาเห็นหน้าสักนิดก็ยังดี” ฟางกล่อม แต่สองสาวก็ยังคงนั่งส่ายหน้าลูกเดียว

 

“ไม่ๆๆๆๆ ยังไงฉันก็ไม่ไปเด็ดขาด” เฟย์พูด

 

“ใช่! ไม่ว่าจะหัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ไป!!” แก้วยืนยันเสียงหนักแน่น จนเพื่อนที่เหลือต้องหันมามองหน้ากัน

 

“อย่าไปบังคับยัยสองคนนี่เลยฟาง” พิชชี่พูดขึ้น

 

“แหมพิชชี่ วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันรู้สึกว่านายพูดได้โดนใจฉันที่สุดอ่ะ” แก้วหันมายกนิ้วโป้งให้ชายหนุ่ม แต่ต้องอ้าปากค้างเมื่อได้ยินที่อีกฝ่ายพูดต่อ

 

“ถ้าฟางกล่อมไม่ได้ผล เดี๋ยวเฮียเขื่อนกับพี่โทโมะก็ตามมากล่อมถึงที่เองแหละ”

 

“ไอ้พิช!!!!” สองสาวเรียกเพื่อนเสียงเขียว แต่อีกฝ่ายก็นั่งยิ้มอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน เช่นเดียวกับสามสาวที่เหลือที่นั่งหัวเราะกันอยู่อย่างถูกใจ สองสาวอย่างเฟย์และแก้วจึงได้แต่นั่งหน้ามุ่ยไปตามระเบียบ

 

ตืด ตืด... ตืด ตืด... เสียงข้อความโทรศัพท์ของเฟย์และแก้วที่ดังขึ้นพร้อมกันทำให้สองสาวต้องหยิบขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ

 

“มีอะไรรึเปล่าอ่ะเฟย์แก้ว ใครส่งอะไรมาเหรอ” จินนี่ถามเพื่อนอย่างสงสัย เมื่อเห็นเพื่อนสาวทั้งสองหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูแล้วเม้มปากแน่น

 

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” เฟย์ส่ายหน้า แต่เสียงที่ตอบกลับมากลับตะกุกตะกักจนเพื่อนๆที่เหลือสงสัย

 

“แล้วทำไมต้องทำท่าทางแปลกๆด้วยล่ะ ไม่มีอะไรจริงๆอ่ะ?” หวายถามขึ้นอย่างไม่เชื่อถือนัก

 

“ไม่มีอะไรจริงๆ แค่คนโรคจิตน่ะ อย่าไปสนใจเลย” แก้วพูด ก่อนจะฉีกยิ้มให้เพื่อน

 

“งั้นเดี๋ยวตอนเย็นฉันให้พิชไปรับพวกเธอสองคนที่บ้านนะ” ฟางหันไปบอกสองสาวอย่างจินนี่และหวาย

 

“อืม ได้สิ แล้วเธอล่ะฟาง พี่ป๊อปมารับเหรอ?”

 

“เปล่า ฉันก็ไปพร้อมพวกเธอนี่แหละ จะได้ไปหาของขวัญให้พี่เขื่อนด้วยไง” ฟางตอบ

 

“นี่ฟาง จะไปกับพิชน่ะรับประกันได้รึเปล่าว่าพิชจะไม่โดนพี่ป๊อปตื๊บ” พิชชี่พูดขึ้น ฟางหัวเราะ

 

“ไม่หรอกนา เดี๋ยวถ้าเกิดพี่ป๊อปจะตื๊บพิชจริงๆนะ เดี๋ยวฟางช่วยเอง”

 

“ให้มันจริงเหอะ คราวที่แล้วที่พิชเกือบโดนพี่ป๊อปตื๊บก็เพราะฟางช่วยไม่ใช่เหรอไง” อีกฝ่ายย้อน คราวนี้ไม่ใช่แค่ฟาง แต่สองสาวอย่างจินนี่และหวายก็พากันหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างขำๆเหมือนกัน

 

“เอ่อ พวกเธอจะไปกันตอนไหนน่ะ” เสียงเฟย์ถามขึ้น เล่นเอาทั้งหมดถึงกับชะงัก

 

“ไปไหนเหรอ?” ฟางมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ

 

“ก็... งานวันเกิดพี่เขื่อนไง”

 

“อ้าว! ก็ไหนว่าเธอไม่ไปไม่ใช่เหรอเฟย์”

 

“ตอนนั้นน่ะใช่ แต่ว่าตอนนี้มันอยากไปนี่นา ใช่มั้ยแก้ว” เฟย์หันไปขอเสียงสนับสนุนจากแก้ว เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็น่าจะตกอยู่ในสถานะเดียวกัน

 

“อืม ใช่ ประมาณนั้นแหละ” แก้วพยักหน้ารับ

 

“ท่าทางแปลกๆนะพวกเธอเนี่ย” หวายพูดพลางมองหน้าเพื่อน ที่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา

 

“เอาน่าๆ ตกลงว่าพวกเธอจะให้ฉันไปรับทั้งหมดนี่เลยใช่มั้ยเนี่ย” พิชชี่ถามขึ้นเพื่อตัดบท

 

“ใช่” ทั้ง 5 สาวพยักหน้าพร้อมกันทันที

 

“โอเค ตกลงตามนั้น” พิชชี่พูด แล้วทั้งหมดก็นั่งคุยกันต่ออย่างสนุกสนาน มีเพียงแค่เฟย์และแก้วที่นั่งคุยกันเบาๆแค่สองคน

 

“เฟย์... เธอโดนเหมือนฉันรึเปล่าน่ะ” เฟย์หันมามองหน้าเพื่อน เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็รับรู้ได้ทันที

 

“เหมือนกัน เธอก็ด้วยเหรอแก้ว?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ ซวยชะมัดเลย” แก้วพูดอย่างอารมณ์เสีย เฟย์เองก็นั่งหน้ามุ่ยไม่ต่างกัน

.

.

.

.

.

ยาวไป ยาวไป ยาวพอมั้ย เดี๋ยวเพิ่มให้อีก 555+